ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΘΕΟΥ: Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΧΟΡΤΑΓΗ

Εμφανίσεις: 1647

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Ακόμα κι’ αν δεν υπάρχει Θεός,
πρέπει να φτιάξουμε έναν.”
[ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ]

“Άνθρωπος χωρίς πατρίδα,
είναι άνθος χωρίς κάλυκα.
αντρειωμένος Χωρίς δύναμη,
ένα σώμα χωρίς ψυχή.”
[ΣΗΦΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ]

“Ή Δύναμη της ανθρωπιάς,
κάποια στιγμή, ίσως μπορεί,
να να σβήσει τη ντροπή.
Είθε οι μεγάλες Δυνάμεις,
που Κυβερνούν τον Πλανήτη μας,
να κάνουν την αυτοκριτική τους
τότε μόνο υπάρχει Ελπίδα.”
[ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΠΕΧΡΑΚΗ]

-Η ΤΡΟΜΕΡΗ λάμψη, της απληστίας, τυφλώνει τους εραστές της, και σβήνει για πάντα την ελπίδα της Ανθρωπότητας, ούτε για προσδοκία, να σταματήσει, αυτή η τραγωδία, που δεν χορταίνει δυστυχία.. Όσο λιγοστεύει το φώς, της ανθρωπιάς, τόσο μεγαλώνει η αγωνία, και ο φόβος στο ανθρώπινο τοπίο. Όλοι εμείς ,τα “εκλεκτά πλάσματα της Δημιουργίας“, με νου και ψυχή, οι “πήλινοι Θεοί” χωματάνθρωποι, ζωγραφίζουμε στην άμμο, Θεούς, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους, και ορκιζόμαστε στο όνομά τους, με όπλα ολέθρου στο χέρι, άνθρωποι, εναντίον ανθρώπων.

-ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ μετανάστες, όλοι μας, πορευόμαστε πάνω στη γή, επιβάτες σε ένα τρένο δίχως επιστροφή, με αποσκευές γεμάτες, από χίλιων ειδών σκοπιμότητες, με προορισμό πολύχρωμες Πολιτείες, που μας πλανεύουν, έτσι που υπόσχονται Παραδείσους, μέσα στη κόλαση, κρύβοντας επιμελώς, τη δυστυχία, την ανυπαρξία της ανθρωπιάς.

-ΑΠΟ την άλλη, στους αιματοβαμμένους τόπους, όπου ψάλλονται νεκρώσιμες ακολουθίες μέσ΄ τα χαλάσματα, κα οι ήχοι των λυγμών, φθάνει ως τη πιό μικρή κόχη της παγκοσμιοποιημένης οικουμένης, ταξιδεύοντας, μέσα στη άφεγγη νύχτα των καιρών, κάνει κομμάτια και θρύψαλα την ελπίδα για το αύριο.

-ΑΝ ΦΥΤΕΨΟΥΜΕ στη καρδιά μας την ανθρωπιά, η καλή ελπίδα, για το μελλούμενο, δεν θα είναι “όνειρο θερινής νυχτός“,και οι λυγμοί των δυστυχισμένων “φωνή βοώντος, εν τη ερήμω”,του ανθρώπινου τοπίου “Είθε οι Μεγάλοι” που κυβερνούν τον Πλανήτη μας, νά κάνουν τήν αύτοκρατική τους. Μονο τότε ύπάρχει έλπίδα νά σωθεί Η ανθρωπότητα.. Νά σταματήσει ό ξεριζωμός τών δυστυχισμένων, νά σβήσουν οί φωτιές, οι απειλές του φόβου, και πάει λέγοντας. Νά γαληνέψει ή θάλασσά μας, καί τά νησιά μας, πού είναι στη πρώτη γραμμή, να στέκουν και πάλι ευτυχισμένα λιόχαρα, πάνω στον αφρό των κυμάτων. Είναι τραγική η εποχή μας, έτσι που εκατομμύρια άνθρωποι, είναι χωρίς Πατρίδα, σέρνονται, με χέρια απλωμένα,
για μιά θεση, κάτω από τον ήλιο!

Η ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ή λυτρωτική δύναμη της ελπίδας, κινητοποιεί,
τη θέληση, για ζωή, ανοίγει μυστικούς δρόμους
φυγής και διαφυγής, από την αιματοβαμμένη
πολύπαθη γή της Ανατολής, στα κυνηγημένα
από τη φωτιά, και τους δαίμονες παιδιά της.
Σημάδια, και σήματα άηχα, προειδοποιούν,
πως οι μέρες, που θά ‘ρθουν, θά ‘ναι πικρές λύπες
γιομάτες, έτσι που ασελγούν, σε γή και πελάγη
η απληστία ,και τ’ άδικο. Ή καλή ελπίδα δεν μπορεί
να υποσχεθεί ευτυχία. Επισφαλής ακόμα και
της ανθρωπότητας η σωτηρία. Το σίγουρο
είναι πως θύτες, και θύματα θα χαθούν. Δεν
θα υπάρξουν, νικητές και νικημένοι, στη γη
των ανθρώπων, αν το σκοτάδι που ένα γύρω
βουίζει, μείνει και σημαδέψει της ζωής τη μοίρα….

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΙΓΑΛΙΑ ΣΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ
Μέσα τη σιγαλιά στης Λέσβου την ακρογιαλιά,
βράδυ γαληνενεμένο. Τό φεγγαράκι από ψηλά,
περίεργο κοιτάζει, κάποιες σκιές, ανθρώπινων
μορφών, πού πέφτουνε στη θάλασσα και μοιάζουν
να παλεύουν, ,βουλιάζουν κι’ ανεβαίνουν, ωσάν
να αγκαλιάζουν, τους πόθους με λαχτάρα,
την άγια επιβίωση ή τη στερνή θυσία..

[Από το εικονιζόμενο βιβλίο]

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ: ΙΘΑΚΗ

Εμφανίσεις: 1658

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι, νά ‘ναι μακρύς ο δρόμος
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα, μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
άν μέν’ ή σκέψις σου, υψηλή, άν εκλεκτή
συγκίνησις, το πνεύμα και το σώμα σου εγγίζει.

Νά εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος….
Πολλά τα καλοκαιρινά, πρωινά είναι,
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά,
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους!
Να σταματήσεις, σε εμπορεία φοινικικά,
και τις καλές πραμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια, κ΄ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά, κάθε λογής-
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.
Σε πόλεις αιγυπτιακές, πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδαγμένους…

Πάντα στον νού νά ‘χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμο εκεί, είναι ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει.
και γέρος πιά ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος, με όσα κέρδισες στον δρόμο
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Ή Ιθάκη σ’ εδωσε τ’ ωραίο ταξίδι,
χωρίς αυτήν δεν θά ‘βγαινες στον δρόμο,
άλλα δεν έχει να σου δώσει πιά….

Κι άν φτωχική την βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ,
ήδη θα κατάλαβες, Ιθάκες τι σημαίνουν.
[Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ]

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ [Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου]

Ή ΘΕΜΕΛΙΑΚΉ σκέψη, του υπέροχου αυτού ποιητικού Λόγου, του Σπουδαίου Αλεξανδρινού Ποιητή, το βασικό του νόημα είναι, πως το ταξίδι είναι που μετράει, και όχι το φτάσιμο, ο σκοπός, οι επιδιώξεις, η επιτυχία, που αξίζουν. Είναι η μαγεία του Ταξιδιού, της μικρής μας αιώνιότητας. Τό θάρρος, η επιθυμία, η ηδονή, που ενυπάρχει, στο πνεύμα, με τη δημιουργία, αλλά και τις αισθήσεις, στα πάθη, που μας κρατάνε στη ζωή. Όλα αυτά είναι η μικρή μας στιγμή. Καί φυσικά, δεν υπάρχει κίνδυνος. Τούς φόβους, τους κουβαλάει κανείς μέσ’στη ψυχή του.

-Ο ΛΟΓΟΣ του μεγάλου Ποιητή, ήρεμος, στοχαστικός, έμπειρος, σοφός, μοιάζει με αληθινό παραμύθι, διδακτική, συμβουλευτική, του Παππού προς τον μικρό εγγονότου, που ακούει με τα ματάκια του στυλωμένα επάνω του, και ονειρεύεται! Ενός Παππού όμως, πού δεν τον βαραίνουν τα χρόνια, που η ψυχή του, είναι γεμάτη έρωτα για τη ζωή, γεμάτη ζωντάνια, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, από την ενεργητικότητα εκείνων των χρόνων της νιότης, χορτασμένος, από μια ζωή μεστή, που κλείνει μέσα της όλη την άπλα, του υπέροχου υπέροχου, γήινου ουρανού. Ένός διψασμένου εξερευνητή που δεν ανασαίνει, όχι από νοσταλγία, για όσα έζησε, αλλά από λαχτάρα, να απολαύσει, κάθε, που του απομένει να δεί, μέσα στον χρόνο που που του αναλογεί! Πού κοιτάξει κατάματα τον φόβο και τον πόνο, λέγοντάς τους με θάρρος, ότι μπορούν να γίνουν ακόμα και φίλοι..

-Ό Ποιητής μας, με αληθινή παραμυθία, σαν αυτή του Παππού, μας συμβουλεύει, μας διδάσκει, να ζούμε τη κάθε στιγμή, στον πηγαιμό μας, γιατί αυτή είναι η ομορφιά η αξία της υπαρκτής μας ζωής, και όχι, οι επιτεύξεις, όχι ο τελικός σκοπός το τέρμα. Ή Οδύσσεια αξίζει, και όχι η Ιθάκη! Ο αγώνας, η πάλη, για οποιαδήποτε επιδίωξη. Αυτά, αξίωσαν τον Οδυσσέα, τον Έλληνα του Ομήρου, όχι η επιστροφή στη μικρή Πατρίδα. Ο πόθος του γυρισμού, δεν ήταν το άραγμα, στα γεράματά του, περιμένοντας το αναπόφευκτο, που θα ερχόταν κάποια στιγμή. Ήταν ο νόστος, ο πόθος, του γυρισμού, για να φιλήσει το χώμα της, σεβαστικά, να την ευχαριστήσει, γιατί αυτή ήταν ή αφετηρία, το ξεκίνημα αυτού του ωραίου ταξιδιού, που δεν το έβιασε, για να γυρίσει πίσω, γιατί είχε πολλά να εξερευνήσει να δεί, να βρεί, και κυρίως τον εαυτό του, μέσα από τις εμπειρίες. Νά γίνει πλούσιος, γενναίος, άφοβος, όπως ο Ελληνισμός το θέλησε, και έκανε, αυτό το μεγάλο ταξίδι, και απλώθηκε σε Ανατολή και Δύση!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΒΡΑΧΟΙ: ΑΦΙΕΩΜΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ

Εμφανίσεις: 1622

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Της Ελλάδας τα νησιά, της Ελλάδας τα νησιά,
του τραγουδιού νησιά, και του έρωτα, της φλογερής Σαπφώς
Τις τέχνες έπλασαν ειρηνικές, με πόλεμου φωτιά.
και με της Δήλου το φανέρωμα, ανάμεσα σ’ αυτά,
Ό Φοίβος εκτινάχθηκε στο φως
Το καλοκαίρι αιώνιο, τά’ χει χρυσοστολίσει,
μα εκτός από τον ήλιο τους, όλα εδώ έχουνε δύσει.
[ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΟΝ 1788-1824] Μετάφραση [Καίτη Λειβαδά]

ΕΙΝΑΙ σκληρή η Πραγματικότητα, φίλε αναγνώστη, άμα θέλουμε να πού αλήθειες. Όλοι βλέπουν τα ληστρικά σχέδια της Τουρκίας ότι θέλει να αρπάξει βίαια με το έτσι θέλω, ό,τι μπορεί, με τη ψευδαίσθηση ότι θα τα καταφέρει, προσπαθώντας τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσει ψευδείς εντυπώσεις, με βαρύγδουπες αναφωνήσεις περί γαλάζιας Πατρίδας, για παράδειγμα, και αίτημα για αποστρατικοποίηση των νησιών μας, για να μπεί μέσα και να τα μακελέψει, όπως έκανε με τη Κύπρο, που επί 50 χρόνια, είναι όρθιο το τείχος του αίσχους η πράσινη γραμμή, και κομματιάζει το Νησί της Αφροδίτης.

ΣΤΟΧΕΥΕΙ μεθοδικά με επιμονή, ή Τουρκία, να επηρεάσει ,και το προσπαθεί, καλά κάποιους κοινούς μας μάλιστα φίλους, [διαχρονικούς, έχθρούς στην πραγματικότητα, της Ελλάδας], μασκαρεμένους φίλους>κατά πως μας προειδοποιεί ο Σπουδαίος μας Ποιητής Όδυσσέας Ελύτης, για να αγρυπνούμε, πού έχουν ανοιχτά τα αυτιά, ακούνε τον κακό μας γείτονα εξ ανατολών, και σιωπούν, δίνοντας την εντύπωση, ότι οι αντιλήψεις του, και οι μέθοδοί του, o νόμος της ζούγκλας, η δύναμη του ισχυρότερου, δηλαδή, ταιριάζουν εν πολλοίς με τις δικές τους. έτσι που είναι κάποιοι από τους Δυνατούς, που αποφασίζουν και καθορίζουν τις τύχες το Κόσμου. Κάποιοι, που δεν διδάσκονται από την ίστορία, και ίσως όντες μισέλληνες, να μην ενδιαφέρονται, για τη καταγωγή των νησιών μας τη προαιώνια. Ομως, όσο και αν το θέλουν, οι κακοί μου γείτονες, να αγνοήσουν την ιστορία της Ανθρωπότητας, αλλά και αυτοί που ακούν και δεν αντιδρούν στον προκλητικό λόγο του Τούρκου Ηγέτη, να λέει προκλητικά,, απερίφραστα, και επιγραμματικά “ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΘΕΣ ΕΙΝΑΙ ΧΘΕΣ” δεν θα τα καταφέρουν.

-ΣΤΗ ΦΡΑΣΗ αυτή, φίλε αναγνώστη, που σίγουρα άκουσες να ξεστομίζει ο Τούρκος ηγέτης, βρίσκεται υπαρκτός κίνδυνος, γιατί είναι εξώφθαλμη, η ασυνέπεια, ο κυνισμός, η ληστρική διάθεση, που έχουν σαν κίνητρο την αρπαγή, το συμφέρον, χωρίς σεβασμό στην Ιστορία από το μέρος της Τουρκίας, όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά πρέπει να καταλάβουν, ότι ασχημονεί, και έναντι της δικής τους Παράδοσης, των δικών τους Προγόνων, όταν αμφισβητεί, την Ελληνικότητα της γής, και τους ακοίμητους φύλακες του Αιγαίου, επί αιώνες. Γιατί όλοι οι Λαοί, έχουν τους Ήρωές τους, την ιστορική τους διαδρομή, το όποιο, μικρό ή μεγάλο, παρελθόν Το βιβλίο της Ιστορίας της ανθρωπότητας, είναι ιερό, και οι σελίδες του, είναι η κληρονομιά της. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να ξαναγυρίσει η ανθρωπότητα στη νεαρή η ηλικία της, αυτή της βαρβαρότητας, και να συμβαίνει να υπάρχει εν έτει 2022 ηγέτης Πολιτισμένης χώρας, που να λέει “Το σήμερα, είναι σήμερα, και το χθές είναι χθές”. Νά προσπαθεί, δηλαδή να ανατρέψει, τα πάντα, να διαγράψει της ανθρωπότητας το παρελθόν, και να μη τον σταματούν εδώ και τώρα, ολοι οι Δυνατοί, που το μπορούν, κουνώντας του μονάχα το δάκτυλο, και όχι να σιωπούν, διαιωνίζοντας την τραγική κατάσταση, κατάσταση. Μήπως γίνεται εσκεμμένα ,για να μας φορτώνουν με όπλα, κερδίζοντας αμύθητα ποσά, στερώντας από τον Λαό μας το ψωμί του, που το υπομένει, και το δέχεται για να νιώθει ασφάλεια μιας και ξέρει, πως τώρα οι πόλεμοι, γίνονται με τις μηχανές του ολέθρου, και ή ανδρεία, και ο ηρωισμός, μικρό ρόλο έχουν…..

-ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ χωρίς ποτέ να έχει υπάρξει κενό, Σπουδαίων Ελλήνων που ουκ έστι αριθμός, με καταγωγή από τα νησιά μας, ονόματα, γραμμένα με χρυσά γράμματα, στο βιβλίο της Ιστορίας της ανθρωπότητας, πιστοποιούν, μαζί με τα τοπωνύμια, τα μνημεία, τα ανασκαφικά ευρήματα, την από αιώνες, Ελληνικότητα των νησιών του Αιγαίου. Το Αιγαίο, είναι και θα μείνει οχυρωμένο, και όχι αφύλακτο, όπως το εννοεί, ή Τουρκία, για τους γνωστούς λόγους.

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ

ΣΠΕΤΣΕΣ Η ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΥΦΑΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Θυγατέρα του Ήφαιστου και της αθάνατης, θάλασσας,
ή ωραία Νήσος, γεννήθηκε, πάνω στον αφρό των κυμάτων, τη στιγμή θυελλώδους συνεύρεσης, των δύο εραστών, που πότε
σφιχταγκαλιάζονται, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Απόλλωνα,
και πότε χάνονται, μές’ στους ανεξιχνίαστους, αβυσσαλέους βυθούς
Στο αέναο ερωτικό τους παιχνίδι, αυτή η πανέμορφη, η γενναία,
η ανίκητη, Νήσος, κατοικείται από Θεούς, ημίθεους, βασιλιάδες,
ευεργέτες, ναυμάχους αγωνιστές και ήρωες, Οί Σπετσιώτες
εραστές της Ελευθερίας, σήκωσαν πρώτοι το φλάμπουρο, του αγώνα,. Πρώτοι αυτοί, στολίσαν, με άνθια της Άνοιξης, τον Σταυρό της Σημαίας, του 21,κι’ορκίστηκαν στην εκκλησιά του
Άη Νικόλα, “Ελευθερία ή θάνατος”. Σαν τους έγνεψε του Γένους
η ανάγκη, πρώτοι το αίμα έδωκαν. Πατριώτες, τολμηροί,
ριψοκίνδυνοι, οι ωραίοι Σπετσιώτες, ‘ρίξαν του εχθρού
το Κάστρο με τα καράβια τους φωτιά γιομάτα! Πρώτοι
αυτοί οι Σπουδαίοι Έλληνες, στην Ιστορία, και την Αθανασία !

ΛΕΣΒΟΣ Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Ή Λέσβος, η πανέμορφη θυγατέρα του Ήλιου βασιλιά
του Σύμπαντος κόσμου, καρπός του έρωτά του, για
τη βασίλισσα της νύχτας Σελήνη, αιώνες τώρα
συναντιώνται, μοιράζουν ερωτόλογα, την ίδια
πάντα ώρα, πάνω στην αρχέγονη Ελληνική γή
τη τυχερή την ευτυχισμένη. Περήφανη που γέννησε,
τη Τέχνη, και τον Λόγο, μια Σαπφώ, έ ναν Ελύτη,
πετάει με τα φτερά της φήμης της, έως της γής
την άκρη. Η γόνιμη γη του όμορφου νησιού,
θρέφει τα λιόδεντρα τ’ ασημοστολισμένα, ώς τα βαριά
γεράματα, και τα ξεχνάει ο χάρος. Αναστενάζουνε γλυκά, χαίρονται, λαμπυρίζουν, σαν χαιρετούνε κάθε αυγή, κι’ ερωτοτραγουδούνε, τους στίχος της Σαπφώς, απλώνοντας τα χέρια τους, τα φορτωμένα δώρα,
στις ηλιαχτίδες χάρισμα, π’ ερωτοπαιχνιδίζουν,
με του Πελάου τη λεβεντιά, το φως και τον αγέρα.

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

ΕΚΤΕΝΕΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ: ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΒΡΑΧΟΙ ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΓΗ ΤΟΥΣ!

Εμφανίσεις: 1558

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ πολύτιμα, στην γενέθλια γή τους,
αυτοί οι Ιεροί βράχοι, που στέκουν περήφανα πάνω
στον αφρό των κυμάτων, και γίνηκαν μήτρα του
Λόγου, της Ποίησης, της Τέχνης, της Ελληνικής ψυχής
και Σκέψης, του Μύθου, του θρύλου, της Προγονικής
Παράδοσης, της Πίστης στούς Θεούς! Ό Ήλιος και
η θάλασσα, ερωτοπαιχνιδίζουν, πάνω στη ράχη τους
ην ανθοστολισμένη, με πάθος φλογερό, μοναδικό,
στις χρυσαφιές ακρογιαλιές τους! Οί άνεμοι, τ’ απόβραδο,
τους γλυκονανουρίζουν με στίχους της Σαπφώς, τ’ αληθινό
το παραμύθι της Οδύσσειας, γεμάτο των Προγόνων κατορθώματα! Βράχοι ωραίοι που για χάρη τους.
αφήνουν ξέπλεκα, οι ηλιαχτίδες, τα μαλλιά, κι’ άλλοτε
φτιάχνουνε πλεξούδες, με θαλασσιές κορδέλες!
[Π.Μπ.]

-ΕΙΝΑΙ χρειαζούμενο το ωραίο ταξίδι, σε κάποια από τα ιστορημένα κοντινά και ακριτικά νησιά μας, τούτη την ώρα που για άλλη μια φορά, ο κακός γείτονάς μας φίλε αναγνώστη, τα ορέγεται, και με απειλές που έχουν ξεπεράσει διεθνείς όρους και όρια, προσπαθεί να φοβίσει, την αθάνατη, Ελληνική ηρωική ψυχή, και σκέψη, ελπίζοντας στο ακατόρθωτο.

-ΘΑ ΠΕΡΙΔΙΑΒΟΥΜΕ τα νησιά μας, θα θαυμάσουμε τα πολύτιμα πετράδια μας, τα διαμαντικά μας, π’ άστράφουν στου Ήλιου το χάδι. Μας περιμένουν να μας καλοδεχτούν, απλωμένα ανάμεσα στα νερά των Πελάγων, να μας μιλήσουν για τη καταγωγή τους, την υπαρκτή ζωή τους, πάνω στη γή του αιώνιου χρόνου. Να μας δείξουν τα θησαυρίσματά τους, τη γή τους τη παραδεισένια, τα χαμηλά βουνά, τις καρπερές πεδιάδες, τα στάχυα, τις σταφυλιές τα λιόδεντρα, κι’ όλα τα καρποφόρα!

-ΝΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΟΥΜΕ τους Μύθους, τους θρύλους, τις παραδόσεις, και τους καρπούς της θάλασσας. Νά μας περηφανευτούν για την Ελληνική κληρονομιά τους, αυτή που τους αναλογεί, σαν τόποι μοναδικοί, της χώρας, της ωραιότητας, που η τόση ομορφιά τους είναι ζηλευτή, και προκαλεί, ανυπολόγιστες πεθυμιές, σε εχθρούς και φίλους. Ας ξεκινήσουμε αυτό το ονειρεμένο ταξίδι, που θα μας πάει, από τα κοντινά, ως τα τιμημένα, τα ακριτικά τους άγρυπνους φρουρούς, που φυλάγουν Θερμοπύλες. Νά περπατήσουμε στους δρόμους και τα σοκάκια τους, να θυμηθούμε, να περηφανευτούμε, ως Έλληνες, λυγίζοντας τα γόνατα, μπροστά στους Ολύμπιους Θεούς, για τα πολύτιμα δώρα τους, ξεκινώντας, με αρχαία και νέα πατήματα, από την Ύδρα!

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΥΔΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η ΥΔΡΑ, -ΥΔΡΑΙΑ, σιωπούσε στα χρόνια της αρχαιότητας,
μας πληροφορούν γι’ αυτή, η αναφορά στο όνομά της,
του Βυζαντίου του Παυσανία, του Ηρόδοτου,
Οι Ιεροί Βωμοί, του μέγιστου χθόνιου Θεού της υδάτινης γής Ποσειδώνα, Βυζαντινά νομίσματα, μας ψιθυρίζουν τρυφερά,
περήφανα, για την Ελληνική της κληρονομιά. Τά βράχια της
γυμνά, ίδια Ηρωικές ψυχές, αλύγιστες, ιστορημένες, πετρωμένες,
τη θάλασσα ατενίζουν, και ιστορούν την ένδοξη ιστορία
των ξύλινων σκαριών των μπουρλοτιέρηδων, που γράψανε
με τη φωτιά τη μοίρα της, ΄που στέκουνε στα βαθιά του Πελάγου,
ακοίμητα, ανήσυχα, στούς τωρινούς του χαλεπούς καιρούς!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ

Εμφανίσεις: 1549

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΤΕΧΝΗ

Ή Τέχνη αποτελεί έκφραση ανακατατάξεων, λαών και κοινωνικών εξελίξεων. Είναι η ίδια η ζωή, μιας και είναι μνήμες, από βιώματα πολιτισμικής παράδοσης, και από ιστορικά γεγονότα. Γιά να αναπτυχθεί να καρπίσει, χρειάζεται, της Ιστορίας το γόνιμο έδαφος. Έμείς οι Έλληνες, έχουμε μια λαμπρή και πολυκύμαντη Ιστορία, εξ ου και το “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ” που είναι ο φάρος της ανθρωπότητας. Άν και η Ελλάδα μας, έζησε επί αιώνες κάτω από κυριαρχία βαρβάρων, και ανακόπηκε η άνθιση της Τέχνης, ήταν τόσο μεγάλη η κληρονομιά της, που όταν ανέκτησε την ελευθερία της, και κτίστηκε από την αρχή το κράτος, έγινε άξια συνοδοιπόρος με την υπόλοιπη Ευρώπη, στο τοπίο της Τέχνης. Οί δημιουργοί μας, τίμησαν και τιμούν ,ως γνήσιοι Έλληνες, την Πατρίδα, και σ’ αυτόν τον τομέα, όπως και σε όλους τους άλλους, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

-Ή Ιστορία της ανθρωπότητας, απλώνεται πάνω από το ανθρώπινο τοπίο, χιλιάδες αιώνες πρίν. Από τη πολύ μακρινή εκείνη εποχή, η κομψότητα, σε ορισμένα σχήματα εργαλείων, και μιλάμε για τους προϊστορικούς χρόνους, έδειχνε μια αίσθηση αρμονίας, και ισορροπίας. Άρα μπορούμε από τότε να μιλάμε για μια πρωτόγονη μορφή Τέχνης. Περνάμε τρέχοντας από τις ορθάνοιχτες πόρτες, πλέον της Ιστορίας της Τέχνης, στον 7ο αιώνα π.Χ όπου το “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ“, δεν έχει προηγούμενο σε λάμψη και ωραιότητα.

-Ή ΑΡΧΑΙΑ Ελληνική Τέχνη, άσκησε αποφασιστική επίδραση στη διαμόρφωσε των τεχνών στη Δύση. Οί πρώτοι μιμητές θα είναι οι Ρωμαίοι. Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μια διαφορετική Τέχνη αναπτύχθηκε στη διάρκεια του Μεσαίωνα. Από τον 15 αιώνα, οι Ιταλοί καλλιτέχνες ζωγράφιζαν με ενθουσιασμό, με βάση την υπέρτατη εκείνη ομορφιά της αρχαίας Ελληνικής Τέχνης, πιστεύοντας, ότι ξανάβρισκαν την λαμπρότητα εκείνης, μιμούμενοι τη Ρωμαϊκή Τέχνη, που ήταν μίμηση όπως προείπαμε της Ελληνικής. Αύτή η ψευδαίσθηση, κράτησε, ως τον 19ο αιώνα, όπου τελικά έγινε γνωστή η αληθινή Ελληνική Τέχνη, που ήταν μέχρι τότε άγνωστη, κρυμμένη στα σωθικά της σκλαβωμένης επί αιώνες ή ερείπια σκόρπια, πάνω στη γή της, η κλεμμένη από αρχαιοκάπηλους ξένους, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας.

-Ή ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ Τέχνη, επίσης, προέρχεται απευθείας, από την αρχαία Ελληνική, με διαφορετικό το πνεύμα των έργων. Ή αρχαία Τέχνη απεικόνιζε τη πραγματικότητα, ενώ αντίθετα η Βυζαντινή, θέλησε να περιγράψει ότι τη πραγματικότητα αλλά το επουράνιο. Τά τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, ή μόνη Τέχνη που επέζησε, και κράτησε αναφτή τη φλόγα της παράδοσης, είναι η Λαϊκή Τέχνη που διαφύλαξε την Ελληνική ταυτότητα.

-Με τη γέννηση του Νεοελληνικού κράτους, η Ελληνική Τέχνη ακολούθησε, για να μη πούμε μιμήθηκε, όπως ήταν φυσικό, όλα τα κινήματα που αναπτύχθηκαν, στον έξω κόσμο, και κυρίως στην Ευρώπη και την Αμερική. Ή χρονική περίοδος, των δύο πολέμων και όχι μόνο, του 20ου αιώνα, όπου η φωτιά και ο σίδηρος είχε τον πρώτο λόγο, αποτυπώθηκε από τη Τέχνη, γιατί όπως είπαμε, αυτός είναι ο προορισμός και ο σκοπός της γνήσιας Τέχνης. Είναι μια Τέχνη δύσκολη και αντιφατική, απεικόνιση της απελπισμένης ανθρωπότητας, αλλά βίωσε και τον μεγαλύτερο διωγμό απο τον παράφρονα ηγέτη της Ναζιστικής Γερμανίας. Αύτός ο μανιακός, καταδίωξε με μανία την μοντέρνα Τέχνη, την τραγική για όλη την ανθρωπότητα εκείνη εποχή, και την ονόμασε “ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ”. Οί καλλιτέχνες, αυτοεξορίστηκαν, και τα έργα τους άλλα σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους, άλλα καταστράφηκαν, άλλα κλάπηκαν και φυλάχθηκαν για μελλοντική χρίση από τους εγκληματίες Ναζί.

-ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτό το σύντομο οδοιπορικό της Τέχνης, θά πούμε, πως σήμερα οι καλλιτεχνικές τάσεις έχουν πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, και πως όπως φαίνεται, οι νεοέλληνες καλλιτέχνες, κουβαλάνε τη γονιδιακή κληρονομιά τη θαυμαστή, και διαπρέπουν στό Παγκόσμιο τοπίο αυτής της πανέμορφης και ματαιόδοξης κυρίας. Διακρίνονται για το βαθύ αίσθημα της εικαστικής γλώσσας, τη διαχειρίζονται με μοναδική δεξιότητα, και είναι πρώτοι μεταξύ των πρώτων!

ΑΠΛΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΠΟΛΥΜΟΡΦΗ

“Ή Τέχνη είναι καθρέφτης τής αισθητικής μας ζωής, αλλά και το πιό όμορφο μέσο επικοινωνίας ανάμεσα σ’ ανθρώπους και λαούς”.

“Κάθε Τέχνη, περιέχει εικόνες και φωνές, από τη φυσική και την κοινωνική ζωή, και αποπνέει ευχαρίστηση, διδαχή, και λύτρωση”.

“Ή μορφή στη Τέχνη, στη ζωή, και στη φύση, έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Ή πιό υπέροχη συνθετική ουσία Τέχνης, είναι η μορφή, καθώς με μία αέναη πνοή, γίνεται η νομοθέτρια της ύλης”.

“Ο Πολιτισμός δεν μπορεί, να διαιωνιστεί, και να πάρει οποιαδήποτε αναπτυγμένη μορφή, αν δεν εκφράσουν οι δημιουργοί, με το έργο τους, την εποχή τους, τα πιό αξιόλογα πράγματα, και γεγονότα”.

“Οί Τέχνες, όταν δεν αλλάζουν φόρμες, και δεν διανοίγουν νέους ορίζοντες, δέν επιτελούν τον προορισμό τους”

“Τά γνήσια έργα Τέχνης, αποκαλύπτουν αλήθειες, εκφράζουν το φυσικό, και τον ανθρώπινο κόσμο, αποθανατίζουν, στιγμές της ζωής χαρούμενες, ή τραγικές, είναι θησαυροφυλάκια, με πολύτιμα αγαθά. Συγκίνηση, ανθρωπιά, συμπόνια, χαρά, παρηγοριά, καλλιέργεια, ιδέες, μύθους, μυστικά και μυστήρια της μάνας φύσης, γνώση, ευτυχία, λύτρωση”.

“Μεγαλοφυία στη Τέχνη, είναι εκείνο το πνεύμα, που μεταμορφώνει δυναμικά, το φυσικό, ψυχικό, και κοινωνικό αντικείμενο, και δίνει αιώνιά αισθητική απόλαυση, και διδαχή”.

“Τά Αριστουργήματα της Τέχνης, γεννιούνται από δημιουργούς, Καλλιτέχνες, που περιγράφουν πρόσωπα και πράγματα, με δωρική λιτότητα, και εκφράζουν συναισθήματα, καταστάσεις και προβλήματα, της ζωής.”

“Άξια θαυμασμού, είναι η αυθόρμητη, πρωτότυπη, και καθαρή δημιουργία, που δίνει νέο ρίγος, νέο φώς, και νέα δύναμη στόν κόσμο”.

“Ή αισθητική στη Τέχνη, είναι η εναρμόνιση των στοιχείων, της ομορφιάς, του μέτρου, και του ύφους, σε ένα ευχάριστο και υποβλητικό σύνολο, καλλιτεχνικής δημιουργίας.”

“Ή αληθινή Τέχνη, έχει τη δυνατότητα, να λιγοστεύει τό άδικο, και να είναι ένα ιατρείο ψυχών”.

“Μέ τη Τέχνη, η ασχήμια του κόσμου λιγοστεύει, έτσι που με τα διδάγματά της, μας δίνει πολλά παραδείγματα, για τη περιστολή του κακού.”

“Ή έμπνευση, είναι σύλληψη ρικόνων, παραστάσεων, γοητευτική ανάπλαση μορφών, και αρμονικών σχημάτων, που επιτελείται, με τη δύναμη της φαντασίας.”

“Οί Δημιουργοί, έχουν χρέος να παρουσιάζουν τη πραγματικότητα ώς έχει, και όχι να ωραιοποιούν, τα πράγματα, αντίθετα, πρέπει, να τη παρουσιάζουν με ρεαλισμό, ώστε να θαυμάζεται η ομορφιά, και διδακτικά, να απαλλάσσει τον κόσμο από τις ασχήμιες του.”

“Η Τέχνη, είναι η κόρη, της ομορφιάς και την αντιγράφει, όπως κάθε θυγατέρα τη μάνα της.”

“Ή πολύμορφη Τέχνη, αποκαλύπτει, τη σχέση των ανθρώπων, με τον απέραντο κόσμο και συντελεί στον εξευγενισμό, στην ευτυχία, και τη λύτρωση τους.”

“Γιά να ανθίσει η Τέχνη, σε ψυχών στα κοινωνικά περιβόλια, θέλουν ελευθερία, και γλώσσα όπως τα λουλούδια τον ήλιο, και το νερό”

“Ή Τέχνη, πρέπει να είναι αυτόνομη, για να υπηρετεί μεγάλους σκοπούς, και να τους εκπληρώνει στό ακέραιο. Αύτά είναι και τα τρία βασικά θεμέλια, που κάνουν στέρεο, λαμπρό και αθάνατο το οικοδόμημά της.”

“Ξεχωριστή αξία στους δημιουργούς πλων των εποχών, δίνει κάθε νέο επίτευγμα, που αναβρύζει από καλλιτεχνικές πηγές, με ανανεωμένη μορφή. Αύτό το υλικό, μετασχηματίζει τους πολιτισμούς των αιώνων.”

“Σκοπός της Τέχνης, είναι βασικά, η καλλιέργεια και η ανάπτυξη αισθημάτων, αξιών και ιδεών”.

“Τό μεγάλο χρέος του Καλλιτέχνη, είναι να παραστέκει πλάϊ στόν άνθρωπο, και να μπαίνει βαθύτερα μέσα στη ψυχή και στη συνείδησή του, να τον εξαγνίζει και να τον ανυψώνει”

“Ή Τέχνη δεν εκφράζεται με περίεργες συνταγές, όπως, ότι πρέπει να είναι απολίτικη ουδέτερη, να μην εκφράζει έντονα κοινωνικά προβλήματα κ.λ.π. Οί δημιουργοί, έχουν πλήρη επίγνωση, του προορισμού τους, να υπηρετούν τους σκοπούς της Τέχνης, που είναι η παραμάνα των ψυχών και των λαών”

“Ή Τέχνη είναι ο καθρέφτης του ανθρώπου, αντικαθρεφτίζει το είναι του, και φυσικά μαζί και τον τρόπο ζωής του ,τις συνθήκες διαβίωσής του”

“Ή Τέχνη πηγάζει από τη ζωή, περιγράφει, και αναπαρασταίνει κάθε όψη, και πλευρά της, και κάθε αγώνα της.”

[Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου]

Σημ. Στη φωτ. η Παυλίνα Μπεχράκη στο εργαστήρι του Κορίνθιου ζωγράφου, στη Νεράτζα Κορινθίας, πριν κάποια χρόνια, όταν δίδασκε στη ΣΧΟΛΉ ΖΩΓΡΑΦΙΚΉΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ “ΓΚΑΛΕΡΙ ΜΠΕΧΡΑΚΗ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ [ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ]: Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΑ ΠΑΛΜΕΡ ΑΝΑΒΙΩΣΑΝ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ

Εμφανίσεις: 1512

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό Σπουδαίος Νεοέλληνας Ποιητής, ο Ένδοξος, που ανέβηκε από πολύ νέος, στά υψηλότερα επίπεδα της Πνευματικής ζωής ,συγκεκριμένα από την ηλικία των 25 χρόνων, με την έκδοση του “Αλαφρωίσκιωτου” έζησε στη Συκιά της Κορινθίας, μαζί με την αγαπημένη του, Εύα Πάλμερ, απ’ όπου πάλεψαν ,για την αναβίωση της “Δελφικής ίδέας“, που την πραγματοποίησαν, αλλά χωρίς υποστήριξη βυθίστηκε, μεσοστρατή. Όμως ήταν μια μεγάλη Ιστορική στιγμή, έτσι που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν άγνωστο στη κυριολεξία το Αρχαίο Θέατρο, για τους πολλούς, εκτός από τους ειδικούς επιστήμονες, νεοφιλόσοφους, φιλολόγους, Ιστορικούς Συγγραφείς, και ολίγους μυημένους Η βύθιση, του όράματός τους, πόνεσε τον Μεγάλο Έλληνα, βαθιά, αλλά τελικά, ήταν όπως προείπαμε μια ιστορική τομή.

-ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά, δίδαξαν, οι δύο αυτοί, ωραίοι θνητοί, τον Προμηθέα Δεσμώτη, και τις Ικέτιδες, του Αισχύλου, και συγκίνησαν βαθιά τον κόσμο όλο, εντός και εκτός των τειχών. Από τότε, τρέχουν, οι άνθρωποι, να δροσίσουν τη ψυχή τους, στις αρχαίες Ελληνικές γάργαρες πηγές να χαρούν όταν και όπου δίνεται μιά παράσταση, με θέμα και περιεχόμενο, το αρχαίο δράμα, Αυτό το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Τους τελευταίους αιώνες ή Ιστορία της ανθρωπότητας, μας πληροφορεί, πως στον Πολιτισμό, μας, έχει εκτοπίσει η φυσική την υπερφυσική, θεώρηση του Κόσμου. Ο αιώνιος θνητός, είναι απορημένος από τα αινίγματα που τον περιτριγυρίζουν, γιατί το τραγικό στοιχείο υπάρχει, και θα υπάρχει πάντα, με άλλη βέβαια μορφή στη ν μικρή του αιωνιότητα.

-Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως πρέπει να αναρωτηθούμε, τι είναι αυτό, που καταλαβαίνουμε από αυτή την ποιητική αξία του Αρχαίου Μύθου, φίλε αναγνώστη? Τί άραγε καταλαβαίνουμε από τη περιώνυμη Τραγωδία του Ευριπίδη, “ΒΑΚΧΕΣ” για παράδειγμα εμείς οι σύγχρονοι? Μή και την ώρα της μεγάλης αγωνίας για την κλιματική αλλαγή, ακούγοντας τον λόγο, του μεγάλου Τραγικού, Ποιητή, από το βάθος των αιώνων, καταλάβουμε ότι προκαλούμε με ασέβεια τις αθάνατες δυνάμεις της Φύσης, προσπαθώντας να τη δαμάσουμε σαν τον Πενθέα, πού προκάλεσε τη δίκαιη οργή των Βάκχων? Μήπως, διδασκόμαστε αν εμβαθύνουμε και καταλάβουμε τον Μύθο, πως θα εξευμανήσουμε για να σωθούμε τη Φύση, είναι δικό μας θέμα, δικός μας λογαριασμός, αλλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο, που για αρχή, πρέπει, να αναγνωρίσουμε, το λάθος μας, ότι ξεπεράσαμε τα όριά μας, ?Ότι ένας μόνο τρόπος υπάρχει, για να σωθούμε, από την δίκαιη οργή της? Νά σταθούμε δηλαδή με ευλάβεια μπροστά της, με λυγισμένα γόνατα, όλοι εμείς οι θνητοί όπου γης, Δυνατοί, και αδύναμοι, με ό,τι αυτό σημαίνει, ενθυμούμενοι, του Μάντη Τηρεσία τον λόγο? “Ναί με τους Θεούς δεν κάνουμε εξυπνάδες”.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου