ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΩΡΑΙΟΤΗΤΟΣ: ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΜΟΡΦΗ ΘΕΪΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Εμφανίσεις: 1585

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Μορφή Θεϊκή της Αρχαίας Ελλάδας, που χάθηκες, και με τον νού μου σε φτιάχνω, πού ‘βγαλες κλώνους γόνιμους σιμά στη ρίζα της Ιστορίας και χάρισες γλυκούς καρπούς στην Οικουμένη, πατρίδα της Αφροδίτης και του Απόλλωνα, και κατά τύχη και δική μου γενέθλια γή!Μέ λέξεις και ζωγραφιές, θα σε υψώσω ως του Φοίβου τα μέρη, και σαν ρόδο τ’ ουρανού θ’ ανθίσεις, πανέμορφο. Οί πέτρες, και οι άμορφοι όγκοι μαρμάρων, θαμμένοι στη γή σου, θα πάρουν το σχήμα που γράφει η Ιστορία, αθάνατα σύμβολα γιομάτα Σοφία, θα λάμψουν και πάλι, στου ήλιου το χάδι, θα ριγήσει το χώμα σου, στη τόση ευτυχία. Ή Ιέρεια του κάλλουες θ’ αγναντεύει το πέλαγος, τάζοντας, νύχτες μαγικές ερωτικές στον Ποσειδώνα. Ο Ακροκόρινθος κορώνα στολισμένη με αγριολούλουδα, πού ‘χουν το άλικο το χρώμα της θυσίας, θα ξαναδεί τα έρείπια, ως από θαύμα, τείχη απόρθητα, σαν άγρυπνος φρουρός Θα σε φυλάγει νύχτα μέρα!Ώ θαυμαστά αγαπημένα χώματα, περηφανεύομαι για την ωραιότητα, τη Σοφία, τον πλούτο την Ιστορία σας, υποκλίνομαι με λυγισμένα γόνατα, στ’ αρχαία μάρμαρά σας, που λούζονται και ερωτοχαϊδεύονται με του ήλιου τις κόρες! Άφουγκράζομαι του Πανός το κάλεσμα, στις Μούσες, και τις Νύμφες, που τρέχουνε χαρούμενες στά δάση σου, και στ’ ανθοστόλιστα φεγγαροσκέπαστα βουνά σου. Ταράζομαι ,κάποιες νυχτιές, από τις γοερές κραυγιές του Ποσειδώνα, που σε απειλεί οργισμένος με τη τρίαινα, σαν δει την άπιστη Αφροδίτη, στην αγκαλιά του όμορφου Άπόλλωνα.

-Ή ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΟΥ σου ικανή τον κόσμο όλο να σώσει. Τά μάρμαρα σου, άλλα πεσμένα και άλλα θαμμένα στη γή σου, άνέγγιχτα, απ’ το λιοπύρι και την υγρασία, προσμένουνε με υπομονή, τη νέα γεννιά Ελλήνων ,που θα μπορέσουνε να δούν το Θεϊκό σου Φέγγος, που λάμπει, σε πείσμα των καιρών που ζούν σ’ αυτό το βάρβαρο σκοτάδι, και γύρω τους βουϊζει. Π’ αναζητούν, μ’ απέλπιδα ελπίδα, μάταια τους δικούς τους τους καιρούς τους δοξασμένους..

-ΈΧΟΥΝΕ δεί πολλά τα μάτια σου! Υπέρλαμπρους Ναούς, λατρευτικά Μνημεία, που υψώθηκαν περήφανα και κατοικήθηκαν απ’ τους Ολύμπιους Θεούς. Έχεις και τι δεν έχεις ακουστά, για θαύματα αληθινά, και Παραμύθια, για Μούσες Νύμφες, και ήμίθεους, για τις χίλιες Ιέρειες, της Αφροδίτης ,που ζούσαν κοντά της, και θάμπωναν με την ασύγκριτή, μοναδική ομορφιά αυτούς πού έρχονταν με το πουγγί γιομάτο, και τό ‘ριχναν στά πόδια τους. Ήτανε τότες π’ ακούστηκε έως της γης την άκρη η ρήση “Ού παντός πλείν ες Κόρινθον” Άκουσες πρώτη, τον Απόστολο της Πίστης της Χριστιανικής, να σε διδάσκει ηθική και ταπεινότητα, με την ελπίδα φλόγα υψηλή, εσύ η “αμαρτωλή” έτσι που λάτρευες τις ηδονές, να βρείς ,να πορευτείς τον δρόμο τον καλό της Αρετής, που ήταν στην αντίπερα όχθη…..

ΠΟΤΕ ΔΕΝ γράφτηκε,πως ήσουν μια ηδανική Ελληνίδα Κόρη! Τόν έρωτα με πάθος τργουδούσες, και στολισμένη με κοσμήματα, τον πλούτο σου μετρούσες, και όλους τους θνητούς, με του πουγγιού το βάρος ,εκτιμούσες την αξία τους. Ό Μόμιος μονάχα, αντιστάθηκε στα ερωτικά σου τα καλέσματά, και όχι μόνο. Ζήλεψε ο βάρβαρος κατακτητής όλα όσα σ’ έκαναν Σπουδαία, σε μίσησε, και κατέστρεψε, έσβησε τη πανέμορφη αρχαία Ελληνική μορφή σου, από προσώπου γής. Όταν στους νέους χρόνους, στο λιμάνι σου, αράξει πλοίο, και στείλουν οι Θεοί, άξιο ισάξιο του Περίανδρου για άρχοντά σου, με γνώση και Σοφία, και ακλεκτούς της Μούσας, Ποιητές, να γράψουν όσα δεν έχουν ειπωθεί, για σένα, την της Ελλάδας, τη κόρη τη πανέμορφη, απ’ την αρχή, με λέξεις μαγικές, πολύτιμες και μαργαριταρένιες, θα ταξιδέψει η φήμη σου, η λαμπροστολισμένη έως της γής την άκρη πάλι……………………

Μικρό μέρος από το κεφάλαιο αναφορά στη Κόρινθο, από το νέο μου πόνημα ,που μου δίνει χαρά και κουράγιο!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΩΡΑΙΟΤΗΤΟΣ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Εμφανίσεις: 1621

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΕΝΑ ρυάκι από φως η Πατρίδα μου.
Ήλιόχαρη, απ’ τα πελάγη της αγκαλιασμένη,
της μνήμης ήχος δοξαστικός τη ταξιδεύει!
Τρέχει η γή της λεύτερη με του ήλιου το φως
στεφανωμένη, κι’ όλες τις ομορφάδες της!
Οό καρπερές πεδιάδες της, τα χαμηλά βουνά της,
ό Λόγος της, ή Ποιηση, η Λύρα, κελήηδημα πουλιών
οι μούσες, τήνε ταξίδεψαν, στη Γή τ’ανθρώπου!

Ό ΠΗΓΑΙΜΟΣ μας, φίλε Αναγνώστη στη γή της ωραιότητος, θα έχει σημείο εκκίνησης την αρχαιότητα, και με της Μούσας τη μοναδική συντροφιά, θα σταθούμε, να θαυμάσουμε ,να περηφανευτούμε, να παραδειγματιστούμε εμείς οι σημερινοί, αυτά τα δύσκολα για ολόκληρη την ανθρωπότητα χρόνια, που οι δυσκολίες ακολουθούν η μία την άλλη, ακάματες, μαζί με την απειλή του φόβου, την ανασφάλεια, για το “τι μέλλει γενέσθαι”, να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας ώς Έλληνες, γιατί ή ομορφιά της Πατρίδας μας μαζί με την Ελληνική ψυχή και σκέψει τον κόσμο όλο μπορεί να σώσει, κατά πως μας λέει ο Νομπρελίστας Ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης “Έναέ τόπος που γέννησε τον Πολιτισμό, τις υπέρτατες ιδέες και αξίες, δεν είναι δυνατόν να μείνει ουραγός. Αργά ή γρήγορά θα επανέλθει, ακόμα και τον κόσμο όλο να σώσει……..”

ΑΦΕΤΗΡΙΑ του οδοιπορικού στη, Γή της ωραιότητος,της ηπειρωτικής Ελλάδας μας, αυτή τη φορά, συνέχεια της Νησιωτικής, που υμνήσαμε κατά πως της αξίζει στον ποιητικό λόγο “ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΦΡΟ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ” εκδ. 2021 ή Κορινθια, που υπήρξε από τότε που γίνηκε φως, προνομιακός τόπος, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, της γονιμότητας, και του μοναδικού κάλλους, αγκαλιασμένη, από δύο αδελφές θάλασσες. Ένα ζωντανό σταυροδρόμι ανθρώπων και Πολιτισμών, αμείωτης δημιουργικότητας, και εξωστρέφειας, άνθισε
και έφθασε σε παροιμιώδη ακμή, σε όλα τα επίπεδα, της Οικονομίας της Τέχνης και του Πολιτισμού.

-ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ της δαιδαλώδεις, συνθλεουν τη “καλλίστη αρμονία”, και κρατάει, αιώνες και αιώνες περήφανη, ή ωραία αυτή “Βασίλισσα” της Πελοποννήσου, μέσα στον ήλιο και στο φώς, με φαντασία την Ιστορική Πραγματικότητα ~ Θεοί, Ημίθεοι, Ήρωες, αλλά και κοινοί θνητοί την κατοίκησαν και άφησαν άσβηστα τα χνάρια τους μέσα στα μονοπάτια του Ιστορικού της πηγαιμού, και της θαυμαστής προσφοράς της στη Μητρική Ελληνικότητα, και σε όλο το ανθρώπινο τοπίο, που δεν είναι δυνατόν να περιγράφει με λέξεις!

Η ΚΟΡΙΝΘΙΑ με των Θεών την αγάπη, και τη προστασία, έπαιξε και παίζει μέχρι σήμερα, πρωταγωνιστικό ρόλο, ακόμα και στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς, εδώ, ξεκίνησε, ο ξεσηκωμός του Γένους, με τονκλεφτοπόλεμο. Ας περιπλανηθούμε, στοις μαγικές κόχες της, τις ιστορημένες, για να γίνουμε μάρτυρες μυστηρίων, και απόλυτης ωραιότητας, που μας προσφέρει απλόχερα. Νά φανταστούμε, με τη μαρτυρία της αρχαιολογικής σκαπάνης, την Αρχαία δόξα, να ονειρευτούμε τους μυθικούς ήρωες, να ζήσουμε, μέσα από τους θρύλους και τους μύθους, αλλά και την Ιστορική πραγματικότητα.

ΈΓΙΝΕ κατά καιρούς “μήλο της έριδος”, έτσι που την διεκδίκησαν Άραβες, Σαρακινοί, Ούνοι, Γότθοι, Ρωμαίοι, Οθωμανοί, ακόμα και ο Εγκέλαδος. Μά αυτή σηκώνεται ορθή, και προχωρεί με το κεφάλι ψηλά. …………… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΤΗ ΤΕΧΝΗ

Εμφανίσεις: 1636

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ τής Τέχνης φίλε Αναγνώστη, δεν είναι προνόμιο μόνο των ειδικών, για να μη πούμε, πως από πολλούς δήθεν ειδικούς, και “παντογνώστες”, λείπει εντελώς. Αντίθετα κατοικεί, ακόμα και στον πιό απλό θεατή, αμύητο και στηρίζεται, σε μια απλή, σωστή ψυχική αγωγή, και ευαισθησία, που του δίνει φτερά, στη κυριολεξία ,και ευτυχεί με τα δώρα που του προσφέρει απλόχερα η πολύμορφη Τέχνη, και τα χαίρεται αυτά, τα φλογερά, που του θερμαίνουν τον νού και τη καρδιά. [Τις ιδεοαξίες, τον έρωτα για τη ζωή, την ανθρωπιά, την αγάπη, για να δικαιούται να λέγεται Άνθρωπος!]

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ όμως να ζητάει και να παίρνει ο άνθρωπος, άπό ένα εικαστικό λογοτεχνικό, μουσικό, θεατρικό έργο για να νιώσει ανάτασηνα χαρεί να παρηγορηθεί σε στιγμές δύσκολες ώστε να αγαπήσει το πόνημα του Δημιουργού? Όταν για παράδειγμα, έχουμε απέναντί μας ένα ζωγραφικό έργο, πρέπει να ξέρουμε, ότι αυτό, μπορεί να φαίνεται ένα απλό έργο, με σχήματα, και χρώματα, αλλά στη πραγματικότητα μπορεί να είναι αρκετά περίπλοκο και πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την αλήθεια του. Τή γνήσια τη ποιοτική, που μας προσφέρει ευχαρίστηση αλλά συγχρόνως μας ανοίγει τον δρόμο, γίνεται μπροστάρης στον πηγαιμό μας, επιτελώντας τον προορισμό του.

Ό ΘΕΑΤΗΣ ενός έργου ζωγραφικού, λογοτεχνικού, θεατρικού μουσικού, οφείλει να λειτουργήσει σαν Κριτικός του έργου, να μπεί στη ψυχή του δημιουργού, ώστε να καταφέρει να ανακαλύψει τα μυστικά του μηνύματα. Βέβαια, πρέπει να καταλάβει, πως κάθε έργο, έχει τη δική του ζωή, και είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να αναζητήσει, και να προσδιορίσει αντικειμενικά από τη μία, αλλά και υποκειμενικά παράλληλα, δεχόμενος, πάντα, τις αρχές, και τις διαδικασίες της καλλιτεχνικής δημιουργίας, που διαφέρει, από εποχή σε έποχή. Ό Αναγνώστης, ο θεατής, ενός εικαστικού λογοτεχνικού, θεατρικού έργου, και πάει λέγοντας, πρέπει να ξέρει, πως οι Καλλιτέχνες ,είναι και αυτοί άνθρωποι, όχι υπεράνθρωποι. Είναι δηλαδή, απλά άνθρωποι προικισμένοι με ευαισθησία μεγαλύτερη, και διόλου αλάθητοι.

ΔΙΑΦΟΡΟΙ παράγοντες, προσωπικοί, οικονομικοί, συνθήκες κοινωνικές, ή τάξη δηλαδή που ανήκει ο δημιουργός, η συγκυρία, που γεννήθηκε το έργο οι ψυχικοί παράγοντες του δημιουργού, το Φιλοσοφικό ρεύμα του καιρού του, η γενική αντίληψη της εποχής του, για την αλήθεια, την αρμονία, την ομορφιά, με την ευρεία έννοια της λέξης, παίζουν όλα μαζί τεράστιο ρόλο, και λόγο, στη διαμόρφωση του έργου.

ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι δίχως Κριτική ικανότητα, του δέκτη, και δίχως αυτοκριτική του δημιουργού, για το έργο που ποιεί, χωρίς δηλαδή κριτικό πνεύμα, δεν μπορεί να υπάρξει Τέχνη, που είναι στη τελική, απεικόνιση της υπαρκτής ζωής! Καί έχει ιδιαίτερη αξία ,διαχρονική αυτός ο λόγος αναμφισβήτητη, φίλε αναγνώστη, και μάλιστα δημιούργημα της Αρχαίας Ελληνικής ψυχής και σκέψης, που αφορά τα πάντα, ώς η Ανθρώπινη Ιστορία μας πληροφορεί! [Επιστήμη, Θρησκεία, ηθική μεταφυσική, παιδεία, πολιτική, ιδέες, και αξίες, αισθήματα, και συναισθήματα!

ΤΟ ΚΡΙΤΙΚΟ πνεύμα γεννήθηκε στη Ελλάδα, και ήταν χρέος των Σοφών μας Προγόνων, να ασκήσουν με συνέπεια και συνέχεια, αυτή τ διαδικασία, για να μας αφήσουν το τελειότερο σύστημα Κριτικής της υπέρτατης τέχνης της Ζωής, και τή Δημιουργίας! Όί Έλληνες ανέπτυξαν τη Κριτική της γλώσσας; που σημαίνει πως γνώριζαν ότι ήταν και η αρχή όλων των Τεχνών. Κατάλαβαν πρώτοι αυτοί, ότι χωρίς τη κριτική γλώσσα, τα, δεν υπάρχει δημιουργία άξια του ονόματός της!

Όταν θέλουμε να καταλάβουμε σε βάθος ώστε και να μπορέσουμε να κρίνουμε ένα έργο όπως του πρέπει, δίκαια, δηλαδή, πρέπει να έχουμε εξοικειωθεί, με τη Τέχνη, πηγαίνοντας στο Τοπίο της συχνά πυκνά, ώστε να το τοποθετούμε σωστά, στην εποχή κυρίως που δημιουργήθηκε, πότε και σε ποιές κοινωνικές και όχι μόνο συνθήκες έζησε ο δημιουργός, να ξέρουμε διαβάζοντας κάποια πράγματα, για τη Λογοτεχνική κριτική της εποχής του, ώστε να το τοποθετήσουμε εκεί που του αξίζει, συγκρίνοντάς τον με άλλους ομοτέχνους του εντείνοντας παράλληλα και τη δική μας αισθητική. Τελειώνοντας αυτή τη μικρή γραφή πρέπει να πούμε πως τα έργα Τέχνης είναι ζωντανοί οργανισμοί, που μας μιλάνε που κάνουμε διάλογο μαζί τους, τα κρίνουμε και κάνουμε και εμείς με τη σειρά μας την αυτοκριτική μας…….

[Σημ. Τά εικονιζόμενα έργα είναι εμού της ιδίας]

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ: ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ [1911-1991]

Εμφανίσεις: 1803

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Κουβαλάω στους ώμους μου
κολώνες φωτός
[Νικηφόρος Βρεττάκος]

Ό ΓΝΗΣΙΟΣ Ποιητής φίλε Αναγνώστη, έχει ένα ολόκληρο εργαστήρι, μέσα στον Ήλιο και το φώς, που φτιάχνει εργαλεία υπέροχα εκτελώντας παραγγελίες από τον άνθρωπο, τήν Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Ειρήνη, την Ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο! Όταν διαβάζουμε γνήσια Ποίηση, νιώθουμε να τραντάζουν το στήθος μας, οι παλμοί της δύστυχημένης Ανθρωπότητας!

Ό Νικηφόρος Βρεττάκος ο Μέγιστος Έλληνας Ποιητής, που πίστεψε, στον Άνθρωπο, τη Δικαιοσύνη, την Ειρήνη, την Αγάπη, την Ελπίδα, για έναν κόσμο καλύτερο, κρατάει από τη Λακωνία. Ή Ποιητική του παρουσία πάνω από σαράντα χρόνια, [Ποίηση, Πεζογραφία, Κριτική, Δοκίμιο, κ.λ.π είναι τόσο σημαντική που στολίζει της σελίδες της Νεοελληνικής Γραμματίας, στεφανωμένη με διεθνή βραβεία, και το ύψιστο ,της Ελληνικής Πολιτείας, της φίλτατης Πατρίδας του, που του έδωσε την έδρα της Λογοτεχνίας στην Ακαδημία Αθηνών.

ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ, σεμνότητα, και τρυφερότητα μοναδική για τον Άνθρωπο, θεμελίωσε το έργο του, πάνω στην Ελληνική Παράδοση, με υλικά τη ζεστασιά, την αγάπη, το πάθος, τη τελειότητα, και την ύψωσε, ως του ήλιου τα μέρη. Ο όμορφος λυρικός, αισιόδοξος πανέμορφος, καθαρός, ποιητικός του λόγος συνεπαίρνει τον αναγνώστη, με την αλήθεια του. Παρατηρητικός αυτός ο Φιλόσοφος Ποιητής, τρυφερός, απλός, αντικειμενικός, ρεαλιστής,
με μοναδικό ήθος και λεβεντιά, εκφράζει την αντιφατική εποχή του με μοναδικό τρόπο. Είναι η Ποίησή του, ένα μεγάλης σπουδαιότητας ανθρωποκεντρικό έργο, που έχει έναν και μοναδικό προορισμό, να σώσει ακόμα και αυτό που είναι αδύνατον να σωθεί, επιτελώντας τον προορισμό του, κατά πως είναι το καθήκον κάθε γνήσιου Δημιουργού.

Η ΠΟΙΗΣΗ του Νικηφόρου Βρεττάκου, είναι μια κραυγή για τον ρόλο του ανθρώπου, και το χρέος του πάνω στη γή! Ό πολυτιμημένος εν ζωή Ποιητής μας, ήταν ένας απλός άνθρωπος. Δεν τον γήτεψαν οι τιμές και η αναγνώριση από Έλληνες και Ξένους Σπουδαίους Κριτικούς της Λογοτεχνίας, αλλά και ομοτέχνους; του. Όλοι τους καταλήγουν, ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ποιητές της σύγχρονης Ελλάδας συγκρίνοντάς τον, με τους άλλους Μέγιστους Ποιητές μας, Σολωμό, Παλαμά, Σικελιανό, Σεφέρη, Ρίτσο, Ελύτη κ.α. Συναισθηματικός, αλλά και υπηρέτης της πρακτικής αλήθειας ο Ποιητής μας, συνδιάζει συνταιριάζοντας τη πλούσια φαντασία, την αγάπη, την ομορφιά, του λόγου, την αισιοδοξία, με επιστροφή κάπου κάπου στην απαισιοδοξία “Ήρθαμε πάνω σε μονόξυλα βασανισμένων ποταμών” [Τά θολά ποτάμια].

Εμείς το χτίσαμε κι’ αυτό το ξύλινο γεφυράκι
για να πατήσει ο Νέος Ιησούς, και να περάσει αντίπερα,
φέρνοντας μέσα στο ταγάρι του, την Ειρήνη και την Αγάπη
Αυτοί που θάρθουν, να μας κρίνουν, ας μη λησμονήσουν, ας ψάξουν, ας αδειάσουνε τη στάχτη μας, στη χούφτα τους.
Θα φέγγει ο ήλιος μιά χαρά, δεν θα δυσκολευτούνε.
Σ’ όλους τους κόκκους του σταριού, μέσα σ’ όλα τα φρούτα, σ’ όλα όσα βγαίνουν από τη γη μέσα, θα βρίσκουν το αίμα μας.
Θά βρούν τη συγνώμη μας, μέσ’ το μαρτύριό μας!…..>

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Ένα μικρό μέρος από το εικον. βιβλίο μου

Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΗΓΗΘΗΚΕ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

Εμφανίσεις: 1624

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΚΕΡΙΑ
Οι αγαπητές του μέλλοντος μας μέρες,
ωσάν κεράκια στέκονται εμπροστά μας,
σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή σειρά κεριά σβησμένα.
τα πιό κοντά, βγάζουν καπνό ακόμα,
κατάμαυρα κεριά, κυρτά λειωμένα..
Δεν θέλω να τα βλέπω,-με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φώς τους να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω, τ’ αναμμένα μου κεριά!
Δεν θέλω να γυρίσω, να μη δω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

[Κ.Π.Καβάφης]

ΌΤΑΝ ο άνθρωπος είναι αισιόδοξος, και ερωτευμένος με τη ζωή φίλε Άναγνώστη κάνει πράγματα που τον ενδιαφέρουν, και τον ευχαριστούν, δεν νιώθει τον χρόνο που τρέχει ακάματος, δεν τον μετράει και όταν καμιά φορά γυρίζει πίσω στα χρόνια της νιότης τα πανέμορφα, τα σκέπτεται νοσταλγικά, και ρουφάει στάλα ατάλα τη ζωή ,τη μικρή του αιωνιότητα. Κοιτάζει μπροστά τα αναμμένα του κεριά, τα χρυσά ζεστά και ζωηρά κεριά, που στέκονται καμαρωτά και του δείχνουν το δρόμο. Αντίθετα, αν είναι απαισιόδοξος εσωστρεφής, και η ζωή του ,δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, γίνεται καταθλιπτικός, νιώθει κι’ αυτός τον χρόνο που τρέχει, μετράει αυτόν που του αναλογεί, δεν γιορτάζει γενέθλια, θλίβεται, εκείνη τη μέρα της χαράς, που είδε το φώς, κοιτάζει πίσω, όχι νοσταλγικά, αλλά τρομοκρατημένος, σκέπτεται το άγνωστο μελλούμενο και το βλέπει σκοτεινό απειλητικό!

Ό ΠΟΙΗΤΗΣ μας δυστυχώς ανήκει σ’ αυτή τη κατηγορία αν αναλογιστούμε πως τό ποίημα “τα κεριά” το έγραψε, όταν ήταν τριάντα χρονών παλλικάρι, στην ανατολή {το 1893} σχεδόν της ζωής, και όχι κάποιος που πορευόταν προς τη δύση. Ό Καβάφης βλέπει από τα χρόνια της νιότης τη βιασύνη του χρόνου μελαγχολικά, Αν και είναι το πιό πιθανό, η μελαγχολία αυτού του Μέγιστου Ποιητή, αδελφωμένη με τη τρυφερότητα, και τη ποιότητα, σφυρηλάτησε αυτόν τον θαυμαστό Ποιητικό Λόγο, αλλά και τόσους άλλους στίχους, άλλων Ποιημάτων, που κερδίζουν τον αναγνώστη όχι απαραίτητα, τον μυημένο στο Καβαφική γραφή, έτσι που προκαλεί στον ίδιο αλλά και για τον Ποιητή, τον νεαρό που, αντί να χαρεί τα νιάτα του σκέπτεται, και γράφει για τη φθορά του χρόνου και το προδικασμένο μελλούμενο του ανθρώπου. Ιδιαίτερα ο αναγνώστης, συγκινείται, διαβάζοντας αυτούς τους στίχους, γιατί από τη μιά παρηγοριέται κοιτάζοντας τη σειρά των αναμένων κεριών μπροστά του, και νιώθει ακριβώς το ίδιο με τον Ποιητή, ανάλογα με τη ψυχοσύνθεσή του.

Απλά λόγια τρυφερά, αληθινά, για απλές καθημερινές ανθρώπινες καταστάσεις, και διαθέσεις, κοινές για όλους, που ή μία λέξη δίπλα στην άλλη, δημιουργούν αυτόν τον υπέροχο Ποιητικό Λόγο, που πηγαίνει κατευθείαν στα μέσα μέρη της ανθρώπινης ψυχής, και την χαράζει με χαρμολύπη. Τελειώνοντας αυτή τη κατά δύναμιν ανάλυση, που τόλμησα με ταπεινότητα, για τόν αγαπημένο μου Ποιητή, και εμπεριέχεται ατόφιος στο εικονιζόμενο βιβλίο μου, θα πούμε, πως έχει έναν ρομαντισμό αυτό το εξαιρετικό Ποίημα, της νεότητάς του, που ξεχυλίζει από τρυφερότητα που σπανίζει στο έργο του, αν αναλογιστούμε πως έχει σαν θέμα και περιεχόμενο την ανθρώπινη μοίρα.

ΗΓΗΤΩΡ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
Ό Μέγιστος Αλεξανδρινός Ποιητής, με τη θαυμαστή τολμηρή φωνή, ηγήθηκε της νεοτερικότητας, στο ελληνικό τοπίο, με μια γλώσσα δημοτική, στη βάση και την ουσία, ένα γάργαρο ρέον ύδωρ, Λιτός, Όραματιστής, Πραγματιστής, ο Τρανός Ποιητής, Περήφανος ώς Έλληνας, για το ασιατικό, ή συριακό, ή αιγυπτιακό αίμα, που τρέχει στις φλέβες του, μαζί με το Ελληνικό, αυτός ο Πατριώτης, της διασποράς, έδειξε, μέσα από τον του παρελθόντος Ιστορικό λόγο, με τον δικό του τρόπο, το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής και σκέψης, και την αξία των χαμένων για πάντα μικρών Πατρίδων.

Ο ΛΟΓΟΣ του, ως προς το θέμα και το περιεχόμενο, Φιλοσοφικός, Ιστορικός, βιοθεωρητικός, ήδονικός, διδακτικός πρακτικός, ασυμβίβαστος, ιδιόρρυθμος, κλείνει στην αγκαλιά των στίχων του, ολόκληρη την Ανθρωπότητα σεβαστικά.! Αν και κατηγορήθηκε ότι δεν ήταν Εθνικός Βάρδος, ταξίδεψε την φήμη της Ελλάδας, στη πιό μικρή κόχη της γής, ως Οικουμενικός Ποιητής. Ευλαβής προσκυνητής της δημοτικής γλώσσας, ωσάν Πιστός, που μπαίνει στη Εκκλησία, φυλάει στο εικονοστάσι του ιερά παλιά θησαυρίσματα, γεμάτα Σοφίαί! Μάς άφησε ένα θαυμαστό έργο, γεμάτο με δεξιοτεχνικά τεχνάσματα σοφού λόγου, και ακρίβειας.

ΉΓΗΤΩΡ μιας νέας κολοσσιαίας παράδοσης, μιας παράδοσης Λόγιας, Ο Καβάφης μας λέει, ο Νομπελίστας Ποιητής μας “Ο Λόγος του Καβάφη, είναι φτιασμένος, με όλως διόλου διαφορετικά υλικό, μεταδίδει ιδεοαξίες, και λιγότερο αισθήματα. Στεγνός, συναισθηματικά, πεζός, ουδέτερος, αφηρημένος, γερασμένος, σε Μοναστήρια και βιβλιοθήκες, προσπαθεί να τον περισώσει με το αίμα της ψυχής του”.

ΗΤΑΝ “Ελληνικός” αυτός ο Μέγιστος Ποιητής, στη σκέψη, το πνεύμα, τη δημιουργία, Άξιος Συνεχιστής-Απόγονος! Πρώτος απαίτησε τα Γλυπτά του Παρθενώνα, Αν και απαισιόδοξος, για το αποτέλεσμα, λόγω του εγωϊσμού των Ξένων σφαιτεριστών, που τίθεται, διαχρονικά πάνω από την αλήθεια και το δίκιο.

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

Εμφανίσεις: 1718

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Η “ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ” φίλε Αναγνώστη,

προσδιορίζει τη θέληση, κάποιου να ανήκει ολοκληρωτικά στην εποχή του. Είναι δηλαδή ό,τι πιο πρόσφατο. Έτσι ο Δημιουργός για να μιλήσουμε για νεοτερικότητα, της πολύμορφης Τέχνης, είναι παρών, είναι διαχρονικός, σκέπτεται και εκφράζεται, με τέτοιον τρόπο, που να μας φαίνεται εντελώς πρόσφατος, των ημερών μας, της εποχής μας, ή ακόμα και πρόδρομος της εποχής μας

-Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, και για να μιλήσουμε με παραδείγματα, δεν υπάρχουν, κλασικοί, ρομαντικοί, συμβολιστές, ρεαλιστές, υπερρεαλιστές. Δημιουργοί. Υπάρχουν απλά, γνήσιοι Ποιητές, Εικαστικοί, Μουσικοί, που με τά έργα τους, συνθέτουν την διαδικασία της ζωής, και την συνοψίζουν. Μιά ζωή που οι υπόλοιποι, άνθρωποι, με αργό ρυθμό και πολλές φορές τυραννικό, ζούμε κατά τη διάρκεια, της εδώ παρουσίας μας, της μικρής μας αιωνιότητας, ώσπου κάποια στιγμή, πικρή στιγμή, να φύγουμε απροετοίμαστοι, δυστυχείς, και απαρηγόρητοι…. Βέβαια επιρροές πάντοτε υπάρχουν, που γονιμοποιούν την έμπνευση, και τη δημιουργία.

-Όρίζοντας κατά δύναμη, τον ορισμό της Νεοτερικότητας, σε αυτή τη μικρή γραφή, θά πούμε, πως Νεοτερικοτητα στη Τέχνη, είναι η στράτευση, στον δρόμο της, εξέλιξης και της προόδου, του ανθρώπου, για να κοιτάξει τη ζωή στα μάτια. Να αναγνωρίσει το “είναι” του, μέσα στην εποχή του, και τα συναισθήματα, που εκφράζονται μέσα από τη δημιουργία, που μας δείχνει τον δρόμο, για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον!

-Σήμερα διαθέτουμε περισσότερη σοφία, απ΄ όση μπορούμε να εφαρμόσουμε στη πράξη. Έχουμε περισσότερη γνώση σ’ αυτό το σύστημα λειτουργίας του κόσμου μας. Όμως, έτσι που οι προτεραιότητες της σκληρής καθημερινότητας, είναι άλλες, δυστυχώς η πολύμορφη Τέχνη, η Ποίηση, η Λογοτεχνική Εικαστική, δημιουργία, και πάει λέγοντας, λείπει από τη ζωή της τωρινής ανθρωπότητας με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.

-Είναι περισσότεροι για παράδειγμα, οι Συγγραφείς, και οι Ποιητές, από τους αναγνώστες, σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στη Πατρίδα μας. Τόνοι βιβλίων, πολτοποιούνται αδιάβαστα. Γι’ αυτόν τον λόγο υποστηρίζουν οί νεόσοφοι, ΔΥΣΤΥΧΕΊ Η ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ, στίς μέρες μας. Έτσι που της λείπει η ασίγαστη ορμή, που πραγματώνει τα όνειρά της, που της δείχνει τον δρόμο. Ή απουσία της ΓΝΉΣΙΑΣ ΤΈΧΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΌΠΟΙΑ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΉ από τη καθημερινότητά μας, περιόρισε τα όρια του εσωτερικού μας κόσμου, και ο άνθρωπος ενώ υποδουλώνει, ακόμα και τα στοιχεία της, παντοδύναμης Φύσης, με τη Γνώση, την Επιστήμη, την Τεχνολογία, στη πραγματικότητα παραμένει “δούλος” και δυστυχεί “Η Ανθρωπότητα είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει, γιατί ΠΡΌΘΥΜΟΣ, να διαβάσει Ποίηση, να ακούσει Μότσαρντ ουδείς” μάς λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, στο τελευταίο πεζό του Λόγο “Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ”.

-Σέ τι άλλο αλήθεια οφείλεται φίλε Αναγνώστη, το ότι, όλα τα επιτεύγματά του σύγχρονου, που θα έπρεπε, να τον ελαφρύνουν, πρόσθεσαν αντίθετα τόσα βάρη, ασήκωτα στούς ώμους του, που κατά πως δείχνουν τα πράγματα, αδυνατεί να τα σηκώσει?

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια