RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, ήταν, προϊόν, της επεκτατικής πολιτικής του Φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι, που είχε εγκαθιδρύσεί, στην Ιταλια, και άρχισε να εκδηλώνεται, με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συγκεκριμένα, μετά τη συνομολόγηση, του “ΧΑΛΥΒΔΙΝΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ”. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου, ό Πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, παρέδωσε, στον Έλληνα δικτάτορα, Ιωάννη Μεταξά, στο σπίτι του στη Κηφισιά, ιδιόχειρο τελεσίγραφο. Το τελεσίγραφο αυτό απαιτούσε, την ελεύθερη διέλευση, του Ιταλικού στρατού, από τα Ελληνοϊταλικά σύνορα, προκειμένου να καταλάβει στρατηγικά σημεία, [λιμάνια αεροδρόμια κ.λ.π],για να εξυπηρετήσει, τις ανάγκες ανεφοδιασμού, του στρατού, και άλλες διευκολύνσεις, έχοντας τον νού του προς την Αφρική.

ΤΟ ΟΧΙ στο Ιταλικό τελεσίγραφο, σήμανε την ηχηρή καμπάνα του Πολέμου. Ό ήχος της χαρούμενος, μιάς και το ΟΧΙ, του Ιωάννη Μεταξά, έγινε με ενθουσιασμό δεκτό από τον Ελληνικό Λαό, που ξεχύθηκε στους δρόμους, και στα σοκάκια των μεγάλων, και μικρών πόλεων και χωριών, της Πατρίδας, από τη μία άκρη ως την άλλη. Στο άκουσμα της είδησης, δεν υποψιάστηκαν οι Έλληνες, ότι τη στιγμή που πανηγύριζαν, από τον πρώτο, μέχρι τον τελευταίο πολίτη, πως εκείνη τη σημαδιακή στιγμή, άνοιγε, ένα μεγάλο σε σπουδαιότητα κεφάλαιο, στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, γραμμένο με αιμάτινη γραφή, που μόνο με εκείνο του 1821, μπορεί να συγκριθεί. Τα λόγια του Ποιητή τόσα πολλά, μέσα σε λίγη ώρα>τα λέει όλα. Ό Ιταλικός στρατός δεν έχασε στιγμή, και την ίδια μέρα, επιτέθηκε στα Ελληνοαλβανικά σύνορα.

-Από τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη, στο μέτωπο, στα βουνά της Πίνδου, η μεραρχία Αλπινιστών “ΤΖΟΥΛΙΑ“. Σφυροκοπήθηκε στη κυριολεξία, από τον Στρατό μας, και υποχώρησε προς τη Κόνιτσα, με σημαντικές απώλειες. Αλλά και στη Μακεδονία, η υπεροχή μας, φάνηκε από τις πρώτες μέρες. Κάθε μέρα, και μια νίκη! Στις 22 του Νοέμβρη, έπεσε η Κοριτσά, ενώ στις 23, δεν έμεινε ούτε μία Ιταλική δύναμη, σε Ελληνικό έδαφος.

-Ο Λαός μας ζούσε στιγμές θριάμβου, πιστεύοντας, πως τίποτα δεν θα μπορούσε να σταθεί, εμπόδιο στον στρατό μας. Στη πραγματικότητα όμως, ο πόλεμος, με τις μεγάλες δυσκολίες μόλις άρχιζε, λόγω του χειμώνα. Οι στρατιώτες μας βουτηγμένοι μέσα στα χιόνια, αυτός ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός γι’ αυτούς τους γενναίους, πάθαιναν κρυοπαγήματα, και οι πολεμικές επιχειρήσεις δυσκολεύονταν. Παρ’ όλες τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, οι νίκες του στρατού μας συνεχίζονταν, Κλεισούρα, Τεπελένι, καταστροφή, της μεραρχίας “ΛΥΚΟΙ ΤΗΣ ΤΟΣΚΑΝΗΣ” στις αρχές του Γενάρη, μέχρι τις αρχές του Μάρτη.

-Στις 9 του ίδιου μήνα, έγινε η μεγάλη εαρινή επίθεση, του Ιταλικού στρατού, με βασικό στόχο, να καταλάβουν την Ελλάδα, πριν οι Γερμανοί, επιτεθούν. Το ζητούμενο ήταν, να διασωθεί το κύρος της φασιστικής Ιταλίας, που αν δεν νικούσε, πάσει θυσία, τη μικρή Ελλάδα, δεν θα μπορούσε, να αντέξει, όπως δεν άντεξε, τη ταπείνωση. Ο Μουσολίνι, ήθελε την επίθεση θυελλώδη, και συγκέντρωσε, όσα όπλα, πυροβόλα, και αεροπλάνα διέθετε. Ή αποτυχία των σχεδίων του, ήταν ολοκληρωτική, και η ταπείνωση, εκτός ορίων.12000 Ιταλοί, εκτός μάχης. Όμως οι Γερμανοί ήταν προ των πυλών. Τό αδιέξοδο, και για τους δύο αντιμαχόμενους, μέχρι εκείνη την ώρα, Έλληνες και Ιταλούς, ήταν πλέον γεγονός. Τό μόνο που μπορούσε να κάνει, η Μικρή, Μέγιστη Ελλάδα, ήταν να περιμένει, διατηρώντας το φρόνημα του Λαού υψηλό.

-Μέσα στη καρδιά της Ανοιξης, που η γή βλασταίνει κι’ ανασταίνεται, με άνθια στολισμένη, συγκεκριμένα στις 6 του Απρίλη, η Γερμανία επιτέθηκε στη Πατρίδα μας….. Τελειώνοντας τη σημερινή γραφή, χρονικό, του Ελληνοιταλικού Πολέμου, θα αναφερθούμε με περηφάνεια, στη, καλά τεκμηριωμένη άποψη πολλών Ιστορικών, πως όχι μόνο η απόκρουση των Ιταλικών δυνάμεων, από τον Ελληνικό στρατό, ήταν η πρώτη νίκη κατά του Φασισμού, των συμμάχων, και ανύψωσε το ηθικό των Λαών της Ευρώπης, αλλά και αυτή η ίδια έκβαση του Πολέμου οφείλεται στων Ελλήνων την ηρωική αντίσταση, στο “ΟΧΙ” στον άξονα, έτσι που οι Γερμανοί, ανέβαλαν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου, να βοηθήσουν τους Ιταλούς συμμάχους, τους βρήκε ο χειμώνας, ο βαρύς, και στη μάχη της Μόσχας, υπέστησαν την μεγάλη ήττα………

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου εκδ. 2015

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΣΑΝ σήμερα, τον Οκτώβρη, του 2014, “έφυγε” ο Κώστας Πανιάρας ο Σπουδαίος Οικουμενικός, Έλληνας-Κορίνθιος Δημιουργός, ο τελευταίος θα λέγαμε μιας εποχής φευγάτης, που λάτρεψε τη Πατρίδα του, και τη γενέθλια γη, το Κιάτο Κορινθίας. ΤΑΞΊΣΕΨΕ ΤΗ ΦΊΛΤΑΤΗ ΠΑΤΡΊΔΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΝΈΘΛΙΑ ΓΉ, ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΝΈΜΟΡΦΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, όχι μόνο σαν άποψη, αλλά σαν διαχρονική Πνευματική οντότητα!

-Σέ αυτό ακριβώς το σημείο, θα ρωτήσουμε με το θάρρος της Πνευματικής Ελευθερίας που μας διακρίνει, τη Δημοτική αρχή τού Κιάτου, που μπορώ να γνωρίζω, από σίγουρη πληροφόρηση, πως έχει στη κατοχή της έργα του Σπουδαίου Κορίνθιου-Ζωγράφου και Γλύπτη που βρίσκονται στην αποθήκη του, πως δεν ευαισθητοποιήθηκε, να κάνει μια Ημερίδα, να τιμήσει, τον Μεγάλο αυτόν Δημιουργό? Είναι τόσο δύσκολο, να διαθέσει, μια μικρή στιγμή, μέσα στα οκτώ οκτώ χρόνια, από, τον θάνατό του? Αυτά τα ολίγα…..γιατί αν συνεχίσουμε, και θυμίσουμε, πόσο τον πικράναμε εμείς οι Κορίνθιοι τα τελευταία χρόνια, αυτόν τον Σπουδαίο, θα ραγίσει ή καρδιά μας και θα σπάσει……

-Ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΝΙΑΡΑΣ, υιός του ΓΙΆΝΝΗ ΠΑΝΙΑΡΑ και τής ΜΙΝΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ, γεννιέται στίς28 Μαΐου, στο Κιάτο τής Κορινθίας, το 1934. Τα χρόνια τής κατοχής, τα περνάει με παιδικά σχέδια καί ζωγραφιές. Ακολουθώντας τίς οικογενειακές επιταγές, φοιτά στην Νομική σχολή Αθηνών, αλλά τελικά τον κερδίζει ή ΤΈΧΝΗ. Αρχικά κάνει ελεύθερες σπουδές κοντά σέ σπουδαίους δασκάλους πού μένουν έκθαμβοι από το ταλέντο του, και το 1955 μετά από εισαγωγικές εξετάσεις στη σχολή καλών τεχνών γίνεται ο αγαπημένος μαθητής τού Γιάννη Μόραλη.

-ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ του 1956 φεύγει για τό Παρίσι όπου ύστερα άπο Μαθητεία δίπλα σε διάσημους δασκάλους μένει στη Πόλη τού φωτός επί 16 χρόνια, και φιλοξενείται το έργο του στις μεγαλύτερες Γκαλερί. Στη συνέχεια διέπρεψε σ’ όλα τα κέντρα τέχνης τής Ευρώπης, της Αμερικής, της Κίνας, της Ιαπωνίας, και τα έργα του, κοσμούν, μεγάλα Μουσεία, της Σύγχρονης Τέχνης, καθώς και μεγάλες ιδιωτικές Συλλογές… Ό Κώστας Πανιάρας, ο Σπουδαίος αυτός Κορίνθιος Δημιουργός, είναι αναγνωρισμένος σαν Οικουμενικός, ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΉΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ 20ου και αρχές τού 21ου αιώνα θα του αφιερώσει πολλές Σελίδες.!

-ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ έργο του, αποτελείται από ενότητες, όπου το χρώμα, κυριαρχεί, έτσι που ο Μεγάλος αυτός Κολορίστας, το χειρίζεται με ένα κατά δικό του, αγαπησιάρικο τρόπο, χαρίζοντας μας, εικόνες, εικόνες ανάγλυφες, μοναδικής ωραιότητας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χειρίζεται το χρώμα, και στα γλυπτά του, επεμβαίνοντας, σε φόρμες κλασικές, γνωστές, σπουδαίων αρχαίων Ελλήνων δημιουργών, θέλοντας, να επισημάνει, Ο Πατριώτης Κώστας Πανιάρας, την διαχρονική Πολιτιστική οντότητα, της Ελληνικότητας, δημιουργώντας, με τη βοήθεια, της Τέχνης του, και της Φήμης του, ένα Ελληνικό περιβάλλον, που δεν περιορίζεται στα όρια, της Ελληνικής γης, αλλά απλώνεται σαν μια μεγάλη αγκαλιά που χωράει όλο τον Κόσμο!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ανεξήγητο, άλυτο αίνιγμα, για τον Έλληνα Αγρότη,
η απαξίωσή που καλά κρατεί, από παλιά, από
του Γένους την αναγέννηση, μέχρι τα τωρινά,
τα χρόνια. Αφήνεται, ηθελημένα ή αθέλητα,
στην Ελπίδα, που γεννιέται από της απελπισίας
τη μήτρα, και τρέφεται με αυταπάτες. Δεν προσπαθεί
καν, να το λύσει. Ευκολόπιστος, δίνει και ξαναδίνει
τη ψήφο του, τη δύναμη τη μοναδική που έχει
αυτός ο αδύναμος, εγκλωβισμένους, σε στείρες
ιδεολογίες, που επιμελώς τον πλανεύουν, στους
Κομματικούς, επίδοξους Πληρεξούσιους του,
πού πάλι και πάλι τον πείθουν, με τα γνωστά
τερτίπια, της “Πολιτικής Τέχνης του εφικτού”
που ξεγελάει τους πάντες, πόσο μάλλον, τον
αθώο της γης τον δουλευτή, που σηκώνει
το βλέμμα κάθε, αυγή, και κάνει μια ευχή
σαν προσευχή, με την ελπίδα, φωτιά αναφτή,
να σκύψουν πάνω στα δίκια του, κατά πως,
οι πιστοί επίδοξοι εραστές της, του έχουν υποσχεθεί….
Τής ανάλγητης όμως, Εξουσίας η δεξιοτεχνία, και η
ανυπέρβλητη, δύναμη, τον κοιμίζει, τον παρασύρει
στην αυταπάτη, για μια χούφτα ελπίδας, αξιοπρέπειας,
περηφάνειας, με αποτέλεσμα, να είναι ο τελευταίος
τροχός της αμάξης. Μά για, ένα, ανεξήγητο λόγο,
αφήνεται να εμπιστεύεται τη λαϊκή σοφία,
πως υπάρχει ελπίδα, έτσι που, πεθαίνει τελευταία….
Ξεγελάει δηλαδή, ακόμα και τον θάνατο.
Πόσο μάλλον αυτόν, τον εύπιστο, τον αγνό, τον, αθώο!

“Στεφανωμένη, άπό τά γαλανά νερά, δυό θαλασσών, ή Κορινθιακή γή, πορεύεται, μέσα στούς τωρινούς χαλεπούς καιρούς,με την Αγροτιά της απελπισμένη. Τρέχουν τ’ άμπέλια, στίς πεδιάδες, στίς ρεματιές, τίς πλαγιές, υψωμένα στού ήλιου τό φώς. Ως πότε όμως ,έτσι πού οι αγρότες μας σκέπτονται να τα ξελακώσουν, αφού δεν μπορούν να τα φροντίσουν, όχι να ταϊσουν τα παιδιά τους?”

-Ο ΤΡΥΓΟΣ τέλειωσε! Το πως θα βγάλουν αυτόν, τον σκληρό Χειμώνα οι αγρότες μας, απασχολεί τη Πολιτεία? Μετά την εξευτελιστική τιμή της, και τους αγρότες της απελπισμένους? Στό κοντινό χθές, η Κορινθία με τους Εξαγωγείς της, να ταξιδεύουν όλα τα προϊόντα της, στην Ευρώπη, γέμιζε τον κουρβανά της και την πλούταινε. Όμως αυτή η αχάριστη τους έριξε μέσα σε μιά νύχτα στα νύχια των ανελέητων Τραπεζών, για να κάνει το χατίρι των Δανιστών, δίχως περίσκεψη, με αποτέλεσμα, οι θαυμαστότερες, από τις διεθνείς αγορές, εξαγωγικές μονάδες, πεσμένες στο χώμα, αποτυπώματα, θλιβερά, μάρτυρες, της απόλυτης αδιαφορίας, για τον πρωτογενή τομέα της ανάλγητης Εξουσίας, που είναι και η αιτία που φτώχευσε η Πατρίδα μας, και που συνεχίζει, το καταστροφικό της έργο αυτό της απόλυτης αδιαφορίας.

-ΣΗΜΕΡΑ μόνο, στόν φτωχευμένο Έλληνα, ελπίζουν οι αγρότες μας, για να επιζήσουν οι Κορίνθιοι και όχι μόνο δουλευτές της γής για, να έχουν ψωμί στο τραπέζι τους, όχι πεντασπάνι… Περίλυπα, απλωμένα στους πάγκους των λαϊκών αγορών, και στα ράφια των μικρών, και μεγαλομάγαζων, τα σταφύλια μας, περιμένουν, [και από τον άλλο μήνα, τα χρυσά πορτοκάλια, μανταρίνια Λεμόνια, θα έχουν την ίδια τύχη] μη και απλώσει, η νοικοκυρά που μετράει ένα ένα τα ευρώ, και πάρει κανένα τσαμπί, που παρά την εξευτελιστική τιμή, θέλει, λαχταράει αλλά δεν το μπορεί……….

-Πρέπει να αναρωτηθούμε, λοιπόν κάποια στιγμή επιτέλους εμείς οι απλοί Έλληνες Πολίτες, “Δικαιούται να λέγεται Πατρίδα, ένας τόπος που δεν νοιάζεται για τους δουλευτές της γής που τη τρέφει, αλλά, και που δεν είναι ικανή να θρέψει, την πλειονότητα των παιδιών της?” Γιατί, κακά τα ψέματα αυτό βιώνουμε?

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Μιά διαδρομή εκπλήξεων. Κάθε στροφή και πλούτος!
Φως, ομορφιά, αξίες, γνώση, αναβρύζει αυτό το ρέον ύδωρ,
που φθάνουν, ως τα έγκατα, του νού και της ψυχής της Οικουμένης. Ακόμα, και σε τούτο, το παρόν το αστραπιαίο.
Ή φήμη του, τρανός ταξιδευτής, σ’ Ανατολή και Δύση!”

“Ό Ελληνισμός, γεννήθηκε, σε βλογημένο τόπο, σ’ ονειρεμένη, ζηλεμένη γή, κι’ ο πηγαιμός του απλώθηκε σ’ όλη την Οικουμένη!
Λάτρεψε, με πάθος την Ευρώπη, Κόρη του Δία, του Πατριάρχη των Ολύμπιων, όμως αυτή ακατάδεκτη, άπληστη, αχάριστη, και γερασμένη κάνει πως δεν θυμάται, πούθε κρατάει η σκούφια της.”

“Μοιάζει η Ελληνικότητα, ωσάν την Αντιγόνη, τη κόρη του
Αγαμέμνονα, που γίνηκε θυσία, για να φυσήξει ούριος
άνεμος, όπως τα Ομηρικά τα Έπη μας πληροφορούν.”
[Π.Μπ.]

-ΤΟ ΟΧΙ του Ελληνισμού, στον Φασισμό, στίς 28 Οκτωβρίου του 1940, από τον Ιωάννη Μεταξά, που αποσιωπάται το όνομά του,τα τελευταία χρόνια. Είναι “ταμπού” σε μιά εποχή μάλιστα, σαν τη σημερινή που η Ελλάδα μας, κινδυνεύει, και η απειλή, βουίζει ένα γύρω, που, μόνο μια ρήση πρέπει να έχουμε στον νού και τη ψυχή μας, “ΕΙΣ ΟΙΩΝΌΣ ΆΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΎΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΣ”. Αναφερόμαστε, με το θάρρος της Πνευματικής ελευθερίας φίλε αναγνώστη, σε αυτούς που αν και είναι σίγουρο πως αγαπούν τη Πατρίδα, κυρίως οι θεσμικοί που έχουν σχέση με τις νεότερες γενιές, και είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση, των παιδιών μας, και ξέρουν επίσης σαν δάσκαλοι συνήθως, ότι ο Εθνισμός, η Εθνική υπερηφάνεια, δεν έχει καμιά σχέση με τον Εθνικισμό, και ό,τι στείρο, και επικίνδυνο αυτό το μόρφωμα κουβαλάει, πρέπει επί τέλους να πούνε την Αλήθεια στα παιδιά μας. Μιά αλήθεια, που είναι γραμμένη με χρυσά γράμματα, στις σελίδες της Ιστορίας του 20 ου αιώνα. Γιά να γνωρίσουν τα ιστορικά γεγονότα, όπως ακριβώς έγιναν. Γιά να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Νά μάθουν τα πάντα.. Τους το οφείλουν.

-ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ οι σημερινοί καιροί, το μέλλον των παιδιών μας ,αυτών που έρχονται, και των αγέννητων, είναι αβέβαιο, και δεν είναι μόνο Ελληνική αυτή η ανησυχία, αλλά όλων των Λαών μικρών μεγάλων. Η Ανθρωπότητα πλέει σε αγεωγράφητα νερά σε θάλασσες οργισμένες, τα περάσματα, είναι συμπληγάδες….. Ή Παιδεία, η γνώση, το τι σημαίνει Υψηλό Εθνικό φρόνημα, είναι η μόνη ελπίδα, για τα νιάτα μας ,για να μιλήσουμε για τα δικά μας.

-ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ, έχουμε μνήμες, βιώματα, για να αγαπάμε τη Πατρίδα μας, μεγαλώσαμε με τα βιβλία μας ,γεμάτα Ποίηση, πατριωτική, που σήμερα λείπει εντελώς, από τα βιβλία των παιδιών μας, κακά τα ψέματα. Λείπει ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παλαμάς, ακόμα και οι λυρικοί μας Ποιητές, που τραγουδούσαν τη ωραιότητά της Ελλάδας μας, την αγνότητα των παιδιών, την Ελληνική πραγματικότητα, ενος, όχι και τόσο μακρινού χθές. Λείπει γενικά από τη καθημερινότητά μας η Ποίηση. Ίσως γι’ αυτό είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει. Η Ανθρωπότητα, μας παραγγέλνει ο Νομπελίστας Ποιητής μας, Οδυσσέας Ελύτης στον τελευταίο πεζό του λόγο “Ο ΚΉΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΆΤΕΣ”. ΔΕΝ είναι τυχαίο, φίλε αναγνώστη, που νιώθουμε θλίψη ανείπωτη, όταν βλέπουμε στους δέκτες μας, μαθητές ακόμα και του Γυμνασίου να μη ξέρουν τίποτα, από Ελληνική Ιστορία, ούτε τι γιορτάζει η Πατρίδα, την ημέρα που παρελαύνουν……

-ΌΠΟΙΟΙ που έχουν εμμονές, με δύσκολες πράγματι στιγμές, που σημάδεψαν τη Πατρίδα, μετά τον Πόλεμο, πού ενώ ολόκληρη η Ευρώπη, έβαλε αμέσως μπρός τις μηχανές για ανοικοδόμηση, εμείς τρώγαμε τις σάρκες μας, μέχρι το 1950,με έναν αδελφοκτόνο σπαραγμό, που βύθισε τη Πατρίδα στο χάος, στη φτώχεια, στο μίσος, και την εκμετάλλευση, από τους πρώην Συμμάχους, έτσι που ούτε η μοιρασιά στους Νικητές, δεν έγινε ίδια, και η Πατρίδα μας δεν πήρε ούτε αυτά που της είχαν τάξει, αντίθετα χάσαμε τη βόρειο Ήπειρο, και όχι μόνο. Όσο για τα οφειλόμενα, αποζημιώσεις, το λεγόμενο δάνειο, και πάει λέγοντας, κυριαρχεί απόλυτη σιωπή καί είναι Εθνική ντροπή αυτός ο Ραγιαδισμός.

-ΠΡΕΠΕΙ όμως, να κυριαρχήσει η λογική. “Ανάγκα και Θεοί πείθονται”. Καί βέβαια ήταν μαύρη εκείνη η δεκαετία, και όσα άλλα ακολούθησαν, που δίχασαν τον Λαό μας. Αλλά πρέπει να είναι παράδειγμα προς αποφυγή, να ξεκολήσουμε, να προχωρήσουμε, πραγματικά αγκαλιασμένοι, και όχι καθοδηγούμενοι. Το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει να είναι η Πατρίδα! Αξίζει, τελειώνοντας, αυτόν τον Πρόλογο, του εκτενούς αφιερώματος που θα διαρκέσει έως την ημέρα της Εθνικής μας γιορτής, με αποσπάσματα από το εικονιζόμενο βιβλίο μου να πούμε, πως Σπουδαίοι Πνευματικοί Ταγοί, {Μίκης Θεοδωράκης Γιάννης Ρίτσος, και τόσοι και τόσοι άλλοι, της αριστερής γενιάς, ήταν οι Ωραίοι, Έλληνες, γνήσιοι Πατριώτες, που υπέφεραν εκείνη τη μαύρη εποχή, αλλά το έργο τους, η κληρονομιά μας είναι γεμάτο από Ελλάδα,!!!!!! Μέ αυτούς λοιπόν μπροστάρηδες ,με το παράδειγμά τους, με γνώση, και αυτογνωσία, ας πορευτούμε!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Κινώντας, από τον μαύρο ουρανό της σκλάβας
Ελληνικής γής, ο άνεμος, πάνω στους βράχους
βρόντησε την οργή του, κι ως από θαύμα,
της λευτεριάς, ο όρκος αντιφώνησε, “Ώς πότε
παλλικάρια” Τότες έν’ άστρο λαμπερό, του Γένους
η ψυχή θαρρώ, φώτισε κι’ άλλη ιερή γραφή,
στη θύρα τ’ ουρανού της, Ελευθερία ή θάνατος”

-Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του Γένους του Ελληνικού, το 1821, ήταν ένα βαρυσήμαντο γεγονός για όλη την ανθρωπότητα, γιατί ένιωθαν όλοι οι εκτός των τειχών, ότι ή Επανάσταση του ξεχασμένου αυτού Έθνους, των Ελλήνων, τους αφορούσε άμεσα. Ό εορτασμός για τα 200 χρόνια, μέσα στο 2021, αν και συνέπεσε, με τη παγκόσμια αναστάτωση, από την πανδημία, όλου του κόσμου η προσοχή, ήταν στραμμένη στην Ελλάδα, όπως την είχε και τότες το 1821,για ακριβώς τον ίδιο λόγο! Ή παρουσία, του διαδόχου τότε και Βασιλιά σήμερα Καρόλου της Αγγλίας, και του Ρώσου Πρωθυπουργού, οι χαιρετισμοί, των Ηγετών, Γαλλίας, και Αμερικής, όπως και αλλά και η σύνθεση της παρέλασης, της πρώτης μέρας της γιορτής την 25η Μαρτίου, για να ζωντανέψουν οι μνήμες, όχι μόνο ημών των Ελλήνων, αλλά και των Συμμάχων, [Ναυμαχία του Ναυαρίνου] επιβεβαιώνει την άποψή μας, φίλε αναγνώστη.

-ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ φρόνημα, ημών των τωρινών ανυψώθηκε! Νιώσαμε περήφανοι, και αισιόδοξοι, ότι κρατάμε αναφτή τη δάδα, της Ελευθερίας, και του σεβασμού, για όλους τους Λαούς του πλανήτη μας. Ότι η Ελλάδα, φως του φωτός του Παρελθόντος, είναι, και θα είναι για πάντα έτοιμη, για να υπερασπίζεται, τις διαχρονικές υπέρτατες αξίες, ως γενέθλια γή τους.

-ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ των σημερινών ημερών, μέ ένα πόλεμο αδελφοκτόνο, στη πραγματικότητα, δίπλα μας, αλλά και οι παράλογες απαιτήσεις, διαθέσεις της Τουρκίας, και ή όποια τροπή, που θα πάρουν τα πράγματα, για την εκμετάλλευση της Ανατολικής Μεσογείου, δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα, άλλά όλες τις χώρες, και τα συμφέροντά τους. Τα τερτίπια του κακού γείτονά μας, σχετίζονται, με την ηθική, με την λογική, με το δίκαιο, και είναι από τον ήλιοφαεινότερο.

-ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, υπάρχουν και μελανά σημάδια, στην Επτάχρονη, Επαναστατική περίοδο 1821-1827 όπως αυτά της διχόνοιας, και όχι μόνο, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, και είναι παραδείγματα προς αποφυγή, κατά δύναμιν, έτσι που είναι χαρακτηριστικά της Φυλής μας, και κρατούν μέχρι σήμερα. Μή διστάζουμε να τα κοιτάμε στα μάτια, και να τα αποδοκιμάζουμε, μήπως κάποια καλή στιγμή ,βαρεθούν και φύγουν, γιατί δεν μας πρέπουν, όπως μας λέει ο Εθνικός μας Ποιητής. “Αν μισούνται αναμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά”.

-ΒΙΩΝΟΥΜΕ ως Έλληνες και πρέπει να το πούμε, δίχως φόβο και πάθος, μιά περίεργη αναστάτωση, σε προσωπικό, κοινωνικό, και πολιτικό επίπεδο, λόγω της οικονομικής κρίσης, που μπορεί να σταματήσαν τα μνημόνια, και η κηδεμονία. Προσπαθούμε, όμως, να νιώθουμε καλά, και παρά την απειλή του φόβου, που είναι παρούσα, σε καθημερινή βάση, έτσι που οι εκφοβισμοί, από τον κακό γείτονα εξ Ανατολών, δεν έχουν σταματημό. Αλλά ο Λαός μας στέκει όρθιος και περήφανος. Κάποια, κακά και πρωτόγνωρα, νοσηρά, που ίσως να υπήρχαν πάντα στο παρελθόν, και πάντα σε πολύ μικρό βαθμό, κρυμμένα, και σε παγκόσμια κλίμακα, μας προκαλούν, όμως ανησυχία, μήπως, έχει αλλάξει η κοινωνία μας, και έχουν πληθύνει τα νοσηρά φαινόμενα.

-ΖΟΥΜΕ εμείς οι τωρινοί, σε ένα και μοναδικό τοπίο, αυτό της Παγκοσμιοποίησης, και δεν μπορούν πιά να κρυφτούν, έχουν αφεθεί ελεύθερα, τα πάθη, και οι νοσηρές, καταστάσεις, που, είναι παγκόσμια φαινόμενα τη αχαλίνωτης ελευθερίας-ελευθεριότητας, της παρακμιακής εποχής μας. Όμως η Ελληνική κοινωνία αντιστέκεται! Και είναι αυτή η διαπίστωση, η απόλυτη πραγματικότητα και οι απειροελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα! Ή εξέλιξη, της Ελληνικής κοινωνίας, όλα αυτά τα χρόνια, από τη γέννηση του νέου Κράτους, το 1821 μέχρι σήμερα, στηριγμένη στις ίδιες αξίες. Δηλαδή και εμείς, οι νεοέλληνες, μεγαλώσαμε με τα νάματα τα πατροπαράδοτα. Είμαστε όμοιοι με αυτούς τους ωραίους κοντινούς Προγόνους, τηρουμένων, βέβαια των αναλογιών..

-ΌΠΩΣ τότε, που γεννήθηκε από τη τέφρα της Ιστορίας η Πατρίδα μας, από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά, και το αίμα της ποτίστηκε, από το αίμα των αγωνιστών, αλλά και αίμα του Δυνάστη εχθρού, έτσι και όταν χρειάστηκε η φίλτατη Πατρίδα τα παιδιά της τρέξανε πρόθυμα, να θυσιαστούν για την Ελευθερία, της, που σημαίνει, ότι αγρυπνούν, βρίσκονται και σε εγρήγορση, και σήμερα, και όσο θα υπάρχει Ελληνισμός! Ως την αιωνιότητα! Πάντα, με υψηλό το Εθνικό φρόνημα, παράδειγμα πρός μίμηση, για, όλους τους Λαούς προκειμένου, η Ανθρωπότητα, να βγεί από τη δύσκολη θέση, που έχει βρεθεί, λόγω της πτώσης των παγκόσμιων αξιών. Τελειώνοντας θα πούμε πως δικαιούμαστε ως Έλληνες να πιστεύουμε, πως Η Ελλάδα, η γενέθλια γη, των υπέρτατων αξιών, η Ελληνική ψυχή και σκέψη, είναι ικανή τον κόσμο όλο να σώσει, αν και αυτός το θελήσει, μεθώντας τον, με το αθάνατο κρασί του 21!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Ό,ΤΙ σώσεις από την αστραπή,
καθαρό στον αιώνα θα μείνει”.
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
[Οδυσσέας Ελύτης]

-Επίκαιρη παρά ποτέ φίλε αναγνώστη ,ο Λόγος του Ποιητή μας! Ας παρακαλέσουμε τη Μνημοσύνη, να ,αφήσει έστω για λίγο, τό τοπίο της Εθνικής λύπης, της Ιστορημένης Ηττας του Ελληνισμού, που την τιμούμε κατά πως της πρέπει, ως Έλληνες, από την αρχή του 2022,γιά να θυμίζει, σε εμάς τους Έλληνες τον ξεριζωμό, από την καθ’ ημάς Ανατολή, ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, από τη Βαρβαρότητα, και στους φίλους και Εταίρους μας την ανείπωτη προδοσία τους,που είναι γραμμένη στις σελίδες της Ιστορίας του 20ου αιώνα, με αιμάτινη γραφή.

-ΑΣ ΠΑΜΕ, σε άλλες εποχές Δόξας Τιμής και Νίκης, της Ελληνικής φυλής, του Γένους μας, της Ηρωικής ψυχής και σκέψης. Τό έχουμε τόσο ανάγκη, σήμερα, που νιώθουμε την ανάσα του Τούρκου να μυρίζει άσχημα, από τις απειλές με αναφορά, σε καθημερινή βάση, στη Μικρασιατική καταστροφή, με εκφράσεις, “Θα σας ρίξουμε πάλι στη θάλασσα, θυμηθείτε τη Σμύρνη, θα ‘ρθούμε βράδυ, και πάει λέγοντας. Ας παρακαλέσουμε τη Μνημοσύνη, με την ευκαιρία της 28ης Οκτωβρίου, να μας ταξιδέψει στις εποχές εκείνες, ξεκινώντας, από τη περίοδο, του πηγαιμού του Ελληνισμού, στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ως τους Ινδούς τον έφθασε”.

-ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ γραφή θα μείνουμε σε εκείνους τους χρόνους, και στη συνέχεια τρέχοντας, θα σταθούμε στο 1821,που δεν γιορτάστηκε όπως του έπρεπε, μέσα στο 2021 για τα 200χρόνια, λόγω της Πανδημίας, Και θα βρεθούμε και θα σταθούμε στην Σπουδαία εκείνη στιγμή, της Παλιγγενεσίας, με περηφάνεια έτσι που δεν ήταν μόνο Ελληνική υπόθεση αλλά όλου του Κόσμου, και το μήνυμα του γιορτασμού, αφορούσε το σήμερα. Τή αλλαγή πορείας του κόσμου, με την αρχαία Ελληνική ρήση. “ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ“.

-ΝΙΩΘΩ φίλε αναγνώστη, την ανάγκη, να μοιραστώ μαζί σου τον πατριωτικό μου λόγο, που είναι μέρος σημαντικό, της Λογοτεχνικής μου γραφής, κατά πως τα εικονιζόμενα βιβλία μου μαρτυρούν, έτσι που καλύπτουν και τις τρείς περιόδους της Εθνικής Νίκης, και Δόξας, αλλά και το “ΚΑΛΛΙΣΤΗ ΠΑΣΩΝ ΣΜΥΡΝΗ“, ΕΚΔ. 2025” που μνημονεί, τη τραγωδία του ξεριζωμού του Ελληνισμού. Είναι καθήκον μας, να μνημονευούμε, να αγρυπνούμε, κατά πως μας παραγγέλνει ο Ποιητής μας, με υψηλό Εθνικό φρόνημα ως Έλληνες, προκειμένου, αντρειωμένοι, να αντιμετωπίσουμε θαρραλέα, τις απειλές που πλανώνται, πάνω από την γαλάζια άπλα του Ελληνικού Ουρανού, σήμερα που το πρόσωπο της ανθρωπότητας έχει αλλάξει, λες και ένα αόρατο χειρουργικό χέρι, εκτελεί εντολές, που το προστάζουν, να τη κάνει αγνώριστη.

-ΥΠΟΧΩΡΗΣΕ η Ελλάδα μας, στο πρόσφατο χθές, κατόπιν μεγάλης πίεσης, για άλλη μια φορά από τους Δυνατούς, “προστάτες” της βάζοντας νερό στη κρασί της, δήθεν, στο όνομα της Ειρήνης… Το μέλλον θα δείξει, αν άξιζε αυτή την υποχώρηση, στο Μακεδονικό ζήτημα, αναφερόμαστε όπως κατάλαβες. Ή παραχάραξη της Ιστορίας, είναι τόσο μεγάλη, και εκτός των ορίων του παραλόγου, έτσι, που ο Μακεδόνας Βασιλιάς Έλληνας Στατηλάτης, που δόξασε την Ελλάδα, και δοξάστηκε από την Ανθρώπινη Ιστορία όπως δεν δοξάστηκε κανείς, είχε πολιτογραφηθεί Σλαύος, και επικρατούσε απόλυτη σιωπή στη γή των τωρινών ανθρώπων……

ΝΥΧΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ
Μέσα στο φέγγος μιας καλοκαιρινής νυχτός,
γεννήθηκε εν έτει 356,π.Χ ό Αλέξανδρος ο Μέγας.
Εσχύσθη ο Ουρανός της Πέλλας της πόλης της Ελληνικής
και η Σελήνη, έστειλε, κάλεσμο ερωτικό στον Φοίβο,
και έλαμψε τη νέα μέρα που γεννήθηκε, όσο ποτέ,
από της ηδονής τη προσμονή που νυχτοπερπατούσσε!
Ό Δίας, ο αστραπέος, ο ανίκητος Θεός, από του ιερού
Βουνού τα ύψη, με βλέμμα στοργικό, αστραφτερό,
ευτυχισμένο, κύταζε του Ρήγα το παλάτι, και έστειλε,
δώρο στο νεογέννητο, έναν περήφανο αετό.
Γεμάτη θάματα, η νυχτιά, παραμυθένια, μαγική,
μέσα στο φως του θεϊκού του μεγαλείου λουσμένη.’
Η Ιέρεια Ρήγισσα, του Δία η ερωμένη, του χάρισε
της αστραπής τον γιό, τον τιμημένο, από Θεούς,
Μούσες, Ημίθεους, κι’ όλη την οικουμένη!

ΣΤΗΝ ΒΛΟΓΗΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΗ
Στην βλογημένη Ελληνική Μακεδονική γή, πούχε Ρήγα, τον Φίλιππο Β’ ζούσαν, Ολύμπιοι Θεοί, Μούσες, Νύμφες, Ήρωες,
Μύθοι. Εκεί, ευτύχησε να δει τι φως, του Δία ο γιός, ο εκλεκτός,
ταγμένος απ’ τη Μοίρα τη πρωτάκουστη, για την Αθανασία.
Μεγάλωνε ώρα την ώρα, ωσάν δεντρί, πλατάνι, ριζωμένο,
μές’ την Ελληνική τη γή, στούς πρόποδες του Ολύμπου.
Ζούσε μέσα στα δάση τα πυκνά, λουζόταν στα ποτάμια,
κι’ έφηβος πιά, πανέμορφος, ορμητικός, για δράση ανυπόμονος.
σαν, “έφυγε” ο Ρήγας, και πατέρας του, από φονιά το χέρι,
το πιό λαμπρό αστέρι, του Ελληνικού Ουρανού,
πέρασε τον Ελλήσποντο, και φώτισε τον Κόσμο!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ με αναφορά στο 1821

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια.