RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Οί ΙΔΕΕΣ που πρεσβεύουμε, δεν είναι σχεδόν ποτέ δικές μας. Υπάρχουν πολύ πριν από εμάς, και από πολύ νωρίς τις συναντάμε, στο σπίτι μας, στο σχολείο μας στα διαβάσματά μας, στην αγωγή και τη Παιδεία μας. Μας διαποτίζουν, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά δεν αμφιβάλουμε, ότι είναι κατά δικές μας.

ΠΟΛΛΕΣ φορές εμείς οι άνθρωποι δραματοποιούμε τα πράγματα, και ανησυχούμε, και μιλάμε για έλλειψη αξιών, και ιδεών, και ηθική κατάπτωση. Αλλά παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, η ζωή κυλάει, αδιάφορη, και τίποτα καμία καταστροφή, δεν συμβαίνει ώστε να σταματήσει να υπάρχει. Παράδειγμα ο Ησίοδος, θρηνεί και οδείρεται, γιατί γεννήθηκε στο γένος του σιδήρου, όπου οι άνθρωποι έχουν εξαχρειωθεί, και πέφτουν βροχή τα δεινά. Τότε που η αιδώς κι η νέμεσις έφυγαν για τον Όλυμπο, κρύβοντας την ωραία όψη τους, με λευκά πέπλα, για να σμίξουν με τους Αθάνατους εγκαταλείποντας τους ανθρώπους. Κι’ όμως οι Θεοί, δεν περιφρόνησαν, λάμπρυναν την Ελλάδα.

ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι ο δυτικός Πολιτισμός περνάει κρίση. Τα φαινόμενα τα παρακμιακά, είναι εμφανή, και τα βλέπουμε παντού. Πώς έγινε και φθάσαμε ως εδώ ? Λείπει η Ποίηση από τη ζωή, μας, λέει ο Ελύτης. Φταίνε πάρα πολλά, και κυρίως η απληστία που είναι η αιτία όλων των κακών. Φταίει η αλόγιστη σπατάλη των φυσικών πόρων, η μόλυνση, παρεπόμενα της άσβεστης φλόγας για κέρδος. Τά συμπτώματα πολλά, και οφείλονται στη πτώση, των αξιών και των ιδεών, που κρατούν όρθιο το Πνεύμα, και στέρεη τη ψυχή, και για να κτιστούν, έχει χυθεί ιδρώτας και αίμα, από τις προηγούμενες γενιές. Όσο πολλαπλασιάζονται και οξύνονται, τα προβλήματα, τα προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, τόσο πιο δύσκολη έχει γίνει η ζωή των τωρινών ανθρώπων, δίχως χαρά.

ΈΧΕΙ γίνει συνείδηση στους σκεπτόμενους ότι κάτι δεν πάει καλά, στο πως έχει συνηθίσει πια ο άνθρωπος, να εκπαιδεύεται, και να στοχάζεται. Ό σημερινός άνθρωπος ο ευαίσθητος και στοχαστικός, έπαψε, να πιστεύει, στον πολιτισμό του, γιατί δεν είναι ευτυχισμένος, παρά τα υλικά αγαθά, που το παγκόσμιο σύστημα, τον έχει βάλει σε ένα κύκλωμα εξάρτησης, από αυτά, από το οποίο και να θέλει, δεν είναι εύκολο να βγει, αν δεν αλλάξει.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ έχουν πληθύνει πολύ τα σημάδια της παρακμής, του Πολιτισμού μας, και το κακό είναι, ότι κυρίως οι νέοι, δεν ανησυχούν καθόλου, από την τροπή τον πραγμάτων, στην Πνευματική, και στη κοινωνική ζωή. Όταν ακούνε τους μεγάλους να διαμαρτύρονται, και να αγωνιούν, τους ειρωνεύονται, και τους λένε οπισθοδρομικούς, και ότι απαισιοδοξούν, και δραματοποιούν τα πράγματα..

ΌΜΩΣ η αλήθεια είναι πως τα συμπτώματα της Πολιτιστικής κρίσης, είναι τόσο έκδηλα, που με το δίκιο μας αγωνιούμε οι σκεπτόμενοι, και ανησυχούμε, παρά την επιθυμία μας να αισιοδοξούμε. Κοινωνικός αναβρασμός, ρήγματα, και αδιαφορία στις σχέσεις, των ανθρώπων, αναρχισμός, χωρίς αιτία, ανασφάλεια, φόβος, αίσθημα ψυχικού κενού, παραίτηση από ευθύνες, και το χειρότερο αμφισβήτηση των αξιών, και των ιδεών. Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι η καθαρή συνείδηση, αλλά και η Τέχνη, που με τα εργαλεία που διαθέτει μπορεί να διαμορφώσει τη ψυχή, να υπηρετήσει τη συνείδηση, όχι λιγότερο από την επιστήμη, μας λέει ο σοφός. Ο επιγραμματικός μου λόγος είναι σκέψεις, παρατηρήσεις, κριτικές και θεωρητικές απόψεις μου, που γεννήθηκαν, κατά τον πηγαιμό μου φίλε αναγνώστη, που τόλμησα με ταπεινότητα, να σας τις καταθέσω θαρρετά. Είναι γνώμες, κρίσεις, συμπεράσματα, για τη ζωή, τη τέχνη, τη ποίηση, την κριτική σκέψη, τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τωρινό άνθρωπό. Λόγος απλός κατανοητός και τολμώ να πω αληθινός! Ή δική μου αλήθεια, και η δική σου, σίγουρα αγαπημένε μου αναγνώστη. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Σε αυτό το πόνημα, φίλε αναγνώστη, στολίζω τις σελίδες του, με ρήσεις και γνωμικά αρχαίων και νέων σοφών, με τη μορφή επιγραμμάτων, και γράφω και εγώ, θαρρετά, με ταπεινότητα, σκέψεις, και ιδέες που πρεσβεύω. Διδάγματα ίσως, έτσι που τα λόγια μας τα έχουν πεί και άλλοι, κατά πως λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Γράφω στοχάζομαι για όσα αγαπώ για τη Τέχνη του λόγου, τη Ποίηση, τη Δημιουργία, τη Κριτική σκέψη, την Αλήθεια, την, Ωραιότητα, τη Ψυχή, την Αγάπη τον Έρωτα, την Ευτυχία. Τα λόγια μου, είναι καρποί, από εμπειρίες και συμπεράσματα από τη καθημερινή αντίληψη, τη πρακτική της ζωής.

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Μορφή ΘεΪκή της Αρχαίας Ελλάδας
πούβγαλες κλώνους γόνιμους,
σιμά στη ρίζα της Ιστορίας,
και χάρισες γλυκεις καρπούς
στην Οικουμένη ,πατρίδα
της Αφροδίτης και του Απόλλωνα,
κοσμοαγάπητη και κοσμογυρισμένη……………….

Ή ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΓΗ φίλε αναγνώστη κρατάει αιώνες. Οί δρόμοι της δαιδαλώδεις, συνθέτουν κατά τον Στράβωνα <την καλλίστην αρρμονίαν Μέσα στον ήλιο και το φώς από το Πέλαγος αγκαλιασμένη, γεμάτη μυθολογική φαντασία, ιστορική πραγματικότητα και φυσική ωραιότητα. Θεοί, Ημίθεοι, μυθικοί ήρωες τη κατοίκησαν, και άφησαν τα χνάρια τους, στη ν Ιστορημένη γή της, που η πολιτιστική προσφορά της, δεν είναι δυνατόν, να επιγράφει με λέξεις.

-Ή ΚΟΡΙΝΘΟΣ, αυτή πανέμορφη Ελληνίδα κόρη, με των Θεών την αγάπη, και προστασία, έπαιξε, και παίζει, πρωταγωνιστικό ρόλο, λόγω και της γεωγραφικής της θέσης, που έγινε αιτία να γίνει μήλο της έριδος, κατά καιρούς. Την διεκδίκησαν την κατέκτησαν την κατέστρεψαν την έριξαν κατά γής, Ρωμαίοι, Άαβες, Σαρακινοί, Ούνοι, Γότθοι ,και Οθωμανοί. Μά αυτή η περήφανη, σηκωνόταν και πάλι και προχωρούσε πάνω στη γή του αιώνιου χρόνου, με το κεφάλι ψηλά, ακόμα και στα χρόνια της σκλαβιάς Εδώ στην Άγια γή της, ξεκίνησε ο ξεσικωμός, του Γένους για τη Λευτεριά, με τον κλεφτοπόλεμο. Έδώ στα Δερβενάκια έχασε τη στρατιά του ο Δράμαλης, εδώ ο Κολοκοτρώνης, έδωσε τη εντολή στην εποχή του προσκυνήματος,<Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους".

Άς περιπλανηθούμε στους μαγικούς μικρούς τόπους της, να γίνουμε μέρος των μυστηρίων της αρμονικής ομορφιάς της, να φανταστούμε την Αρχαία της δόξα, να ονειρευτούμε τους μυθικούς ήρωες, να ζήσουμε μέσα από τους μύθους της και την ιστορική πραγματικότητα, κατά δύναμιν, και να ονειρευτούμε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, όπως της πρέπει.

–ΕΧΟΥΝΕ ΔΕΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΟΛΗΣ
Έχουνε δει πολλά τα μάτια της αρχαίας Πόλης.
Ύπέρλαμπους Ναούς, λατρευτικά μνημεία,
θαύματα αληθινά και μυθικά, για Μούσες,
για Θεούς και ημίθεους γιά τον σοφό τον λόγο
πού είπε στον Αλέξανδρο, τον Μακεδόνα
Έλληνα Στρατηλάτη, όταν εστάθηκε μπροστά του
κρύβοντας τον ήλιο και ρώτησε
και είνος αψηφώντας τον τού είπε θαρρετά.
“Μή κρύβεις Βασιλιά αυτό που δεν μπορείς
να μου το δώσεις”. Έζησε μεσ τα πλούτη
και στο κάλλος. Χίλιες Ιέρειες στης Αφροδίτης,
τον Ναό, θάμπωναν τους ταξιδευτές, που ξόδευαν
για χάρη τους το βιός τους, Άπ’όλες η πιό διάσημη
η Λαϊδα, άκουσε πρώτη του Παύλου τα διδάγματα,
της Πιστης της Χριστιανικής, με την ελπίδα να βρεί
τον άλλο κόσμο τον καλό, πούναι αντίπερα απ’ αυτόν
των ηδονών, π’ απλόχερα έδινε η ίδια η Θεά
κι’ οι Ιέρειές της. Ποτέ δεν γράφτηκε πως ήταν
μια ηδανική για όλους Πολιτεία. Ή φήμη της
η ξακουστή η αηδονολαλούσα, τον Έρωτα
και για στολίδια λαμπερά εγλυκοτραγουδούσε.
Τους ίδιους τους Θεούς, ακόμα και τη δύναμη
της Φύσης αψηφούσε, μόνο του κέρδους το ν Θεό,
τον δίσπιστο Ερμή υπηρέτησε. Όσο για τους Θνητούς,
τους μέτραγε μονάχα με του πουγγιού το βάρος
Κατά του πηγαιμό της μια κακή στιγμή ο Ρωμαίος
μόνο Μόμιος, τα ερωτικά καλέσματα αψηφώντας,
ίσως και να φοβήθηκε μη τον σκλαβώσει
η ομορφιά της, την έσβησε από προσώπου γής,
εξανδραπότισε, πούλησε σκλάβους τους κατοίκους της,
έκλεψε τα έργα της, Κλασσικής Αρχαιότητος,
και η Αρχαία Πόλις έσβησε για πάντα.

ΗΓΕΤΙΔΑ ΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Ήγέτιδα Πόλις και στους χρόνους της παρακμής, δίπλα στην Αθήνα και Σπάρτη, όπως ο Θουκυδίδης μαρτυρεί, έδωσε πρώτη την αφορμή, του εμφυλίου. Εντάχθηκε στη Πελοποννησιακή Συμμαχία, στο πλευρό της Σπάρτης, και στο τέλος του πολέμου, και τη καταστροφή της Αθήνας, στράφηκε ενάντια στην ηγέτιδα Σπάρτη, διεκδικώντας την ανεξαρτησία της. Μετά την ήττα, από τον Φίλιππο Β’ τον Μακεδόνα, η ηγέτιδα Κόρινθος, ακολούθησε τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία στην Ασία, και μετά τον θάνατο του Μεγάλου Έλληνα Στρατηλάτη, έγινε θέατρο, μαχών μεταξύ των διαδόχων, με τίμημα και πάλι την ανεξαρτησία της. Ή Ρωμαϊκή Κόρινθος αποικία πιά της Οικογένειας του Καίσαρα Αύγουστου, κτίστηκε από την αρχή, με περικαλλη Δημόσια κτίρια, μνημεία, και οικίες Ρωμαίων και Ελλήνων πλουσίων. Σταδιακά χάνει την αίγλη της, λογω καταστροφών από επιδρομές βαρβάρων, μετά τη πτώση της Αυτοκρατορίας.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια.

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ”

ΤΟ ΠΕΡΉΦΗΜΟ αυτό πρόσταγμα του Κολοκοτρώνη, υπήρξε σωτήριο, και έσωσε την Επανάσταση. Κατά τη κρίσιμη εκείνη στιγμή, πήρε αυστηρά μέτρα, κατά των προσκυνημένων. Τους απειλεί τους φοβερίζει, και δεν διστάζει να βάλει φωτιά στα σπίτια τους, για παραδειγματισμό και προειδοποίηση για άλλους. Τρέχει, απ΄ άκρη σ’ άκρη της Πελοποννήσου, ο Σπουδαίος αυτός Έλληνας Στρατιωτικός, και Πολιτικός άνδρας, διαβλέποντας το κακό που θα ακολουθήσει, αν δεν σταματήσει αυτό του φόβου κατρακύλισμα, και άλλοτε απειλώντας, και άλλοτε με το καλό με παραίνεση, κατάφερε να πάρει πίσω τα ντροπιαστικά προσκυνοχάρτια, και να στρέψει τους προσκυνημένους εναντίον και πάλι του Κατακτητή.

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ όμως φίλε αναγνώστη τα στενάχωρα γεγονότα, με το καλό τέλος, από την αρχή. Μετά τη πτώση του Μεσολογγίου, στις 10-4-1826 και την επιστροφή του Ιμπραήμ, στη Πελοπόννησο, ο παμπόνηρος κυρίαρχος που πίστευε στη καταστολή της Επανάσταση, [έτσι που ήταν στη πιό κακή της στιγμή, με τη διχόνοια, να έχει στήσει γλέντι] για να επικρατήσει, εφάρμοσε τη μέθοδο τη παλιά, του προσκυνήματος.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ονομαζόταν όπως γνωρίζεις από τα διαβάσματά σου, η δήλωση υποταγής, ατόμων, ολόκληρων ομάδων, και περιοχών, προς τον Τούρκο κατακτητή, εναντίον του οποίου είχαν σηκώσει τα όπλα και αυτός με τη σειρά του, συγχωρούσε, και έμπρακτα, χορηγούσε ειδικό έγγραφο προσκυνοχάρτι, [μπουγιουρντί] που εξασφάλιζε, στον φέροντα, δικαιώματα νομιμόφρονα υπηκόου. Αυτό το χαρτί υπέγραφαν όσοι αλλαξοπιστούσαν κατά τα χρόνια της επί τέσσερους αιώνες σκλαβιάς, από τους βαρβάρους, και αν κάποια καλή στιγμή, δεν επαναστατούσαν, οι ραγιάδες Έλληνες, δεν θα υπήρχε Ελλάδα, σήμερα, θα είχε σβησθεί το όνομά της από τον χάρτη, για πάντα.

-Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο, γιατί η διχόνοια, είχε καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο, και ο Ιμπραήμ που κατέφθασε στη Πελοπόννησο τον Φεβρουάριο του 1825, θα έκανε, κυριολεκτικά περίπατο, όπως ξεκίνησε να τον κάνει στη πραγματικότητα, εισβάλοντας από τη Μεθώνη, και κατέλαβε σε λίγες μέρες τη Κορώνη, και κατέλαβε τα φρούρια του Ναβαρίνου, προβαίνοντας απ΄ όπου περνούσε, σε ληστρικές επιδρομές, σκότωνε, άρπαζε, ατίμαζε, και σκόρπιζε τον φόβο. Ή άθλια εκείνη Κυβέρνηση, είχε εγκαταλείψει τα πάντα Δεν υπήρχε στρατός, και το απόλυτο τίποτα είχε καταπιεί την ιδέα της Ελευθερίας του Γένους.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ Η Κυβέρνηση, κάτω από τη πίεση του Λαού, κάτω από την απειλή του φόβου, του Ιμπραήμ, αποφυλάκισε τους αρχηγούς – Πρόκρίτους, της Πελοποννήσου, και τον Κολοκοτρώνη, που ήταν φυλακισμένοι στη Υδρα, και ο απελπισμένος Ό Λαός είχε κρεμαστεί σ’ αυτόν, έτσι που διαγραφόταν ζοφερή τη τύχη της Επανάστασης, κυρίως από το προσκύνημα, που εκδηλώθηκε στη Πελοπόννησο, στην Αχαΐα, όπου πρώτος προσκύνησε ο Οπλαρχηγός Νενέκος, και το όνομα του, γράφτηκε στη μαύρη σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας, και το χρησιμοποιούν κατά καιρούς, κυρίως οι Πολιτικοί, για κάποιον που προδίδει τις αξίες του, για ίδιον όφελος. Ας αφήσουμε τον Γέρο του Μοριά μέσα από τα απομνημονεύματά του να μας μιλήσει, και να μας περιγράψει τη κακή εκείνη στιγμή.

-“ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟΝ, του προσκυνήματος, εφοβήθηκα για την Πατρίδα μου, ούτε εις τας αρχάς, ούτε, ο εις τον καιρόν του Δράμαλη, ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα. Ή Ρούμελη, ήτον όλη προσκυνημένη, τα Ρουμελιώτικα στρατεύματα διαλυμένα, ή Αθήνα πεσμένη. Μόνο η Πελοπόννησος ‘ητον, μεινεμένη, με τα δυο νησιά την Ύδρα και τις Σπέτσες, όπου είχον δύναμιν. Ό Κιουταχής, είχε πάρει ποσκυνοχάρτια, το ίδιο επάσχιζε να κάνει και ο Ιμπραήμ, δια να τα στείλει εις την Κωνσταντινούπολιν. Άν δεν επρόφθανα, το προσκύνημα, και επροσκύναγε η Πελοπόννησος, τότε τι ήθελε κάμει η Ύδρα και η Σπέτσες, ήθελε χαθουν. Εβάσταξα τον κόσμον, έως ότου έγινε η ναυμαχία, εις το Νεόκαστρον, εννοεί τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, στις 28 Όκτωβρίου 1827] και ήλθε ο Κυβερνήτης”

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Από το εικ. βιβλίο μου εκδ. 2020

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ [Αναφορά του Εθνικού μας Ποιητή στη μάχη στα Δερβενάκια]

Τρέχουν άρματα χιλιάδες,
Σάν το κύμα εις τόν γυαλό.
Αλλ’ οι ανδρείοι παλληκαράδες
δέν ψηφούν τόν αριθμό.

Ώ τριακόσιοι! σηκωθήτε.
Καί ξανάλθετε σ’ έμάς.
Τά παιδιά σας θελ’ιδήτε,
Πόσο μοιάζουνε με σας.

Όλοι εκείνοι τά φοβούνται
και με πάτημα τυφλό,
Είς την Κόρινθο αποκλειούνται,
Κι’΄ολοι χάνονται απ’εδώ.

Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου
Πείναν και θανατικό
Πού με σχήμα του σκελέθρου
Περπατούν αντάμα οί δυό..

Καί πεσμένα εις τα χορτάρια
Άπεθαίνανε παντού
Τά θλιμμένα απομεινάρια
Τής φυγής και του χαμού.

Καί έσύ αθάνατη, εσύ θεία,
Που ό,τι θέλεις ημπορείς,
Είς τόν κάμπο Ελευθερία,,
Ματωμένη περπατείς.

Όλιγόστευαν οί σκύλοι,
Καί Αλλά εφώναζαν Άλλά’
Καί τών Χριστιανών τα χείλη,
Φωτιά εφώναζαν, Φωτιά.

Ήταν τόσοι! πλέον το βόλι
Εις τ’ αυτιά δέν τους λαλεί!
Όλοι χάμου εκείτοντ όλοι
Είς τήν τέταρτην αυγή.

Σάν ποτάμι τό αίμα εγίνη,
Καί κυλάει στη λαγκαδιά.
Καί τό αθώο χόρτο πίνει,
Αίμα αντίς για τη δροσιά.

Άπ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Έλλήνων τά ιερά.
Καί σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε,ω χαίρε Έλευθεριά!

[ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ]
“Από τό κεφάλαιο του εικ. βιβλίου μου με αναφορά στόν ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ!”

ΙΣΤΟΡΩΝΤΑΣ

Ή ΚΑΘΟΔΟΣ του Δράμαλη το 1822, δια μέσω της Στερεάς Ελλάδας, προς την Πελοπόννησο, σκόρπισε τον φόβο, όχι αδικαιολόγτα, γιατί δεν είχαν ματαδεί στο παρελθόν τόσο σημαντικές δυνάμεις, οι Έλληνες. Μιλάμε για 24.000 πεζους,6000 ιππείς, ισχυρό πυροβολικό,,10.000 ημίονοι, και 5000 καμήλες αποτελούσαν τη στρατιά του βάρβαρου κατακτητή. Ή Κυβέρνηση που είχε σπείρει τη διχόνοια, αντί να δώσει θάρρος με το παράδειγμά της λιποψύχησε και τα περισσότερα μέλη της κατέφυγαν σε δύο πλοία, που ήταν αραγμένα στους Μύλους.

-ΤΗ ΚΡΙΣΙΜΗ, εκείνη ώρα για την Επανάσταση, ο Κολοκοτρώνης βλέποντας τον κίνδυνο, από την ατμόσφαιρα του φόβου, και της αναρχίας γίνεται η ψυχή, ο νους και η καρδιά του αγώνα. Συμφιλιώνεται με τους Προκρίτους, και από τη Τρίπολη, απηύθυνε προκήρυξη, πως κάθε Πελοποννήσιος έπρεπε να τρέξει να καταταχθεί στον στρατό. Τό σχέδιό του ήταν να κόψει, κάθε επικοινωνία του Δράμαλη με τη Κόρινθο, και τον Ισθμό, εγκλωβίζοντάς. Πιάνει τις ορεινές εξόδους πρός την Αργολίδα, δημιουργεί στρατόπεδο στους Μύλους της Λέρνης, ενισχύει τη φρουρά στην Ακρόπολη του Άργους, και εφαρμόζει τη τακτική της καμμένης γής, καίγοντας τα πάντα. Τις αποθήκες με τα γεννήματα, ακόμα και τα κλαριά, για να μην έχουν τροφή οι στρατιώτες και τα ζώα του Δράμαλη. Σκοπός του Κολοκοτρώνη ήταν να αποδεκατιστεί η στρατιά του Δράμαλη ,όχι μόνο να αναχαιτιστεί, ώστε να πάψει να αποτελεί απειλή για την Επανάσταση.

-ΈΤΣΙ παρά τις αντιρρήσεις των Προκρίτων, και του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, με 2500 στρατιώτες, από το στρατόπεδο των Μύλων, τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον Παπαφλέσσα, και τον Νικηταρά, κατέλαβαν το Δερβενάκι τον Άγιο Σώστη και το Αγιονόρι, πρωτού, αρχίσει η υποχώρηση των Τούρκων.

-ΣΤΙΣ 26-28 Ιουλίου, στα στενά αυτά, εκμηδενίστηκε με φονικές μάχες, και από τη πείνα, και τον τύφο, η στρατιά του Δράμαλη, στη προσπάθειά του να φθάσει στον Κάμπο της Κορίνθου. Ό ίδιος ο Δράμαλης, έφθασε στη Κόρινθο εξασθενημένος, σωστό ράκος, αρρώστησε και πέθανε, στην ακμή της ηλικίας του. Τού είχαν απομείνει 3000, στρατιώτες, που κινήθηκαν πρός τη Πάτρα, αλλά αποκλείστηκαν στην Ακράτα, από τους οπλαρχηγούς των Καλαβρύτων, και περίπου 1800 σώθηκαν, στα πλοία του Γιουσούφ Πασά.

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΙΖΕΙ!!!!!! Σάν σήμερα “έφυγε” ό Σπουδαίος Έλληνας ζωγράφος Κωνσταντίνος Παρθένης,[ 10 Μαϊου 1878-‘Ιούλιο 1967] ένας Μεγάλος Δημιουργός πού τίμησε τήν Πατρίδα του, έτσι πού τήν ταξίδεψε, σ’ όλο τόν κόσμο, μέ τά ύπέροχα έργα του, πού έχουν θέμα καί περιεχόμενο τήν Έλλάδα!

-Ή ΤΕΧΝΗ άποτελεί, έκφραση άνακατατάξεων, Λαών καί κοινωνικών έξελίξεων. Είναι ή ίδια ή ζωή, μιάς καί είναι μνήμες, άπό βιώματα, πολιτισμικής, παράδοσης, άπό Ίστορικά γεγονότα, καί τήν μυθολογία. Γιά νά άναπτυχθεί καί νά καρπίσει, χρειάζεται τής ‘Ιστορίας, καί τής μυθολογίας τό γόνιμο έδαφος. Έμείς οί Έλληνες, έχουμε μιά λαμπρή καί πολυκύμαντη Ίστορία, άπό τή μιά, καί τήν ώραιότερη μυθολογία τού κόσμου, άπό τήν άλλη..Έξού, καί τό Έλληνικό θαύμα, πού είναι ό φάρος τής Άνθρωπότητας. Οί Δημιουργοί μας, τίμησαν καί τιμούν ώς Καλοί Έλληνες τήν Πατρίδα………………………………………..

Η Τέχνη με τα γνήσια ΄έργα της, εξευγενίζει, και πλουτίζει τη Πνευματική μας ζωή.

[Ένα μικρό μέρος άπό τον πρόλογο τού εικονιζόμενου βιβλίου μου 2014]

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Χάθηκε άκόμα και ο ίσκιος της, μας λέει ο Ποιητής μας.
Τη χάσαν οι Θεοί, τη χάσαν οι Σμυρνιοί, και ο Ελληνισμός.
Μά δεν θα ξεχαστεί ποτέ, όσο χτυπάει κα καρδιά του.
Θαλασσοχαϊδεμένη, ολοζώντανη, πανέμορφη, προστατευμένη
κάτω από της μνημοσύνης τα φτερά, μας γνέφει τρυφερά.
Είναι η φορεσιά της φήμης της ομορφοκεντημένη,
με λέξεις μαγικές, πολύτιμες και μαργαριταρένιες απ’ τους τρανούς που μας πληροφορούνε, πως σ’ αυτή της ωραιότητας τη Γή, Έλληνες Θεοί, Σοφοί, Ποιητές αιώνες κατοικούσαν.

[Π.Μπ] Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου!

Σ ‘ΑΥΤΉ τη μικρή γραφή-αφιέρωμα μνήμης, μετακινώντας άλλους καιρούς, κατά πως λέει ο Σμυρνιός Νομπελίστας Ποιητής Γιώργος Σεφέρης, και με μπροστάρη τον σιγανό ήχο της μνήμης φίλε αναγνώστη, θα πάμε στη Σμύρνη, την ωραιότερη κόρη της Ιωνίας, της άλλης Ελλάδας, της χαμένης για πάντα, της αλησμόνητης, της φυλαγμένης, στα μέσα μέρη της καρδιάς του όπου γης Ελληνισμού.

ΣΤΗ Γή που κρύβει ζυλότυπα, μέσα στα σπλάχνα της, τις μαρτυρίες πως εκεί στην Ιωνία στη χώρα του ήλιου, έζησαν και δημιούργησαν τον περήφημο πολιτισμό, που φώτισε όλον τον κόσμο, οι Έλληνες, που κάποια κακιά στιγμή ξεριζώθηκαν, και όσοι ήλθαν στην Ελλάδα, έφεραν μαζί τους, την αρχοντιά τους, την αξιοσύνη τους, τη λεβεντιά τους, την ομορφιά τους, την Ελληνική ψυχή και σκέψη! θα μετακινήσουμε άλλους καιρούς, για να περπατήσουμε στους δρόμους και τα σοκάκια, της τρανής πολιτείας, της “καλει και μεγέθει” όπως την αναφέρουν οι επιγραφές, πρίν ο βάρβαρος κατακτητής τη μακελέψει, και η πύρινη μάγισσα τη καταπιεί, με αποτέλεσμα να μην έχει μείνει τίποτα, να θυμίζει, “ούτε ο ίσκιος της”, μας λέει ο Ποιητής μας που ήλθε κι’ αυτός σαν προσφυγόπουλο, και τίμησε τη φίλτατη μάνα Πατρίδα, που αγκάλιασε με στοργή το άξιο Έλληνόπουλο και αυτό με τη σειρά του της το ανταπέδωσε! Μας λέει λοιπόν ο Σμυρνιός Ποιητής. “Είναι όπως, σαν μπείς μια νύχτα, στη πολιτεία που σ’ ανάθρεψε, κι’ έπειτα συνθέμελα τη χάλασαν, και την ξανάκτισαν, και παλεύεις να μετακινήσεις άλλους καιρούς, για να τη βρείς!”

-ΦΑΡΟΣ του Ελληνικού Πολιτισμού η Σμύρνη,
Γραπτές μαρτυρίες, Σπουδαίων Σμυρναίων Σοφών,
μας πληροφορούν, πως εκείνους τους αλλοτινούς
καιρούς, η τρανή πολιτεία, φώτιζε τη γη της Αντολής,
με του Ελληνικού Πολιτισμού τα νάματα, τα θαύματα,
της Ελληνικής ψυχής και σκέψης. Εκεί σ’ αυτή
της ωραιότητος γή, κατοικούσαν Θεοί, και οι Έλληνες!

-Μοιάζει η Σμύρνη με άγγείο αρχαιοελληνικό,
πλασμένο από Ολύμπιου Θεού το χέρι, με αγάπη. Ζωγραφισμένο, ανθοστόλιστο, με της Ανατολής
τις ομορφιές, που γίνηκε κομμάτια, από βαρβάρου χέρι,
εκάηκε, κι’ ή τέφρα του ετάφτηκε, στη Γή του Ελληνισμού,
Μά ατόφιο θε να μείνει και πολύτιμο, στου Έλληνα
Λαού τη μνήμη, ως την αιωνιότητα………………………….

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια