ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
-
Εμφανίσεις: 2059
Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΔΕΙΝΗ ΘΕΣΗ
ΚΑΙ Σήμερα ή Πατρίδα κακά τα ψέματα, βρίσκεται καί πάλι σέ δεινή θέση. Μπορεί ή κατάσταση ή τωρινή νά μην συγκρίνεται, μέ τήν τότε, κυρίως γιατί λείπει τό φάσμα τού θανάτου, όμως έχει πολλές όμοιότητες. Ό λαός μας είναι άδύναμος, άνασφαλής, φτωχευμένος, καί ώς ύπαρξιακό θέμα, αύτή ή κατάσταση, έκφράζεται, σέ μιά άτέλειωτη θλίψη. Εκείνα τά χρόνια, όπου όπως είπαμε καραδοκούσε ό θάνατος, ξεπήδησε ή μεγάλη άνάταση, ή άνάσταση όνείρων μέ τήν άντίσταση γιά τής Πατρίδας τήν Έλευθερία.
Ή ΓΕΝΙΆ ΤΟΥ 1940 ήταν μιά ήρωκή γενιά, πού έξαγόρασε μέ θυσία, πόνο καί δάκρυα τό άγαθό τής Έλευθερίας. Άντιστάθηκε. Ήταν ή γενιά τών Έλλήνων, πού πίστεψε πως θά νικήσει ό Άνθρωπος. Στο τέλος ου 1949,η φτώχεια, η ανέχεια, αλλά και άλλα ατια, κοινωνικά και πολιτικά, έστειλαν τους Έλληνες, στη πιό παραγωγική τους ηλικία, σε άλλους τόπους, ειδικά στη Γερμανία. Οι δυό δεκαετίες, 1940-1960 ήταν η τραγικότερη περίοδος της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, και οι επιπτώσεις της, σφράγιζαν τη ζωή των Ελλήνων που έμειναν στη Πατρίδα, και αγωνίστηκαν να επιζήσουν. Οι Έλληνες, που μετανάστευσαν, στη Γερμανία, ήταν κατά 85.000 αγρότες, με ό,τι αυτό σημαίνει Νέοι άνθρωποι, 18-35 χρόνων, με άριστη υγεία. Ή Γερμανική οικονομική επιτροπή, εξέταζε με αυστηρότητα, τους υποψήφιους μετανάστες, και ήταν τοση η προσφορά, που επιλέγονταν μόνο εκείνοι, που συγκέντρωναν, τις μεγαλύτερες προϋποθέσεις, για να αντέξουν, στις εξοντωτικές δουλειές ,που τους προόριζαν, Τα Ελληνικά νιάτα, σχημάτιζαν ατέλειωτες ουρές, έξω από τα γραφεία των επιτροπων, που τα περνάγαν από εμικροσκόπιο. Δόντια, μάτια, καρδιά, πνεύμονες, μπράτσα φερά, και πάει λέγοντας…
-Η ΤΟΤΕ φτωχευμένη Ελλάδα, δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της, και βιαζόταν, κακά τα ψέματα, να εκποιήσει ένα μέρος του πληθυσμού, δίχως περίσκεψη βέβαια, έναντι πινακίου συναλλάγματος, και τα Ελληνόπουλα, παραδίδονταν, χωρίς όρους, απροστάτευτα, από τη μάνα Πατρίδα, που οι φίλιες Δυνάμεις, της χρωστούσαν, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, που όμως άργησαν να την θυμηθούν, και να βοηθήσουν στην ανασυγκρότησή της.
ΣΗΜΕΡΑ τά παιδιά μας μέ χίλιες θυσίες τών γονιών μορφώνονται, γίνονται Επιστήμονες, ξενιτεύονται και πάλι, γιά νά βρουν μιά θέση κατω άπό τόν ήλιο, όπως έκαναν και τότες, στη μαύρη εποχή, του πολέμου, της κατοχής του αδελφοκτόνου σπαραγμού, Ή μόνη διαφορά, είναι ότι τότες έφευγαν τα ελληνόπουλα, τα φτωχά, για τον επιούσιο. Σήμερα, Φεύγουν οι Επιστήμονες, γιατί στήν Πατρίδα δέν βλέπουν φώς. Έχει άπλωθεί ,τα τελευταία χρόνια, βαθύ σκοτάδι. Φεύγουν τά νιάτα μας, ακόμα και η καλή Ελπίδα, τής Πατρίδας, αιμορραγεί. Καί είναι φοβερό άν συνεχισθεί. Πρέπει νά κάνει τ’ άδύνατα δυνατά, νά κρατήσει τα παιδιά, τα διαμαντικά της, που δεν είναι μόνο οι Επιστήμονες, αλλά και τα Αγροτόπαιδα, που απελπισμένα, ψάχνουν, για κάποια δουλειά του ποδαριού, αντί πινακίου φακής, μέσα σε ένα άναρχο εργασιακό περιβάλλον. Να βρούν ευκαιρία να φύγουν σαν κυνηγημένα από τη γή που αγαπούν, τη γη των πατεράδων τους, που δεν έχουν επιχειρήματα να τα κρατήσουν, έτσι που η ανάλγητη Εξουσία, αδιαφορεί για τη τύχη τους, αποδεδειγμένα.
ΕΔΩ καί τώρα, πρέπει να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Όλοι ξέρουμε πως είναι δύσκολοι οι καιροί, πως με την ανάσα του Τούρκου, που μυρίζει μπαρούτι, την οικονομική κρίση, την πανδημία, και πάει λέγοντας, οι Πληρεξούσιοι μας, τρέχουν και δεν φθάνουν. Όμως, αν η μάνα Πατρίδα, η σημερινή η Ελλάδα, δεν σκυψει, με στοργή, στους Αγρότες μας, τους δουλευτές της γής που τη τρέφει, θα χάσει και πάλι το τρέν, θα κλαίει κα θα οδύτρεται, όμως θα είναι πλέον αργά. Αλλά καί τά παιδιά μας νά μείνουν έδώ, νά άγωνισθούν. Πρέπει γιά νά είναι περήφανοι ώς Έλληνες, νά, μείνουν, στή γή πού τά γέννησε, τά άνάθρεψε πού τα σπούδασε! “Για να υψωθεί, ό ήλιος, θέλει δουλειά πολύ” μας λέει ο Ποιητής μας.
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια