RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ

Ό ΊΣΚΙΟΣ του Προφήτη Ποιητή, θλιμμένος τριγυρνάει,
αυτά τα χρόνια της οργής, στο παραμελημένο περιβόλι,
πού ‘χει γιομίσει αγριόχορτα, τσουκνίδες, και τριβόλια.
Αφύλακτο ακλάδευτο, φτωχό, ταπεινωμένο,
με στέρφα γη, απότιστη, που ‘ναι σκληρή σαν πέτρα,,
και το αλέτρι, του ζευγά, του δουλευτή, του φυτευτή,
δεν βρίσκει χώμα γόνιμο, να σπείρει τα δροσάτα.
Ή βρυσομάνα στέρεψε, δεν βγάζει ούτε στάλα
από τ’ αγνό τ’ αθάνατο του Γένους το νερό.
Κι’ είναι τα χρόνια δίσεκτα, και οι καιροί οργισμένοι.
Τά δέντρα τα περήφανα, που ‘φθάναν ως τα ύψη,
απομεινάρια θλιβερά, κατάξερα, πάνω στη γη γερμένα,
στέγη γινήκαν, στα κοράκια και τους γύπες. Τ’ αλλα πουλιά,
μαζί και τ’ αηδόνια μας, που γλυκοτραγουδουσαν,
πετάξαν φοβισμένα, να βρούν αλλού να κτίσουν τη φωλιά.
Αλλά και όσα μείνανε, κι’ ελπίζουνε στην άνοιξη, σκιασμένα,
σκιασμένα, απ’ τον χιονιά, τις αστραπές, τις καταιγίδες,
τον βοριά, έχουν κουρνιάσει. Περιμένουνε ν’ αλλάξουν οι καιροί,
να σταματήσει αυτός ο χαλασμός, να γίνει κοντινός ουρανός,
γαλανός, καθάριος, με έναν φλογάτο ήλιο, που θα προστάξει.
τον δουλευτή, τον φυτευτή, να ξεσπερμέψει, να χερσώσει ,
να σώσει το περιβόλι. Να χτίσει κάστρο αψηλό, και μέσα
να ταμπουρωθεί, πανέτοιμος, με το σπαθί της αστραπής
της σκέψης της Ελληνικής, κι’ αντρίκια να παλέψει
με τους καιρούς, με τους οχθρούς, για τις Ιδέες τις Αξίες!

[Π.Μπ] Γράφτηκε την περίοδο της δεκάχρονης Οίκον, Κρίσης.

-ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ -ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ γεννήθηκε στη Πάτρα από Ρουμελιώτες γονείς, και γαλουχήθηκε από τη Μούσα, στη Μεσολογγίτικη μαρτυρική γή. Σφράγισε με τον ρωμαλέο Λόγο του, τη Νεοελληνική Γραμματία που, αναγεννήθηκε, ακολουθώντας της Ευρωπαϊκής νεοτερικότητας τα ρεύματα, κλείνοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, τον ρομαντισμό, παίρνοντας, ανθρωποκεντρική μορφή, προικίζοντάς την με φαντασία.

-ΝΕΟΤΕΡΙΣΤΗΣ λοιπόν, και αυτός ο Έλληνας Ποιητής έκανε οικουμενική τη υπέροχη λαλιά του, προικίζοντάς τη με φαντασία, όπως οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του, κάνοντάς τη κοσομοαγάπητη. Μέ εξαιρετική γνώση της Ελληνικής διαχρονικής παράδοσης, συνδετικός κρίκος γίνηκε, και αναγνωρίστηκε, σαν Οικουμενικός και Εθνικός, μετά τον Σολωμό. Έγινε η φωνή του Έθνους, ενός Έθνους, χαμένου επί αιώνες, που αγωνιούσε να βρεί τη στράτα τη καλή, τον προορισμό του, τιμώντας την αρχέγονη ιστορία του, αναζητούσε, τον άξιο Πνευματικό μπροστάρη.

-Ό ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ αυτός Ποιητής άφησε μια κληρονομιά, ανεκτίμητη, που άλλη δεν ξανάγινε καμία, ικανή να οδηγήσει να εμπνεύσει, να συντροφέψει, με μια γλώσσα απλή, του Λαού τη γλώσσα, και να τον καθοδηγήσει, να τον δυναμώσει, να τον παρηγορήσει, για τα κακά συναπαντήματα, στον πηγαιμό του.. που τον βρίσκουν κατά καιρούς μέχρι σήμερα. Ή Ποίηση του δεν ήλθε να γκρεμίσει αλλά να αναστυλώσει, τη κουρασμένη διαδικασία της Ελληνικής ρομαντικής καθ’ υπερβολή-λυρικής της μορφής, να την ανανεώσει, να την ενώσει με την ορμή, με την αρχαία κληρονομιά με συνείδηση για ενότητα, για αποφασιστικότητα, για αγωνιστικότητα για αντιπαλότητα, με τις δυνάμεις, τις γνωστές, τις διαχρονικές, που κρατούν τον Έλληνα Λαό, μέχρι τούτη την ώρα, καθηλωμένο, μοιρολάτρη, αδιάφορο, για να κυριαρχούν, να τον κηδεμονεύουν. Οί γνωστοί φίλε αναγνώστη μασκαρεμένοι φίλοι…..

-ΚΙΒΩΤΟΣ αξιών, ο Λόγος του Παλαμά, φωνή της ίδιας της πολύπαθης Πατρίδας, που θέλει να προχωρήσει με το κεφάλι ψηλά, κατά πως της πρέπει, σε νέους φωτεινούς δρόμους, να αφήσει πίσω της τη φτώχεια, τη δυστυχία, τα χθεσινά, και να εκτιμήσει, τα αιώνια θησαυρίσματα της Ελληνικής ψυχής και σκέψης, να αποκτήσει νέα, λαμπρά, ισχυρά, σεβαστικά, από οχθρούς και φίλους.

-Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ υπήρξε, η ισχυρότερη Ποιητική Προσωπικότητα, και όχι μόνο, που κυριάρχησε στο Πνευματικό τοπίο της εποχής του. Ποιητής, Κριτικός, Μελετητής, και Δάσκαλος χάρισε αυτός ο Μεγάλος στους νεότερους, τις σοφές του γνώσεις, σε ένα ευρύ τοπίο πολιτικό, κοινωνικό, αισθητικό, λογοτεχνικό. Οί νεότεροι σπουδαίοι, Σικελιανός, Βάρναλης, Γρυπάρης, Μαλακάσης, και τόσοι άλλο? σήκωσαν με περηφάνεια το βάρος του Παλαμά, τη Ποιητική Τέχνη, που τους οδήγησε στον δρόμο τον αληθινό.

-Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ Παλαμάς, ακολούθησε όπως προείπαμε, τα Ευρωπαϊκά ρεύματα, και ως προς την εκφραστική διαδικασία της λειτουργίας της Ποίησης, όσο και και ως προς την αφθονία των θεμάτων, από τον Ουγκώ, και τον Μπάϊρον, αλλά έθρεψε τη γραφή του, αποκλειστικά, με το δημοτικό τραγούδι, και τα νάματα της φίλτατης, γενέθλιας γης. Δέν ανήκει δηλαδή, σε καμία σχολή, και σε καμία τεχνοτροπία. Ρομαντικός, ρεαλιστής, παθιασμένος με τα Εθνικά γεγονότα, τις Εθνικές νίκες και ήττες, έβαλε τα θεμέλια, της Ελληνικής Εθνικής, Λογοτεχνίας με στέρεα υλικά.

-Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ μας Ποιητής, έφυγε από τη ζωή μέσα στη μαύρη εποχή της Κατοχής, το 1943 αφήνοντάς μας το Σπουδαίο του έργο, Ποιητικό, μελέτες, κριτικές, ζώντας μια εσωτερική και πολυκύμαντη ζωή, που στο έπέδρασε στο έργο του. Ή Κηδεία του έγινε αφορμή, για πάνδημη και ολόψυχη συμμετοχή του πονεμένου Έλληνα Λαού, που υπέφερε από τον Φασισμό όσο κανείς άλλος, και στη συνέχεια αδικήθηκε, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, όσο κανείς άλλος. Ό Άγγελος Σικελιανός απάγγειλε το ποίημά του για τον νεκρό Ποιητή, και ψέλνοντας ο Λαός τον Εθνικό Ύμνο, τον ανακήρυξε εκείνη ακριβώς την Ιστορική στιγμή, ΕΘΝΙΚΟ ΠΟΙΗΤΗ!

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου