ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑΣ ΑΘΗΝΑ. Συνέχεια από το προηγούμενο [ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ]

Εμφανίσεις: 1483

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΜΕΤΑ τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, [323 π.Χ.] έγινε πεδίο μάχης των διαδόχων, η Αθήνα. Όι συνεχείς πόλεμοι, κατάστρεψαν τις γύρω περιοχές, και στούς Ελληνιστικούς χρόνους, κυρίως στον 2ο π.Χ. αιώνα, παρουσιάζεται μιά ανασυγκρότηση της Πόλης, που οφείλεται στο ενδιαφέρον των Κατακτητών Ρωμαίων, που οικοδομούν κτίρια, προσπαθώντας να διατηρήσουν την Αθηναϊκή δόξα. [Ολυμπιείο, Στοά Ευμένους, Στοά Αττάλου, Γυμνάσιο Διογένη, και Πτολεμαίων]

-ΌΠΩΣ μας λέει ο Ποιητής Οράτιος, “Ή νικημένη Ελλάδα, υπέταξε τον αγέρωχο Κατακτητή, φέροντας τις Τέχνες, στον αγροίκο Λάτιο”. Στην εποχή του Ανδριανού η Αθήνα επεκτείνεται προς τα ανατολικά. Ή Πύλη του Ανδριανού, αποτέλεσε το τα όρια ανάμεσα στη παλιά και τη νέα Πόλη. Ή παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η παρακμή της παλαιάς θρησκείας, και η εδραίωση του Χριστιανισμού, οδήγησαν σταθερά στον αφανισμό της Τιμημένης Πόλης. Μετά τον 4ο μ.Χ. αιώνα ,οι Αθηναίοι απόκτησαν ξανά δραστηριότητες, χάρη στις ονομαστές Φιλοσοφικές Σχολές. Ή Αθήνα, επεκτάθηκε ώς τα τείχη της Κλασικής Πόλης, όπως τα ανασκαφικά ευρήματα μας πληροφορούν. Με το διάταγμα όμως του Ιουστινιανού, για τη κατάργηση των Φιλοσοφικών Σχολών, η Αθήνα μετατράπηκε σε μια μικρή Επαρχιακή πόλη, και τίποτα δεν θύμιζε πιά το ένδοξο παρελθόν της

-ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ, τρέχοντας, πάνω στη γη του αιώνιου χρόνου, ατενίζουμε την Αθήνα του 1935, μέσα από τα χρονικά μαρτυρίες των Περιηγητών, και των πρώτων φωτογράφων. Στην Περίοδο της Τουρκοκρατίας απογυμνώθηκαν τα μνημεία της, κλάπηκαν τα πάντα. Ή Αθήνα με την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους, επελέγη τελικά για Πρωτεύουσα. Μάρτυρες λοιπόν αδιάψευστοι, των πρώτων χρόνων της δημιουργίας της νέας Αθήνας, που ξεπήδησε από τα συντρίμμια, της πολύχρονης σκλαβιάς, και της Ελληνικής Επανάστασης είναι οι φωτογραφίες των Ελλήνων και ξένων φωτογράφων, που σε συνδυασμό, με τις γραπτές μαρτυρίες, διέσωσαν μοναδικά στοιχεία, ένα κομμάτι των οποίων, συνεχίζει με τη σημερινή πραγματικότητα.

-ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν να έχουμε στον νού μας όπως προείπαμε, μια Πόλη, με περιορισμένη έκταση, στα βόρεια κυρίως της Ακρόπολης, που ανακηρύχθηκε Πρωτεύουσα, μετά την πρώτη επιλογή, που ήταν το Ναύπλιο, χάρη της Ιστορίας, και των μνημείων της, με την ελπίδα πως θα γίνει και πάλι, εξ ίσου λαμπρή με το παρελθόν της. Πρωταρχικό μέλημα των Αρχιτεκτόνων, Σταμάτη Κλεάνθη, και Eduart Shaubert, ήταν η αρμονική συνύπαρξη, του παρελθόντος, και του παρόντος. Τά αρχαία μνημεία στα βόρεια και βορειανατολικά της Ακρόπολης, ξεπρόβαλαν περήφανα, αν και γυμνά, μέσα από τα νέα κτίσματα, και από την νοτιοανατολική πλευρά, επίσης, απομονωμένα, δεσπόζουν το Ολυμπιείο, και η Πύλη του Ανδριανού, που χωρίζουν νοητά την Αθήνα στα δύο κατά κάποιο τρόπο.

-Ή ΝΕΑ ΑΘΗΝΑ, αναδύθηκε ως από θαύμα, και έλαμψε, κάτω από τον λαμπρό Αττικό ούρανό, απλωμένη, μέσα σε ένα υπέροχο δεντρόφυτο τοπίο-λεκανοπέδιο. Κτισμένη σύμφωνα με τις αρχές του Ρομαντισμού, και του Κλασικισμού, ενός ρυθμού, που επικράτησε στην Ευρώπη, και σε όλο τον Κόσμο, για έναν ολόκληρο αιώνα, από τα μέσα του 18ου, με δημόσια υπέρλαμπρα κτίρια, δημόσια και ιδιωτικά, πανέμορφα αρχοντικά, δίπλα σε βυζαντινές Εκκλησιές του 11ου και 12ου αιώνα, χαρακτηρίστηκε ως η ωραιότερη Πόλη Ανατολής και Δύσης.

-ΣΗΜΕΡΑ η Ελλάδα, αναζητάει τους λόγους της παραμορφωμένης οικοδομικής της Ιστορίας, και μοιάζει, απορημένη. Είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, που δημιουργεί από τη μιά ευθύνη, και από την άλλη κατανόηση. Δείχνοντας την Αθήνα, άλλοτε λαμπρή, και άλλοτε παραμορφωμένη, συνειδητοποιούμε, και
καταλήγουμε στο συμπέρασμα, πως η Πόλη αυτή η Ιστορημένη, η Δοξασμένη, είναι και πάλι η διάσταση, της συλλογικής υπόστασής της. Είναι μιά σύγχρονη πανέμορφη Ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, με ιδιόμορφα χαρακτηριστικά θετικά, αλλά και αρνητικά. Ή απόλυτη ωραιότητά της, σε μεγάλη έκταση, η λαμπρότητά της, η ανθρωπιά της, όμως, και να σταθούμε στα θετικά που είναι τα περισσότερα, απαιτούν, από όλους μας σεβασμό και αγάπη απόλυτη. Έτσι μόνο, η αίγλη της θα είναι και όλων ημών των Ελλήνων αίγλη!

ΘΑ τελειώσω αυτό το σύντομο κεφάλαιο του βιβλίου μου αναφορά στην Αθήνα, προβληματισμένη για τις αμέτρητες πυρκαγιές που βασανίζουν το Αττικό τοπίο, και την ίδια την Αθήνα, που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, επισημαίνοντας τον κίνδυνο που ελλοχεύει, απειλητικός, με ό,τι αυτό σημαίνει !

Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΘΡΗΝΟΥ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ
Αττική γή ευλογημένη, μάνα της ομορφιάς,
της αρμονίας, μήτρα Θεών, της Αθηνάς,
του Απόλλωνα της Αφροδίτης! Φύλαξες
στον χρόνο ρυθμούς, Ορφικής μελωδίας
π’ αντιλαλούσε αιώνες στις πλαγιές, σο πέλαγος
και στις πεδιάδες σου απ’ άκρη σ’ άκρη.!
Σήμερα ακούγεται λυπητερός ο ήχος
της φωνής σου, όταν μαυρίζει ο Ουρανός,
απ’ την οργή της Κόκκινης της Μάγισσας,
που λαμπαδιάζει, πρόθυμη να σε καταπιεί
απ’ τη ζήλια της, και πέφτει γύρω σου
σκοτάδι. Το πιό φρικτό και φοβικό σκοτάδι.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός Συγγραφέας Ποιήτρια

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑΣ ΑΘΗΝΑ [Συνέχεια από το προηγούμενο]

Εμφανίσεις: 1629

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Αθάνατη Πόλη των Θεών, και των Σοφών.
Σύμβολο αιώνιο του κάλλους και της Δημοκρατίας.
Μοναδική Αρχόντισσα στου Περικλέους τους χρόνους
με του Φειδία τα μαγικά τα χέρια στολισμένη,
του Πλάτωνα, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Σωκράτη
και πλήθος άλλων Σοφών ανδρών, γενέθλια γη!
Περπατώ σήμερα στους δρόμους με τα ονόματα
τα Ιστορημένα, και σε κοιτάζω με της ψυχής τα μάτια μου
τα χορτασμένα, απ’ όσα έζησες, και έδωσες, στην οικουμένη,
κι’ ωσάν Θεά, υψώνομαι εγώ, μια ταπεινή Ελληνίδα,
με της φαντασίας, τη δύναμη, ως του Ολύμπου τα μέρη.
Πετάω, μέσα στον Ουρανό του ήλιου και του ανέμου,
όπου δοξαστικός ο ήχος της φωνής σου, ραγίζει τ’ άγιο χώμα σου,
και η Ιστορία η αθάνατη, η δοξασμένη, είναι και πάλι εδώ,
κάτω από τον ίδιο ουρανό, κι ό Παρθενώνας, το Μουσείο σου,
με κάποια από τα θησαυρίσματά σου, έτσι που η άγνοια του Ραγιά, κι’ η απληστία η αδιαφορία του βάρβαρου κατακτητή
τα πιο πολλά, είναι ξενητεμένα και με υπομονή προσμένουν
από τη νέα Ελλάδα, μια διαταγή ωραία, και να γυρίσουν, πίσω!!
[Π.Μπ]

ΙΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ
Ή ΑΘΗΝΑ στους πρώτους χρόνους, χωριζόταν σε δυό τομείς. Τήν Ακρόπολη, που ονομαζόταν Πόλη, και τη κάτω Πόλη το [Άστι],που περιελάμβανε την αγορά και τις κατοικίες. Στίς αρχές του 7ου αιώνα, η Αριστοκρατία, ήταν πανίσχυρη, και οι Πολίτες σε άθλια κατάσταση. Οί πολιτικές μεταβολές κατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα, η αναθεώρηση των νόμων, και του πολιτεύματος, με όφελος των κατώτερων τάξεων, οδήγησαν σταθερά στην εγκαθίδρυση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

ΣΤΑΘΜΟ για την Ιστορία της Σπουδαίας Πόλης αλλά και ολάκερης της Ανθρωπότητας, όπως έδειξαν τα πράγματα, αποτελεί ο 6ος αιώνας, που οι κατώτερες τάξεις, συμμετέχουν ενεργά στη βουλή των 400,και στην Εκκλησία του Δήμου, και τη συνέλευση των Πολιτών. Τό Αθηναϊκό Κράτος γίνεται ισχυρό, η Πόλη επεκτείνεται, και η νέα Αγορά του Σόλωνα ιδρύεται στον Κολωνό. Η προσάρτηση της Σαλαμίνας, και της Ελευσίνας δυνάμωσε ακόμα περισσότερο το Αθηναϊκό Κράτος!

ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ του Κλεισθένη, θεμελιώνεται στην Αθήνα, το καθαρό Δημοκρατικό Πολίτευμα, που εξασφαλίζει σε όλους τους Ελεύθερους Αθηναίους, την ισότητα, και την ελευθερία. Ή εκπροσώπηση, του Λαού στη Βουλή, και την Εκκλησία του Δήμου, επιτεύχθηκε με την κατανομή των Πολιτών, σε 10 Φυλές. Εκτός από τους ελεύθερους Αθηναίους, υπήρχαν οι μέτοικοι, ζωτικά μέλη, της Κοινωνίας, και οι ιδιωτικοί και δημόσιοι δούλοι.

Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ αρχίζει με την απειλή των Περσών.
Οί Αθηναίοι, αποκρούουν νικηφόρα, τους Πέρσες στον Μαραθώνα, το [480 πΧ], με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, και τη μάχη στις Πλαταιές [470 π.Χ.]. Όμως η Περσική εισβολή άφησε την Αθήνα καταστραμμένη και ερειπωμένη, την οποία οι Αθηναίοι ξαναχτίζουν, και τη μετατρέπουν σε μιά μεγάλη ναυτική δύναμη! Ο Θεμιστοκλής, ό Αριστείδης, ο Κίμων, και ο Περικλής ήταν οι Μεγάλοι Πολιτικοί Ηγέτες της Αθήνας.

ΣΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ.
Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ήταν ο εμπνευστής, ενός θαύματος, όχι μόνο της Κλασσικής Αρχαιότητας, μόνο της Αρχιτεκτονικής μορφής της, αλλά και της Ιστορικής συνθήκης, μέσα στην οποία διαμορφώθηκαν ο Παρθενώνας, τα Προπύλαια, ο Ναός της Απτέρου Νίκης, και το Ερέχθειο, που συνθέτουν με μνημειώδη τρόπο, τη νέα μορφή της Αθήνας.

Ο ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ Πόλεμος, [431-404 π.Χ.] έφερε νικήτρια τη Σπάρτη. Η ανασυγκρότηση της Αθήνας, μετά το τέλος του πολέμου, έρχεται πρόσκαιρή, έτσι που τον 4ο αιώνα, οι Μακεδόνες πρωταγωνιστούν στον Ελληνικό χώρο μετά τη νίκη του Φιλίππου στη Χαιρώνεια το{ 338πΧ.} οι Αθηναίοι οχύρωσαν τη Πόλη τους, και έφτιαξαν νέα μνημεία, που φανερώνουν την εκ νέου Πνευματική άνθιση της δοξασμένης Πόλης [Οί Στοές, το Στάδιο, το Διονυσιακό Θέατρο, και η διαρρύθμιση της Πνύκας, το μνημείο του Λυσικράτη κ.α. …………ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑΣ: Η ΙΣΤΟΡΗΜΕΝΗ ΑΤΤΙΚΗ ΓΗ! ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

Εμφανίσεις: 1589

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Φίλε Αναγνώστη

ΈΛΑ του Μυκηνανα περπατήσουμε μαζί στην Ιστορημένη Αττική γη, όπου κατά πως οι αρχαίοι Ιστορικοί, Θουκιδίδης, και Πλούταρχος, μας πληροφορούν, αποδίδοντας στον Θησέα, το μεγάλο επίτευγμα, της συνοίκησης, όλων των Αττικών Πόλεων, κάτω από τη κεντρική εξουσία τής ΑΘΗΝΑΣ! Ή πανέμορφη μορφή της Σπουδαιότερης Πόλης Ανατολής και Δύσης, όπως είναι σχεδιασμένη, [Τά δημόσια κτήρια, οι κατοικίες, τα ιερά, οι βωμοί], είναι αυτή ακριβώς, που εκφράζει τη ποιότητα, της υπαρκτής ζωής της, πάνω στη γη του χρόνου. Περιέχει και παράγει, και εικονογραφεί, την ιστορική της εξέλιξη, ενσαρκώνει τα δημοκρατικά ιδεώδη, παράγει το δικό της Σύμπαν, ένα Σύμπαν, μέσα στο οποίο, κατοικεί, εκφράζεται και ζεί ο Άνθρωπος. Ή μορφή της, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση, με τις πολιτικές μεταβολές, οι οποίες οδήγησαν και θέσπισαν, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, της ανθρωπότητας, την εφαρμογή της Δημοκρατίας, και τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά!

-Οί ΝΑΟΙ και α δημόσια κτήρια για το Αρχαίο Αθήναί, αποτελούν τον κοινό χώρο, στον οποίο προσφέρει αλλά και μετέχει. Είναι η ενσάρκωση, των δημοκρατικών του ιδεωδών, η πατρογονική του κληρονομιά, η προσωπική του δημιουργία, ή υλική αίγλη της Πόλης, που είναι και δική του αίγλη. Ό αρχαίος Αθηναίος, είναι εραστής της Πόλης, κατά την έκφραση του Περικλή, στον [ΕΠΙΤΑΦΙΟ]. Στά δημόσια κτήρια, στεγάζει τη θρησκευτική του Πίστη, αλλά και τους θεσμούς, και τις λειτουργίες της Δημοκρατίας, που του επιτρέπει να εκλέγει, να νομοθετεί, να δικάζει. Ή Αγορά πυρήνας της Δημόσιας ζωής του, του δίνει την ευκαιρία, να κρίνει, να αποφασίζει, να παρακολουθεί, τα θαυμαστά έργα, της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης, και της Τέχνης, και να συμμετέχει κατά δύναμιν, στη άνοδο, του πολιτιστικού του επιπέδου, σ’ αυτή τη θαυμαστή Πόλη, που έμελλε να σημαδέψει καθοριστικά την εξέλιξη της Ευρώπης και μέσα από αυτή ολάκερης της ανθρωπότητας.

-ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΓΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Οί πρώτοι κάτοικοι της Αθήνας εγκαταστάθηκαν πάνω ,και γύρω από την Ακρόπολη, και κοντά στον Ιλισσό, στον λόφο του Ολυμπιείου, στη τελευταία περίοδο της εποχής του Λίθου, [3200-3000 π.Χ.]. Κατά την επόμενη εποχή του χαλκού, οι προϊστορικοί Έλληνες [Πελασγοί της Αττικής] εγκαταστάθηκαν σε φυσικές οχυρές θέσεις, στην Αττική παραλιακή γη, εισχωρώντας ολοένα προς τα Μεσόγεια, δημιούργησαν μόνιμους οικισμούς, που θα αποτελέσουν στα ιστορικά χρόνια, τους σημαντικότερους δήμους της Αττικής. Ό ονομαστός Λυκαβηττός, Ιλισσός, Κηφισσός, αποδίδονται, σάν τό το νεοελληνικό, φυλετικό υπόστρωμα. Οί Ίωνες, έφθασαν στην Αττική στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας. Ή διαίρεση της περιοχής, σε πλήθος μικρά ανεξάρτητα βασίλεια, συνδέεται, με τις μεταξύ τους συγκρούσεις. [Αθήνα, Ελευσίνα, Αχαρνές κ.λ.π.]

-Ή ΕΜΦΆΝΙΣΗ του Μηκηναϊκού Πολιτισμού, στον Ελληνικό χώρο, βρίσκει τους Αθηναίους, να έχουν ήδη σχηματίσει μια εκτεταμένη σε αρκετή επιφάνεια, της Αττικής Πόλεις με αγροτικό χαρακτήρα, σε όλον τον 16ο αιώνα. Ή Τέχνη, δέχεται αργά τις επιδράσεις του Πολιτισμού αυτού, καθως τα ανασκαφικά ευρήματα μας πληροφορούν. Ή έκταση της Πόλης, δεν είναι καθορισμένη. Τόν 15 ο αιώνα, μέχρι το 1380 κυρίως επεκτείνεται προς τα νότια της Ακρόπολης, καθώς μας πληροφορούν τα νεκροταφεία. Οί πρώτοι Αθηναίοι κατοικούσαν σε μικρές ομάδες σπιτιών, γύρω από την Ακρόπολη, και στην όχθη του Ιλισσού.

-Ή ΟΝΟΜΑΣΙΑ “ΑΘΗΝΑ” ίσως υπονοεί το σύνολο των μικρών αυτών οικισμών, Οί αρχαίοι Συγγραφείς, παραδώσουν και παλαιότερα ονόματα στους κατοίκους τους. “Κεκροπείς και Ερεχθείς”. Στόν Θησέα αποδίδουν οι αρχαίοι Συγγραφείς, όπως προείπαμε τη συνοίκηση όλων των μικρών Αττικών Πόλεων κάτω από την Αθήνα. Ή Κάθοδος των Δωριαίων, στο τέλος του 12ου αιώνα, που έφερε το τέλος του Μυκηναϊκού Πολιτισμού, στη νότια Ελλάδα, δεν έθιξε τους Ίωνες, της Αττικής. Γιά τον λόγο αυτό οι Αθηναίοι περηφανεύονταν πως ήταν αυτόχθονες. Όταν αργότερα εισέβαλαν οι Δωριείς από τη Πελοπόννησο στην Αττική, σύμφωνα με τη παράδοση, με την ηθελημένη θυσία, του βασιλέα τους Κόδρου, που υπήρξε και ο τελευταίος βασιλιάς των Αθηνών, και εγκαθίδρυση, του Αριστοκρατικού Πολιτεύματος……………….ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Σημ. “Από το δεύτερο κεφάλαιο του νέου πονήματος, που γεννήθηκε, και μέρα τη μέρα προχωράει με σταθερά, βήματα ξεκινώντας τιμής ένεκεν από τη Κόρινθο, τη γενέθλια γη μου όπως διάβασες σε προηγούμενο κείμενο, φίλε αναγνώστη, πηγαίνοντας στην Αθήνα.”

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΕΣ: ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ [1859-1943]

Εμφανίσεις: 1637

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ

Ό ΊΣΚΙΟΣ του Προφήτη Ποιητή, θλιμμένος τριγυρνάει,
αυτά τα χρόνια της οργής, στο παραμελημένο περιβόλι,
πού ‘χει γιομίσει αγριόχορτα, τσουκνίδες, και τριβόλια.
Αφύλακτο ακλάδευτο, φτωχό, ταπεινωμένο,
με στέρφα γη, απότιστη, που ‘ναι σκληρή σαν πέτρα,,
και το αλέτρι, του ζευγά, του δουλευτή, του φυτευτή,
δεν βρίσκει χώμα γόνιμο, να σπείρει τα δροσάτα.
Ή βρυσομάνα στέρεψε, δεν βγάζει ούτε στάλα
από τ’ αγνό τ’ αθάνατο του Γένους το νερό.
Κι’ είναι τα χρόνια δίσεκτα, και οι καιροί οργισμένοι.
Τά δέντρα τα περήφανα, που ‘φθάναν ως τα ύψη,
απομεινάρια θλιβερά, κατάξερα, πάνω στη γη γερμένα,
στέγη γινήκαν, στα κοράκια και τους γύπες. Τ’ αλλα πουλιά,
μαζί και τ’ αηδόνια μας, που γλυκοτραγουδουσαν,
πετάξαν φοβισμένα, να βρούν αλλού να κτίσουν τη φωλιά.
Αλλά και όσα μείνανε, κι’ ελπίζουνε στην άνοιξη, σκιασμένα,
σκιασμένα, απ’ τον χιονιά, τις αστραπές, τις καταιγίδες,
τον βοριά, έχουν κουρνιάσει. Περιμένουνε ν’ αλλάξουν οι καιροί,
να σταματήσει αυτός ο χαλασμός, να γίνει κοντινός ουρανός,
γαλανός, καθάριος, με έναν φλογάτο ήλιο, που θα προστάξει.
τον δουλευτή, τον φυτευτή, να ξεσπερμέψει, να χερσώσει ,
να σώσει το περιβόλι. Να χτίσει κάστρο αψηλό, και μέσα
να ταμπουρωθεί, πανέτοιμος, με το σπαθί της αστραπής
της σκέψης της Ελληνικής, κι’ αντρίκια να παλέψει
με τους καιρούς, με τους οχθρούς, για τις Ιδέες τις Αξίες!

[Π.Μπ] Γράφτηκε την περίοδο της δεκάχρονης Οίκον, Κρίσης.

-ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ -ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ γεννήθηκε στη Πάτρα από Ρουμελιώτες γονείς, και γαλουχήθηκε από τη Μούσα, στη Μεσολογγίτικη μαρτυρική γή. Σφράγισε με τον ρωμαλέο Λόγο του, τη Νεοελληνική Γραμματία που, αναγεννήθηκε, ακολουθώντας της Ευρωπαϊκής νεοτερικότητας τα ρεύματα, κλείνοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, τον ρομαντισμό, παίρνοντας, ανθρωποκεντρική μορφή, προικίζοντάς την με φαντασία.

-ΝΕΟΤΕΡΙΣΤΗΣ λοιπόν, και αυτός ο Έλληνας Ποιητής έκανε οικουμενική τη υπέροχη λαλιά του, προικίζοντάς τη με φαντασία, όπως οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του, κάνοντάς τη κοσομοαγάπητη. Μέ εξαιρετική γνώση της Ελληνικής διαχρονικής παράδοσης, συνδετικός κρίκος γίνηκε, και αναγνωρίστηκε, σαν Οικουμενικός και Εθνικός, μετά τον Σολωμό. Έγινε η φωνή του Έθνους, ενός Έθνους, χαμένου επί αιώνες, που αγωνιούσε να βρεί τη στράτα τη καλή, τον προορισμό του, τιμώντας την αρχέγονη ιστορία του, αναζητούσε, τον άξιο Πνευματικό μπροστάρη.

-Ό ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ αυτός Ποιητής άφησε μια κληρονομιά, ανεκτίμητη, που άλλη δεν ξανάγινε καμία, ικανή να οδηγήσει να εμπνεύσει, να συντροφέψει, με μια γλώσσα απλή, του Λαού τη γλώσσα, και να τον καθοδηγήσει, να τον δυναμώσει, να τον παρηγορήσει, για τα κακά συναπαντήματα, στον πηγαιμό του.. που τον βρίσκουν κατά καιρούς μέχρι σήμερα. Ή Ποίηση του δεν ήλθε να γκρεμίσει αλλά να αναστυλώσει, τη κουρασμένη διαδικασία της Ελληνικής ρομαντικής καθ’ υπερβολή-λυρικής της μορφής, να την ανανεώσει, να την ενώσει με την ορμή, με την αρχαία κληρονομιά με συνείδηση για ενότητα, για αποφασιστικότητα, για αγωνιστικότητα για αντιπαλότητα, με τις δυνάμεις, τις γνωστές, τις διαχρονικές, που κρατούν τον Έλληνα Λαό, μέχρι τούτη την ώρα, καθηλωμένο, μοιρολάτρη, αδιάφορο, για να κυριαρχούν, να τον κηδεμονεύουν. Οί γνωστοί φίλε αναγνώστη μασκαρεμένοι φίλοι…..

-ΚΙΒΩΤΟΣ αξιών, ο Λόγος του Παλαμά, φωνή της ίδιας της πολύπαθης Πατρίδας, που θέλει να προχωρήσει με το κεφάλι ψηλά, κατά πως της πρέπει, σε νέους φωτεινούς δρόμους, να αφήσει πίσω της τη φτώχεια, τη δυστυχία, τα χθεσινά, και να εκτιμήσει, τα αιώνια θησαυρίσματα της Ελληνικής ψυχής και σκέψης, να αποκτήσει νέα, λαμπρά, ισχυρά, σεβαστικά, από οχθρούς και φίλους.

-Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ υπήρξε, η ισχυρότερη Ποιητική Προσωπικότητα, και όχι μόνο, που κυριάρχησε στο Πνευματικό τοπίο της εποχής του. Ποιητής, Κριτικός, Μελετητής, και Δάσκαλος χάρισε αυτός ο Μεγάλος στους νεότερους, τις σοφές του γνώσεις, σε ένα ευρύ τοπίο πολιτικό, κοινωνικό, αισθητικό, λογοτεχνικό. Οί νεότεροι σπουδαίοι, Σικελιανός, Βάρναλης, Γρυπάρης, Μαλακάσης, και τόσοι άλλο? σήκωσαν με περηφάνεια το βάρος του Παλαμά, τη Ποιητική Τέχνη, που τους οδήγησε στον δρόμο τον αληθινό.

-Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ Παλαμάς, ακολούθησε όπως προείπαμε, τα Ευρωπαϊκά ρεύματα, και ως προς την εκφραστική διαδικασία της λειτουργίας της Ποίησης, όσο και και ως προς την αφθονία των θεμάτων, από τον Ουγκώ, και τον Μπάϊρον, αλλά έθρεψε τη γραφή του, αποκλειστικά, με το δημοτικό τραγούδι, και τα νάματα της φίλτατης, γενέθλιας γης. Δέν ανήκει δηλαδή, σε καμία σχολή, και σε καμία τεχνοτροπία. Ρομαντικός, ρεαλιστής, παθιασμένος με τα Εθνικά γεγονότα, τις Εθνικές νίκες και ήττες, έβαλε τα θεμέλια, της Ελληνικής Εθνικής, Λογοτεχνίας με στέρεα υλικά.

-Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ μας Ποιητής, έφυγε από τη ζωή μέσα στη μαύρη εποχή της Κατοχής, το 1943 αφήνοντάς μας το Σπουδαίο του έργο, Ποιητικό, μελέτες, κριτικές, ζώντας μια εσωτερική και πολυκύμαντη ζωή, που στο έπέδρασε στο έργο του. Ή Κηδεία του έγινε αφορμή, για πάνδημη και ολόψυχη συμμετοχή του πονεμένου Έλληνα Λαού, που υπέφερε από τον Φασισμό όσο κανείς άλλος, και στη συνέχεια αδικήθηκε, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, όσο κανείς άλλος. Ό Άγγελος Σικελιανός απάγγειλε το ποίημά του για τον νεκρό Ποιητή, και ψέλνοντας ο Λαός τον Εθνικό Ύμνο, τον ανακήρυξε εκείνη ακριβώς την Ιστορική στιγμή, ΕΘΝΙΚΟ ΠΟΙΗΤΗ!

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑ ΦΟΒΟΥ ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Εμφανίσεις: 1641

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ τους χαλεπούς καιρούς, εμείς οι άνθρωποι, έχουμε χάσει την επαφή μας με τη Φύση, την αρχέγονη μήτρα, δεν την σεβόμαστε, δεν την αγαπάμε. Όι αρχαίοι Έλληνες, οι Σοφοί Πρόγονοί μας, την ένιωθαν σαν “ΜΕΓΆΛΗ ΜΗΤΈΡΑ“, σαν ζωντανό οργανισμό, την θεοποιούσαν, γιατί κατανοούσαν πόσο αλληλένδετη ήταν με τον κύκλο της ζωής, και σαν Ποιητές, εκφράζανε με ποιητικό τρόπο τον σεβασμό και την αγάπη τους.

– ΠΟΙΗΤΙΚΟ είναι το έργα του Ησίοδου, το έργο του Όμήρου Ποιητική είναι ολόκληρη η Ορφική υμνολογία στις τελετές, και λατρείες. Ό Ηράκλειτος ο κορυφαίος προσωκρατικός Φιλόσοφος, αγωνίστηκε με πάθος, και ψυχή να αποκαλύψει, τα φυσικά φαινόμενα από τις προλήψεις της εποχής του. “Τά πάντα ρεί”. Ένα Σύμπαν ρευστό, και μεταβαλλόμενο, που αλλάζει διαρκώς, και δεν μένει ποτέ ίδιο. Ή βάση του Φιλοσοφικού του έργου, είναι το αιώνιο γίγνεσθαι, που εκφράζεται με τη συνεχή ροή του ποταμού, που ολοένα ανανεώνεται, και μόνο τη φωτιά [το φως] αναγνωρίζει ως κοσμογονικό στοιχείο του Σύμπαντος κόσμου.

-ΑΣ ΔΟΥΜΕ φίλε Αναγνώστη τι μας λέει και ο Πλάτωνας στον Πολιτικό του Λόγο με τη προσφιλή διαλεκτική διαδικασία για το φαινόμενο που είναι αιτία όλων των πραγμάτων, που είναι και η φιλοσοφική βάση του έργου του Ηράκλειτου όπως προείπαμε “Τά πάντα ρεί”.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ [Σελ. 65]
ΞΕΝΟΣ “Ας σκεφθούμε λοιπόν ποιό είναι αυτό τό φαινόμενο, τό οποίο, είνα αιτία κατά τη γνώμη μας όλων τών πραγμάτων, ότι, η κίνηση του Σύμπαντος, άλλοτε φέρεται πρός μία διευθυνση, και άλλοτε πρός τήν αντίθετη.”
ΣΩΚΡΑΤΗΣ “πώς συμβαίνει αυτό?”
ΞΕΝΟΣ “Όφείλουμε να θεωρήσουμε, αυτή τη μεταβολή, ως τη μεγαλύτερη, και τελειότερη τροπή απ’ όλες τίς τροπς, ε πού υπόκειται ο ουρανός, [σύμπαν]. Κατ’ άνάγκη τότε συμβαίνουν, και μεγάλες καταστροφές, και πολλά παθήματα, παρουσιάζονται μαζί, και έχουμε μετάβαση, μία κατάσταση διαφορετική από τή γνωστή. Ό ουρανός [σύμπαν] κάνει μία αναπήδηση, η οποία το αναστρέφει, και δημιουργεί, στά ίδια τά σπλάχνα του, βίαια φαινόμενα, τά οποία συντελούν να καταστραφούν, ζώα παντός είδους. Τό ανθρώπινο γένος, έχει τίς μεγαλύτερες απώλειες………”

“ΕΙΝΑΙ τόσο τεκμηριωμένη και εκτενής η αναφορά στό κείμενο σέ φαινόμενα και καταστάσεις που έχουν συμβεί από τότε που γίνηκε φώς, που προκαλούν θαυμασμό από τη μιά για την Σοφία τών αρχαίων Προγόνων, αλλά από τήν άλλη δέος, για τα προμηνύματα πού τά ονομάσαμε ΚΛΙΜΑΤΙΚΉ ΑΛΛΑΓΉ τόσο απλά! Πρέπει να ανησυχούμε εμείς οι τωρινοί, έτσι που είμαστε ασεβείς απέναντι στή φύση, όσο ποτέ οι κάτοικοι αυτού του Πλανήτη, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.”

Από το “ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ” του εικονιζόμενου βιβλίου μου

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Εμφανίσεις: 1666

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ή ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της Τέχνης φίλε Αναγνώστη δεν είναι προνόμιο των μυημένων και των ειδικών, αντίθετα κατοικεί, ακόμα και μέσα στον πιό απλό άνθρωπο, και στηρίζεται σε μιά απλή, γνωστή αγωγή, ψυχική και συναισθηματική, του δίνει φτερά η ευαισθησία, στη κυριολεξία, και βρίσκει χαρά, να παρατηρεί και να ερευνά, ακόμα και ένα πολύ δύσκολο έργο, έτσι που αποστολή της Τέχνης δεν είναι να αντιγράφει τη Φύση, είναι να την εκφράζει.

-Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ δεν είναι αντιγραφέας αλλά Ποιητής, μας λέει ένας μεγάλος δημιουργός, ο Μπαλζάκ. Ενώνει το πνεύμα, την ψυχή, τη φυσιογνωμία των πραγμάτων και των όντων, για να αγκαλιάσει την αλήθεια τους. Μέσα από ένα έργο Τέχνης, ποίημα, δράμα, μουσική σύνθεση, κ.λ.π., συνομιλεί ο Καλλιτέχνης με τους άλλους ανθρώπους, για να μεταδώσει ιδέες, αξίες, συναισθήματα. Για τη Δημιουργία, δεν υπάρχουν κλειστές πόρτες. Μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, πέρα από γεωγραφικά και ιστορικά σύνορα. Γι’ αυτό λέμε πως η πολύμορφη Τέχνη ενώνει τον κόσμο και μεγάλα έργα είναι εκείνα που εκφράζουν ή παριστάνουν τους «χαρακτήρες», το ήθος, τον άνθρωπο, και όχι μόνο μιας γενιάς, μιας εποχής

-ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ όμως να ζητάει και να παίρνει ό άνθρωπος, από ένα έργο τέχνης για να μπορέσει να νιώσει ανάταση, να πλημμυρίσει από γαλήνη, να χαρεί, να παρηγορηθεί, ώστε να την αγαπήσει? Αυτός που έχει απέναντί του ένα έργο τέχνης, οφείλει να γίνει κριτικός του έργου, γιατί μόνο έτσι θα μπεί στη ψυχή του δημιουργού, ώστε να μπορέσει να ανακαλύψει, τα κρυφά του μηνύματα. Βέβαια, ο θεατής ή ο αναγνώστης που καλείται να καταλάβει ένα δημιούργημα, έχει τη δική του ζωή, και είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να αναζητήσει και να προσδιορίσει,
υποκειμενικά, και αντικειμενικά, παράλληλα, δεχόμενος πάντα, τις αρχές της διαδικασίας της λειτουργίας της δημιουργίας.

-ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μικρή γραφή, φίλε Αναγνώστη, θα πούμε πως το πνεύμα, η ψυχή, η φυσιογνωμία των πραγμάτων, πρέπει να συμφωνούν με τη πραγματικότητα με μια λέξη, για να είναι αληθινό ένα έργο Τέχνης, χωρίς όμως να αντιγράφει τη φύση. Κάθε Τέχνη έχει τα δικά της εκφραστικά μέσα και τον τρόπο να πετύχει τον δύσκολο άθλο, της της Αλήθειας. Γι’ αυτό υπάρχουν τα βραχύβια έργα και τα μεγάλα, τα γνήσια, τα αθάνατα, που δεν τα αγγίζει η φθορά του χρόνου, αφού με τη πνοή τους δημιουργούν τη πραγματικότητα του αθάνατου πνεύματος, της νίκης της ζωής.!

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου