Κάποιες σκέψεις για την παράσταση «Γκρίζος Έρωτας» του Γιώργου Λιάρου
-
in Πολιτισμός
-
Εμφανίσεις: 4650
Με ένα ποδήλατο, ξεκινήσαμε ένα ταξίδι στον χωροχρόνο, ρωτώντας για τον έρωτα. Κίμωλος, Καστοριά, Κύπρος, Ήπειρος και αλλού. Όπου υπήρχαν άνθρωποι, συναίσθημα και πόνος. Ένα ταξίδι που είχε γλυκόπικρη γεύση. Είχε έντονα χτυποκάρδια, είχε χαμόγελα, είχε δάκρυα, ε φ ο ρ ί α, σ τ έ ρ η σ η, ε μ μ ο ν ή, ε ξ ά ρ τ η σ η,θ ά ν α τ ο. Είχε έρωτα.
Ο Γιώργος Λιάρος, χοροδιδάσκαλος και καλλιτεχνικός επιμελητής της παράστασης «Γκρίζος Έρωτας» της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας Έκφρασης και Πολιτισμού (Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π), που παρακολουθήσαμε με θρησκευτική προσήλωση, το Σάββατο στις 4 Μάιου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, επέλεξε από την χρωματική του παλέτα, να ντύσει τον έρωτα με το χρώμα γκρι : «Είναι αυτό που σε ρίχνει στο μαύρο; Αυτό που σε ανεβάζει από την αρχή στο λευκό; Είναι το γκρίζο που μας συντροφεύει και μας δημιουργεί μια χαρμολύπη;» (από το πρόγραμμα της παράστασης).
Με αφορμή λοιπόν τον έρωτα, ένα καλοκουρδισμένο «μπουλούκι» 80 χορευτών, γύρισαν πίσω τον χρόνο, σε Ελλάδα και Κύπρο, τραγουδώντας και χορεύοντας με συναίσθημα για αυτό που «από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει». Με τις φωνές των Βασούλα Δελλή, Ρούλα Τσέρνου και Θωμά Γρηγορόπουλου και υπό την «καθοδήγηση» ηχητικών μαρτυριών, ήταν αδύνατο να μείνεις ασυγκίνητος.
Η μαεστρία του Γιώργου Λιάρου στην σκηνοθετική απόδοση παραδοσιακών χορών και τραγουδιών, έγκειται στο ότι η εικόνα που «πλάθει» επί σκηνής δεν είναι folklore, αλλά αποτέλεσμα καλλιτεχνικής ευφυΐας, επίπονης εργασίας, και δέους προς την παράδοση, με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης. Είναι φόβος και σεβασμός απέναντί της.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι και οι 4 παραστάσεις έγιναν sold out, εντός ολίγων ημερών.
Αν ο Γιώργος Λιάρος εμπνεύστηκε «από τα δικά του γκρίζα», κατά την παρακολούθηση του «Γκρίζου Έρωτα», δεν μπορούσες παρά να θυμηθείς τα δικά σου. Δεν μπορούσε παρά να «ξυπνήσει του σώματος η μνήμη», να θυμηθείς ότι «χρέος σου είναι να ενδίδεις πάντοτε εις τας Επιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τέλειων θεών». Δεν μπορούσες, παρά να αναπολήσεις τους δικούς σου Καβαφικούς Έρωτες.
Η μοίρα σου προδιαγεγραμμένη : δεσμώτης του έρωτα, θιασώτης του παράλογου.
Τα έλλογα και άλογα πλάσματα του κόσμου τούτου, όσοι αιώνες και αν περάσουν, όσο και αν αλλάζει όψη η κοινωνία που συνυπάρχουν, δεν θα πάψουν να ερωτεύονται. Ο έρωτας είναι διαχρονικός. Αλλάζει το πλαίσιο, αλλά το περιεχόμενο μένει ίδιο.
Ευχαριστώ τον Γιώργο Λιάρο για την πρόσκληση και τις φωτογραφίες.
Καψάλη Δέσποινα
Φιλόλογος-Αρθρογράφος της Rap Media