Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Εμφανίσεις: 1356

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό λόγος του Ποιητή, δυνατός, παντοδύναμος,
κινητοποιεί τη σκέψη, στέλνει αίμα στις αρτηρίες της καρδιάς,
προυπάρχει, υπάρχει, και θα υπάρχει, έτσι που μετέχει
στο αιώνιο ένα, αθάνατος, όπως ο χρόνος!

Υπερασπιστής της ζωής, με το σπαθί της Ποίησης
στο χέρι, ο Ποιητής, δίχως να λογαριάσει τους
απειλητικούς κινδύνους, που γύρω της βουίζουν
Δρώντας θαρρετά επί της πραγματικής αιτίας
που τους προκαλεί, τους σκορπίζει, και αποκαλύπτει,
ακάματος, τις σωτήριες υπέρτατες αξίες της!

[Π.Μπ.]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Ή ΠΟΙΗΣΗ φίλε αναγνώστη, έχει μια πολύ σπουδαία αποστολή. ΄Εκτός από το να προσφέρει ευχαρίστηση και συγκίνηση, με τον ρυθμό τη μουσικότητα της, το όνειρο, το μυστήριο, το πάθος, γίνεται πιό ουσιώδης, ανοίγοντας δρόμο, σα πνευματικά θέματα, και στις ιδέες, στις αξίες, τους προβληματισμούς, στους σκοτεινούς κόσμους, σαν τους σημερινούς, στα βάθη του είναι. Επίσης οφείλει να καλλιεργεί, την ευαισθησία, να οδηγεί, να παρακινεί, να παρηγορεί, να γαληνεύει, και να δίνει τη δυνατότητα, μεταξύ των ανθρώπων, να απαλύνει από τα πάθη τη ψυχή τους, να εξάπτει τον ηρωισμό, τον πατριωτισμό, την αγάπη, την αφοσίωση, και όπως άλλωστε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία, έχει μεγάλη Πολιτιστική αξία. Είναι η ίδια η ζωή!

-ΕΙΝΑΙ ένας θαυμάσιος τρόπος, να βλέπεις, να μιλάς, να αγαπάς, να υπάρχεις, να αντιδράς. Ένας τρόπος που στραμμένος σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, να τοποθετείς το “ΕΓΩ” με την Ιστορία το “ΕΓΩ” με το όλον. Το “ΕΓΩ” ανάμεσα στη χαρά, και τη θλίψη, το ιδανικό και το ανελέητο, στην Ειρήνη της ψυχής, στην αντίφαση, στην ομορφιά, και τη φθορά, που φέρνει το πέρασμα του χρόνου. Το “ΕΓΩ” ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αμφιβολία. Μια αγωνία, ένα ατέλειωτο παραλήρημα, πότε αισιόδοξο, άλλοτε απαισιόδοξο, που σηματοδοτεί, προσαρμοσμένο στη κάθε εποχή.

– Ή λέξη “ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ” σημαίνει ακριβώς αυτό. Προσδιορίζει τη θέληση κάποιου, να ανήκει ολοκληρωτικά στην εποχή του. Είναι δηλαδή ό,τι πιό πρόσφατο. Έτσι για να μιλήσουμε για τη Νεοτερικότητα, της Ποίησης, ο Ποιητής είναι παρών, είναι διαχρονικός, σκέπτεται και εκφράζεται με τέτοιο τρόπο, που και μας φαίνεται εντελώς πρόσφατος, των ημερών μας, της εποχής μας, ή ακόμα και πρόδρομος της εποχής μας.

-Κατά τη γνώμη μας, δεν υπάρχουν Κλασσικοί, Ρομαντικοί, Ρεαλιστές, Υπερεαλιστές, Ποιητές. Υπάρχουν απλά γνήσιοι που με τους στίχους τους, συνθέτουν τη διαδικασία της ζωής, και τη συνοψίζουν. Μια ζωή που οι υπόλοιποι άνθρωποι, με αργό ρυθμό, και πολλές φορές τυραννικό, ζούμε τη διάρκειά της, ώσπου κάποια στιγμή, όταν τελειώσει ο χρόνος μας, να φύγουμε απροετοίμαστοι, και απαρηγόρητοι. Βέβαια επιρροές πάντοτε υπάρχουν και γονιμοποιούν, την έμπνευση, και τη δημιουργία.

-Ό Ποιητικός Λόγος, είναι η δύναμη, που συγκεντρώνει μέσα της, και εκπέμπει γύρω της ιδέες, γεμάτες πάθος, για τον άνθρωπο και τη Φύση, και προσμετράει όλη την έκταση, και αντηχεί όλο το βάθος της ανθρώπινης φύσης, με πνεύμα γεμάτο κατανόηση, για την κάθε εποχή. Δυστυχώς στους σημερινούς καιρούς, λείπει η Ποίηση από τη ζωή μας, δεν την αγαπάμε, δεν τη διαβάζουμε, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται, και γι’ αυτό κατά πως λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, “η ανθρωπότητα είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει”. Ή απουσία της Ποίησης από τη ζωή μας, περιόρισε τα όρια, του εσωτερικού μας κόσμου, και ενώ ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερη γνώση, ίσως περισσότερη από όση μπορεί να εφαρμόσει, σωστά, σ’ αυτό το σύστημα λειτουργία του κόσμου, [υποδουλώσε τα στοιχεία της φύσης με ασέβεια για παράδειγμα], και η Επιστήμη, η τεχνολογία είναι στο απόγειό τους, σε τι αλήθεια οφείλεται η σημερινή δυστυχία του? Μήπως γιατί όλα αυτά τα επιτεύγματα, πρόσθεσαν βάρη ασήκωτα, σε μία αποδυναμωμένη εσωτερική συνείδηση, και αδυνατεί να τα σηκώσει?

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια