RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“ΑΓΓΡΥΠΝΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ” άκουσα σήμερα, φίλε Αναγνώστη, τη φωνή του Νομπελίστα Ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη, τη στιγμή που ξεκινώντας το διάβασμα του Λογοτεχνικού περιοδικού, “ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ” που μόλις έλαβα, και έχω τη χαρά να συνεργάζομαι σταμάτησε το βλέμμα μου σε μιά θλιβερή σημείωση. Επισήμανση που θεώρησα υποχρέωσή μου να την αναδημοσιεύσω προς ενημέρωση, πρωτού ξεκινήσουμε να διαβάζουμε ΤΗ ΓΡΑΦΗ-ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ! “Ό Τέως Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ κατηγόρησε εκτός των άλλων, τον Διονύσιο Σολωμό, πως δεν είναι άξιος για Εθνικός Ποιητής, γιατί ο λόγος του είναι απλοϊκός. Αυτό το δημοσίευσε το αδελφό ΚΥΠΡΙΑΚΟ περιοδικό “ΘΕΜΑΤΑ” και το αναδημοσιεύσαμε και εμείς, ώς είχαμε υποχρέωση, να υπερασπιστούμε τον Εθνικό μας Ποιητή ώς Ελληνες, τόσο απλά, δίχως τους τίτλους, μας. Πάντως η Ακαδημία Αθηνών οφείλει να πάρει θέση για το ολίσθημα του κύριου Βαλτινού. Εκτός αν έχει ακολουθήσε, τη θεωρία του Ερντογάν, “το σήμερα, είναι σήμερα, και το χθές είναι χθές” Νά που φθάσαμε! Τις αρχές της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ να τις υπαγορεύει ο Αττίλας!

Καί εις άλλα με υγεία!
[ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ]

Τριακόσιοι! Σηκωθήτε
και ξανάλθετε σέ μας,
Τά παιδιά σας θέλ’ιδήτε
πόσο μοιάζουνε με σας.
“Τό Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί
Εθνικόν, ό,τι είναι Αληθές.
“Πώς πάει το Έθνος? Πώς πάνε οι δουλειές? [……]
Είδες να μαδάνε τη κότα, και ο αέρας
να συνεπαίρνει τα πούπουλα?
Έτσι πάει το Έθνος,
“Κλείσε μέσα στη ψυχή σου την Ελλάδα,
και θα νιώσεις μέσα σου, να λαχταρίζει,
κάθε είδους μεγαλείου!
“Τα μεγαλύτερα συμφέροντα, της Ανθρωπότητας,
δένονται με το παγκόσμιο σύστημα”
[Διόνύσιος Σολωμός]

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ, είναι ο αρχηγέτης του Έθνους μας. Προστατεύει τη Πατρίδα, από εισβολές, κάθε είδους. Τά ακριβά πολύτιμα συντρίμαμματα του έργου του, είναι καταφύγιο, σε περιόδους δοκιμασίας του Έθνους μας. Ασκημένη η υπέροχη γραφή του, στον Δάντη, στον Πετράρχη, στόν Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, αλλά κα στον Ιταλικό κλασικισμό, στον λυρισμό, και ρομαντισμό, είναι δημιουργός και Πρωτοπόρος, που στέκεται άξια, δίπλα στους άλλους Ευρωπαίους Ποιητές, του καιρού του, που είναι όμως εκτός από Εύρωπαίος και Εθνικός Ποιητής.

-Ό Σολωμός είναι Γεννάρχης, της Νεοελληνικής Ποίησης, τροφοδότης και οδηγός, όλων των μετά απ’ αυτόν Σημαντικών Ποιητών μας Ελλαδιτών και μή, με εξαίρεση τον Καβάφη. Είναι κατά τον Ελύτη, “Γενάρχης” του Νεοελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού γενικότερα.”

“ΑΥΤΟΣ ο Μεγάλος Έλληνας είναι το “Μέγα πολυκάντηλο” για τον φωτισμό μας, μέχρι σήμερα. Στό έργο του ανατρέχουμε, και μας δείχνει τον δρόμο. Γιατί ως Έλληνες σε κάθε δύσκολή στιγμή, νιώθουμε διπλές μέσα μας τις ρίζες, που μας σφιχτοδένουν, με ό,τι είναι Πατρίδα, με ό,τι είναι Ελλάδα. Με ό,τι πρίν ήταν πολύτιμο, ιερο, και σήμερα γίνεται και είναι για όλους μας, πολυτιμότερο, και ακριβότερο. Γιατί η Ελλάδα, στη πιό μυστική, και την υπερατομική της πραγματικότητα, είναι Ιδέα, Πνεύμα, και Ποίηση, είναι δημοτικό τραγούδι και Σολωμός”.
[Πολίτης.]

Η ΖΩΗ ΤΟΥ
“Ό Διονύσιος Κόμης Σολωμός, γιος του Κόμητος Νικόλαου Σολωμού, και της κυρίας Αγγελικής Νικλη γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, στις 8 Απριλίου 1798. Οί Πρόγονοί του, είχαν έλθει από τη Κρήτη. Η μητέρα του έφηβη στη δούλεψη του πατέρα, όταν τον γέννησε, είχε καταγωγή από τη Μάνη. Ό πατέρας του,
είχε μεγάλη περιουσία, και ανήκε στη Τάξη των λεγόμενων Ευγενών. κατ’ όνομα, Κόμης του Τορτσέλλο ενός από τα νησάκια της Βενετίας. Εκτός από τον Διονύσιο, καρπός της σχέσης τους ήταν και ο Δημήτριος, που γεννήθηκε το 1802.Υπήρχαν και άλλα δύο παιδιά, από τον γάμο του Κόμη με τη Μαριέττα Κάκνη, ο Ρομπέρτος, και η Έλενα. Μιά μέρα πρίν από τον θάνατό του το 1807,χήρος από το 1803,έλαβε για γυναίκα του, νόμιμον και ευλογητικήν, την “κυρίαν Αγγελικήν” και έτσι ενισχύθηκε η κοινωνική θέση των δύο παιδιών του, τα όποία βέβαια ο πατέρας τους τα είχε αναγνωρίσει με διαθήκη ως νόμιμα τέκνα του. Έτσι είχαν δικαιώματα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και στον τίτλο, και στη περιουσία. Επτά μήνες μετά η μητέρα του παντρεύεται τον Εμμανουήλ Λεονταράκη, υποτακτικό του Κόμη, και σύντομα, γέννησε τον Ιωάννη, και στη συνέχεια άλλα τρία παιδιά. Τον Σπυρίσωνα, την Αννέτα, και τον Τζόγια. Ο Ιωάννης αργότερα, καθώς ήταν και Νομικός, ήγειρε αξιώσεις στό σύνολο της κληρονομιάς, του Νικόλαου Σολωμού, υποστηρίζοντας ο ίδιος αλλά και η μητέρα του πως ήταν γιός του. Αυτό είχε σαν συνέπεια μακρόχρονη δικαστική διαμάχη, η οποία εξαθλίωσε ψυχικά τον ευαίσθητο Ποιητή, αφού τον έφερα σε ρήξη με την μητέρα του, που πέθανε δυό χρόνια μετά από αυτόν το 1859.Ο Μύθος και η Ιστορία, συναντούν τη βιογραφία του Μεγάλου Εθνικού μας Ποιητή, μέ φόρτιση ίσως ανυπόφορη, παρά τη στοργή που τρέφει γι’ αυτόν ο πατέρα του. Ό σπάνιος αυτός άνθρωπος, ο υψηλής ευφυίας, δεν άντεχε τον σκληρό χαρακτηρισμό “νόθος.. και θα σημαδέψει όλη τη πορεία του Ποιητή. Αγωνία και ντροπή, πολύχρονη πάλη, αδελφοκτόνες διαμάχες, που συμπαρέσυραν όπως προείπαμε και τη μητέρα, σε αντιδικία και πλήρη ρήξη, με τους άλλους δυό γιούς της Διονύσιο και Δημήτριο.. Η θλίψη και η οδύνη δεν τον αφήνουν να ζήσει ομολογεί ο ίδιος.

-Ή ΕΠΙΔΙΩΞΗ να γίνει αυτός ο νόθος γιός, Γενάρχης, και θεμελιωτής, της μητρικής γλώσσας, έγινε σκοπός ζωής, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ό Διονύσιος Σολωμός, ήδη, από πρίν του θανάτου του πατέρα του, σαν αρχοντόπουλο, είχε σπουδαίους δασκάλους. Μετά τον θάνατο του Κόμη, ο κηδεμόνας του, Νικόλαος Μεσσαλάς, στέλνει το 1808, τον Διονύσιο, μαζί με τον Αββά, Δον Σάντο Ρόσσι, για σπουδές στην Ιταλία. Μόλις 10 ετών, γράφεται στο Λύκειο, της Άγίας Αικατερίνης, στη Βενετία, όπου δεν κάθεται για πολύ, λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του, που τον φέρνει σε σύγκρουση, με το πολύ αυστηρό περιβάλλον. Πηγαίνει στη Κριμαία, στο εκεί Λύκειο, από το οποίο, έχοντας αποσπάσει, το πρώτο βραβείο, στη ρητορική, αποφοιτά τον Σεπτέμβριο, του 1819,για να συνεχίσει, τις Νομικές του σπουδές, στο Πανεπιστήμιο, Παβίας. Εικοσαετής το 1817-18,επιστρέφει στην Ελλάδα, και διεκδικεί τον τίτλο του Πατέρα του..

-Ο ΕΛΛΗΝΑΣ-ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ, και Εθνικός μας Ποιητή, από την Ιταλία, επιστρέφει Ποιητής και όχι Νομικός αφού δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του έτσι που τον κέρδισε η Ποίηση. Ό νεαρός Διονύσιος, πλουτισμένος, με το άνθος της Ιταλικής σοφίας, αλλά και ευρύτερα, της Δυτικοευρωπαϊκής Λογοτεχνίας, και σκέψης, με τα νάματα του διαφωτισμού, επιστρέφει στη γενέτειρά του τη Ζάκυνθο, τον Σεπτέμβριο του 1818.Η κλίση του στη Ποίηση, εκδηλώθηκε από πολύ νωρίς, από τη πολύ νεαρή του ηλικία, και τον οδήγησε τελικά στο τέλος των Νομικών σπουδών, ως δόκιμος Νομικός, στη γνωριμία σπουδαίων Ποιητών, από το έργο των οποίων επηρεάστηκε. Μεταξύ των άλλων τον σπουδαίο Ποιητή Βιντσέτσο Μόντι, δάσκαλό του στό Μιλάνο.

-Ή ΚΛΙΣΗ ΤΟΥ αυτή ήταν ήδη από τότε σε βάθος, αναζήτηση της λειτουργίας της Ποιητικής διαδικασίας. “Πρέπει πρώτα να συλλάβει ο νούς, με δύναμη, και έπειτα η καρδιά, θερμά να αισθανθεί, ό,τι ο νούς συνέλαβε” απάντησε ο Διονύσιος, στον δάσκαλό του, τον Μόντι, όταν του είπε.
“Πρέπει να αισθάνεσαι να αισθάνεσαι..” Ό συγκεκριμένος διάλογος αφορά, τη κριτική πρόσληψη, της λειτουργίας της Ποίησης, όπως ο Σολωμός, λειτούργησε. “Από τον νου στη καρδιά” ως Ποιητής.

-Ή ΛΆΜΨΗ Της προσωπικότητας του Ποιητή, η κοινωνική του θέση, και η οικονομική του ευχέρεια, τον τοποθετούν, στό κέντρο των Λογίων της Ζακυνθου. Μεταξύ αυτών, ο Αντώνιος Μέτεσης, και ο Γεώργιος Τερτσέτης, που όρθωσε το ανάστημά του, αργότερα σαν Δικαστικός, μαζί με τον Πολυζωίδη, και αρνήθηκε να υπογράψει τη καταδίκη του Κολοκοτρώνη, σε θάνατο, και πολλοί άλλοι. Όταν γεννήθηκε ο Σολωμός, τα Επτάνησα βρίσκονταν υπό την κυριαρχία, της Γαλλίας. Ακολούθησε ένα μικρό διάστημα, [1788-89] Ρωσοτουρκικής κατοχής, και το 1814 πρίν τη συντριβή του Ναπολέοντα, ένα χρόνο, περνούν, τυπικά στη κυριαρχία της Αγγλίας. Αν και σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο ήταν γιός Κόντη και ώς Κόμης εφέρετο, αυτό δεν τον εμπόδισε, νέος ακόμα το 1824, να βάλει στον “Διάλογο” στό στόμα του Ποιητή, απευθυνόμενος στον Σοφολογιότατο, τα εξής, κάθε άλλο παρά τιμητικά περί “Ευγενείας”, και το κύρος των τίτλων της .< Ευγενής εσύ εμπρός, βλέπεις τον πρόγονό σου όπου έπαιζε τη φλογέρα βοσκώντας, τα πρόβατα".

-Ό ΣΟΛΩΜΟΣ, κατέκτησε στη κυριολεξία, τη γλώσσα την Ελληνική. Μεγάλη επηροή, δέχθηκε από τη γλώσσα, της “Πληβείας” μητέρας του. Επειτα μετά από τα μητρικά σκιρτήματα, τη Γαλλική και την Ιταλική γλώσσα. Στήν Ελληνική έγραψε τα πρώτα του ποιήματα, πρίν από το 1822. Σέ μιά γλώσσα με σχεδόν ή καθόλου παράδοση Ποιητική, γλώσσα, πού μολονότι, ήταν η μητρική του, δεν την είχε σπουδάσει Φιλολογικά, ενώ την είχε συγκοινωνήσει η έκρηξη της Επανάστασης. Τόν Μάϊο του 1823,ήταν,το πρώτο μεγάλο από άποψη Επαναστατικής Ποίησης, έργο του, μιας και από τις αρχές του ίδιου χρόνου φαίνεται πως ενημερώνεται για τα πράγματα της Επανάστασης λεπτομεριακά, στα πεδία των μαχών. Διάβαζε τις εφημερίδες της εποχής, όπως τα Ελληνικά Χρονικά. Που εξέδιδε στο Μεσολόγγι ο Ελβετός Φιλέλληνας Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ, και τον “Φίλο του Νομού” την εφημερίδα της Ύδρας, το πρώτο φύλλο της οποίας, εκδόθηκε στις 10 Μαρτίου του 1824.

ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΤΑΝ συχνά, και από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, για τα καθέκαστα της Επανάστασης, αλλά και από τον λαό όταν μιλούσε, και όταν τραγουδούσε, για να πάρει από το στόμα του, “τρόπους, σχήματα, νοήματα”.

ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΚΕ ο Εθνικός μας Ποιητής, πως αυτός ο Ποιητής, της Πατριωτικής έξαρσης, ότι δεν πήγε στην Επαναστατική Ελλάδα, να πιάσει το όπλο να πολεμήσει. Ό Παλαμάς, έγραψε καλύτερα την υπεράσπισή του. “Ό Σολωμός, αν δεν εκράτησε όπλο, με τη λύρα του, πλήρωσε τον μεγάλο φόρο, πρός τη Πατρίδα. Φτάνει πως έγραψε, τότε τον ύμνο για τη καταστροφή των Ψαρών, καί από το μεγαλείο του πεσμένου Μεσολογγίου, το ποίημα των “Ελεύθερων πολιορκημένων”.

ΩΣΤΟΣΟ στη διάρκεια της αντιδικίας, επιτάθηκε το αίσθημα του νόθου, που βασάνιζε τον Ποιητή. Παρά του ότι κέρδισε τη δίκη, με τον Δημήτριο, ο “χαρακτηρισμός “νόθο” θα σημαδέψει όλη τη πορεία του Σολωμού. Αγωνία και ντροπή για τον Ποιητή, όπως προείπαμε. Γράφει το ποίημα “Ό Λάμπρος”,
που το χαρακτηρίζει. Τό ποίημα θλιβερή ιστορία, αποκτάει υπόσταση, αρχαίας τραγωδίας και αποσχολεί τη Ποιητική του διαδικασία για μιά δεκαετία. Αδελφοκτόνος δίκη, περί γενεολογίας, καθώς τόσο αυτός, όσο και ο αδελφός του Δημήτριος, είχαν γεννηθεί όταν η μάνα τους ήταν αστεφάνωτη. Ενα καθεστώς, σκληρό και άδικο, την εποχή εκείνη. Τό ποτό και το ψυχικό άγχος, το αξεπέραστο, παρά το ότι έψαχνε να λυτρωθεί, μέσα από το ποιητικό του έργο, κλόνισαν την υγεία του, που πήρε τη κάτω βόλτα, μετά από το τέλος της δικαστικής διαμάχης, για να οδηγηθεί στο εγκεφαλικό και τέλος στον θάνατο.

– Η ΖΩΗ του Εθνικού μας Ποιητή, με την “ασκητική αρετή”, από τη μία, και τα δραματικά πάθη από την άλλη, ήταν τραγική, και κάποια από τα συμβάντα αυτής της ζωής, καθώς και συμπεριφορές του, έδωσαν λαβή και επικρίσεις και αμφισβητήσεις από κάποιους μελετητές του. Ενδεικτικά θα παραθέσουμε τον
επικριτικό λόγο για τον Μεγάλο Ποιητή, του Κώστα Βάρναλη. “Ό Σολωμός, είχε όλες τις αρετές, του μεγάλου Ποιητή, και όλα τα ελαττώματα του άεργου αρστοκράτη, Τρυφερός, σκληρόκαρδος, ειρωνικός, και ειλικρινής, επίμονος και ασυνεπής, κοσμικός και ασκητής, θα μπορούσε να έχει όλα τα προτερήματα, και να μην είναι Ποιητής. Θά μπορούσε να έχει όλα τα ελαττώματα και να είναι Ποιητής. Κι’αυτό είναι το ζήτημα, Γιατί είναι Ποιητής, και μάλιστα Εθνικός και Μέγας!”

-ΌΛΕΣ οι μεγάλες συνθέσεις του Σολωμού, έμειναν αποσπάσματα. Απ’ αυτές “Ό Κρητικός” εθεωρείτο απόσπασμα, τελικά αποδείχθηκε ολοκληρωμένο, με αρχή μέση και τέλος. Καί αυτός ήταν ο λόγος, που οδηγούσε τον Ποιητή, από το μη τελειωμένο έργο στό άλλο. Τό ποίημα “Ό Λάμπρος, θά παραμείνει απόσπασμα, είπε γι’ αυτό το έργο, ο ίδιος, που, ήταν κατά κάποιο λόγο, φανταστικό μεν αλλά μιας περιόδου τραγικής, λόγω του προσωπικού του μαρτυρίου ως “νόθος”. Όπως και να έχουν τα πράγματα κατά τους κριτικούς του έργου του, αυτά τα αποσπάσματα, τα πολύτιμα <συντρίμματα του Σολωμικού έργου, αυτού του υπέροχου, Ποιητή, παραμένουν ο μέγας πλούτος, της νεοελληνικής γραμματείας.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ όμως, συνοπτικά το έργο του, από το 1818 έτος επιστροφής από την Ιταλία στη Ζάκυνθο, έως τον θάνατό του το 1857 στη Κέρκυρα [1818-1823] Νεανικά Ποιήματα. Κατά τη περίοδο αυτή, ο Σολωμός συνεχίζει να γράφει στην Ιταλική γλώσσα, ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου, σατιρικά και σονέτα.[1823-1833]. Δημιουργική δεκαετία ορίζεται αυτή, στον "Ύμνο 1823" στον "Κρητικό" το "Τραγούδι στον Μπάϊρον" τον, Διάλογο τη "Γυναίκα της Ζάκυνθος" τον "Λάμπρο" τους "Έλεύθερους Πολιορκημένους“, και τον “Πορφύρα”, αναφερόμενοι στα μεγαλύτερα.. Κάποια, από τα πρώτα ποιήματά του Σολωμού, πέρασαν στο ευρύ κοινό, κυρίως της Επτανήσου, μελοποιημένα, και λειτούργησαν κατά τον τρόπο των δημοτικών τραγουδιών. Στήν ενίσχυση της επίδρασης του Σολωμού, στους Ποιητές του Ελλαδικού χώρου, ύπήρξε, τέσσερις και πλέον δεκαετίες αργότερα, με καθοριστική τη συμβολή, του Παλαμά, αλλά και άλλοι μεγάλοι Ποιητές, Σικελιανός, Βάρναλης, Σεφέρης, Παπατσώνης, Ελύτης, Ρίτσος, Βρεττάκος, δέχθηκαν δημιουργικές επιδράσεις, με εξαίρεση τον Καβάφη. Συχνά, μέχρι σήμερα, δέν λείπουν οι συνήθεις και εύλογες ιδεολογικές χρήσεις, του Σολωμού, όταν συμπλέκονται οι “ιδεολογίες”. Ο ίδιος είχε καταστήσει τα πράγματα σαφή.

Γράφει στους “Στοχασμούς” του για τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους“, “Ό μικρός κύκλος που κινείται η πολιορκημένη πόλη, ξεσκεπάζει, στην ατμόσφαιρα, τα μεγαλύτερα συμφέροντα ,της Ελλάδας, για την υλική θέση, που αξίζει τόσο πολύ για εκείνους, που θέλουν να την αρπάξουν” Καί για την ηθική τάξη μας λέει ο Μεγάλος Ποιητής. “Τά μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητας, δένονται με το παγκόσμιο σύστημα” Κλείσε στη ψυχή σου, την Ελλάδα και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει, κάθε είδους μεγαλείου” Ο λόγος, και οι στοχασμοί, των μεγάλων μας Ποιητών, πρέπει να χαίρει τουλάχιστον σεβασμού, δεν είναι προς χρήσιν για ιδιοτελείς λόγους….. όπως δυστυχώς συμβαίνει συχνά πυκνά και στίς μέρες μας. Ο θαυμαστός λόγος τους, ο διαχρονικός, και προφητικός, πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο προς διδαχή. Δυστυχώς όμως βλέπουμε να τον χρησιμοποιούν στον δημόσιο λόγο τους Πολιτικοί, και διάφοροι ακραίοι “υπερπατριώτες” απλοί Πολίτες, προς εξυπηρέτηση των ιδεολογικών τους διαφορών, που χάνουν την αξία τους και το νόημά τους έτσι που έρχονται εν μέσω διενέξεων….Μόνο ώς διδαχή, όπως προείπαμε δικαιολογείται η χρήση τους. Γιά παράδειγμα, ας ακούσουμε και ας θαυμάσουμε τα λόγια του Σολωμού, “Περί Παιδείας εναντίον της διαφθοράς”. Γράφει από τη Κέρκυρα στόν Γιώργο Τερτσέτη στις 25 Μαρτίου 1842. “Είναι είκοσι ένα χρόνια, που σαν σήμερα, η Έλλάδα έσπασε τις αλυσίδες. Η μέρα αυτή του Ευαγγελισμού, είναι μέρα για χαρά και για δάκρυα. Χαράς για το μέλλον και δάκρυα, για τη σκλαβιά, τα περασμένα. Καί για το σήμερα τι να πώ? Ή διαφθορά είναι τόσο γενική, και έχει ρίζες τόσο βαθειές, που σε κάνει να σαστίζεις. Μόνο όταν τα αίτια της διαφθοράς, εξολοθρεφτούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να έχουμε, αναγέννηση. Τότε μόνον, το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχτούν, στην ηθική, και θριαμβεύσει η δικαιοσύνη. Όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν, όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για το όφελος, του Λαού, που έχει ανάγκη τη παιδεία, και από μόρφωση, πραγματική μόρφωση, όχι απλή γνώση. Τότε θα έχουμε, η μάλλον θα έχουνε τα παιδιά μας, μιά ηθική αναγέννηση, και το μέλλον θα είναι μεγάλο!

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ
Ό Ύμνος εις τυη Ελευθερίαν είναι Ποίηση, συνειδητά, εθνικοπολιτική με την έξαρση, του 1821,και τη σύνδεση προς την Αρχαία, Ελλάδα. Ο Ύμνος δημιούργησε τη βάση της Νεοελληνικής γραμματείας και ευχολογίας. Μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε, στη Δυτική Εύρώπη, ενίσχυσε το Φιλελληνικό ρεύμα και καθιέρωσε τη φήμη του Σολωμού, ως μεγάλου Ποιητή. Ό ένθερμος ενθουσιασμός, πρός την Ελευθερία η απεριόριστη αντίθεσή του πρός τις σκοτεινές δυνάμεις, της απελευθερίας, η παρότρυνσή του προς τον Λαό, να απαλλαγεί από μιά σκληρή τυραννία, έκαναν τον Ύμνο, μανιφέστο, του προοδευτικού ρομαντισμού, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οί μεγάλοι Γάλλοι ρομαντικοί Ποιητές Βίκτωρ Ουγκώ, Λαμαρτίνος, και Σατωμβριάδος, τον χαιρέτησανε ενθουσιασμό.

Από το εικ. βιβλίο μου “ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΕΣ”

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια