RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΠΡΩΤΟΣ ΗΧΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ
Άγαπημένος γιός τής Μούσας καί τού Αίγαίου,
βύζαξε μέ βουλιμιά, την ομορφιά, απ’ τα στήθια
της γνώσης, χάραξε με περίσκεψη τα δικά του
τα σύνορα, γυμνωθηκε κάτω από τη φωτερή
ματιά τού Ήλιου, του Ηλιάτορα, αφιερώθηκε
στην Ίέρεια Ποίηση, κι’ η φήμη τον ταξίδεψε
σταπέρατα του κόσμου! Δέν έχει άρχή καί τέλος
ό έρχομός του. Δίχως χλωμά Φθινόπωρα, και
θλιβερούς Χειμώνες, μον’ Άνοιξες ολάνθιστες,
με δώρα φορτωμένες. Προσκυνητής μιας λατρευτής,
μονάκριβης άγάπης, πούταν όλα μαζί, μάνα,
αδελφή ερωμένη, είκόνα τή ζωγράφισε Άγια,
Ίερή, νά υποκλιθεί μπροστά της, όλη η Οικουμένη
Μέ άσπρα άνθια της ελιάς της Αθηνάς το δέντρο,
τ’ απαλό, νυφούλα την έντυσε, Για διάδημα
τη γαλανόλευκη της φόρεσε, έβαλε στο χέρι
με τον Σταυρό στη κορυφή, ως ήτανεπαλιά,
και μιά αγκαλιά δαφνόκλαρα, για να πλεχτεί
στεφάνι, στεφάνι δόξας και τιμής, αμάραντο,
δροσάτο, πού πλέχθηκε πολλές φορές, και έδεσε,
Ηλέκτρες και Οιδίποδες, Ορέστηδες και Βάκχες,
τη φλόγαστην Ολύμπια γή, των ένδοξων προγόνων,
του Μεγαλέξανδρου, τον νού, τη γη των Μακεδόνων,
τον ουρανό, τη θάλασσα, το χώμα το λιθάρι,
την απαλή βουνοπλαγιά, που μύρισε θυμάρι!
Είναι δική του η ζωγραφιά, απ’ του Θεού το χέρι!
[Π.Μπ]

ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ στο εικονιζόμενο βιβλίο μου εκδ,2016., αφιερωμένο στον Σπουδαίο Έλληνα- Οικουμενικό Ποιητή μας! Ένα οδοιπορικό, σε πεζό και ποιητικό λόγο, συντροφευμένο με εκτενές φωτογραφικό υλικό-χνάρια αθάνατα, από, τη γέννηση του μέχρι το “φευγιό του” που στολίζει 60 σελίδες-αφιέρωμα. Είναι η περπατησιά του Ποιητή μας, που ακολουθώντας τα αποτυπώματά της, θα αγαπήσουμε τον Άνθρωπο Ελύτη, έτσι που για τον Ποιητή, τον στοχαστή, τον δημιουργό τον πολυβραβευμένο, μας πληροφορούν οι αμέτρητες αναφορές, σπουδαίων Ιστορικών, και Κριτικών Λογοτεχνίας. Ο δικός μου Ποιητικός λόγος -αφιέρωμα, που σας παρουσιάζω με ταπεινότητα, είναι από καρδιάς-αφιέρωμα που έχει το ρόλο του Προλόγου του βιβλίου μου με γενικό ανθρωποκεντρικό θέμα κι περιεχόμενο, σε ποιητική μορφή ως ο τίτλος του μάρτυρα!

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ ΛΥΠΗΤΕΡΟΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ ΗΧΟΣ
Μια μικρή στιγμή του Μαρτιού, πούνε του Ήλιού
ο αγαπημένος, μας άφησε ο Ποιητής, της γαλανής
τής κόρης ο εραστής, που την ελάτρεψε όσο κανείς!
Λυπημένος ο Φοίβος Απόλλωνας περπατάει στον
ουρανό, πούναι, βαρύς θολός, γκρίζος, και δακρυσμένος..
Τό ταραγμένο Πέλαγος, χτυπά πάνω στους βράχους
του ιερούς, δώρα πολύτιμα-προικιά, στη κόρη τη
πανέμορφη που στέκουν περήφανοι, ακοίμητοι
φρουροί, με εντολή του αστραπαίου Δία
Μέσα σε μια στιγμή, του Μάρτη, κρύος αγέρας φύσηξε, μπροστάρης, κι’ όδήγησε τον Ποιητή
στου φεγγαριού τον ίσκιο….. Αυτός ο μήνας,
κύλησε, με λύπη Εθνική, και τα παιδιά δεν
φόρεσαν, βραχιόλι φυλαχτό…. Μας άφησε,
του Λόγου ο γλωσσοπλάστης, κι όρφάνεψε,
των Ποιητών η γή. Εφυγε, στά κρυφά, χωρίς
κεριά χωρίς πολυελαίους, για μιά ζωή απ’ την αρχή, απροσκύνητη, ωσά αυτή που έζησε!

[Παυλίνα Μπεχράκη] 18-3-1996