RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Αγαπημένε μου Αναγνώστη
Τό εικονιζόμενο πόνημα, με τη μορφή δοκιμίου, έγινε είς μνήμην του Σπουδαιότερου οικουμενικού ζωγράφου του 20ου αιώνα, του ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ από μια Ελληνίδα, έτσι που απεικόνισε την αρχαία δόξα της Ελλάδας μας, με θαυμαστό τρόπο με τα υπέροχα έργα της Μεσογειακής περιόδου, που είναι διαποτισμένα, με το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, την Ελληνική ψυχή και σκέψη, εμπνευσμένο από την Μυθολογία, ως προς το θέμα, και περιεχόμενο, αλλά, και την αρχαία Ελληνική ζωγραφική, στην οποία βρήκε, τη ποιότητα, και το είδος του σχεδίου, που με τη δική του εμπνευσμένη, εξαίσια επέμβαση, ξαναγεννήθηκε!

Ό ΜΕΓΑΛΟΦΥΉΣ αυτός ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης, [1881-1973] αρχιμάστορας του πρώτου μισού, του 20ου αιώνα πατέρας του κυβισμού, αποδείχθηκε και μεγάλος φιλέλληνας, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο!
=Μέ δεδομένη την επί χρόνια ενασχόλησή του με την Τέχνη, σαν δημιουργός, γκαλερίστα και συλλέκτρια, ερεύνησα, μελέτησα, και έμαθα πολλά, για την αγαπητική αυτή σχέση με τη πατρίδα μου, και αποφάσισα να μοιρασθώ, τη χαρά, και τη περηφάνεια αυτή μαζί σου.

-ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΑΛΛΟΝΤΑΣ τα ζωγραφικά έργα των αρχαίων προγόνων μας, τον τρόπο γραφής τους, με αυτά του Μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, θα συναντήσουμε, την ιδιαίτερη προτίμηση, στη παράσταση μορφών, και θα εκτιμήσουμε τη μοναδική τεχνική τους, Τή βασανισμένη πνευματικά απόδοση του φωτός,και της σκιάς, καθώς και την αλήθεια της σκιαγραφίας. Μέ απλές μόνο γραμμές, με τη φορά τους μόνο, χωρίς βοήθεια, λεπτών γραμμών, για φωτοσκίαση, χωρίς άγγιγμα κανενός χρωματικού τόνου, δίνεται ο όγκος. Είναι έτσι ακριβώς, που το βλέπουμε, στην αρχαία Ελληνική Τέχνη.

– Ο ΠΙΚΑΣΟ δέν είχε την ευκαιρία να μεταβεί στην Ελλάδα, κάτι που μπόρεσε να πραγματοποιήσει στήν Ιταλία. Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία της Ελλάδας, μέσα στη πολυσύνθετη δέσμη των μεσογειακών του πηγών, και ερμηνεύσεων, ήταν πολύ μεγάλος, προς το θέμα, το περιεχόμενο, και τη τεχνική, αποδεικνύοντας, πως οι Ελληνικές κλασικές πηγές, είναι ρέον ύδωρ, για τη σύγχρονη Τέχνη. Επηρεασμένος, βαθιά ο Μεγάλος Δημιουργός, από τον θησαυρό της Ελληνικής μυθολογίας, στην πρώτη του κλασική φάση, στο τέλος της ροζ περιόδου αποτελεί μιά νέα κατάκτηση, της Ελληνικής κληρονομιάς και της πλαστικής της πορείας, πηγαίνοντας από τη χάρη του Πραξιτέλη, πίσω, στην αρχαϊκή ιερατικότητα, των Αττικών σχεδίων, πάνω σε αγγεία ή καθρέφτες.

-ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ σχέδιά του, με μολύβι, ή με ασημένια πούντα, με θέματα εμπνευσμένα από τη μυθολογία, εγκαινιάζουν το μυθολογικό ρεύμα, με τις καλυμμένες εξομολογήσεις, που ξεπροβάλει κατά περιόδους, σ’ όλο το έργο του, και καλύπτει, εξ ολοκλήρου, τον φανταστικό κύκλο του Μινώταυρου………….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Αυτή η γραφή φίλε αναγνώστη θα σου κρατήσει συντροφιά για κάποιες μέρες λόγω του σπουδαίου ενδιαφέροντος που έχει ως θέμα για εμάς τους Έλληνες.

-Σημείωση “Σάς πληροφορώ με ταπεινότητα, πως πρίν κάποιες μέρες, έστειλα, αντίγραφο του χειρόγραφου του πονήματος αυτού με αγάπη στον γιό του Μεγάλου Ζωγράφου ΚΛΩΝΤ ΠΙΚΑΣΟ στο Παρίσι, μεταφρασμένο στην αγγλική το κεφάλαιο που αναφέρεται στην σχέση του Πατέρα του μέσα από το έργο του με την ΕΛΛΆΔΑ.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Ή γλώσσα του Ποιητή, επισημαίνει τις μέχρι
πρίν ακατανόητες σχέσεις έως ότου οι λέξεις
που την αναπαριστούν, με το πέρασμα του χρόνου,
γίνουν σημείαναλογιών, και Ιδεών!”
[ΣΕΛΛΕϊ]

“Τό φαινόμενο της γλώσσα της Ποίησης,
δεν είναι διόλου άθροισμα μερικών λέξεων,
συμβόλων των πραγμάτων αλλά μιά ηθική δύναμη,
που η ανθρώπινη διάνοια τη κινητοποιεί,
ωσάν να υπάρχει από τα πράγματα.”
[ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ]

“Ποίηση είναι η μόνη δύναμη, εκείνη
που αφυπνίζει ανθρώπους σημαντικούς, ώστε
να προλαλέσουν, την ευεργετική αλλαγή,
στις αντιλήψεις, και τους θεσμούς.”
[Π.Μπ.]

Η ΠΟΙΗΣΗ φίλε αναγνώστη έχει ένα πολύ σπουδαίο προορισμό. Εκτός από να προσφέρει ευχαρίστηση, και συγκίνηση, με τον ρυθμό της, τη μοναδικότητά της, το όνειρο ,το μυστήριο, το πάθος, γίνεται πιό ουσιώδης, ανοίγοντας τον δρόμο στα πνευματικά θέματα, και στις ιδέες στις αξίες, τους προβληματισμούς, στους χαλεπούς καιρούς σαν τους τωρινούς, στά βάθη του είναι.

-ΑΥΤΗ η Σπουδαία, οφείλει να καλλιεργεί την ευαισθησία να οδηγεί, να παρακινεί, να παρηγορεί, να γαληνεύει, και να δίνει τη δυνατότητα, της επικοινωνίας, μεταξύ των ανθρώπων. Να απαλύνει από τα πάθη της ψυχής τους, να εξάπτει τον ηρωισμό τον Πατριωτισμό, την αγάπη ,τον έρωτα, την αφοσίωση, και όπως άλλωστε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία, έχει μεγάλη πολιτιστική αξία! Ποίηση είναι η ίδια η ζωή. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να βλέπει ο άνθρωπος, να μιλάει, να αγαπάει, να υπάρχει, να αντιδρά. Ένας τρόπος, που στραμένος σ’ αυτά που συμβαίνουν στόν κόσμο, στην εποχή του, να τοποθετεί το “ΕΓΩ” μέ την Ιστορία, το “ΕΓΩ” με το “ΟΛΟΝ”. Τό “ΕΓΩ” ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη, το ιδανικό και το ανελέητο, στην Ειρήνη της ψυχής, την αντίφαση, στην ομορφιά και τη φθορά που φέρνει το πέρασμα του Χρόνου. Τό “ΕΓΩ” ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αμφιβολία, μιά αγωνία, ένα ατέλειωτο παραλήρημα, πότε αισιόδοξο άλλοτε Πισιόδοξο, που σηματοδοτεί προσαρμοσμένο στη κάθε εποχή.

-Η ΛΕΞΗ “Νεοτερικότητα” σημαίνει ακριβώς αυτό. Προσδιορίζει τη θέληση, του ανθρώπου, να ανήκει ολοκληρωτικά στην εποχή του. Είναι δηλαδή το τωρινό, το πρόσφατο. Έτσι ο Ποιητής είναι παρών, είναι διαχρονικός, σκέπτεται, και εκφράζεται με τέτοιο τρόπο, που να μας φαίνεται, εντελώς πρόσφατος, των ημερών μας, της εποχής μας, ή ακόμα, και πρόδρομος της εποχής μας.

-ΚΑΤΑ τη γνώμη μας, φίλε αναγνώστη, δεν υπάρχουν Κλασικοί, Ρομαντικοί, Συμβολιστές: Ρεαλιστές, Υπερρεαλιστές Ποιητές. Υπάρχουν απλά, γνήσιο Ποιητές, που με τον λόγο τους, συνθέτουν τη διαδικασία της ζωής, και τη συνεχίζουν. Μιά ζωή, που οι υπόλοιποι άνθρωποι, με αργό ρυθμό, και πολλές φορές, τυραννικά, ζούμε τη διάρκειά της, ώσπου κάποια στιγμή, όταν τελειώσει ο Χρόνος μας, να φύγουμε απροετοίμαστοι, και απαρηγόρητοι.

ΒΕΒΑΙΑ επιρροές, πάντοτε υπάρχουν, και γονιμοποιούν την έμπνευση, και τη δημιουργία. Ό Ποιητικός Λόγος, είναι η δύναμη που συγκεντρώνει μέσα της, και εκπέμπει γύρω της, ιδέες γεμάτες πάθος, για τον άνθρωπο ,και τη Φύση, ΠΡΟΣΜΕΤΡΆΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΗΧΕΊ,ΌΛΟ ΤΟ ΒΆΘΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΏΠΙΝΗΣ ΥΠΌΣΤΑΣΗΣ, μέ ένα πνεύμα, γεμάτο κατανόηση, για την εποχή και το πνεύμα της.

ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μικρή γραφή πρέπει να πούμε, πως στους σημερινούς καιρούς, δυστυχώς λείπει εντελώς, η Ποίηση που τη ζωή μας, που σημαίνει πως οι ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΊΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΙ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ, καί στη Πατρίδα της Ποίησης την Ελλάδα μας, κακά τα ψέματα, Και γι’ αυτόν τον λόγο είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει κατά πως μας πληροφορεί με τον τελευταίο πεζό του λόγο Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ” ο Νομπελίστας μας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει, γιατί η απουσία της Ποίησης, από τη ζωή μας, περιόρισε τα όρια του εσωτερικού μας κόσμου, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Σέ τι άλλο αλήθεια φίλε αναγνώστη, μπορεί να οφείλεται, το γεγονός, ότι παρ’ όλα τα επιτεύγματα, του σύγχρονου ανθρώπου, [υποδουλώνει τα στοιχεία της Φύσης, με τη Γνώση, την Επιστήμη, τη Τεχνολογία, στο απόγειο, ενώ θα έπρεπε να του ελαφρύνουν τη ζωή του και να ευτυχεί, αντίθετα δυστυχεί? Μήπως επειδή, πρόσθεσε βάρη ασήκωτα? Μήπως, γιατί ή ύλη νίκησε τη εσωτερική του συνείδηση?

ΠΑΥΛΊΝΑ ΜΠΕΧΡΆΚΗ
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Στά Δερβενάκια άνοιξε, η ολόχρυση της ιστορίας η θύρα,
διάβηκε περήφανα το σκλαβωμένο Γένος, υψώθηκε
πανάχραντη, και γέμισε η Ελλάδα μας από πληγές και φως.
Στά Δερβενάκια βρίσκονται τα λείψανα του Δράμαλη,
με το ντροπιαστικό το σάβανό τους, για τη περήφανη
τη νίκη των Ελλήνων ,για της Πατρίδας τη τιμή, τη πίστη
την αγία και την Ελευθερία. Από τα χλοερά τα μονοπάτια τ’ Αγιοναριού, και τις χαράδρες ,ολόφωτη η Λευτεριά έσκυψε εδώ, στο Δερβενάκι και φίλησε το αγιασμένο χώμα του,
το αιματοβαμένο! Εδώ, η ευλογημένη Ελληνική ανδρεία,
έπλεξε δάφνινο στεφάνι κι ύψωσε λάβαρο τιμής, ο αδούλωτος Λαός της! Έδώ, στη Κορινθία μας, έλαμψε ο ωραίος λόγος,
κι’ η υψ’ ωθηκε η Φυλή μας έως του ήλιου τα μέρη, κρατώντας πάντα όρθια της Πατρίδας τη τιμή, σε χαλεπούς καιρούς.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Όταν οι Λαοί και τα άτομα φίλε Αναγνώστη, αναζητούν συνειδητά την Αρετή, και την Ανδρεία, στά Δερβενάκια πρέπει να έρχονται, ευλαβείς προσκυνητές, και να στεφανώνουν με συνείδηση, ευγνωμοσύνης, τις ηρωικές μορφές της υπέρτατης θυσίας για την Ελευθερία..

Ή ΙΔΕΑ της Ελευθερίας, είναι Ιδέα Ελληνική.
Ό ΌΜΗΡΟΣ αντιδιαστέλλει την ήμερον της Ελυθερίας,
ΤΟ ΕΛΕΎΘΕΡΟΝ ΉΜΑΡ από το “ΔΟΥΛΙΟΝ ΗΜΑΡ” και πληροφορεί την ανθρωπότητα ότι “ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΗΣ ΜΑΡΝΑΝΤΑΙ”
Ο ΠΙΝΔΑΡΟΣ θά διακηρύξει πρός τους Αθηναίους, εθεμελίωσαν
τη φωτεινή κρηπίδα της Ελευθερίας.
ΑΛΛΑ και στις γιορτές που ονομάζονταν “Ελλευθέρια”
και που οι πιό θαυμαστές ήσαν των Πλαταιών, ο Άρχοντας,
στον εναρκτήριο χαιρετισμό έλεγε. “Προπίνω τοις ανδράσι, τοις υπέρ της Ελευθερίας των Ελλήνων αποθανούσι.”

-ΟΙ ΗΡΩΕΣ- ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ στα Δερβενάκια, ανανεώνουν τους ιερούς προγονικούς δεσμούς, βοηθούν, να βιώσουμε, το ηθικό μεγαλείο, των εθνικών αγώνων, να ζήσουμε, το αποκορύφωμα της ομαδικής θυσίας, για τη κατασφάλιση της Ελευθερίας, να στοχαστούμε, το ιστορικό μεγαλείο της Φυλής, και τη Πνευματική της διάρκεια. Σέ χαλεπούς καιρούς σαν τους τωρινούς, αυθόρμητα, στρέφουμε τη σκέψη στα μεγάλα Ιστορικά γεγονότα και αναβαφτιζόμαστε ως Έλληνες. Οί καρδιές μας, πλημμυρίζουν από Εθνική έξαρση, και ο στοχασμός θωρακισμένος, από Περηφάνεια, αντικρύζει τα μεγάλα ιδανικά της Φυλής που ανανεώνουν δημιουργικά, το Λαό και το Έθνος.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ σαν αυτά που πραγμάτωσε στά Δερβενάκια, η Ελληνική Ανδρεία, συνειδητοποιούν την αγιότητα της Εθνικής θυσίας, όταν η Πατρίδα καλεί! Λαμπρύνουν τη πίστη και διδάσκουν πως η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη, αλλά πολυδιάστατο ηθικό βίωμα ,και Πνευματική έξαρση.-

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ θυσίας σαν τη θυσία στα Δερβενάκια, απογοητεύουν
την πολυπρόσωπη βία, και κομίζουν σε άτομα και στους Λαούς,
το μήνυμα, πως οι γενναίοι άνθρωποι, και οι γενναίοι Λαοί, δεν έχουν ανέλπιδες αναμονές αλλά δημιουργικές Ιστορικές,
Εθνικές, και Πνευματικές Παρουσίες.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ο Παναγής Παπαληγούρας υπήρξε ένας από τους πλέον εξέχοντες Πολιτικούς του Νέου Ελληνικού Κράτους, της μεταπολεμικής περιόδου. Υπηρέτησε τη μάνα Πατρίδα με αυταπάρνηση, και παρ όλη την μεγάλη συνυσφορά του, στο να προχωρήσει η Ελλάδα μας ,και να ξεφύγει από τη φτώχεια, και τα δεινά της, δεν έχει τιμηθεί η μνήμη του κατά πως του έπρεπε από τη Πολιτεία. Ένα μικρό αγαλματάκι με τη προτομή του, που στήθηκε πρίν από κάποια χρόνια, σε κάποιο σημείο τού αστικού ιστού της πόλης της Κορίνθου, με πρωτοβουλία προσωπικών του φίλων, θυμίζει αχνά, γιατί αχνοφαίνεται τόσο μικρό που είναι. Ούτε από τη Νεοελληνική Βιβλιογραφία, έχει τιμηθεί, κατά πως έπρεπε, που να περιλαμβάνει την υποθήκη αυτού του Μεγάλου Έλληνα Πολιτικού,,εκτός από κάποιες μικρές Συγγραφικές προσπάθειες.

Ό ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑΣ ένας καλός Έλληνας, με Δημοκρατική αγωγή, σπάνια θεωρητική κατάρτηση, και Πολιτικοοικονομική σκέψη, άσκησε οικονομική Πολιτική, σε κρίσιμες περιόδους, από τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση, μέχρι τις διαπραγματεύσεις, για την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ που ήταν μονόδρομος, για να ξεφύγει η χώρα μας από τη φτώχεια, και την υποανάπτυξη, να γίνει ανταγωνιστική, και να ζήσει, στην αγκαλιά της Ευρώπης, όπως άλλωστε το δικαιούτο. Η ΈΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ήταν αποκλειστικά δικό του έργο.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως, όταν έγινε το όραμά του πραγματικότητα, αυτός δεν ήταν έκεί τη μέρα της μεγάλης γιορτής, στο Ζάππειο Μέγαρο, γιατί είχε χάσει την υγεία του. Τήν πρόσφερε θυσία στη Πατρίδα του. Όπως ανάλωσε και όλη του τη περιουσία, για τη Πολιτική, προκειμένου από υψηλές θέσεις να τη βοηθήσει. Μπήκε στη Πολιτική πλούσιος και “έφυγε” από τη ζωή φτωχός, αυτός ο Ευπατρίδης! Άλλα ήθη μπορεί να πεί κανείς, σε αντίθεση, με το σήμερα, που μπαίνουν στη Πολιτική φτωχοί, ανεπάγγελτοι, και γίνονται πάμπλουτοι.

ΥΠΗΡΞΕ ένας άνθρωπος με ήθος, μόρφωση, ελληνική ψυχή και σκέψη! Ένας Νεοφιλόσοφος, Διανοητής, σθεναρός υπέρμαχος του ισορροπημένου μείγματος, Κράτους και αγοράς, που επεκράτησε σε όλη την Ευρώπη μεταπολεμικά. Ή ανάλυση, του Σπουδαίου αυτού Έλληνα Πολιτικού, και κατά τύχη, Κορίνθιου συνέθετε τη Πολιτική Οικονομία, και τη Κοινωνική Δικαιοσύνη χωρίς να είναι η Οικονομία αυτοσκοπός, αλλά μόνο στην υπηρεσία της Δημοκρατίας και υψηλών, Εθνικών επιδιώξεων. Συγκρουόταν συνέχεια με τα μεγάλα συμφέροντα, έτσι που είχε διατελέσει Υπουργός επί σειρά ετών, και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά κανένας δεν τόλμησε, να ισχυρισθεί, ότι ευνόησε κάποιον, εις βάρος των άλλων, και της Πατρίδας.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Η Κορινθιακή “ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ” είναι αναγνωρισμένη από τά Άρχαία χρόνια. Τέχνη, θέατρο, Λογοτεχνία, συνεχίζονται ακάματες στόν γόνιμο αυτόν τόπο. Τό φαινόμενο της Σπουδαίας και πολυπληθούς παρουσίας των Κορίνθιων Δημιουργών, τιμάει τη γενέθλια γή, καί όχι μόνο, και ίσως να οφείλεται, στο DNA ημών τών Κορινθίων, αλλά και στη γεωγραφική πανέμορφη φυσιογνωμία της. Η Πνευματικότητα αυτή, συνεχίζεται μέσα στόν χρόνο ανανεωμένη. Σήμερα στις φιλόξενες αίθουσες του Εμπορικού Επιμελητηρίου, με την υψηλή φροντίδα του Κορινθιακου, Σωματείου Λόγου και Τέχνης “ΑΛΚΥΩΝΙΔΕΣ” Θά θαυμάσουμε ζωγραφιές και αγιογραφίες, Κορίνθιων Δημιουργών, Αγαπημένοι συμπολίτες μας, Αύτοδίδακτοι, λάτρεις της Τέχνης, που ζουν εδώ, στη πανέμορφη, μοσχοβολημένη αυτή γή, και εμπνέονται, Τούς ευχαριστούμε.

[Π.Μπ.]
24-6-2022

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ή Τέχνη αποτελεί έκφραση ανακατατάξεων, λαών και κοινωνικών εξελίξεων. Είναι η ίδια η ζωή, μιας και είναι μνήμες, από βιώματα πολιτισμικής παράδοσης, και από ιστορικά γεγονότα. Γιά να αναπτυχθεί να καρπίσει, χρειάζεται ,της Ιστορίας το γόνιμο έδαφος.

Έμείς οι Έλληνες, έχουμε μια λαμπρή και πολυκύμαντη Ιστορία, εξ ου και το “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ” που είναι ο φάρος της ανθρωπότητας. Άν και η Ελλάδα μας, έζησε επί αιώνες κάτω από κυριαρχία βαρβάρων, και ανακόπηκε η άνθιση της Τέχνης, ήταν τόσο μεγάλη η κληρονομιά της, που όταν ανέκτησε την ελευθερία της, και κτίστηκε από την αρχή το κράτος, έγινε άξια συνοδοιπόρος με την υπόλοιπη Ευρώπη, στο τοπίο της Τέχνης. Οί δημιουργοί μας, τίμησαν και τιμούν, ως γνήσιοι΄ Ελληνες, την Πατρίδα, και σ’ αυτόν τον τομέα, όπως και σε όλους τους άλλους, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

– Ή Ιστορία της ανθρωπότητας, απλώνεται πάνω από το ανθρώπινο τοπίο, χιλιάδες αιώνες πρίν. Από τη πολύ μακρινή εκείνη εποχή, η κομψότητα, σε ορισμένα σχήματα εργαλείων, και μιλάμε για τους προϊστορικούς χρόνους, έδειχνε μια αίσθηση αρμονίας, και ισορροπίας. Άρα μπορούμε από τότε να μιλάμε για μια πρωτόγονη μορφή Τέχνης. Περνάμε τρέχοντας από τις ορθάνοιχτες πόρτες, πλέον της Ιστορίας της Τέχνης, στον 7ο αιώνα π.Χ όπου το “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ”, δεν έχει προηγούμενο σε λάμψη και ωραιότητα.

– Ή Αρχαία Ελληνική Τέχνη, άσκησε αποφασιστική επίδραση στη διαμόρφωσε των τεχνών στη Δύση. Οί πρώτοι μιμητές θα είναι οι Ρωμαίοι. Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μια διαφορετική Τέχνη αναπτύχθηκε στη διάρκεια του Μεσαίωνα. Από τον 15 αιώνα, οι Ιταλοί καλλιτέχνες ζωγράφιζαν με ενθουσιασμό, με βάση την υπέρτατη εκείνη ομορφιά της αρχαίας Ελληνικής Τέχνης, πιστεύοντας, ότι ξανάβρισκαν την λαμπρότητα εκείνης, μιμούμενοι τη Ρωμαϊκή Τέχνη, που ήταν μίμηση όπως προείπαμε της Ελληνικής. Αύτή η ψευδαίσθηση, κράτησε, ως τον 19ο αιώνα, όπου τελικά έγινε γνωστή η αληθινή Ελληνική Τέχνη, που ήταν μέχρι τότε άγνωστη, κρυμμένη στα σωθικά της σκλαβωμένης επί αιώνες ή ερείπια σκόρπια, πανω στη γή της, η κλεμμένη από αρχαιοκάπηλους ξένους, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας.

-Ή Βυζαντινή Τέχνη, επίσης, προέρχεται απευθείας, από την αρχαία Ελληνική, με διαφορετικό το πνεύμα των έργων. Ή αρχαία Τέχνη απεικόνιζε τη πραγματικότητα, ενώ αντίθετα η Βυζαντινή, θέλησε να περιγράψει όχι τη πραγματικότητα αλλά το επουράνιο. Τά τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, ή μόνη Τέχνη που επέζησε, και κράτησε αναφτή τη φλόγα της παράδοσης, είναι η Λαϊκή Τέχνη που διαφύλαξε την Ελληνική ταυτότητα.

– Μέ τη γέννηση του Νεοελληνικού κράτους, η Ελληνική Τέχνη ακολούθησε, για να μη πούμε μιμήθηκε, όπως ήταν φυσικό, όλα τα κινήματα που αναπτύχθηκαν, στον έξω κόσμο, και κυρίως στην Ευρώπη και την Αμερική. Ή χρονική περίοδος, των δύο πολέμων και όχι μόνο, του 20ου αιώνα, όπου η φωτιά και ο σίδηρος είχε τον πρώτο λόγο, αποτυπώθηκε από τη Τέχνη, γιατί όπως είπαμε, αυτός είναι ο προορισμός και ο σκοπός της γνήσιας Τέχνης. Είναι μια Τέχνη δύσκολη και αντιφατική, απεικόνιση της απελπισμένης ανθρωπότητας, αλλά βίωσε και τον μεγαλύτερο διωγμό από τον παράφρονα ηγέτη της Ναζιστικής Γερμανίας. Αύτός ο μανιακός, καταδίωξε με μανία την μοντέρνα Τέχνη, και την ονόμασε “ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ” Οί καλλιτέχνες, αυτοεξορίστηκαν, και τα έργα τους άλλα σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους, άλλα καταστράφηκαν, άλλα κλάπηκαν και φυλάχθηκαν για μελλοντική χρήση από τους εγκληματίες Ναζί.

– Τελειώνοντας αυτό το σύντομο οδοιπορικό της Τέχνης, θά πούμε, πως σήμερα οι καλλιτεχνικές τάσεις έχουν πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, και πως όπως φαίνεται, οι νεοέλληνες καλλιτέχνες, κουβαλάνε τη γονιδιακή κληρονομιά τη θαυμαστή, και διαπρέπουν στό Παγκόσμιο τοπίο αυτής της πανέμορφης και ματαιόδοξης κυρίας. Διακρίνονται για το βαθύ αίσθημα της εικαστικής γλώσσας, τη διαχειρίζονται με μοναδική δεξιότητα, και είναι πρώτοι μεταξύ των πρώτων.!

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια