RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Άγαπημένε μου Αναγνώστη

Όλο το νόημα της Επανάστασης του 1821,μετουσιώνεται σε απέραντο βάθος, μέσα από τους στίχους, των δύο μεγάλων Ποιητών μας, τού Άνδρέα Κάλβου, και του Διονύσιου Σολωμού που καλούν τους Έλληνες, ό ένας με τις ωδές του, και ο Εθνικός μας Ποιητής με τον Ύμνο εις την ελευθερίαν!

“Από τά κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
κι σαν πρώτα αντρειωμένη
χαίρε ώ χαίρε Ελευθεριά.”
[Διονύσιος Σολωμός]

“Τρέξατε,δεύτε
οι των Ελλήνως παίδες
ήλθε ο καιρός της δόξης.”
[Ανδρέας Κάλβος]

Είναι οι στίχοι αυτοί, ένα μάθημα για όλους, εκείνους που σκύβουν σήμερα το κεφάλι, στούς κάθε λογής “Προστάτες” που πετάνε τα άγια ιδανικά του Έθνους στις καλένδες. Αφιερώνω, βέβαια, και σ’ αυτούς αυτό το βιβλίο, λυγίζοντας τα γόνατα, με ταπεινότητα, για να φανερωθεί και να τιμηθεί, με δάκρυα στα μάτια όλων ημών των τωρινών, η μεγάλη προσφορά τους στη κορυφαία ιστορική στιγμή της Ελευθερίας της Πατρίδας, και της δικής μας που χαιρόμαστε ως Έλληνες!

– Τό μήνυμα της Επανάστασης, του 1821,μόνο ο Κάλβος, και ο Σολωμός, μπορούσαν να φθάσουν καί να τραγουδήσουν. Σήμερα έχουμε ανάγκη εμείς οι Έλληνες, που είμαστε λίγο μπερδεμένοι από τα κακά συναπαντήματα, να ακούσουμε με προσοχή, τους ρυθμούς, και τις παραινέσεις τους, ακόμα και την οργισμένη πνοή τους, που είναι οργή του ηθικού ανθρώπου.

Ή Ποίησή τους είναι από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα, της Οικουμενικής ανθρώπινης σκέψης. Όί στίχοι τους, είναι σοφά διδάγματα αλλά και μάχη, για τις ιδέες και τις αξίες. “Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία”. Αυτά τα ιδανικά εμπνέουν τους Ποιητές μας. Αυτή τη Ποίηση, με τόση έμφαση, με τόσο σκληρή δύναμη, κορπερή, μεγαλόστομη, ήθελε εκείνη τη στιγμή η Επαναστατημένη Ελλάδα, αλλά και οι υποστηρικτές της Φιλέλληνες.

Γιά να εξακριβώσει κανείς, που οφείλεται αυτό το θαύμα, αυτό το ποιητικό ύφος και ήθος, θα πρέπει να μεταφερθεί, σε εκείνη τη φοβερή εποχή, για τον Ελληνισμό, τη σκληρή Εποποιϊα του 1821.όπως τη δημιουργούσε η κατατυραννισμένη Λαϊκή ψυχή, του επαναστατημένου Ραγιά που με τα κατορθώματά του, γέμισε όλους τους φιλελεύθερους λαούς αγαλίαση και προσδοκία, όχι μόνο για ο αύριο, αυτής της μικρής κόχης της γής που λέγεται Ελλάδα, μα για ολόκληρη την ανταριασμένη Ευρώπη.

“Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία” Καί μόνο αυτόν τον στίχο αν έγραφε ο Ανδρέας Κάλβος, θα μπορούσε, η ανθρωπότητα, να τον κατατάξει, στους μεγάλους δημιουργούς της εποχής του, γιατί αυτό ήταν το μεγάλο ζητούμενό της. Καί σίγουρα θα έμενε ο Μεγάλος, πραγματικός Ποιητής της Ελευθερίας.

-Στά κείμενα -αφιερώματα που εμπεριέχονται στο βιβλίο, στους δύο Ζακυνθινούς Ποιητές, αν και δεν είναι εκτενή, για ευνόητους λόγους, έτσι που το θέμα και το περιεχόμενό του, είναι η Επανάσταση του 1821,γενικά,θα σας συγκινήσει ο Πατριωτισμός και των δύο.

Ο Ποιητής του “Εθνικού μας Ύμνου” και των “Ελευθερων Πολιορκημένων” έζησε τη ζωή του στα Επτάνησα, άκουσε από κοντά τον αντίλαλο της Επανάστασης, και γνώριζε τους ίδιους τους Επαναστάτες Κατάλαβε πώς μόνο με τη γλώσσα των Ραγιάδων, θά μπορέσει να συνεγείρει τη συνείδηση του ’Εθνους και γι’ αυτό πήρε τη γλώσσα του λαού, και την έκανε γλώσσα του Έθνους. Ό Ποιητής της Αρετής και της Ελευθερίας έγραψε τις ωδές του μακριά, από την Ελλάδα, στο εξωτερικό όπου ζούσε για πολλά χρόνια, σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ίταλία, Ελβετία, Γαλλία, Αγγλία, εκεί που στις μεγαλουπόλεις τους, όλοι οι Φιλελληνικοί κύκλοι, ήταν επηρεασμένοι, όχι από τη ζωή των Ραγιάδων τόσο που μάθαιναν από τα χρονικά των περιηγητών, τα εμπλουτισμένα πολλές φορές με αναλήθειες, όπως θα διαπιστώσεις στη συνέχεια, αλλά και στο ιδιαίτερο ρόλο αυτών των ανθρώπων, στο σχετικό κείμενο- αφιέρωμα, όσο από το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, από το μεγαλείο της Αρχαίας Πατρίδας!

-Άπό αυτό το Πνεύμα επηρεάστηκε η Γαλλική Επανάσταση, από αυτό το Πνεύμα επηρεάστηκε και ο Κάλβος. Εκεί ακριβώς, βρίσκεται η ουσία της Ποιητικής γλώσσας του Κάλβου. Αυτό όμως στοίχισε στον Μέγιστο Ποιητή πολύ, γιατί ήταν έξω, από την εσωτερική αναγκαιότητα. Μετά τον θάνατό του, αναγνώρισαν, το μεγαλόπνοο έργο του, γι’ αυτό και σήμερα, τιμιέται, παντού, ως ένας, από τους μεγαλύτερους ψάλτες της Ελευθερίας.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο “ΑΝΤΊ ΠΡΟΛΌΓΟΥ”, πρέπει να πούμε αγαπημένε μου Αναγνώστη πως η Επανάσταση του 1821,και κάθε επανάσταση που σπρώχνει την Ιστορία μπροστά ,είναι επανάσταση, που εκφράζει τους πόθους, και τις λαχτάρες μιάς εποχής, και αυτοί οι δύο ΣΠΟΥΔΑΊΟΙ, που τραγούδησαν, αυτή την Επανάσταση, των Ελλήνων, “Τη πλέον δίκαιη” είναι μαχητές της, και το έργο τους αθάνατο χαρίζοντας τους, την Αθανασία! Αυτό είναι άλλωστε το Αντίδωρο.

Τά τραγούδια τους για την Επανάσταση του Ελληνικού Εθνους, για την Αρετή την Ελευθερία τη Δικαιοσύνη, το μίσος κατά των Προστατών και της τυραννίας με την όποια μορφή ,που παρουσιάζεται μέχρι τις μέρες μας, έχουν καθολικό χαρακτήρα, διαχέονται στο παγκόσμιο ανθρώπινο Τοπίο, και οφείλουμε να τα αφουγκραζόμαστε εμείς οι Τωρινοί, να αγρυπνούμε, με τα αφτιά και τα μάτια ανοιχτά, γιατί μεγάλος κίνδυνος ελοχεύει έτσι που το σκοτάδι βουίζει ένα γύρω, σε κάθε μεγάλη και μικρή κόχη του πλανήτη γή. Πιστεύω πως αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα.

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Είναι μεγάλη γιορτή η σημερινή, όχι μόνο γιά τή Ποίηση, καί τούς Ποιητές, μα γιά τήν άνθρωπότητα. Άλλά δυστυχώς αύτή δέν γιορτάζει στίς μέρες μα, γιατί λείπει ή Ποίηση από τή ζωή της, τής είναι σχεδόν άγνωστη.. Δέν διαβάζει, δέν άκούει τους Ποιητές της, πού τής δείχνουν, τά περάσματα γιά νά βρεί τήν Είρήνη τήν Εύτυχία. Έχει πάρει λάθος δρόμο, μπερδέφτηκε πιάστηκε στά πυκνά ξερα κλαριά τής άπληστίας, καί τού συμφέροντος δυστυχεί, είναι έτοιμη ν’αυτοκτονήσει,!”

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΟΙΗΣΗ [Από το εικ. βιβλίο μου]

“Ή Ποίηση γεννιέται από τη σκέψη. Καταγράφει τα φανερά, βγάζει στο φώς τα αόρατα, υμνεί, κάνει αισθητά τα φανταστικά, και πραγματικά τα νοούμενα”.

“Ό Λόγος του Ποιητή, δυνατός παντοδύναμος, κινητοπειεί τη σκέψη, και στέλνει αίμα στις αρτηρίες της καρδιάς των ανθρώπων!”

“Ιστορώντας ο Ποιητής τα γενόμενα, εντείνει ευαισθησίες και καταστάσεις, χαίρεται, πονάει, δακρύζει ανατάσει.”

“Τού Ποιητή ο προορισμός ο σκοπός ο υπέρτατος, είναι εκτός από το να μετέχει στο παρόν να διαβλέπει το άγνωστο, κοντινό και μακρινό μελλούμενο..”

“Φαινόμενο του νού, άξιο θαυμασμού, η γλώσσα του Ποιητή, υπερβαίνει τα άλλα του γήινου ουρανού, δεν ξεπερνάει απλά τη ζωή, αλλά είναι το απόλυτο ένα.”

“Υπερασπιστής της ίδιας της ζωής ο Ποιητής με το σπαθί της αστραπής της Ποίησης στο χέρι, δρά θαρρετά, επί της πραγματικής αιτίας των προβλημάτων, αποκαλύπτοντας, τις σωτήριες υπέρτατες αξίες ακάματος!”

“Ό Ποιητικός Λόγος, με μοναδική αποφασιστικότητα, αποκαλύπτει την ομορφιά της ζωής, και ανακαλύπτει τη πραγματική αξία και ουσία της.”

“Καθρέπτης η Ποίηση, ωραιοποιεί, δίχως να διαφοροποιεί, αυτό που έχει φθαρεί με τη βαθύτερη ουσία, και έννοια της πραγματικότητας.”

“Ή Ποίηση, είναι η κορωνίδα του Λόγου, σε πρωτότυπη έκφραση, των βιωματικών μας συγκινήσεων.”

“Ή Ποίηση γίνεται με έμπνευση, καί πάθος, αλλά μαζί και με εμπειρίες που αποκομίζει ο Ποιητής, όταν γυρίζει σαν τη μέλισσα, και αποσταλάζει, τό νέκταρ και τη πεμτουσία της αληθινής ζωής.”

“Ό Ποιητικός Λόγος, είναι το φωτεινό σήμα ,όπως ο φάρος, που οδηγεί, το πλοίο στην ασφάλεια της ξηράς”.

“Δημιουργός του καλού και του αγαθού ,η Ποίηση, αντιμάχεται την απληστία, πού είναι του θνητού, η απόλυτη αμαρτία, και η αιτία της δυστυχίας του Κόσμου μας.”

“Ή αιώνια Ποίηση, είναι η εικόνα της πραγματικής ζωής, με καθρέπτη μοίαζει, που δέν αφαιρεί τίποτα, μόνο προσθέτει ομορφιά, ακόμα κι’άν φθαρεί, με την ελπίδα, μήπως αναστηθεί.”

“Ή Ποίηση, ευφραίνει τη ψυχή, των ανθρώπων, ανοίγει τη θύρα της, σαν καλή οικοδέσποινα, και την υποδέχεται στά ενδότερα..”

“Είναι της Ποίησης ο λόγος, Θεϊκος σκοπός, στή πράξη, που δείχνει τόν δρόμο, λεύτερος, ακόμα και μέσ στους πιό σκληρους καιρούς, δίχως να διστάζει”

“Τίποτα δεν μπορεί, να ξεπεράσει το μεγαλείο και τη δράση της Ποίησης. Μέ αγάπη, ατέλειωτη επιμονή για δικαιοσύνη, ακάματη, επινοεί τρόπους, για συγχώρεση συναισθημάτων που πληγώνουν τις ψυχές των ανθρώπων.”

“Γέφυρα του χθές τού σήμερα του πάντα, ο Ποιητικός Λόγος, χτισμένος με γερά υλικά, μετέχει στό αιώνιο ένα, που δεν είναι, παρά τα αποτυπώματα της Φύσης, πάνω στό ανθρώπινο τοπίο.”

“Μέγας πολέμιος της διαφθοράς και της παρακμής ο Ποιητικός λόγος, με μεγάλη δύναμή στέλνει αίμα στις αρτηρίες της ζωής, τις εμψυχώνει, τις στηρίζει τις αναγεννά”

“Όλους τους Ποιητές μαζί σαν να είναι ένας, εκείνους του παρελθόντος, και αυτούς του παρόντος, ιερά δεσμά, με γερούς κρίκους, της ωραιότητος, της αλήθειας, ανέγγιχτες από την αλμύρα του χρόνου που ποτέ δεν θα σπάσουν, τους δένουν.”

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΑΣ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Οί ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, Σκουφάς, Τσακάλωφ και Ξάνθος, άσημοι έμποροι της Ελληνικής διασποράς, γύρω, στο 1813-14,έγιναν θερμοί πατριώτες, που συνέλαβαν, στο παράτολμο σχέδιο της απελευθέρωσης των Ελλήνων. κατήχησαν άλλους και οι άλλοι, άλλους!

-Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ιδρύθηκε από Έλληνες της διασποράς,θερμούς Πατριώτες, που έθεσαν στό ιδρυτικό καταστατικό της τον όρο, ότι η Εθνική αποκατάστση, δεν μπορούσε παρά να αποτελέσει μέριμνα, και έργο, μόνο των Ελλήνων. Μέ αυτό το σκεπτικό ενδιαφέροντος, και Ελληνικής ευθύνης, και όχι όπως συνέβαινε παλαιότερα ένα ζήτημα που θα λυνόταν, στο πλαίσιο μιάς απελευθερωτικής-επεκτατικής δραστηριότητας, κάποιας μεγάλης επεκτατικής δύναμης.

– Στίς παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης, στη συνέλευση του Ισμαϊλίου, στην οποία συμμετείχαν εκτός από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, οι δύο αρχηγοί, Εμμανουήλ Ξάνθος, και Γρηγόριος Δικαίος, [Παπαφλέσσας],και άλλα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, εκδόθηκε στο τέλος των διαβουλεύσεων, η Προκήρυξη του πρώτου{8-10-1820} στην οποία τονιζόταν, ο αυτοδύναμος χαρακτήρας, της εξέγερσης>και η Χαρακτηριστική η αποστροφή προς τους Ομογενείς, ότι ποτέ ξένος δεν βοηθάει ξένον, χωρίς πολύ μεγάλο όφελος ,και μάλιστα υψηλά κέρδη. Ο Κοραής οι Φιλικοί, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, φροντίζουν έγκαιρα, να οριοθετήσουν, τις Ελληνικές θέσεις, σχετικά με το Ελληνικό πρόβλημα, να ξεκαθαρίσουν έξ αρχής τις σχέσεις του Έθνους με τις ξένες δυνάμεις, μακριά από κάθε εξάρτηση. Οί εξελίξεις, όσες πιστοποιούνται, στις σχέσεις του Ελληνισμού, με τους ξένους, στη διάρκεια του Αγώνα, αλλά και πάντα, μέχρι σήμερα, δικαιώνουν, τους εκφραστές αυτών των σκέψεων. Ότι δηλαδή. ΠΟΤΕ ΞΕΝΟΣ ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΞΕΝΟΝ ΔΙΧΩΣ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΡΔΗ.

– Ό Ευρωπαϊκός διαφωτισμός, η ιδέα του Εθνικού Κράτους, η ανακάλυψη της αρχαίας Ελληνικής σκέψης, η ανάγκη για σύνδεση με το μακρινό παρελθόν, η άνοδος των μικροεμπόρων, και η δημιουργία μιας, μικρής τάξης μορφωμένων Ελλήνων χωρίς περγαμηνές ευγενών, συνετέλεσαν στην Επανάσταση του επί αιώνες σκλαβωμένου Γένους.

-Οί τρείς ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, καθιέρωσαν κρυπτογραφικό κώδικα, για την αλληλογραφία των μελών, και όρισαν τα αρχικά γράμματα, που θα χρησιμοποιούσε ο καθένας. Τό τελετουργικό της μύησης, διέφερε ανάμεσα στα μέλη, πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού. Οί υπόλοιποι δύο βαθμοί, των αφιερωμένων και των αρχηγών αφιερωμένων, δημιουργήθηκαν το 1820 όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ανέλαβε την αρχηγία, της Φιλικής Εταιρείας.

-Ή “Ανώτατη αρχή” προίστατο όλων των βαθμών, και η σύνθεσή της ήταν άγνωστη στα μέλη των κατώτερων βαθμών. Ό πρώτος βαθμός του “αδελφοποιητού” προοριζόταν για τους απλοϊκους και αγράμματους Έλληνες των αγροτικών περιοχών. Ή Εταιρεία φανέρωνε ελάχιστα από τα μυστικά της, στα μέλη του πρώτου βαθμού ,τα οποία διδάσκονταν τα “σημεία”.[Συνθηματικές χειρονομίες,] και τον σκοπό της Εταιρείας, που ήταν “η Ελευθερία της Πατρίδας”.

-Τά πρώτα χρόνια της “Φιλικής Εταιρείας“, πέρασαν με αρκετές δυσκολίες και ιδίως οργανωτικές, όσο και οικονομικές. Ώστόσο οι εμπνευστές της, δεν αποθαρρύνονται, και εργάζονται προσπαθώντας, να συστήσουν καλά την οργανωτική δομή, και να προσελκύσουν να κατηχήσουν, καινούργια μέλη. Ένα ακόμη πρόβλημα που τους απασχολούσε, από την αρχή, ήταν η επιλογή, του προσώπου που θα αναλάμβανε την αρχηγία, της οργάνωσης, ενώ μέλημά τους υπήρξε επίσης, εκτός από τη προσήλωση των μελών στους σκοπούς της, η μεγάλη μυστικότητα, αναγκαία για την αποτροπή πολλών κινδύνων. Άκολουθώντας το παράδειγμα ανάλογων μυστικών Εταιρειών της Δυτικής Ευρώπης, μιμούμενοι πρότυπα και των τεκτονικών οργανώσεων, συγκρότησαν τον οργανισμό της Εταιρείας, σύμφωνα με τον οποίον, πραγματοποιήτο η μύηση και η εισδοχή, των νέων μελών.

-Ο Όρκος τον οποίον έδιναν οι κατηχούμενοι, σε ένα επίσημο τελετουργικό ,καθιέρωνε την ιδιότητα του μέλους..
Στά χρόνια1816-1819.οι εμπνευστές της Εταιρείας δραστηριοποιήθηκαν με σκοπό τη μύηση καινούργιων μελών από διάφορα μέρη, όπου γής. Δημιούργησαν τον θεσμό των Αποστόλων, οι οποίοι κινούνταν σε χώρες της Ευρώπης, στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, για τη συλλογή πληροφοριών, την ενημέρωση της Αρχής, την εξασφάλιση νέων μελών, και έφερε καλά αποτελέσματα, καθώς η συμμετοχή νέων μελών ήταν αθρόα. Έτσι το μήνυμα τής Φιλικής Εταιρείας, γίνεται ευρύτατα αποδεκτό, από τον Ελληνισμό, σε μια ιστορική συγκυρία, που παρά τις όποιες αντιξοότητες, δεν στάθηκε εν τέλει αρνητικό, στο Ελληνικό Επαναστατικό Κίνημα.

– Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ανέλαβε επίσημα, αρχηγός της Εταιρείας, το έτος 1830 ύστερα από την αρνητική απάντηση του Ιωάννη Καποδίστρια, στη σχετική πρόταση. Άξιωματικός του Ρωσικού στρατού υπασπιστής του Τσάρου, γόνος λαμπρής Ελληνικής οικογένειας, ο Υψηλάντης, προσέδωσε κύρος στην Εταιρεία, αποδεχόμενος την αρχηγία. Εν τούτοις η στρατιωτική αποτυχία στο, Προύθο, δεν ανέστειλε την επαναστατική ορμή των Ελλήνων. Ο αγώνας συνεχίστηκε, και τελείωσε σε έδαφος Ελληνικό, και τη δημιουργία του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους. Σίγουρα μικρού, αλλά οπωσδήποτε ελεύθερου. Το τελετουργικό της μύησης όπως προείπαμε διέφερε ανάμεσα στα μέλη πρώτου, δεύτερου, και τρίτου βαθμού.

-Τα μέλη του δεύτερου βαθμού, οι Συστημένοι, δεν γνώριζαν παρά ελάχιστα για την οργάνωση της Εταιρείας, σε αντίθεση με τα μέλη του πρώτου βαθμού, ήσαν μορφωμένοι, και στο τελετουργικό της μυήσεώς τους, προέβαιναν σε εξομολογήσεις, σκοπός της οποίας ήταν, να αποκαλυφθεί, η προσωπική ζωή του μυημένου, να λυθεί, κάθε δεσμός με τον παραδοσιακό κόσμο, και να προσηλωθεί ο μυούμενος, αποκλειστικά στην Εταιρεία.

-Ό τρίτος βαθμός ήταν οι “Ιερείς” οι οποίοι αναλάμβαναν, το έργο της μύησης άλλων μελών. Οί “Ιερεις” πληροφορούνταν τους σκοπούς της Εταιρείας, και τα περισσότερα μυστικά της. Ο΄ υποψήφιος “Ιερέας” περνούσε από πολυπλοκότερες των άλλων,2 βαθμίδων τελετουργικό, και ύστερα από τα πρώτα στάδια, μύησης, ήταν υποχρεωμένος να δώσει τον “ΜΈΓΑ ΟΡΚΟ“.

-Ο τέταρτος βαθμός των “Ποιμένων”, απαιτούσε τα ίδια προσόντα, με τον τρίτο βαθμό, και είχε παρόμοιο τελετουργικό. Ακολουθούσαν οι βαθμοί των “Αφιερωμένων” και αρχηγών των “Αφιερωμένων”. Τα μέλη των δύο τελευταίων βαθμών, προορίζονταν να αποτελέσουν, τον στρατιωτικό τομέα της Εταιρείας.

– Τά μέλη της Εταιρείας, προέρχονταν από όλες τις σημαντικές περιοχές, και κοινωνικές ομάδες, όπως προείπαμε του Ελληνισμού. Σύμφωνα με τον κατάλογο των μελών της Φιλικής Εταιρείας, που όμως καλύπτει τμήμα μόνο της πραγματικής δύναμής της, το μεγαλύτερο μέρος ήσαν έμποροι, και ακολουθούσαν οι δάσκαλοι, οι γιατροί, οι γραμματείς, οι Πρόκριτοι των επαρχιών, κυρίως από τη Πελοπόννησο, και οι κληρικοί, όλων των βαθμίδων, και στρατιωτικό και μισθοφόροι, κυρίως παλαιοί Αρματολοί και Κλέφτες, οι οποίοι στο παρελθόν η και τότε, βρίσκονταν στην υπηρεσία ξένων στρατών και ένα ελάχιστο ποσοστό αγρότες.

– Η Φιλική Εταιρεία, εξέφρασε την τάση των Ελλήνων, για τις ηρωικές πράξεις, αλλά και την ανυπομονησία τους, να ελευθερωθούν. Υπερπήδησε όλα τα εμπόδια που έλαβε το αντιφιλελεύθερο πνεύμα, της ιερής Συμμαχίας, που επικρατούσε τότε στην Ευρώπη, οργάνωσε, φρονημάτισε, και έξη χρόνια μετά την ίδρυσή της, οδήγησε το Έθνος των Ελλήνων, στη Μολδοβλαχία, και αμέσως μετά στην Ελλάδα. Την επιτυχία της αυτή όφειλε, στο βαθύ θρησκευτικό και Εθνικό αίσθημα, των Ελλήνων της εποχής εκείνης, στον ζήλο και στην ικανότητα των ιδρυτών της, των άλλων αρχηγών, και εκλεκτών στελεχών της, στην κατάλληλη οργανωτική μορφή της, στη τήρηση της μυστικότητας, ως προς την ηγεσία της Εταιρείας, στην ιδεολογική της ευρύτητα, στη πολιτική της Εθνικής ενότητας, και ειδικότερα στη σωστή στάση της, απέναντι στον Κλήρο και τους Προκρίτους.

-Είναι γνωστή η εχθρική στάση, των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων, στη πρώτη φάση του ξεσηκωμού, όταν έκριναν το Ελληνικό Επαναστατικό ζήτημα, κίνημα ως ανταρσία εναντίον της νόμιμης εξουσίας του Σουλτάνου, εμπνευσμένο δήθεν, από τα ανάλογα κινήματα της εποχής. Πολλοί Ελληνικοί κύκλοι, γνωρίζονας, τις απόψεις των ξένων, συνηγορούν για τον αποχρωπατισμό του Ελληνικού κινήματος, ώστε να παύει να θεωρείται έργο ίδιο με αυτό που χαρακτήριζαν έργο, συνομωτικών οργανώσεων. Οί φρόνιμοι λοιπόν Ομογενείς, συμβούλευαν, να αποδείξουν οι Έλληνες, πως ο Εταιρισμός και τά παράσημά του, πρέπει να σιωπηθούν, γιατι τελικά θα εμποδιστεί κάθε Ευρωπαϊκή προστασία.. Συμβούλευαν, συνεχώς οι ωραίοι αυτοί Ελληνες, ότι το κίνημα των Ελλήνων θα είναι Εθνικό, όταν σχηματισθεί, ανώτατη διοίκηση, της οποίας την έλειψη, επισημένουν οι μισέλληνες, για να διαλαλήσουν ότι το Ελληνικό κίνημα, είναι έργο Εταιριστών, και δέν λαμβάνει μέρος όλο το Έθνος αλλά μιά μειοψηφία.

Εμπεριέχεται στο εικ. βιβλίο μου “ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΙΖΕΙ” εκδ. 2020
ΠΗΓΗ “ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ” Εκδ. ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ τόμος Ι.Α Αθήνα 1975
[Β.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ] “ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ”
[ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΥ] “Ο Τύπος στόν Αγώνα ..Εισαγωγή”

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΧΡΟΝΙΚΟ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΥΝΑΒΙΕΣ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ

[ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ]

Τις απογευματινές ώρες της 22ας Φεβρουαρίου,1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, περνούσε τον Προύθο. Τον ,Γενικό Επίτροπο, του Ελληνικού Έθνους, όπως ήταν χαραγμένο στη σφραγίδα του, υποδέχθηκε με πολλή χαρά η φρουρά του Ιασίου, παραταγμένη σε όλη τη διαδρομή, από τον ποταμό ως τη πόλη, και διακόσιοι ιππείς, τον συνόδευσαν στη Μονή Γαλατά, πάνω σε έναν λόφο έξω από το Ιάσιο, όπου έφθασε, μετά τη δύση του ηλίου. Εκεί αναπετάχθηκε η τρίχρωμη Σημαία, με τα Ιερά Σύμβολα της Επανάστασης, και άρχισε η καταγραφή στρατιωτών.

-Δυό ώρες αργότερα έγινε συνάντηση, με τον Μιχαήλ Σούτσο στο σπίτι του Ιακωβάκη Ρίζου. Επιστρέφοντας δε ο Υψηλάντης, την επομένη 23 Φεβρουαρίου, στο κατάλυμά του αμέσως φωνάζει τον Ηγούμενο, και τον έφορο, και δίνει τις προκηρύξεις με τους σκοπούς του, για να βληθούν εις τύπον. Αμέσως, στις 23 Φεβρουαρίου τυπώνεται σε γλώσσα Μολδαβική και κυκλοφορεί στο Ιάσιο, η Προκήρυξη, προς το Έθνος της Μολδαβίας, για να καθυσυχάσουν οι ντόπιοι, που δεν γνώριζαν, όπως οι Έλληνες τα σχέδια του Υψηλάντη. Ενώ συγχρόνως απευθυνόταν προς τον Τσάρο, και δικαιολογούσε τις κινήσεις του.

-Στις 25 Φεβρουαρίου είχαν συναχθεί,2000 στρατιώτες, Ελληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, και Μαυροβούνιοι. Ο Υψηλάντης τους οργανώνει σε σώματα, και όρίζει τους βαθμούς των αξιωματικών με ημερήσιον προσταγήν και καλεί τους Έλληνες τής Μολδαβίας, νά καταγραφούν, στις Σημαίες τής Ελευθερίας.

– Ή 26 Φεβρουαρίου αφιερώνεται σε πανηγυρισμούς. Στον Ναό της Μονής των Τριών Ιεραρχών, ευλογείται, η Σημαία της Έπανάστασης, και ο Ιασίου Βενιαμίν,(περιζώνει)τον Άλέξανδρο Υψηλάντη με το ξίφος Άξιωματικοί και στρατιώτες, δίνουν τον όρκο για την Ελευθερία της Πατρίδας μέσα σε ζωηρές επευφημίες του πλήθου! Έπρόκειτο να ιερουργήσει, ο Μητροπολίτης Είρηνουπόλεως, και Βατοπεδίου Γρηγόριος, Εταιριστής.

– Άρχές Μαρτίου, ο Υψηλάντης, μετακινείται από το Ιάσιο και στρατοπεδεύει στη Φωξάνη, όπου φθάνουν από την Οδυσσό και τις άλλες πόλεις, οι ενθουσιώδεις εκείνοι νέοι του Ιερού Λόχου, Μέ την απομάκρυνση όμως του Υψηλάντη, από το Ίάσιο, αποκόπτεται από τους Εταιριστές, και χάθηκε κάθε ελπίδα για εξέγερση στη Σερβία. Έτσι περνώντας στη Βλαχία, στις 13 Μαρτίου, αναγκάζεται να καλέσει, τους ντόπιους με προκήρυξη σε Έλληνική και Ρουμανική γλώσσα, αλλά στις 18 του μηνός, πληροφορείται τη φυγή των αρχόντων.

– Από τις πρώτες μέρες του Μαρτίου, είχε φθάσει στην Κωνσταντινούπολη το μήνυμα της εξέγερσης, του Άλέξανδρου Υψηλάντη. Την είδηση, είχε βιαστεί να διαδώσει πρώτος ο Ρώσος Πρέσβυς Ό Σουλτάνος, εκτός από τη Στρατολογία και τ’ άλλα έκτακτα μέτρα, που έλαβε γιά να καταπνίξει την ανταρσία. απαίτησε τη σύμπραξη της Μεγάλης Εκκλησίας, ,εντός του ραγιαδικού χαρακτήρος αφού η απόφασή του, για γενική σφαγή των Ελλήνων, βρήκε την άρνηση, του Σεϊχ του Ισλάμ να τη καλύψει με νομικό κύρος. Ανακοινώθηκε το φιρμάνι για την αμνηστία των Ρωμιών. και έπειτα από τον Πατριάρχη και τους Συνοδινούς, υπογράφηκε, ο γενικός αφορισμός, που αμέσως διαβάστηκε στο τρομαγμένο Εκκλησίασμα. Το τύπωμα του αφορισμού, στάλθηκε στη Πελοπόννησο, στη Στερεά, και στο Αιγαίο με ειδικούς Έξαρχους Αρχιερείς, καθώς επίσης και στις Ηγεμονίες. Αν και λίγο πριν από τις 23 Μαρτίου, είχε σταλεί, και Πατριαρχική εγκύκλιος, κατά του Υψηλάντη και των Άποστατών. [Ή Αυστριακή Κυβέρνηση, ανάγκασε το περιοδικό “Λόγιος Ερμής” να δημοσιεύσει τον αφορισμό, και την εγκύκλιο του Πατριάρχη. Τότε ο Συντάκτης του, μη θέλοντας να γίνει όργανο των Τουρκολατρών διέκοψε την έκδοση. Το ίδιο έκανε ο Συντάκτης του περιοδικού “Καλιόπη” για να μη βρεθεί στην ίδια δύσκολη θέση.

-Στις 24 Μαρτίου ο Α. Υψηλάντης, βρίσκεται στη Καλεντίνα, έξω από το Βουκουρέστι, και συναντάται με συνεργάτες του και τον Δεσπότη. Μετά τον αφορισμό όμως του Πατριάρχη, την απάρνηση του Τσάρου, και την επιστολή του Καποδίστρια, χάνεται η πεποίθηση πια για διάβαση, προς την Ελλάδα. Όλοι αποτραβιούνται, βλέποντας ουδέτερη τη Ρωσία. Επί πλέον τα σώματα του Υψηλάντη, άτακτα, ανομοιογενή ξεφεύγουν από τό καθήκον. Η προσπάθεια να συγκρατηθούν οι κάτοικοι του Ιασίου πριν καταστραφούν ολοσχερώς, άλλες στο Βουκουρέστι, και άλλες στο Βιδίνι και τη Μικρή Βλαχία.

-Ό Υψηλάντης στο μεταξύ, οχυρώνεται στο Τιργοβίστι και για να εμψυχώσει το στράτευμα, εκδίδει με ημερομηνία 5 Μαϊου, μια ανακοίνωση, όπου περιγράφει τις νικηφόρες νίκες την Ελλήνων, στον Μοριά, τη Ρούμελη και τα Νησιά, ενώ τους αναγγέλλει τον απαγχονισμό του Πατριάρχη, και συγκινεί, και εξαγριώνει τους στρατιώτες. Ή καταστροφή του Γαλαζίου, και η ανάγκη ασφάλειας του Ιασίου, υπαγόρευσαν, την αποστολή του Γ Κατακουζινού εκεί, που γνώριζε τους Μολδαβούς. και τον τόπο, Την αποστολή αυτή συνόδευσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τη προκήρυξή του, Αδελφοί ομογενείς, όσοι ευρίσκεσθε εις Ιάσιον και όλην την Μαλδαβίαν…..Της 6ης Μαϊου, προτρέποντας τους στρατιώτες να παύσουν,τις αταξίες. Ύστερα από συμπλοκές με τους Τούρκους, στη Φωξάνη ο Κατακουζινός, έφθασε στο Ιάσιο.

-Δυστυχώς, όμως όχι μόνο δεν κατόρθωσε να διορθώσει αλλά οι Μολδαβοί έχοντας μάθει για τη καταστροφή του Γαλαζίου, και έβλεπαν τον μικρό αριθμό των Ελληνικών δυνάμεων, την απείθεια και τις λεηλασίες των στρατιωτών, και την διχόνοια των αρχηγών, διστάζουν και δεν τους προσφέρουν καμία βοήθεια. Έτσι ο Κατακουζινός με 60 μόνο στρατιώτες, αποσύρθηκε στη Στίγκα, κοντά στον Προύθο, απ’ όπου με ημερομηνία 10 Ιουνίου, εξέδωσε τη τελευταία του διαταγή και στις 13 του ίδιου μήνα, ακολούθησε η παράδοση του Ιασίου και ο Κατακουζινός πέρασε στη Βασσαραβία, και συγχρόνως, μετά τις αποτυχίες, γύρω από τό Τιργοβίστι και τη καταστροφή στο Δραγατσάνι, ο Άλέξανδρος Υψηλάντης, πέρασε τα Αυστριακά σύνορα,γεμάτος πικρία, αφού εκφώνησε τη τελευταία του διακήρυξη, από τό Ριμνίκι, στις 8 Ιουνίου. Έκφραση καρδιάς στερημένης πια από κάθε ελπίδα.. Η περισυλλογή μετά τη καταστροφή στις Ηγεμονίες, ήταν απόλυτα αναγκαία, και απέδωσε καρπούς. Διδάχθηκαν από τα λάθη αναδιοργανώθηκε η Φιλική Εταιρεία, μετονομαζόμενη σε Γραικική Φιλανθρωπική, με πολύπλευρο έργο.

ΠΗΓΗ: ΜΟΝΟΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821
ΤΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΝΟΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΠΕΧΡΑΚΗ

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΙΣΤΟΡΩΝΤΑΣ
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

[Αποσπάσματα από το εικονιζόμενο βιβλίο μου ΡΕΟΝ ΥΔΩΡ]

Ο ΘΕΟΣ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΟΥ

Όταν ξεψύχησε ο λαβωμένος Αχιλλέας, φρίξανε
από θυμό, και θλίψη οι πολεμιστές του και οι κραυγές
τους έφθασαν στης θάλασσας τα βάθια.
απ’τα ανταριασμένα κύματα,η Θέτις αναδύθηκε,
η μάνα του Θεόμορφου νεκρού,και οι θαλάσσιες νύμφες,
να κλάψουνε ,μαζί της, να τον μοιρολογήσουν.
Δέκα επτά μερόνυχτα, κράτησε,το Θεϊκό το μοιρολόϊ,
κι ‘οταν λαμπάδιασε η νεκρική πυρά, την ώρα που καιγόταν,
ο κρατεός πολεμιστής,το λατρευτό παιδί της, όρμησε
η Θεά,έκλεψε τη ψυχή του, βούτηξε στο Αιγαίο, διέσχισε
Ελλήσποντο,και Προποντίδακι’ακολουθώντας των ψαριών
το πέρασμα,έφθασε στην ακατοίκητη τη νήσο Λεύκη.
Μέσα στην άγρια ερημιά,της Μαύρης θάλασσας,
η πελαγία μάνα,ακούμπησε πάνω στα βράχια,τα λευκά,
την όμορφη αθάνατη ψυχή του,κι’ο Ποσειδώνας,
της ορκίστηκε,πως θα τιμούν αιώνια τον γιός της.
και φύτρωσε,και θέριεψε,στις εκβολές του βοερού
του ποταμού,αυτός ο νέος τόπος,που λάτρεψε,
τον ήρωα του Τρωίκού πολέμου,.κρατώντας ο θεός
τον όρκο του,γίνονταν,λατρευτικοί αθλητιοί αγώνες
στ’όνομα του Ποντάρχη Αχιλλέα προς τιμή του,πούταν
τόπος συνάντησης ,σπουδαίων αντιπροσώπων,
,από τη λατρευτή Μάνα Πατρίδα,με τ’άνομα

“Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ”

-Ο ΘΕΌΣ πράγματι κράτησε την υποσχεσή του φιλε αναγνώστη.
Σε καμία άλλη περιοχή,του αρχαίου Ελληνικού Κόσμου,δεν έχαιρε ο Αχιλλέας,τέτοιου θαυμασμού,και λατρείας,όσο στη νήσο Λεύκη,και άκόμα βορειότερα,στην Ολβία,την ευτυχισμένη όπως την ήθελε το όνομά της,πόλη,υπό την εξουσία,της οποίαςήταν τονησάκι αυτό,.Ώς ανώτατο προστάτη,τιμούσε τον Αχιλλέα, Ποντάρχη,,το κραταιο πάλαι ποτέ κρατος,που ιδρύθηκε από Μιλήσιους,και άλλους Έλληνες,τον 6ο αιώνα π.Χ,στό έδαφοςτης σημερινής Ουκρανίας.Τή κορυφή όμως ττου πανθέου,της Ολβίας καείχε ο Απόλλωνας,,και με άλλους Ολύμπιους Θεούς.Κυρίαρχος ο Ελληνικός Πολιτισμός,σε κάθε έκφρασή του στη γλώσσα,τη τέχνη την αρχιτεκτονική.
-Πάμπολλοι οι μύθοι για τα θαυμαστά,των αρχαίων Ελλήνων,εγχειρήματα,σ’αυτόν τον αδελφό τόπο και εκατοντάδες τα τοπωνύμια,που μαρτυρούν,ότι στους κλασικούς χρόνους,ανήκε ‘ηδη σε εκατοντάδες Ελληνικές αποικίες,που έζωναν ττην μαύρη θάλασσα,ως τον καύκασο,μεταμορφώνοντάς τη σε λίμνη Ελληνική.
-Ο ΑΡΧΑΙΟΣ Ελληνικός αποικισμός,των βόρειων παραλιών της Μαύρης θάλασσα όπως γνωρίζουμε από τα διαβάσματά μας,
είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας της Ελλάδας,και της Ουκρανίας,αλλά και ολόκληρης της παγκοσμιας Ιστορίας.Σύμφωνα με έρευνες,η ακμή του Ελληνικού αποικισμού,χρονολογείται,στα μέσα του 7ου π.Χ αιώνα.Υπάρχουν όμως στοιχεία για τη πρώιμη παρουσία των Ελλήνων από τα Ομηρικά χρόνια,,.Τό μεγαλύτερο κύμα των αποίκων εγκαθίσταται στις βόρειες παραλίες,του Εύξεινου Πόντου,το δέυτερο τέταρτο του του 6ου π.Χ Μιά τεράστια ζώνη,στα ανατολικά,εκτός της περιοχής της ορεινής Κριμαίας,όπου έμενας,διάφορες φυλές,,καλύπτεται από Ελληνικές,Πόλεις Κράτη,και αγροτικούς οικισμούς.
Όλη η περιοχή είχε εξαιρετικά φυσικά λιμάνια, πλωτά ποτάμια,και ανθούσε το εμπόριο.,Τό σημαντικότερο πλεονέκτημα όμως κατά τον Στράβωνα ο οποίος ιστορεί,ήταν η γόνιμη γη της. “Εύγαιος εστίν,πάσα σίτω τε και σφόδρα ευτυχής,τριάκοντα γουν αποδίδωσι,δια του τυχόντος ορυκτού σχιζομένη”.
-Σύντομα,οι αποικίες,των βόρειων παραλίων,της Μαύρης θάλασσας με την ανάπτυξη της γεωργίας,και του εμπορίου,από μικροί οικισμοί,εξελίσσονται,σε ισχυρές Πόλεις,με μεγάλη αγροτική γή,και οργανωμένα λιμάνια,ιωνικές οι περισσότερες,,που αναπτύσουν μεγάλες εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις,με τους ίωνες της Μ.Ασίας.Από το τέλος του 6ου π.Χ αιώνα ξεκινούν επαφές με την Αθήνα,που εντείνονται ιδιαίτερα τον 4ο π,Χ εποχή της μεγαλύτερης ακμής τους.
-Τή περίοδο αυτή στον νότο της Ουκρανίας,διακρίνονται τρία σημαντικά,οικονομικά,πολιτικά,κέντρατο κράτος του Βοσπόρου,η Ταυρική Χερσόνησος,και η Ολιβία στα βοριοδυτικά..Τό κράτος του Βοσπόρου,διατηρουσε στενότατες οικονομικές σχέσεις,με την Αθήνα,και ήταν για αυτή ο κυριότερος προμηθευτής σιτηρών
Ή Ταυρική Χερσόνησος,ήταν η μοναδική δωρική,αποικία στη περιοχή,παρέμεινε δημοκρατική,πόλη,και τον 4ο πΧ αιώνα,αφου κατέκτησε και άλλες Ελληνικές πόλεις,της δυτικής Κριμαίας,εξελίχθηκε σε ισχυρό κράτος.
Ή Όλβία,ακμαία αποικία,με συνεχή ιστορία χιλίων ετώνήταν σις βορειότερεςπαρυφές του Ελληνικού κόσμου.

-ΟΠΩΣ ΟΙ ΒΑΤΡΑΧΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΛΤΟ

Όπως οι βάτραχοι,γύρω από τον βάλτο,κατά τον Πλάτωνα,
Έλληνες της Ιωνίας,πρώην κάτοικοι της Μιλήτου,ρίζωσαν
στις ακτές της Μαύρης θάλασσας,και έκτισαν Πόλεις-αποικίες,
που μεγαλούργησαν,κάνοντας,μια λαμπρή πορεία,πάνω στη γή
του αιώνιου χρόνου.Ποτισμένος από τις ιδέες της αρετής
και του ανθρωπισμού,ο ΕλληνικόςΠολιτισμός δίδαξε,εμψύχωσε,
και φώτισε τους γηγενείς.Ρωμαίοι,Γέτοι,Γότθοι,Ούνοι,βάρβαροι
επιδρομείς,καταστροφείς,δεν κατάφεραν να σβήσουν,το Θεϊκό
τους φώς,το αναμφισβήτητο λίκνο,του Πολιτισμού της Ευρώπης.,
που με τη σειρά της γνώρισε τα έργα των Ελλήνων, έμαθε πούθε κρατάει, την ένδοξη ιστορία του καταφρονεμένου
στά χρόνια της σκλαβιάς απ ‘τους βαρβάρους Γένους των Έλλήνων,Ανοιξε τα βλέφαρά της,και έτεινε χείρα βοηθείας !

-ΠΟΛΙΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ Η ΟΔΥΣΣΟΣ

Πόλις αρχαία Ελληνική η Οδυσσός ως τ’ονομά της μαρτυρεί.
Πάνω,στή γόνιμη η της πρωτοβλάστησε,ο σπόρος της Ελληνικής
ψυχής και σκέψεις,απο,τους πρώτους ιστορικούς της χρόνου.
Στόν πήγαιμό της δβηστήκαν τα χνάρια της,γίνηκε έρημη χώρα,μα οι Έλληνες και πάλι την ανάστησαν,και γίνηκε,όταν χτυπήσαν του αγώνα οι καμπάνες,της Φιλικής εταιρείας ο ευλογημένος τόπος, οργάνωσε και στήριξε,τη λύτρωση του Γένους,μέσα στα δύστυχα,τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς !

Στο Θέατρο του Σοφικού θα παρευρεθεί ο Παναγιώτης Λάλεζας για τα γυρίσματα της εκπομπής “Κυριακή στο χωριό ξανά” την Κυριακή στις 13/3/2022 μαζί με το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου Σολυγείας.

Ο Παναγιώτης Λάλεζας δεν θα βρίσκεται μόνος του στο Θέατρο του Σοφικού, αλλά μαζί με την ορχήστρα του, με σκοπό να τραγουδήσουν και να παίξουν παραδοσιακά και δημοτικά τραγούδια.

Όπως ανακοίνωσε και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σολυγείας στην επίσημη σελίδα του στο Facebook:

“Την Κυριακή 13/3…θα χορέψουμε στο Θέατρο Σολυγείας.

Όπως ήδη έχει γίνει γνωστό το χορευτικό μας θα συμμετάσχει στα γυρίσματα της εκπομπής “Κυριακή στο χωριό ξανά” Μαζί μας θα είναι ο Λαλέζας Παναγιώτης / Lalezas Panagiotis Fan Page με την ορχήστρα του!!

Καλούμε όλους να ανέβουν στο Θέατρο και να συμμετέχουν στην διαδικασία. Τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν στις 10.30 πμ. Όλοι μαζί με χαμόγελο, αισιοδοξία και θετική διάθεση #στηρίζουμε και #προβάλλουμε το χωριό μας!!💚”