ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΓΗ: ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΟΡΙΝΘΟΣ

Hits: 1229

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΚΑΤΑ τους Βυζαντινούς χρόνους, η Πόλη της Κορίνθου,
λόγω της σπουδαιοτάτης στρατηγικής θέσης, αιτία
τριβών, και αντεκδικήσεων γίνηκε, μεταξύ Βυζαντινών,
Νορμανδών, Αραβοσλάβων, και Τούρκων. Άντεξε και ήκμασε,
περνώντας μέσα από θύελλες και καταιγίδες, επιδρομές βαρβάρων, Χριστιανών Πειρατών, και Τούρκικων απειλών,
που βρίσκονταν, προ των πυλών. Ή αντίσταση του Ακροκορίνθου,
που κρατούσε γερά, φρουρός ακοίμητος, τη Πόλη ορθή κράτησε, μέχρι τη ν ύστατη στιγμή, που τούρκεψε,
μαζί, με τη Καστελλενία της Κορίνθου, και τον ιερό λόφο
το Πεντασκούφι, το Βασιλικό, και άλλα τινά κάστρα,
που κτίστικαν, για να φυλάττουν τον τόπο, και ως καταφύγια
των Πολιτών, που δέχονταν τη μανία, των κατά καιρούς εχθρών.
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, ο ίδιος ο Μωάμεθ Β’
πέρασε τον Ισθμό, έφθασε στη πολύπαθη Κόρινθο, και οι φοβερές
συνεχείς καταστροφές, δεν περιγράφονται. Μετά από τετράμηνη πολιορκία, του Ακροκορίνθου, ή Πόλη έπεσε στα χέρια των Τούρκων και υπέφερε, πολλά δεινά, από τους βαρβάρους κατακτητές.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου [2017]

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝ

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ κατά την ύστερη αρχαιότητα συνεχίζει να είναι μία ακμάζουσα πόλη, λόγω της στρατηγικής της θέσης και της εμπορικής δραστηριότητας που αναπτύσσεται στα επίνειά της, τις Κεγχρεές και το Λέχαιο. Ισχυρό πλήγμα δέχεται με τους σεισμούς του 365 και 375, αλλά και την επίθεση των Γότθων το 395/6. Η πόλη περιορίστηκε σε έκταση με τη δημιουργία του λεγόμενου υστερορωμαϊκού ή πρωτοβυζαντινού τείχους, τμήματα του οποίου διατηρούνται μέχρι τις μέρες μας σε διάφορα σημεία του χωριού της Αρχαίας Κορίνθου. Η πόλη που μέχρι τότε ενωνόταν με τείχη με τον Ακροκόρινθο χάνει πλέον αυτή τη σύνδεση. Η σημασία του χώρου της αρχαίας αγοράς φαίνεται πως υποβαθμίστηκε, καθώς τα ανασκαφικά δεδομένα αποκαλύπτουν περισσότερο δραστηριότητες οικιακές και βιοτεχνικές μίας φτωχικής συνοικίας.

ΚΑΤΑ την πρωτοβυζαντινή ωστόσο περίοδο και ειδικότερα κατά τον 5ο και 6ο αιώνα οικοδομούνται στην περιοχή της Κορίνθου μεγάλες χριστιανικές βασιλικές με σημαντικό γλυπτό διάκοσμο, όπως η βασιλική Κρανείου στα ανατολικά, η βασιλική Κοδράτου στα βόρεια, η βασιλική της Σκουτέλας στα βορειοδυτικά, οι βασιλικές του Λεχαίου και των Κεγχρεών, ενώ νεκροταφεία του 6ου και 7ου αιώνα έχουν ανασκαφεί στις εκτός των τειχών περιοχές του Ασκληπιείου και των βασιλικών Κοδράτου και Κρανείου. Την ανάκαμψη της πόλης που συντελείται αυτή την περίοδο δείχνει να περιόρισε ο μεγάλος λοιμός του 542 που επηρέασε τα πληθυσμιακά δεδομένα, αλλά και ο καταστροφικός σεισμός του 525 που αναφέρεται από τον Προκόπιο .

ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ σημασίας όμως για την προστασία όχι μόνο της πόλης αλλά και ολόκληρης της Πελοποννήσου είναι η κατασκευή του Εξαμίλιου Τείχους, που εκτεινόταν κατά μήκος του Ισθμού από τις ακτές του Σαρωνικού ως τον κορινθιακό κόλπο, καθιστώντας το ως ένα από τα μεγαλύτερα οχυρωματικά έργα. Η πρώτη κατασκευή του τείχους έγινε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-451). Μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του α΄ μισού του 6ου αιώνα και μεταξύ των ετών 548 και 560 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός μερίμνησε για την ανοικοδόμηση του τείχους.

ΣΤΟΥΣ αιώνες που ακολούθησαν παρατηρείται δραστηριότητα γύρω από τις βασιλικές που βρίσκονταν έξω από τα τείχη, ενώ στον χώρο της ρωμαϊκής αγοράς από τα τέλη του 6ου έως και τον 8ο αιώνα πραγματοποιούνται ταφές. Ανασκαφικά ευρήματα στις βασιλικές Κρανείου, Κοδράτου και μίας μικρής βασιλικής στον Ακροκόρινθο φανερώνουν ίχνη κατοίκησης κατά τον 7ο αιώνα. Ανάλογη δραστηριότητα έχει επισημανθεί και στην περιοχή Διαβατίκι που βρίσκεται κοντά στο Λέχαιο. Ειδικότερα στην περιοχή του Κρανείου έχουν έρθει στο φως οικοδομικά λείψανα εγκαταστάσεων και ευρήματα που δείχνουν ότι ο χώρος κατοικείται κατά τη μεσοβυζαντινή και υστεροβυζαντινή περίοδο .

ΣΤΑ τέλη του 8ου αιώνα και μετά την ανασυγκρότηση της αυτοκρατορίας η Κόρινθος γνωρίζουμε πως ορίζεται πρωτεύουσα του θέματος της Πελοποννήσου και έδρα στρατηγού. Ως έδρα αρχιεπισκόπου είναι φυσικό πως η πόλη θα έπρεπε να διαθέτει ένα μεγάλο μητροπολιτικό ναό. Παρά την έλλειψη ανασκαφικών δεδομένων, πλήθος γλυπτών που χρονολογούνται από τον 9ο μέχρι και τα τέλη του 12ου-αρχές 13ου αιώνα αποτελεί ένδειξη ύπαρξης ναών που γνωρίζουμε από τις πηγές, όπως ο ναός του των Αγίων Θεοδώρων, του Σωτήρος ή η λατινική μονή του Αγίου Νικολάου. Στη θέση του ρωμαϊκού «βήματος», από όπου είχε διδάξει ο απόστολος Παύλος χτίστηκε μικρή βασιλική, λείψανα της οποίας σώζονται ακόμα, ενώ ανασκαφικά έχουν επισημανθεί ναοί στην κρήνη Πειρήνη και στα νότια του Μουσείου, ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου που σωζόταν μέχρι το 1937, ο ερειπωμένος με μεταγενέστερες επεμβάσεις σημερινός ναός της Αγίας Παρασκευής, κ.ά.

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ λόγω της θέσης της που ευνοούσε την ανάπτυξη εμπορικής δραστηριότητας πρέπει να αναδείχτηκε σε σημαντικό κέντρο της μεσοβυζαντινής περιόδου. Η εύρεση νομισμάτων και θησαυρών αυτής της περιόδου δείχνουν να πιστοποιούν την οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Στα τέλη άλλωστε του 11ου αιώνα γνωρίζουμε πως οι Βενετοί συγκέντρωναν στην Κόρινθο φημισμένα προϊόντα της περιοχής, όπως μεταξωτά υφάσματα και λάδι, ενώ στα 1165-1171 ο Vitale Voltani, αντιπρόσωπος του Romano Mairano, μονοπωλούσε την κορινθιακή αγορά λαδιού εκ μέρους της Βενετίας. Φημισμένη ήταν η πόλη και για το εμπόριο της κορινθιακής σταφίδας από τη γνωστή ποικιλία εγχώριου σταφυλιού. Στα τέλη του 11ου αιώνα, σύμφωνα με τα ανασκαφικά δεδομένα ο ανοιχτός μέχρι τότε χώρος της ρωμαϊκής αγοράς καταπατείται από διάφορα κτίσματα, τα οποία παρά τις ασαφείς πλέον φάσεις οικοδόμησης, περιελάμβαναν καταστήματα, συγκροτήματα κατοικιών, λουτρών, μοναστηριών και κάποια εργαστήρια. Πιστοποιημένη είναι η ύπαρξη εργαστηρίων κεραμικής, επεξεργασίας γυαλιού, χρυσού και ορείχαλκου, ενώ παρότι ακόμα δεν είναι επιβεβαιωμένο ανασκαφικά, υπάρχουν σαφείς αναφορές για εργαστήρια μεταξουργίας, όπου επεξεργάζονταν και έβαφαν το μετάξι.

ΠΑΡΑ το πλήγμα που δέχεται Κόρινθος το 1147 από την πειρατική επιδρομή του στόλου του Ρογήρου της Σικελίας, η πόλη συνεχίζει την ισχυρή της παρουσία και περιγράφεται το 1154 από τον Ιντρίσι, γεωγράφο της αυλής του Ρογήρου, ως μεγάλη και ακμάζουσα, ενώ στα τέλη πλέον του 12ου αιώνα ο Χωνιάτης αναφέρει τα δύο της λιμάνια, Λέχαιο και Κεγχρεές και την ανθηρή εμπορική δραστηριότητα που αναπτυσσόταν κάτω από το κάστρο του Ακροκορίνθου. Τον 13ο, κατά την έλευση των Φράγκων, η πόλη πρέπει να ήταν οχυρωμένη με πύργους και περιμετρικό τείχος, όπως δείχνουν ανασκαφικά δεδομένα, ενώ η εμπορική της δραστηριότητα παραμένει ανθηρή παρά την διοικητική αλλαγή. Από αυτή την περίοδο, δυτικά της ρωμαϊκής αγοράς εντοπίστηκαν κατάλοιπα μίας συνοικίας που από τα ευρήματά της διαπιστώνεται η εισαγωγή σημαντικού αριθμού αγγείων από την Απουλία και το Βένετο. Η λεηλασία των Καταλανών το 1312, ο σεισμός κοντά στο 1320 και η Μεγάλη Πανώλη του 1348 οδηγεί την Κόρινθο στον μαρασμό. Σύμφωνα με την περιγραφή του Niccolò da Martoni, το 1395 υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες σπιτιών εντός του περιβόλου του Ακροκορίνθου, ενώ η κάτω πόλη βρίσκεται σε ερειπιώδη κατάσταση.

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ] “ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΣΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ”

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΓΗ: Η ΜΥΘΙΚΗ ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

Hits: 1121

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό ΠΛΟΥΤΟΣ και η γλυκειά ζωή, της μυθικής Πόλης των Πόλεων, με τη προστασία των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, έχει αφήσει άσβηστα χνάρια, πάνω, και μέσα στη γή της. Γλυπτά και αγάλματα, Θεών, Μουσών, Ήρώων, από λευκό μάρμαρο, διακοσμημένα με ατόφιο χρυσό, του Ερμή, της Αθηνάς, του Κλάριου Απόλλωνα,
της Αφροδίτης, του Ηρακλή, και Ρωμαίων Αξιωματολυχων, μαρτυρούν την ακμή της και τη Ρωμαϊκή περίοδο. Λαμπροστολισμένη, με περίφημα έργα Τέχνης, ξακουστή για τα πήλινα μελανόμορφα αγγεία, Κορινθίων δημιουργών, θαυμαστή παραγωγή, που, ταξίδευε σ’ όλο τον Κόσμο, και κοσμούσε Ιερά, κρήνες, και κτήρια, εντός και εκτός των τειχών δια χειρός Κεραμέων, στο φημισμένο Εργαστήρι, τον Κορινθιακό Κεραμεικό. Ή ακμάζουσα ιερά Πορνεία, της Αφροδίτης, η περιλάλητη, με 1000 Ιέρειες, αφιερωμένες δούλες στη Θεά, η πιό διάσημη η Λαϊδα, της χάρισε πλούτο αμύθητο, μιας και η διαμονή των κοινών θνητών, στη Πόλη των Πόλεων, ήταν πολύ δαπανηρή, ως η σωζόμενη επιγραφή μας πληροφορεί. “Ού Παντός πλείν ες Κόρινθον“. Πρώτη άκουσε,τον Απόστολο της χριστιανικής Πίστης, να διδάσκει, ταπεινότητα, με την ελπίδα, να βρεί τον δρόμο του Χριστού τον καλό τον ίσιο, που είναι από την άλλη όχθη, αυτής των ηδονών.

-ΜΝΗΜΕΙΟ της Ανθρωπότητας, η ΔΙΟΛΚΟΣ της Κορίνθου, στέκει ακόμα εδώ, γεμάτη από τα χνάρια των δοξασμένων Προγόνων, της Νέα Πόλης, που ΄σέρναν με σοφία, τα καράβια τους, πάνω στο δυνατό κορμί της, και την ταξίδευαν στην Οικουμένη. Ένωσαν με τρόπο απλό, μα και σοφό, δυό θάλασσες, σαν αδελφές, αχώριστες, και του μνημείου τα σημάδια άσβηστα, για να θυμίζουν.

-ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ Πολιτισμών ο Ποντιάδα Ισθμία, που τα αρχαία χρόνια της Κορίνθου, πάντρεψε επιρροές, προερχόμενες από παντού. Η αρχαιολογική σκαπάνη εντόπισε οικισμούς, από τη νεολιθική και Πρωτοελληνική περίοδο. Ήκμασε, λόγω της εμπορικής σχέσης, της Κορίνθου, με όλον των κόσμο. Μετά τη πτώση των Μυκηναϊκών Βασιλείων, Ιωνικοί μύθοι, αυτοί του Παλαίμωνα και του Θησέα, την ταξίδεψαν. Το Ιερό του Ποσειδώνα που υψώθηκε, στο δάσος με τις κουκουναριές, σε περίοπτη θέση, έγινε τόπος συνάντησης, των Ελλήνων, για σύσφιξη των δεσμών τους. Σύμφωνα με τον μύθο η Ίσθμία, άρχισε τους νεκρικούς αγώνες, προς τιμή του Ήρωα Μαλικέρτη, -Παλαίμονα, όταν με τη μητέρα του, Ινώ Λευκοθέα, έπεσαν από βράχο, στον Σαρωνικό, και ένα δελφίνι, πήρε το παιδί στη ράχη του, και το ακούμπησε στη παραλία νεκρό. Ερείπια μαρτυρούν, και την ύπαρξη του Ιερού, όπου οι Κόρινθος, τελούσε τους αγώνες των Ισθμίων. Σέ εξέχουσα θέση, τον 2ο π.Χ. αιώνα, σηκώθηκαν στο σηκό του Ιερού, αγάλματα, του Μελικέρτη, του Ποσειδώνα, και της συζύγου του Αμφιτρίτης. [ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΓΗ: ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΟΡΙΝΘΟΣ [Συνέχεια από το προηγούμενο]

Hits: 1156

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ, ως αποικία του της Οικογένειας, του Καίσαρα Αυγούστου, στολίστηκε με περικαλλή κτίρια, μνημεία, και οικίες Ρωμαίων, και Ελλήνων, που αντανακλούν, τον πλούτο της, και απεικονίζεται, σε επιγραφές και νομίσματα. Σταδιακά όμως χάνει την αίγλη της, λόγω καταστροφών, από επιδρομές βαρβάρων, και του Εγκέλαδου.

Ό ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ μας πληροφορεί, πληρέστερα, χάρη της επίσκεψής του, στη φημισμένη Πόλη φτάνοντας από των Κεχρεών το λιμάνι, όπου πρωτοαντίκρισε το Κράνειον Άλσος, ένα από κυπαρίσσια δάσος, όπου και οι τάφοι, του Διογένη και της Λαϊδας.

– ΟΛΑ τα αρχαία κτίσματα, και μνημεία, ανακαινισμένα και μετασκευασμένα, από τους Ρωμαίους, που σεβάστηκαν, και τίμησαν, αυτή την δοξασμένη Ελληνική Πόλη, κατά πως της, έπρεπε, ίσως και θέλοντας να σβήσουν, τη μνήμη, της καταστροφικής μανίας, του Ύπατου Μόμμιου, τη σύληση των κτερισμάτων, των αρχαίων, Κορινθιακών τάφων, θησαυρισμάτων ανεκτίμητων, που μεταφέρθηκαν στη Ρώμη, ή Πουλήθηκαν.

-Ή ΡΩΜΑΊΚΗ Αγορά, με περικαλλή καταστήματα, κτίρια, αγάλματα, των Αρχαίων Θεών, της Αρτέμιδος, Εφεσίας, και της Αθηνάς, όπως και υψηλόβαθμων Ρωμαίων, εκοσμείτο Ό Αρχαίος Ναός του Απόλλωνα, μετασκευασμένος, για την Αυτοκρατορική Λατρεία, δέσποζε της Ρωμαϊκής Αγοράς, όπου και το Βήμα, χώρος τελετών και ομιλιών. Τό Ιερό της Αθηνάς χαλινίτιδας, που βοήθησε τον Βελλερεφόντη, να ζέψει τον Πήγασο, τά Προπύλαια, το Ασκληπιείο, το Ιερό της Πάνδημης Αφροδίτης, το Θέατρο, διακοσμημένο, με μυθικές σκηνές, όπως οι άθλοι του Ηρακλή, η Αμαζονομαχία, και Γιγανομαχία, οι κρήνες της Πειρίνης, της Λέρνας, των Λύχνων, μετασκευασμένα, μαρτυρούν, την ακμή της.

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ως η αρχαιολογική σκαπάνη μας πληροφορεί, και πολλά θησαυρίσματα, που ανακάλυψε, φυλάσσονται στο Μουσείο της, με περισσή φροντίδα, ως αποικία Ρωμαϊκή, κτίστηκε από την αρχή, και απόκτησε, τη παλιά της αίγλη, που κατάστρεψαν, οι επιδρομές βαρβάρων, στους χρόνους της παρακμής της, αλλά και ο Εγκέλαδος. Μά και πάλι υψώνεται περήφανη, πάνω στη γή και εξελίσσεται, σε ακμάζουσα Πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας! [ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου 2017

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΓΗ: ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΣ [Συνέχεια από το προηγούμενο]

Hits: 1141

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΑΚΡΟΠΟΛΗ της Αρχαίας Πόλης ο Ακροκόρινθος, φρουρός ακοίμητος προστάτης, ενωμένος με τα μακρά τείχη, της χαρίζει ασφάλεια, δύναμη, και αυτή η ωραία, ξέγνοιαστη ερωτοτραγουδάει. Ό Παυσανίας, μας πληροφορεί, ότι η Θεά Αφροδίτη, εκεί κατοικούσε, με χίλιες δούλες- Ιέρειες, αφιερωμένες ως αναθήματα, από κοινούς θνητούς, ευχαριστώντας την, για τη νίκη που ένοπλη χάριζε, στους Κορίνθιους, στον Πόλεμο, ακόμα και στους αθλητές, στους αγώνες. Στόν ίδιο Ναό,-Ιερό, λατρευόταν ο Ήλιος και ο Ερωτας. Καλωσόριζαν τους Κορίνθιους μέσα στά τείχη, του Ακροκόρινθου τους Πολίτες Κορίνθιους, και τους ταξιδευτές, λαμπρά Ιερά, της Δήμητρας, κόρης της Βίας, και της Ανάγκης, της μητέρας των Θεών, των Μοιρών, της Ήρας Βουναίας του, Δυό Τεμένη της Ίσιδος, και τέσσερα αφιερωμένα, σε Αιγύπτιες Θεότητες!

– “ΟΥ ΠΑΝΤΟΣ πλείν ες Κόρινθον” ακούγεται σ’ όλη την Οικουμένη τότες που η φτεροφόρος φήμη της, με φορεσιά πολύτιμη, και λαμπροστολισμένη, μ’ ελληνική γλυκολαλιά, τη δόξα και τα πλούτη της ταξίδευε μ’ αλαζονεία περισσή σαν διαλαλούσε, πως ήταν δύσκολο κοινοί θνητοί να τη χαρούνε, μιάς και για χάρη, των πιό όμορφων Θεών της Αφροδίτης και του Απόλλωνα, φτιάχτηκε, από του ίδιου του Δία του Αρχιτέκτονα όλου του Κόσμου, τα θεϊκά τα χέρια, κι’ είναι απαιτητική απ’ τους κοινούς θνητούς, η ωραία Πόλη! Γι’ αυτή την ωραιότητα, πολλοί Θεοί, θελήσανε να τήνε κατοικήσουν, ή Ήρα, η Αθηνά, η Δήμητρα, ο Διόνυσος, και ο Θεός της Θάλασσας, ο χθόνιος Ποσειδώνας!

ΉΓΕΤΙΔΑ Πόλις η Αρχαία Κόρινθος, δίπλα στις Ηγέτιδες Αθήνα
και Σπάρτη, κατά τον Θουκυδίδη, έδωσε πρώτη την αφορμή
του εμφύλιου σπαραγμού. Εντάχθηκε στη Πελοποννησιακή
Συμμαχία, στο πλευρό της Σπάρτης, ως αντίπαλος της Αθήνας,
και στο τέλος του Πολέμου,και τη καταστροφή της Σπουδαίας Πόλης, στράφηκε εναντίον της ηγεμονεύους Σπάρτης,
διεκδικώντας την ανεξαρτησία. Μετά την ήττα, από
τον Φίλιππο Β’ τον Μακεδόνα Βασιλέα, Πατέρα του Αλέξανδρου
ή Κόρινθος έγινε τόπος συνάντησης των Ελλήνων, πλην Λακεδαιμονίων, όπου με το “κοινό” τη Πανελλήνια Συμμαχία,
αναγνωρίστηκε ο Κυρίαρχος, Μακεδόνας, Αρχιστράτηγος,
στην εκστρατεία εναντίον των Περσών, την οποία λόγω του θανάτου του ο διάδοχός γιός του Αλέξανδρος πραγματοποίησε.

– Ή ΚΟΡΙΝΘΟΣ, η Ηγέτιδα Πόλη, συμμετείχε στο πλευρό, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην εκστρατεία στην Ασία. Μετά τον θάνατο του Μακεδόνα Βασιλέα, Έλληνα Στρατηλάτη, έγινε θέατρο μαχών, μεταξύ των διαδόχων, με τίμημα και πάλι την ανεξαρτησία της. Αρκετά χρόνια αργότερα, επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κυριεύτηκε από τον Ύπατο Λεύκιο Μόμμιο, την κατέστρεψε, εξανδραπόντισε τους κατοίκους, άρπαξε τα έργα της κλασικής Αρχαιότητας, και η Τρανή Πόλη με την Αρχαία Ελληνική μορφή, χάθηκε για πάντα, από προσώπου γης.

[Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου]

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ: ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΕΦΥΡΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ

Hits: 1201

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΦΘΑΝΟΥΝ οί μακρινοί πρόγονοί μας, στη ποθητή γη, εδώ που το τραγούδι γίνεται λυγμός, όταν θυμώνουν οι Θεοί, Εδώ, που ο αγέρας των κυμάτων, σμίγει με των Σειρήνων, το ερωτικό το πλάνο, κάλεσμα, κι’ υφαίνει αισθήματα, και πύρριους χορούς, ελπιδοφόρους, μη και θελήσουνε οι πάτριοι, Ολύμπιοι, να ξανά υψωθούν πάνω σ’ αυτά τα ευλογημένα χώματα, περόλαμπροι Ναοί, και ιερά, του Απόλλωνα, της Αθηνάς, της Αφροδίτης!

ΕΦΥΡΑ το πρώτο όνομα της αρχαίας πόλης. Της το έδωσαν οι Ολύμπιοι Θεοί, για να τιμήσουν τη κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδος, γυναίκας του Ήλιου, που στους δυό τους γιούς, Άλωνα και Αήτη, τη χάρισαν στη συνέχεια. Ό εγγονός του Ηλιου Κόρινθος, τη λάτρεψε, και αυτή τον παρακάλεσε, να της χαρίσει το όνομά του. Άλλη εκδοχή μας πληροφορεί, πως οι ίδιοι οι Θεοί, της έδωσαν το όνομα μιας πανέμορφης κόρης, λόγω της φυσικής ωραιότητάς της, αλλά και για να την διαιωνίσουν, που ερωτεύθηκαν, και την έλεγαν Κόρινθο [κόρη-άνθος]. Τή λάτρεψαν οι Θεοι. Ό Ήλιος και ο Ποσειδώνας την απόκτησαν μα του Κάλλους η Θεά η Αφροδίτη με τις Ιέρειες της ηδονής, που στον Ακροκόρινθο κατοικεί, και σ’ όλη τη γη τηνε ταξίδεψε. Άλλά, και οι γιοί του Ποσειδώνα, ο Λέχης και ο Κεχρίας, πλούτη αμύθητα της χάρισαν, και έδωσαν το όνομά της στα λιμάνια της.

-ΌΤΑΝ στης Κορίνθου το αρχαίο λιμάνι, αράξει πλοίο, στους νέους χρόνους, και στείλουν οι Θεοί, άξιο, ισάξιο του Περίανδρου άνδρα, σε γνώση και Σοφία, και εκλεκτό της Μούσας, για να τη κυβερνήσει όπως παλιά, με τόσα, όσα δεν έχουν ειπωθεί, για την αρχαία των Ελλήνων Πολιτεία, το υπέρλαμπρο αστέρι, να ομορφοκεντήσει απ’ την αρχή, με λέξεις μαγικές, μαλαματένιες, της φήμης της τη φορεσιά, τη λαμπροστόλιστη, με ήλιους και φεγγάρια, τότες, ίσως μπορεί, οι Ολύμπιοι Θεοί, να ‘ρθούν να τη ξανακατοικήσουν!

-ΗΜΙΘΕΟΙ, Βασιλείς, για αιώνες, την αρχαία πόλη κυβέρνησαν. Στον πολύχρονο πηγαιμό της, την ακμή, η παρακμή ακολούθησε, και από κυβερνήτες δυνάστες, οι πολίτες της, μεγάλη καταπίεση δέχτηκαν. Οί Ολύμπιοι Θεοί τη λυπήθηκαν, τους χείριστους Βασιλείς εξεδίωξαν, και την διακυβέρνηση στον Κύψελο έδωσαν, που τη λάτρεψε, με σύνεση και σοφία, τηνε κυβέρνησε, δόξα, και τιμές, και πλούτη της χάρισε. Μετά απ’ αυτόν, στον θρόνο ανέβηκε, ο γιός του Περίανδρος. Τύραννος και αυτός, ίδια με τον Πατέρα του με σοφία κι’ αγάπη, τήνε κυβέρνησε. Ή Σαραντάχρονη εξουσία του, ήταν ο χρυσός της αιώνας, που πλημμύρισε ,με πολύτιμα δώρα, την ιστορική αυτή γη.

-ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗΣ αρχαίας γης, τα θησαυρίσματα, ζηλευτά και ζηλεμένα, ερωτικά δεμένα, με θαύματα και αισθήματα, πολυτραγουδισμένα, δώρα, πολύτιμα στολίδια, Θεϊκά, ομορφαίνουν το σώμα της, και θαμπώνουν τα μάτια. Ή κρυφή γοητεία τους, το θαύμα της ύπαρξής τους, φάρος ακοίμητος, για αιώνες προσκαλεί τον ταξιδευτή, να την αγαπήσει, με λυγισμένα γόνατα να τη προσκυνήσει…………… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο εκδ. 2017

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΕΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ [1864-1951]

Hits: 1228

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Ήταν ο Ποιητής ετούτος, από το γένος των αετών!
Μέ το πρώτο πέταγμα των φτερών του, έφθασε στη κορυφή”

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ [Αναφορά στον Γκρέκο]

Γενέθλιος τόπος του Τρανού Ποιητή η Λευκάδα, γόνος μεγάλης Οικογένειας που μετρούσε ήρωες, αγωνιστές του 1821,και Πολιτικούς. Ή Ποίηση του Σολωμού και του Λευκαδίτη Βαλαωρίτη, μαζί με την απόλυτη ομορφιά της γενέθλιας γής, έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον πηγαιμό του, στο Οικουμενικό τοπίο του Πνεύματος. Ήδη από το 1902 δημοσίευσε τα πρώτα του Ποιήματα, στα περιοδικά της εποχής, τά οποία δεν τα συμπεριλαμβάνει στη συγκεντρωτική έκδοση, του Ποιητικού του έργου. Τον Αύγουστο του 1906 συναντά τη εύπορη Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ, που έγινε για χρόνια η πιστή του συντρόφισσα, δίνοντάς του απλόχερα την αγάπη της ,με όλες τις τις δυνάμεις ψυχικές, πνευματικές οικονομικές. Εκτίσαν το πανέμορφο σπίτι τους, που κοσμεί συντηρημένο τη Κορινθιακή Γή, και που γίνεται και επίκεντρο της δράσης τους, στην αγαπημένη ΣΥΚΙΑ, όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του, μετά τον χωρισμό του από την Εύα ,με τη δεύτερη σύζυγό του την Άννα, μιά σπουδαία γυναίκα, που είχα τη τύχη να τη γνωρίσω, προσωπικά.

-Ο ΤΡΑΝΟΣ αυτός Ποιητής, βαθύς γνώστης της τρισχιλιόχρονης Ελληνικής Παράδοσης, λάτρης της ωραιότητας, της φίλτατης Πατρίδας, άφησε μοναδικά Πνευματικά θησαυρίσματα, με φορείς, τους Ομηρικούς, Ορφικούς, Πλατωνικούς, Αθηναϊκούς, Σπαρτιατικούς κόσμους, και χρόνους. Ή αίσθηση της ζωής κυριαρχεί αρμονικά, στους υπέροχους λυρικούς, Ορφικούς στίχους του, δεμένη με κοσμοθεωρίες, και υπερβάσεις, που έδρασαν ως εντολείς, μιας ενιαίας διαδικασίας, βασισμένης σε βιώματα, προσωπικά, και του Λαού, αλλά και στη διδαχή, και στην έρευνα, τη μελέτη, φαινομένων και αναφορών, που αφορούν την αρχή και το τέλος της υπαρκτής ζωής. Τήν ανατολή και τη δύση της.

-ΛΑΤΡΗΣ του Ελληνικού τοπίου, συνομιλητής με τον αρχαίο και νέο κόσμο, τη Λαϊκή παράδοση, με μιά ένταση, φωτιά αναφτή, θέρμανε τη ψυχή του Νεότερου Ελληνισμού, προσδιόρισε την Ελληνικότητα, και με περηφάνεια τη παρέδωσε στους Ποιητές του 30 που αποδέχθηκαν με τη σειρά τους, της Πατρίδας
τα λάθη και τα πάθη, αλλά και τα θαύματά της! Όραματιστής Μέγας της συμφιλίωσης των Ανθρώπων, κάτω από έναν γαλήνιο, κυανό ουρανό του Πλανήτη γη, όρισε σαν τόπο συνάντησης, το αρχαίο αμφικτιωνικό κέντρο των Δελφών, κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα.

-Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΙΔΕΑ που είναι η ψυχή και η σκέψη του Ελληνισμού, του έδωσε το χρίσμα του Μεγάλου Ποιητή, και του Σπουδαίου Έλληνα Πατριώτη, έτσι που ταξίδεψε την Ελλάδα, έως της γης την άκρη, παίρνοντας θρυλικές διαστάσεις το όνομά του, από τα πνευματικά περάσματά του, μαζί με την αγαπημένη μου Εύα, από τους Δελφούς, στην Ολυμπία, τη Σαλαμίνα, και στα Πνευματικά κέντρα των μεγαλουπόλεων. Ή Ποίησή του σαν κραυγή, με τη μορφή του ρυθμισμένου λόγου, έφθασε σ’ όλη την Οικουμένη.

-Η Πολιτεία αδιάφορη, τον άφησε αβοήθητο, και η βύθιση από την επιφάνεια της Δελφικής ιδέας, του οράματός του, λύπησε βαθειά τον Τρανό Ποιητή. Ξαναβρήκε όμως, τον ρυθμό, την αρμονία στη ζωή του, μέσα από τη Ποίησή του, που τον ύψωσε ως του ήλου τα μέρη.

-ΈΖΗΣΕ μιά ζωή απροσκύνητη, γιομάτη έρωτα ιδιομορφία, μυστήριο και δημιουργία, με πλήρη γνώση, του προορισμού της Ποίησης, και του δικού του ρόλου ως Ποιητή, εμπνέει με τους ρωμαλαίους στίχους του, συνεπαίρνει, εμψυχώνει εκθειάζει τους Έλληνες, αγωνιστές του Αλβανικού μετώπου. Μέσα στη βαρβαρότητα της Γερμανικής Κατοχής, που σκόρπισε τον πόνο και τον θάνατο στο τόπο του, μάχεται με το σπαθί της Ποίησης στο χέρι, με ορμή, σαν μανιασμένη θάλασσα, πληρώνοντας φόρο τιμής στη δύστυχη Πατρίδα.

-Ο ΘΑΝΑΤΟΣ του Παλαμά, η παρουσία του, και το ποίημά του-ύμνος για τον νεκρό Ποιητή, συγκλόνισε τον σκλαβωμένο, Έλληνα Λαό. Αποκαμένος ο Ποιητής μας από τη θλίψη, γι’ αυτά που βρήκαν τη Πατρίδα, μετά το τέλος του Πολέμου, Τα Δεκεμβριανά, ο αδελφοκτόνος σπαραγμός, η υπαταγή, στους μασκαρεμένους φίλους, η αδιαλλαξία, αδικαίωτος, μετέωρος, αόρατος, από τους τότε κρατούντες, στερούμενος τιμές, που δικαιούταν, φτωχός, ανύμπορος, αυτός ο Γίγαντας του Λόγου, ο Εθνικός μας Ποιητής, αναμετάξυ Σολωμού, Παλαμά, και Καβάφη, “φεύγει” μια μικρή στιγμή του ηλιογέννητου Καλοκαιριού, τον Ιούνιο του 1951.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια