RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό λόγος του Ποιητή, δυνατός, παντοδύναμος,
κινητοποιεί τη σκέψη, στέλνει αίμα στις αρτηρίες της καρδιάς,
προυπάρχει, υπάρχει, και θα υπάρχει, έτσι που μετέχει
στο αιώνιο ένα, αθάνατος, όπως ο χρόνος!

Υπερασπιστής της ζωής, με το σπαθί της Ποίησης
στο χέρι, ο Ποιητής, δίχως να λογαριάσει τους
απειλητικούς κινδύνους, που γύρω της βουίζουν
Δρώντας θαρρετά επί της πραγματικής αιτίας
που τους προκαλεί, τους σκορπίζει, και αποκαλύπτει,
ακάματος, τις σωτήριες υπέρτατες αξίες της!

[Π.Μπ.]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Ή ΠΟΙΗΣΗ φίλε αναγνώστη, έχει μια πολύ σπουδαία αποστολή. ΄Εκτός από το να προσφέρει ευχαρίστηση και συγκίνηση, με τον ρυθμό τη μουσικότητα της, το όνειρο, το μυστήριο, το πάθος, γίνεται πιό ουσιώδης, ανοίγοντας δρόμο, σα πνευματικά θέματα, και στις ιδέες, στις αξίες, τους προβληματισμούς, στους σκοτεινούς κόσμους, σαν τους σημερινούς, στα βάθη του είναι. Επίσης οφείλει να καλλιεργεί, την ευαισθησία, να οδηγεί, να παρακινεί, να παρηγορεί, να γαληνεύει, και να δίνει τη δυνατότητα, μεταξύ των ανθρώπων, να απαλύνει από τα πάθη τη ψυχή τους, να εξάπτει τον ηρωισμό, τον πατριωτισμό, την αγάπη, την αφοσίωση, και όπως άλλωστε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία, έχει μεγάλη Πολιτιστική αξία. Είναι η ίδια η ζωή!

-ΕΙΝΑΙ ένας θαυμάσιος τρόπος, να βλέπεις, να μιλάς, να αγαπάς, να υπάρχεις, να αντιδράς. Ένας τρόπος που στραμμένος σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, να τοποθετείς το “ΕΓΩ” με την Ιστορία το “ΕΓΩ” με το όλον. Το “ΕΓΩ” ανάμεσα στη χαρά, και τη θλίψη, το ιδανικό και το ανελέητο, στην Ειρήνη της ψυχής, στην αντίφαση, στην ομορφιά, και τη φθορά, που φέρνει το πέρασμα του χρόνου. Το “ΕΓΩ” ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αμφιβολία. Μια αγωνία, ένα ατέλειωτο παραλήρημα, πότε αισιόδοξο, άλλοτε απαισιόδοξο, που σηματοδοτεί, προσαρμοσμένο στη κάθε εποχή.

– Ή λέξη “ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ” σημαίνει ακριβώς αυτό. Προσδιορίζει τη θέληση κάποιου, να ανήκει ολοκληρωτικά στην εποχή του. Είναι δηλαδή ό,τι πιό πρόσφατο. Έτσι για να μιλήσουμε για τη Νεοτερικότητα, της Ποίησης, ο Ποιητής είναι παρών, είναι διαχρονικός, σκέπτεται και εκφράζεται με τέτοιο τρόπο, που και μας φαίνεται εντελώς πρόσφατος, των ημερών μας, της εποχής μας, ή ακόμα και πρόδρομος της εποχής μας.

-Κατά τη γνώμη μας, δεν υπάρχουν Κλασσικοί, Ρομαντικοί, Ρεαλιστές, Υπερεαλιστές, Ποιητές. Υπάρχουν απλά γνήσιοι που με τους στίχους τους, συνθέτουν τη διαδικασία της ζωής, και τη συνοψίζουν. Μια ζωή που οι υπόλοιποι άνθρωποι, με αργό ρυθμό, και πολλές φορές τυραννικό, ζούμε τη διάρκειά της, ώσπου κάποια στιγμή, όταν τελειώσει ο χρόνος μας, να φύγουμε απροετοίμαστοι, και απαρηγόρητοι. Βέβαια επιρροές πάντοτε υπάρχουν και γονιμοποιούν, την έμπνευση, και τη δημιουργία.

-Ό Ποιητικός Λόγος, είναι η δύναμη, που συγκεντρώνει μέσα της, και εκπέμπει γύρω της ιδέες, γεμάτες πάθος, για τον άνθρωπο και τη Φύση, και προσμετράει όλη την έκταση, και αντηχεί όλο το βάθος της ανθρώπινης φύσης, με πνεύμα γεμάτο κατανόηση, για την κάθε εποχή. Δυστυχώς στους σημερινούς καιρούς, λείπει η Ποίηση από τη ζωή μας, δεν την αγαπάμε, δεν τη διαβάζουμε, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται, και γι’ αυτό κατά πως λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, “η ανθρωπότητα είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει”. Ή απουσία της Ποίησης από τη ζωή μας, περιόρισε τα όρια, του εσωτερικού μας κόσμου, και ενώ ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερη γνώση, ίσως περισσότερη από όση μπορεί να εφαρμόσει, σωστά, σ’ αυτό το σύστημα λειτουργία του κόσμου, [υποδουλώσε τα στοιχεία της φύσης με ασέβεια για παράδειγμα], και η Επιστήμη, η τεχνολογία είναι στο απόγειό τους, σε τι αλήθεια οφείλεται η σημερινή δυστυχία του? Μήπως γιατί όλα αυτά τα επιτεύγματα, πρόσθεσαν βάρη ασήκωτα, σε μία αποδυναμωμένη εσωτερική συνείδηση, και αδυνατεί να τα σηκώσει?

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Άττική γή ιστορημένη, μάνα της ομορφιάς, της αρμονίας,
μήτρα Θεών, της Αθηνάς, του Απόλλωνα ,της Αφροδίτη!
Φύλαξες στον χρόνο, ρυθμούς και μελωδίες Αγγέλων,
κι’ αντιλαλούσε αιώνες στις πλαγιές σου απ’ άκρη σ΄ άκρη.
Μά σήμερα ακούγεται μονάχα του θρήνου σου ο ήχος,
το μοιρολόϊ του χαμού σου, που λαμπάδιασε. Μαύρισε
ο Ούρανός σου, απ’ την οργή της κόκκινης της μάγισσας
που σε κατάπιε ολάκερη, με τις πελώριες τις πύρινες τις
γλώσσες της, κι’ έπεσε γύρω σου το πιό φρικτό σκοτάδι.

[Π.Μπ] 20 Ιουλίου 2022

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Κατά πως διαβαίνει ο Ουρανός στην αιθέρα
έτσι, σαν μιά πνοή ρέει η ζωή, ρέουν οι ώρες..

“Έχουμε ανάγκη τις ιδέες και τις αξίες,
παλιές και νέες, σήμερα περισσότερο από άλλοτε,
βγαλμένες από τη μοναξιά της ύπαρξής μας
και τον φόβο, για να αναζητήσουμε
τη ρίζα του κακού. που γύρω μας βουίζει.”

“Ό ήλιος αγκαλιάζει τη γή με στοργή,
θάλασσα και στεριά δίκαια!”

“Άγκυρα σωτηρίας ή αληθινή αγάπη.!
Τί είναι όμως η αγάπη στις μέρες μας.?
Ας μη γελιόμαστε, Δέν βρίσκεται πιά
η άλήθεια στη αγάπη”

[Π.Μπ]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Φίλε Αναγνώστη
Οί ιδέες που πρεσβεύουμε, δεν είναι σχεδόν ποτέ δικές μας. Υπάρχουν πολύ πριν από εμάς, και από πολύ νωρίς τις συναντάμε, στο σπίτι μας, στο σχολείο μας στα διαβάσματά μας, στην αγωγή και τη Παιδεία μας. Μας διαποτίζουν, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά δεν αμφιβάλουμε, ότι είναι κατά δικές μας.

-Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι δραματοποιούμε τα πράγματα, και ανησυχούμε, και μιλάμε για έλλειψη αξιών, και ιδεών, και ηθική κατάπτωση. Αλλά παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, η ζωή κυλάει, αδιάφορη, και τίποτα καμία καταστροφή, δεν συμβαίνει ώστε να σταματήσει να υπάρχει. Παράδειγμα ο Ησίοδος, θρηνεί και οδείρεται, γιατί γεννήθηκε στο Γένος του σιδήρου, όπου οι άνθρωποι έχουν εξαχρειωθεί, και πέφτουν βροχή τα δεινά. Τότε που η αιδώς κι η νέμεσις έφυγαν για τον Όλυμπο, κρύβοντας την ωραία όψη τους, με λευκά πέπλα, για να σμίξουν με τους Αθάνατους εγκαταλείποντας τους ανθρώπους.

– Κι’ όμως οι Θεοί, δεν περιφρόνησαν, λάμπρυναν την Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι ο δυτικός Πολιτισμός περνάει κρίση. Τα φαινόμενα τα παρακμιακά, είναι εμφανή, και τα βλέπουμε παντού. Πώς έγινε και φθάσαμε ως εδώ? Λείπει η Ποίηση από τη ζωή, μας, λέει ο Ελύτης. Φταίνε πάρα πολλά, και κυρίως η απληστία που είναι η αιτία όλων των κακών. Φταίει η αλόγιστη σπατάλη των φυσικών πόρων, η μόλυνση, παρεπόμενα της άσβεστης φλόγας για κέρδος. Τά συμπτώματα πολλά, και οφείλονται στη πτώση, των αξιών και των ιδεών, που κρατούν όρθιο το Πνεύμα, και στέρεη τη ψυχή, και για να κτιστούν, έχει χυθεί ιδρώτας και αίμα, από τις προηγούμενες γενιές. Όσο πολλαπλασιάζονται και οξύνονται, τα προβλήματα, τα προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, τόσο πιο δύσκολη έχει γίνει η ζωή των τωρινών ανθρώπων, δίχως χαρά.

-Έχει γίνει συνείδηση στους σκεπτόμενους ότι κάτι δεν πάει καλά, στο πως έχει συνηθίσει πια ο άνθρωπος, να εκπαιδεύεται, και να στοχάζεται. Ό σημερινός άνθρωπος ο ευαίσθητος και στοχαστικός, έπαψε, να πιστεύει, στον πολιτισμό του, γιατί δεν είναι ευτυχισμένος, παρά τα υλικά αγαθά, που το παγκόσμιο σύστημα, τον έχει βάλει σε ένα κύκλωμα εξάρτησης, από αυτά, από το οποίο και να θέλει, δεν είναι εύκολο να βγει, αν δεν αλλάξει.

-Δυστυχώς έχουν πληθύνει πολύ τα σημάδια της παρακμής, του πολιτισμού μας, και το κακό είναι, ότι κυρίως οι νέοι, δεν ανησυχούν καθόλου, από την τροπή τον πραγμάτων, στην Πνευματική, και στη κοινωνική ζωή. Όταν ακούνε τους μεγάλους να διαμαρτύρονται, και να αγωνιούν, τους ειρωνεύονται, και τους λένε οπισθοδρομικούς, και ότι απαισιοδοξούν, και δραματοποιούν τα πράγματα. Όμως η αλήθεια είναι πως τα συμπτώματα της Πολιτιστικής κρίσης, είναι τόσο έκδηλα, που με το δίκιο μας αγωνιούμε οι σκεπτόμενοι, και ανησυχούμε, παρά την επιθυμία μας να αισιοδοξούμε. Κοινωνικός αναβρασμός, ρήγματα, και αδιαφορία στις σχέσεις, των ανθρώπων, αναρχισμός, χωρίς αιτία, ανασφάλεια, φόβος, αίσθημα ψυχικού κενού, παραίτηση από ευθύνες, και το χειρότερο αμφισβήτηση των αξιών, και των ιδεών.

Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι η καθαρή συνείδηση, αλλά και η Τέχνη, που με τα εργαλεία που διαθέτει μπορεί να διαμορφώσει τη ψυχή, να υπηρετήσει τη συνείδηση, όχι λιγότερο από την επιστήμη, μας λέει ο σοφός. Ο επιγραμματικός μου λόγος είναι σκέψεις, παρατηρήσεις, κριτικές και θεωρητικές απόψεις μου, που γεννήθηκαν, κατά τον πηγαιμό μου φίλε αναγνώστη, που τόλμησα με ταπεινότητα, να σας τις καταθέσω θαρρετά. Είναι γνώμες, κρίσεις, συμπεράσματα, για τη ζωή, τη τέχνη, τη ποίηση, την κριτική σκέψη, τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τωρινό άνθρωπό. Λόγος απλός κατανοητός και τολμώ να πω αληθινός! Ή δική μου αλήθεια, και η δική σου, σίγουρα αγαπημένε μου αναγνώστη. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, έτσι που [τα λόγια μας τα έχουν πεί και άλλοι, κατά πως λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

-Καί εγώ, φίλε αναγνώστη, γράφω και τα μοιράζομαι μαζί σου, για όσα αγαπώ για τη Τέχνη του λόγου, τη Ποίηση, τη Δημιουργία, τη Κριτική σκέψη, την Αλήθεια την Ωραιότητα, τη Ψυχή, την Αγάπη, τον Έρωτα, την Ευτυχία. Τα λόγια μου, είναι καρποί, από εμπειρίες και συμπεράσματα από τη καθημερινή αντίληψη, τη πρακτική της ζωής, της δικής μου και της δική σου, όλων των ανθρώπων!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Στο έλεος του φόβου η ανθρωπότητα, που τρέχει
με το σπαθί στο χέρι, φροντίζοντας να βρίσκεται
όπου γης μες στην ανταύγεια της μέρας, και μες στης
άφεγγης της νύχτας το σκοτάδι. Όμως η αυγή,
γητεύει τη παρθένα νέα στιγμή, με του φωτός
το αληθινό το παραμύθι, και στέλνει μήνυμα
ελπιδοφόρο στους θνητούς, να μη δειλιάσουν,
οι τραγουδοποιοί η ορχήστρα, οι χοροί, στου Κόσμου
τους τους δρόμους, τους δυσκολοχάλαστους,
να στήσουν τη γιορτή της λευτεριάς, από τον φόβο!

[Π.Μπ] Από προς έκδοση Ποιητικό Αφηγηματικό λόγο
“Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ”

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ
Αγαπημένε μου Αναγνώστη

Η διαπίστωση ότι κάτι δεν πάει καλά, σήμερα, είναι κοινή στη γη των ανθρώπων. Ό νέος αιώνας, κληρονόμησε και όξυνε τα προβλήματα του προηγούμενου σε όλα τα επίπεδα επίπεδα-Οικονομικό, Πολιτικό Κοινωνικό, ψυχολογικό- που έχουν κάνει δύσκολη, και άχαρη τη ζωή και τόσο γίνεται κοινή συνείδηση, ότι από μέρα σε μέρα, γίνονται τα πράγματα χειρότερα, που οι προβλέψεις για το μέλλον, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, έτσι που αμφισβητείται, και αυτός ο Πολιτισμός, παρά τα υλικά κυρίως επιτεύγματα, κακά τα ψέμματα.

-Και “ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ“, δεν σημαίνει σήμερα και ευτυχώς, αποδοκιμάζω τα πάντα, απαρνιέμαι. Αλλά ένα είναι σίγουρο. Κακά σημάδια προάγγελοι παρακμής μεγάλης, μας έχουν αναγκάσει, να άρουμε την εμπιστοσύνη μας, και να θέτουμε κάτω από αυστηρότερο έλεγχο, όσα μας ανησυχούν και μας απασχολούν. Για παράδειγμα, όλοι σχεδόν σήμερα οι άνθρωποι του λεγόμενου Πολιτισμένου Δυτικού Κόσμου, έχουν τον ίδιο τρόπο ζωής, ως προς τη θέση, απέναντι στα μεγάλα προβλήματα, και θέματα της ζωής, την υπακοή, στους γραπτούς και άγραφους νόμους, το πως βλέπουν και με ποια κλίμακα, αξιολογούν τα πνευματικά και τα υλικά αγαθά, και αναρωτιόνται, γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι. Ποτέ άλλοτε, αν εξαιρέσουμε τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, με τις εκατόμβες θυμάτων, η ανθρώπινη ζωή, δεν κόστιζε τόσο φθηνά, και λόγω του κακού, της τραγωδίας που έχει βρει την ανθρωπότητα, που βουίζει σε κάθε μεγάλη και μικρή κόχη του πλανήτη γη. Αναφέρομαι στη βόμβα μεγατόνων, με τη μορφή ενός ούτε καν μονοκύτταρου οργανισμού που καταβροχθίζει την ανθρώπινη σάρκα χωρίς καμία διάκριση, που έχει σκορπίσει τον φόβο στο Γένος των ανθρώπων. Ήλθε με τον ερχομό της Άνοιξης το 2020,τότε που ξυπνάει η Φύση, και η ζωή λούζεται στο φως, έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή της Ανθρωπότητας και και τη βύθισε στον φόβο.

– Πρέπει να πούμε σ αυτό ακριβώς το σημείο, πως ο τωρινός άνθρωπος, έχει χάσει τον σεβασμό του προς τη Φύση, προκάλεσε την οργή της, κακά τα ψέματα, και ήταν κάτι που ούτε του πέρασε από το μυαλό του, πως αυτό κάποια στιγμή θα συμβεί Δεν σκέφθηκε, πως αυτή η ασέβεια προς τη μάνα γη που τον τρέφει, και του προσφέρει όχι μόνο ο,τι χρειάζεται, αλλά πολύτιμα δώρα, για να είναι ευτυχισμένος, και αυτός αντί να είναι ευγνώμων να είναι κύριος, έχει γίνει δούλος, της απληστίας του, δεν θα του βγεί σε καλό. Μήπως, και αυτή με τη σειρά της έχασε την υπομονή της, και τον τιμωρεί, μήπως και διδαχθεί από τα λάθη του?

-Μήπως μας λέει καθαρά, και ξάστερα, πως αν δεν επιδιώξουμε την ισορροπία στην υπαρκτή ζωή μας, ο ασκός του αιόλου δύσκολα θα κρατηθεί κλειστός? Μήπως ο φόβος που έχει κυριαρχήσει στο ανθρώπινο τοπίο, μας αποδυναμώνει, και αν δεν επιδιώξουμε ισορροπία, του φόβου με την υπακοή, στους άγραφους νόμους της Φύσης, μας περιμένουν χειρότερά, και τα κακά σημάδια είναι τούτη την ώρα ορατά? Δυστυχώς αυτό συμβαίνει.

-Κι όμως, είναι σίγουρο, πως δεν είναι αργά, για να δείξουμε, εμείς οι άνθρωποι, πως δικαιούμαστε ένα καλύτερο μελλούμενο, και πως θα τα καταφέρουμε, με υπακοή στον νομοθέτη νού, το μεγαλύτερο δώρο του Δημιουργού, στο Γένος μας, που όμως αν δεν το χειριζόμαστε με σεβασμό, είναι και τιμωρία, έτσι που λειτουργώντας αρνητικά, μόνο κακοτυχία και δυστυχία φέρνει!

-Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι πως θα τα καταφέρουμε! Έχουμε τόσο ανάγκη σήμερα αυτή την αισιοδοξία, ακόμα και τα παραμύθια, με τα όμορφα τα πειστικά τους λόγια, για να ελπίσουμε, να γαληνέψουν οι καρδιές μας! Σαν τότες που είμαστε παιδιά, και της γιαγιάς τα παραμύθια, διώχνανε τους δράκους, και τις κακές τις μάγισσες, και ζούσανε καλά και εμείς καλύτερα. Έχουμε ανάγκη την αισιοδοξία, για να μετράμε τον χρόνο της μικρής μας αιωνιότητας που μας αναλογεί, μέσα στο φώς της χαράς και του κουράγιου! Κάτω από το φως του ήλιου!

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

– Ο ΠΙΚΑΣΟ δέν είχε την ευκαιρία να μεταβεί στην Ελλάδα, κάτι που μπόρεσε να πραγματοποιήσει στήν Ιταλία. Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία της Ελλάδας, μέσα στη πολυσύνθετη δέσμη των μεσογειακών του πηγών, και ερμηνεύσεων, ήταν πολύ μεγάλος, προς το θέμα, το περιεχόμενο, και τη τεχνική, αποδεικνύοντας, πως οι Ελληνικές κλασικές πηγές, είναι ρέον ύδωρ, για τη σύγχρονη Τέχνη. Επηρεασμένος, βαθιά ο Μεγάλος Δημιουργός, από τον θησαυρό της Ελληνικής μυθολογίας, στην πρώτη του κλασική φύση, στο τέλος της ροζ περιόδου αποτελεί μιά νέα κατάκτηση, της Ελληνικής κληρονομιάς και της πλαστικής της πορείας, πηγαίνοντας από τη χάρη του Πραξιτέλη, πίσω, στην αρχαϊκή ιερατικότητα των Αττικών σχεδίων, πάνω σε αγγεία ή καθρέφτες.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ σχέδιά του, με μολύβι, ή με ασημένια πούντα, με θέματα εμπνευσμένα από τη μυθολογία, εγκαινιάζουν το μυθολογικό ρεύμα, με τις καλυμμένες εξομολογήσεις, που ξεπροβάλει κατά περιόδους, σ’ όλο το έργο του, και καλύπτει, εξ ολοκλήρου, τον φανταστικό κύκλο του Μινώταυρου………….

Ο ΠΙΚΑΣΟ εξοικειώνεται, από πρώτο χέρι με κάθε τι που πηγάζει από την Ελλάδα. Ή ενότητα που πραγματοποιήθηκε στη τοποθεσία, της Ακρόπολης των Φωκαίων, στην Αντίπολη, τελειώνει, αποκαλυπτικά το 1947,με το πανό “ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ” όπου συγχωνεύονται με θαυμαστό τρόπο, ο ήλιος, η θάλασσα, και ο μυθικός Έλληνας θαλασσοπόρος Οδυσσέας, με αυτόν τον τρόπο.

-ΤΟ 1950,Ο Νομπελίστας Ποιητής μας Όδυσσέας Ελύτης, συναντάει, τον Ζωγράφο, στο Βαλλωρίς, στο εργαστήρι του, παλιό χωριό Κεραμοποιών, όπου οι φούρνοι, άναβαν με τρόπο μαγικό, σύμφωνα με τις Αρχαίες Ελληνικές Παραδόσεις. Ό Μεγάλος Δημιουργός ,ένας γιός γνήσιος της Ελλάδας, κατά πως μας πληροφορεί ό Ποιητής μας, που δεν επιδίωξε ποτέ να συναντηθεί μαζί της, βρέθηκε σ’ αυτό το μικρό Γαλλικό χωριουδάκι, αυτή στον δρόμο της, περιτριγυρισμένος από τις δημιουργίες εμβλήματα, που είναι η Κατσίκα, και η Κουκουβάγια, η τροφός του Δία και το Πουλί της Αθηνάς, αντίστοιχα “Βρήκε ως δια μαγείας, τον τρόπο αυτή, να βρεθεί στον δρόμο του. “Είναι ο γιός της ο Οδυσσέας, ανήκει στην οικογένεια εκείνου, του Έλληνα, που αν και αρνιόταν, να κλείσει τα αυτιά του, στο κάλεσμα των Σειρήνων, φρόντιζε παρ’ όλα αυτά, να είναι το σώμα του, δεμένο στο κατάρτι, βρίσκοντας έτσι τον τρόπο, να συνδυάσει τη σώφρονα σιγουριά, της καλής θαλασσοπορίας με τη γλυκιά μέθη του τραγουδιού των Σειρήνων” Γράφει ο Ποιητής μας.

-ΈΤΣΙ στό χωριό Βαλλωρίς, χωριό κεραμοποιών, όπως προείπαμε, συγκινείται βαθιά, από τη ποιότητα και την ομορφιά, της Κεραμικής Τέχνης, που είναι κάτι σαν έμβλημα, του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, και διέδωσε παντού την καλλιτεχνική του υπεροχή, σέ όλες τις μορφές της Τέχνης, ο Πικάσο ξαναβρίσκει τα ξεχασμένα μυστικά, της ένωσης της Γής, με τη φωτιά, της μορφής με τον σκηνικό της χώρο, της εκρηκτικότητας του οράματος, με τη κυριαρχία της ύλης. ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΦΑΥΝΟΙ, ΜΟΥΣΙΚΟΙ, ΚΟΥΚΟΥΒΆΓΙΑ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΎΡΝΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΎΟΥΝ, θυμίζουν τη τεράστια συμβολή του Μάγου Καλλιτέχνη, στη σύγχρονη Τέχνη, ακολουθώντας τα χνάρια του Αρχαίου Ελληνικού δρόμου.

– Ό ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ το 1951, αναφέρει τη συγκίνηση, που δοκίμασε, ανακαλύπτοντας, σ’ αυτά τα έργα την Ελλάδα! “Ίσως άλλωστε, ομολογεί ο ίδιος, και να ένιωσα, ένα είδος παράπονου, κάτι σαν ζήλεια, που τα μεγάλα αυτά Ελληνικά σύμβολα, τα αρχέτυπα, που κατεβαίνουν θαρρείς από τα βάθη καιρών, αμνημονεύτων, δεν είχαν πραγματοποιηθεί, και αυτά, σε ένα από τα μυθικά Νησιά του Αιγαίου, όπου τα δάκτυλα του ανθρώπου, με την αφελή εκείνη αδεξιότητα, που δεν λαθεύει ποτέ, τολμήσανε κάποτε να πρωτοπλάσουν, την άμορφη ύλη”.

Ο ΠΙΚΑΣΟ σύγχρονος, της Παγκόσμιας Τέχνης, και Αρχαιολόγος, με τη βαθύτερη έννοια δεν υπέκυψε ποτέ στη νοσταλγία του παρελθόντος, και δημιουργώντας συνέχεια μέσα στον αναβρασμό των χαλεπών καιρών, πίστευε και βεβαίωνε ο ίδιος “Ή Τέχνη δεν έχει ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Ή Τέχνη ανήμπορη να να εκφραστεί στο παρόν, δεν πραγματοποιείται ποτέ.. Ή Ελληνική Τέχνη, δεν ανήκει στο παρελθόν, είναι πιό ζωντανή σήμερα, απ’ όσο ήταν χθές. Ή ΜΕΣΌΓΕΙΟΣ η κλειστή θάλασσα, ανάμεσα σε τρείς Ηπείρους, που είδε στην Ελλάδα τη γέννηση της Αφροδίτης, τις θαλασσοπορίες του Οδυσσέα, και τη λάμψη του Πνεύματος, μένει ακόμα, και θα είναι για πάντα, απόλυτος καθρέφτης, της αρμονίας και της ομορφιάς.”

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Αυτό το Σάββατο 9-7-22, η Νεμέα θα προσθέσει στην πολιτιστική της φαρέτρα ένα ακόμη κεφάλαιο που αφορά τους μεγάλους Νεμεάτες Δημιουργούς. Και εξηγούμε:

Κάθε Σάββατο στην ΕΡΤ2 στις 20:00 προβάλλεται ένα ντοκιμαντέρ που λέγεται <>. Το Σάββατο λοιπόν 9 Ιουλίου 2022 το επεισόδιο αυτό είναι αφιερωμένο στον μέγιστο Νεμεάτη Χορογράφο Χρήστο Παπαδόπουλο, έναν από τους καλύτερους χορογράφους της γενιάς του.

Κάντε κλικ στο link

Ο Κένταυρος της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, ο δικός μας Χρήστος Παπαδόπουλος, ευρυμαθής και αέρινος που ισορροπεί ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία ,όχι ως ένα κεφάλαιο ενός αφηγήματος ,αλλά ως πρωταγωνιστής μιας αέναης πραγματικότητας που συνδιαμορφώνει με τους συνεργάτες του, μετά από μια διακριτική παρακολούθηση όσων υπάρχουν και δεν βλέπουμε, όσων κραυγάζουν και δεν ακούμε.

Χορευτής, Χορογράφος, Ηθοποιός, Σκηνοθέτης, Πολιτικός Επιστήμονας. Όλα με βάση έναν κοινό παρονομαστή… την κίνηση. Την κίνηση του σώματος, της σκέψης, των λέξεων, των ήχων, ακόμη και της σιωπής που αποκρυπτογραφεί τα βαθειά συναισθήματα, τα αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξής μας εδώ και αιώνες. Ένα διότι σ’ ένα γιατί που δεν απαντά, απλά περιγράφει τα ορατά των αοράτων υπάρξεων σ ένα σύμπαν που διαρκώς διαστέλλεται.

Αυτός είναι ο δικός μας Χρήστος Παπαδόπουλος. Ο πάντα ευγενής, δραστήριος, ονειρικός Νεμεάτης Χρήστος Παπαδόπουλος που είχα την τύχη να επικοινωνήσω μαζί του διαδικτυακά και να εισπράξω όλη αυτήν την ενέργεια μιας προσωπικότητας αρχούμενης αναρχίας αντίστοιχης ενός σύμπαντος που στηλιτεύει λοιδορώντας τα πεπραγμένα ενός κόσμου που παραβλέπει τα σημαντικά και θεοποιεί τα πραγματικά ασήμαντα.

Σήμερα ο Χρήστος είναι στο Άμστερνταμ. Το Άμστερνταμ όπως και οι άλλες πόλεις που έχει ήδη περάσει (18 το σύνολο ), είναι μέρος της Ευρωπαϊκής του περιοδείας, που ξεκίνησε στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο με την νέα του χορογραφική δουλειά το Larsen C (=τεράστιος ακινητοποιημένος όγκος νερού ηλικίας 10.000 ετών στην Ανταρκτική που κινείται τόσο αργά που δεν συλλαμβάνεται από τις ανθρώπινες αισθήσεις), που κατακτά τις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές σκηνές. Ακόμη στη φαρέτρα του Χρήστου στο θέατρο ενδεικτικά είναι: Μήδεια 2017, Τρεις αδερφές 2020, Συρανό 2016, όπως και στην τηλεόραση Κόκκινο ποτάμι 2019, Χωρίς όρια 2011, Τύχη Βουνό 2006. Βραβευμένος και αναγνωρισμένος διεθνώς.

Το κείμενο όπως και η συνοπτική αυτή μου έρευνα, αποτελεί συγχρόνως και πρόταση στον Δήμο Νεμέας να τιμήσει έναν σπουδαίο και μέγιστο Νεμεάτη που τιμά όλος ο πολιτισμένος κόσμος, αλλά όχι ακόμη εμείς, κατά τον πάγιο εδώ και χρόνια κανόνα της χώρας μας που αγνοεί αυτούς που οι άλλοι επιβραβεύουν πριν από μας για μας. Χρήστο εκφράζω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ταξιδεύεις τον ιερό μας τόπο με ιστορία αιώνων σε τόπους όπου ο πολιτισμός είναι η μέγιστη προτεραιότητα. Γιατί αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει μέσα απ’ τους δρόμους της τέχνης, της φιλοσοφίας, της ποίησης, μέσα από τους δρόμους όπου ο ανθρωπος-κτηνος εξαγνίζεται και επιστρέφει ακούγοντας εκείνες τις αόρατες φωνές που καθοδηγούν το καλό της ύπαρξής του προς όφελος του ίδιου και των γύρω από αυτών.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Χρήστος Παπαδόπουλος

Γεννήθηκε στη Νεμέα το 1976. Σπούδασε χορό και χορογραφία στο SNDO (School for New Dance Development Αmsterdam, Holland 2003), Θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1999) και Πολιτικές Επιστήμες στο Παντειο Πανεπιστήμιο (2000).

Ιδρυτικό μέλος της ομάδας χορού ‘Λέων και Λύκος’ (2015). Οι προσωπικές του δουλειές περιλαμβάνουν: Larsen C (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση) 2022, Ιον’ (Στεγή Ιδρύματος Ωνάση) 2019, ´OPUS’ 2017, “ELVEDON” 2015. Οι παραστάσεις του έχουν παρουσιαστεί σε Αθήνα, Παρίσι, Ρώμη, Βαρκελώνη, Άμστερνταμ, Βρυξέλλες, Λιέγη, Μπορντώ, Στρασβούργο, Μπρεστ, Λονδίνο, Βουδαπέστη, Στοκχόλμη, Λοζάνη, Βέρνη, Σάλτζμπουργκ Λισαβόνα, Πόρτο… κλπ.

Σαν χορευτής έχει συνεργαστεί με τους Δημήτρη Παπαϊωάννου, Φώτη Νικολάου, Alexandra Waierstall Noema dance company, Kirstin Kuyl Anderson WEGO dance company (“Completely simultaneously”, Φώτη Νικολαου, Robert Stein, Ria Higler.

Ως χορογράφος έχει συνεργαστεί στο θέατρο με τους Δημήτρη Καρατζά , Μιχαήλ Μαρμαρινό, Βασίλη Νικολαιδη, Θωμά Μοσχοπουλο (Τραχινιες, Γιάννη Κακλέα, Βασιλη Μαυρογεωργιου, Κώστα Γάκη.

Μέλος της χορογραφικές ομάδας των Τελετών Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004 (Σολίστ στον ρόλο του Κενταύρου) και των Τελετών Έναρξης των Πανευρωπαϊκών αγώνων Baku 2015.

Από το 2003 συνεργάζεται με τη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών διδάσκοντας κίνηση και αυτοσχεδιασμό.

Έχει δώσει σεμινάρια κίνησης,χορογραφίας και αυτοσχεδιασμού σε Αθήνα, Παρισι, Μάλτα, Χανιά, Θεσσαλονίκη.

Πηγή