RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Μήγαρις έχω άλλο στον νού μου πάρεξ
ελευθερία και γλώσσα? Εκείνη άρχισε να πατεί,
τα κεφάλια τα τούρκικα ,τούτη θέλει πατήσει
ογλήγορα, τα σοφό λόγιο ταυτίστηκα, και έπειτα
αγκαλιασμένες, και οι δυό, θέλει να προχωρήσουν,,
ως τον δρόμο της δόξας, χωρίς ποτέ να γυρίσουν
οπίσω αν κανένας Σοφός λογιότατος, κράξει, ή κανένας
Τούρκος βαβίζει, γιατί για με είναι όμοιοι, και οι δύο.”
[ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ] “Διάλογος με τον ποιητή”

ΚΙ ΟΜΩΣ φίλε αναγνώστη, εμείς οι επερχόμενοι, δεν ακούσαμε τον Ποιητή μας, και δεν ξετουρκέψαμε τη γλώσσα μας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή Όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, ύστερα από τον “χρυσόν αιώνα” του Περικλέους, είχε αρχίσει σιγά σιγά, η παρακμή, του Ελληνικού Πολιτισμού, και έγινε τότε μπορετή η εμφάνιση, λογής, λογής κατακτητών, που βρήκαν την ευκαιρία, σε διάφορες Ιστορικές στιγμές, να τον εξαφανίσουν. [Ρωμαίοι, Φράγκοι, Βενετσάνοι, και τελευταίοι οι βάρβαροι, ανελέητοι Τούρκοι, οι οποίοι εμφανίστηκαν, από την Ανατολή, κατά τη παρακμή, της βυζαντινής Αυτοκρατορίας 13-14 αιώνα. Αυτή η νέα Φυλή των Τούρκων, Όθωμανοί, που πήραν το όνομά τους από τον γενάρχη τους Ομάν, ή Οθμάν, φανερώνουν τις απειλητικές τους διαθέσεις, προς το Βυζάντιο, και ακολούθησε με την άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μάϊου 1453 μ.Χ.,
με τη “ΠΟΛΗ ΕΑΛΩ” και το Ελληνικό δράμα,,΄΄έτσι που όπως προείπαμε οι επιδρομές κατακτητών, με τελευταίους τους Τούρκους, της στέρησε την ανεξαρτησία που κράτησε 400 χρόνια .

ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΑΛΥΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ότι και το Βυζάντιο, χρησιμοποίησε αποκλειστικά και μόνο, τη Μεσαιωνική, Λόγια Ελληνική γλώσσα, που την είχαν διαμορφώσει όσο μπορούσανε περισσότερο κατά τον αρχαιότροπο τρόπο, που ήταν από τότε πολύ διαφορετική από τη καθημερινή γλώσσα του Λαού. Ή Ελληνική γλώσσα, στη συνέχεια, είχε αναγκαστεί να δεχθεί διαδοχικές επιδράσεις από τους κατακτητές της Ελλάδας, που ακολούθησαν, μετά τη πτώση του Βυζαντίου, τους Φράγκους, και τους Βενετσάνους, αλλά η επίδραση στη Ελληνική γλώσσα, με τον χρόνο, λιγόστευε έτσι που η μία εξουδετέρωνε διαδοχικά την άλλη. Είναι όμως σίγουρο, πως και, αυτές οι κατακτήσεις, έπαιξαν κάποιο ρόλο, στη διαμόρφωση της δημοτικής Ελληνικής γλώσσας. Όμως με την εμφάνιση τους Τούρκικης κατάκτησης, ήταν η πιό φοβερή, και αποτέλεσε ανελέητο οδοστρωτήρα, όλων την πόθων της πολύπαθης Φυλής μας, επί τέσσερις αιώνες. Μαζί με τους Εθνικούς πόθους, καταποντίστηκε, στη πραγματικότητα και του Λαού ή καθημερινή γλώσσα, με την επίδραση της σκοταδιστικής Τούρκικης γλώσσας.

-Ή ΤΟΥΡΚΙΚΗ επίδραση, που ήταν μιά σατραπεία πάνω στη γλώσσα μας, άρχισε σιγά σιγά να εμφανίζεται, μόλις πέρασαν, οι πρώτες δεκαετίες, ύστερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Από τότε σιγά σιγά, ένας εφιάλτης που δεν είχε σταματημό, ένας βραχνάς, στον ύπνο και στο ξύπνιο του Έλληνα Λαού, έτσι που παραποίησε τη λαλιά του, και δεν είχε κανένα τρόπο να απαλλαγεί, από αυτή την οδυνηρή κατάσταση του βάρυναν, και μας, βαραίνουν ακόμα και σήμερα την Εθνική μας αξιοπρέπεια, κακά τα ψέματα. Πρόκειται, για ένα ανυπόφορο και απαράδεχτο, γλωσσικό φαινόμενο, κατάλοιπο, που οι κακόηχε λέξεις του, γίνονται κατά καιρούς και της μόδας [ντουγρού, ντονέρ ,πεϊνιρλί, γειά χαραντάν, και πάει λέγοντας].

-ΕΙΝΑΙ επόμενο, φίλε αναγνώστη, όταν ένας λαός χάνει την Ανεξαρτησία του, και υποδουλώνεται σε έναν άλλον και μάλιστα για τόσα χρόνια, είναι μοιραίο να μπαίνει κάτω από τη γλωσσική κυριαρχία του κατακτητή, και μάλιστα ενός βάρβαρου σαν τον Τούρκο. Βέβαια πρέπει να πούμε, ότι αρχικά επειδή οι Τούρκοι ήσαν λίγοι πληθυσμιακά, σε σχέση με το σύνολο των Λαών, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και δεν ήσαν σε θέση ούτε να ελέγξουν, τα γλωσσικά ζητήματα, ούτε και να τα καταλάβουν, γιά να μιλήσουμε για τα δικά μας, ο ίδιος ο Πορθητής Μωάμεθ Β’ είχε δώσει από ανάγκη βέβαια, στο Ελληνικό Ορθόδοξο, Πατριαρχείο, της Πόλης, μαζί με κάποιες ελευθερίες, και αυτή της χρήσης της γλώσσας με ΦΙΡΜΆΝΙ. Ωστόσο, αυτή η γλωσσική, και εκπαιδευτική ελευθερία, δεν χρησιμοποιήθηκε κατάλληλα από τους Λόγιους Έλληνες, του υπόδουλου Γένους, για να υπάρξει, και γλωσσική Εθνική Αξιοπρέπεια………. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

“Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου εκδ. 2021”

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ
“Στέκει με ταπείνωση, πάνω στη δόξα του Λόγου,
η Μεγάλη Κυρία της Ποίησης, παρουσία όλόλαμπρη,
στό υπέρλαμπρο και πολύμορφο τοπίο της Γνώσης.
Ή ψυχή της πανάρετη, πλασμένη στόν ουρανό,
ξεχειλίζει αγάπη, πίστη κι’ άπέραντη καρτερία.
Οί ήχοι των στίχων της, Αγγέλων γλυκιά μελωδία,
υμνούν ταπεινά γιά χρόνια πολλά τον Δημιουργό,
και του λέν, φχαριστώ, γιά το δώρο του τ’ ακριβό.
Προστατευμένη, στης Αλήθειας τά τείχη, αγέρας
φθονερός ποτέ δεν την άγγιξε. Τά βραβεία τ’ αμέτρητα,
στους τοίχους της κάμαρης, σιγανές, σεμνές, τιμητικές
φωνές, της μνήμης, φίλοι ακριβοί, πανάκριβοι,
απ’ τα παλιά τη συντροφεύουν. Τούτη την ώρα
την κοιτάνε τρυφερά, τήνε παρηγοράνε, για το φευγιό,
σε μιά στιγμή τών δυό αγαπημένων. Στου νέου χρόνου
την αυγή, στέλνω ευχή στή φίλη της καρδιάς μου,
νάχει τη πόρτα σφαλιστή, στη μοναξιά τη θλίψη.
και ο αγέρας της φθοράς ποτέ μη την αγγίξει.
Είναι της Μούσας η εκλεκτή, του Πλάστη η ευλογημένη,
του τόπου η αγαπημένη, δέν μπορεί να του λείψει.”
[Παυλίνα Μπεχράκη]

[Τό έγραψα, για την αγαπημένη μας Ποιήτρια, και διαβάστηκε από εμένα την ίδια, σε ημερίδα προς τιμήν της στην Ε.Ε.Λ όσο ήταν στη ζωή, αλλά βαθιά λυπημένη.]

Ή ΣΠΟΥΔΑΙΑ Ποιήτρια και δοκιμιογράφος Ευαγγελία Παπαχρήστου Πάνου, καταγόμενη από το Αγιονόρι Κορινθίας, γεννήθηκε στις 5 Απριλίου, του 1923. Σπούδασε στο φυσιογνωστικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δίεκοψε τις σπουδές του γιατί αρρώστησε βαριά. Μελέτησε, Φιλοσοφία,
Θεολογία, και Λογοτεχνία. Έχει εκδώσει 24 Ποιητικές Συλλογές, και 9 τόμους δοκιμίων. Έχει τύχει πολλών βραβείων, μεταλλίων χρυσών και αργυρών, τιμώμενη από το 1966, από διάφορους φορείς. Δήμο Κορινθίων, με ένα χρυσό μετάλλιο, από Ιταλία με δύο και τρία αργυρά από Γαλλία. με δύο χρυσά μετάλλια, “Έφυγε το 2015”.

ΕΚΛΕΚΤΟ ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ

ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Αγαπημένη Πολιτεία μου, στη θαλασσιά γιρλάντα
των σεπτών ορίων σου, με θέρμανες καθώς εισχώρησες,
στο αίμα μου, πλάθοντας το κορμί μου.
Αναρριγώ, στα ξέφωτα των αναμνήσεων, θρύλος αρχαϊκός,
η δόξα σου, αγέροχη, με τη πνοή του Κορινθιακού,
να πνέει, τις πτυχές της λιόχαρης αισθήτας σου

ΕΛΙΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΩΝ ΛΑΩΝ
Εξ ουρανού η επίνοια, δώρο της Αθηνάς,
καθως, σε περήφανους αγώνες σύμβολο αναδύεσαι
εμπνέον κίνητρον να προπορεύεσαι,
υψώνοντας το κλέος της δικαιοσύνης.
Δόξα ιερή, οι κλάδοι, που στεφανώνουν, τους ημίθεους
,και η δόξα συνθάλλει ολόδροση, όριο
σθεναρό εχέγγυο, της τίμιας πάλης.
Ελιά του ελέους, της σιωπής, ψίθυρος των πεδιάδων,
της ριγηλής σου παρουσίας το τραγούδι αισθάνομαι,
και δέομαι να υπάρχει ως τροφή, και σύμβολο Ειρήνης.
Εσένα των Θεών της Ελλάδος, τη γλυκήτατη δωρεά,
της νηνεμίας προάγγελος, σε θωρώ και υπάρχω.

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Με ρώτησαν για την απόγνωση.
Δύσκολο ερώτημα θέλει
πολύπλερη απάντηση.
Μάθε πως κάθε στιγμή
άνας άνθρωπος σταυρώνεται.
Σε πανύψηλα τείχη, καινούργιες
εκτάσεις Ελευθερίας σκλαβώνονται
Σ’ αυτόν τον παράλογο κόσμο,
η απόγνωση περιφέρεται, φορτωμένη τη χλεύη.
Τί φοβερός τρομοκράτης Θεέ μου,
των φτωχών η απόγνωση.

ΜΗΝΥΜΑ ΖΩΗΣ
Λιγοστεύουν οι Άγιοι,
που η φωτιά τους υψωνόταν,
θυμίαμα εύοσμο.
Λιγοστεύουν εκείνοι που ανοίγουν,
καταρράκτες δακρύων, όταν τα ποτάμια στερεύουν,
και τα δάση μας καίγονται.
Αντικρίζουμε των πολλών την απάθεια,
να συμπλέει στη γλυκιά εγκαρτέρηση,
των αθώων πλασμάτων.
Ο πόνος υπέρ πάσης της κτίσεως
διαπερνά το διάφανο δέρμα μας.
Κι’ όμως φίλε,
η θάλασσα φλοισβίζει ασταμάτητα, τραγουδά
κι’ ερωτεύεται, τον γκρίζο ουρανό

[ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΝΟΥ]

Από την εικονιζόμενη “Προσωπική μου Ανθολογία 2017”

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΝΑΙ Τ’ΑΗΔΟΝΙΑ ΠΟΥ ΚΕΛΑΗΔΟΥΝ ΣΤΑ ΚΛΩΝΙΑ
Ειρήνη είναι τ’ αηδόνια που κελαηδούν στα κλώνια, Πατρίδα μου!
Είναι της γής σου η ανάσα, και του Λαού ο ανασασμός.
Σαν τη ζωή γεννιέται μέσ’ στης αυγής τό φώς. Ειρήνη είναι
ο κυανός ουρανός, των λουλουδιών το χρώμα. Τά ερωτευμένα πέλαγα, που σέ κρατάνε αγκαλιά και σε χαϊδολογάνε.
Τά χαμηλά σπιτάκια του χωριού, η ματζουράνα στην αυλή τους.
Τά Ελληνόπουλα, που παίζουν λεύτερα, στην ανοιχτή αλάνα.
Ή Ελληνική ψυχή και σκέψη, η ανθρωπιά, η ζεστασιά, ο έρωτας για μιά ζωή απροσκύνητη, Πατρίδα μου, είναι Ειρήνη.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ
Πόλεμος είναι της Παναγιάς τα δάκρυα.
Του Θανάτου η μυρωδιά η ματωμένη πέτρα..?
Πόλεμος είναι Ή νοτισμένη γη με πόνο
Του ήλιου ο ίσκιος στην άκρη της θάλασσας
Βάρκα, δίχως αρματωσιά μέσα στα κύματα
Των Λαών η ανάσα, που πνίγεται στη σιωπή.
Ό πόνος ο βαθύς, η φτώχεια η καταφρόνια τους..
Των Δυνατών, η απληστία, η υποκρισία
Πόλεμος είναι, η βάρβαρη απειλή του φόβου,
Το χώμα σου το αιματοπότιστο Πατρίδα μου
Τα κακοτράχαλα τα μονοπάτια που διαβαίνεις
Τα άρβυλα με σιδερένια πέταλα, που σε ποδοπατάνε.
Οσοι, ορέγονται την ωραιώτητα της γής σου.
Του Παρθενώνα τα Γλυπτά, τα θησαυρίσματά σου
που στέκουν λυπημένα, και προσμένουν
μια διαταγή ωραία, απ’ τον Γενέθλιο τόπο!

Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΠΕΤΡΑ
Φλόγισε η πέτρα απ’ την ερωτική ματιά του ήλιου
και ρίγησε στο τρυφερό το χάδι του, μέσ’ το καταμεσήμερο.
Ζωντάνεψε, πήρε ψυχή, και νού, το άψυχο λιθάρι,
και μ’ όλη τις αισθήσεις, νιώθει τη νοτισμένη γή.
Τρομάζει, από του θάνατου τη μυρωδιά, απ’ τη νηχώ του πόνου,.
Πού είναι οι άνθρωποι φωνάζει. Μην είναι αυτοί οι δύστυχοι,
που βρίσκονται στο χώμα κουφάρια άψυχα?
Μήν είναι αυτοί που μπήκανε στη ξένη γή
για να τη μακελέψουν? Εκεί π’ αναρωτιότανε, μέσα στο χαλασμό,
έπεσε πάνω της κάτι απαλό και τρυφερό, ένα κορμί,.
μικρού παιδιού, κομματιασμένο πούσζε, αίμα.
μακρυά απ’ τη μάνα πού/σκουζε, δυό μέτρα παρα κεί.
Πλημμυρισμένη απ’το αίμα του η πέτρα, ρωτάει, ξαναρωτάει,
“Ποιοί είναι οι άνθρωποι” που είναι οι άνθρωποι?
Μη να είναι αυτά τα άγρια θεριά, τούτα τα όρνια?
Βρόντηξε τότε ή Γη των αστεριών, και έστειλε τον άνεμο
να απαντήσει. Σηκώθηκε αμμοθύελλα, και σκέπασε τη πέτρα,
για να μη βλέπει, να μη νοιάζεται, να μην ακούει τον πόνο..
Ή άτυχη ή μέρα, ξεψυχώντας, ηκέτεψε τον ήλιο που βασίλευε,
ν’ αργήσει να φανεί να κρύψει τη ντροπη, μυρωδιά του θάνατου.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

“Από την εικον. Προσωπική μου ανθολογία εκδ. 2017”

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ένα μικρό, απόσπασμα, από το Κριτικό μου σημείωμα, για το θαυμάσιο όχι και τόσο γνωστό Ποίημα του Σπουδαίου μας Ποιητή, ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ που διαβάσατε φίλοι αναγνώστες, στη προηγούμενη ανάρτηση, στο αγαπημένο σας αυτόν Ιστότοπο.

“Η ΔΙΨΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΡΑ” το οποίο μελέτησα, και τόλμησα να τη την δημοσιεύσω με ταπεινότητα, στό εικονιζόμενο βιβλίο μου “ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ” στό κεφάλαιο “ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ“.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

“ΣΤΌ Ποίημα αυτό, ο Ποιητής με ένα έργο μεγάλης φιλοσοφικής εμβέλειας, όπως και στή Ρωμιοσύνη, μας παρουσιάζει την Ελληνική Φύση αγέρωχη, περήφανη, σκληρή, που μοιράζεται τις αξίες της μέ τους ανθρώπους, την δίψα την πείνα την αγρύπνια. Με βάση πάντα, το ακατάβλητο Ελληνικό πνεύμα, ενώνει σ’ αυτόν τον ένδοξο τόπο το χθές με τό σημερα και το πάντα. Μέ άγρυπνα ο Ποιητής μας τα μάτια της ψυχής του, πλαισιώνει, τον Ιστορικό Βυζαντινό τόπο, με ιστορικές προσωπικότητες αλλά και με σύγχρονα καθημερινά πρόσωπα, όπως οι διψασμένοι ακριβοί του συνεξόριστοι σύντροφοι, του Άη Στράτη και στη Μακρόνησο, που δέν σκύψαν τη ράχη, όχι όμως, χωρίς ένα βαθύ αίσθημα χαρμολύπης…………………..

[Παυλίνα Μπεχράκη]

[Σημ. “Το πορτραίτο του Γιάννη Ρίτσου“, είναι έργο του Κορίνθιου ζωγράφου Βασίλη Κοζανίδη “ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΠΕΧΡΑΚΗ“

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Η ΔΙΨΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΡΑ” Ποίημα, από τό βιβλίο του μέγιστου Ποιητή, “Κυκλική δόξα”

Ποιήματα Γ’ Τόμος, Εκδόσεις Κέδρος, 1974 [Αποσπάσματα]

“Διψάσαμε, ανάμεσα στις πέτρες και στά χρόνια,
διψάσαμε όσα διψάσαμε, πρίν απ’τη γνώση τής δίψας, σε πέτρινα μονοπάτια, μίαν έξοδο στόν ουρανό σε πέτρινα χείλη,
δυό φούχτες νερό νερό”.

“Κι’ εδώ, η καρδιά μου η διψασμένη, να χτυπάει κάτω από τη πέτρα.”

“Πάνω στόν βράχο τά φαρδιά χνάρια, απ’ τα πέλματα των Στρατιωτών, με τέτοιον ήλιο, πως τους οδήγησαν στόν θάνατο,.
πως δέχτηκαν τον θάνατο με τόσον ήλιο?”

“Ό Απόλλωνας σωπαίνει
ο Χριστός σωπαίνει, Ό Ευρώτας κυλάει.
Δέν ακούσαμε τι είπε.”

“ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ κολλημένοι στόν τοίχο οι εβδομήντα Μάρτυρες,
ανηφορίζοντας στήν αγγαρεία, της Μακρόνησος, μεγάλα δάκρυα, βουλιαγμένα στίς πέτρες………………..”

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΦΤΑΙΕΙ το ζαβό το ριζικό μας?
Φταίει ο Θεός που μας μισεί?
Φταίει το κεφάλι το κακό μας?
Ποιός φταίει? Ποιός φταίει?
Κανένας ακόμα δεν τό ‘βρε
και δεν τό’ πε ακόμα……..

[ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ]

Η ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ της διχόνοιας φίλε αναγνώστη, όπως και αυτή της κακής λειτουργίας της Κρατικής Εξουσίας, αυτής της ποθητής κυρίας, που στη ποδιά της γονατίζουν,< Άρχοντες και άρχοντες, "δίχως περίσκεψη, δίχως αιδώ" είναι η κύριές αιτίες, που με τα λάθη, και τα πάθη ,έχει οδηγηθεί πολλές φορές μέχρι σήμερα το καράβι "ΕΛΛΑΣ" δίχως αρματωσιά, στά βράχια. Ο Βάρναλης, ο μέγιστος σατιρικός Ποιητής, του προηγούμενου αιώνα, με τον διαχρονικό ,καυστικό του λόγο, με λίγες αράδες, καταγράφει, την Ελληνική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που την ακολουθεί σαν κατάρα, και της κόβει τον ανασασμό. Ό Ποιητής μας, με λίγες αράδες και με γλαφυρό τρόπο, μας παρουσιάζει τη τραγική ,απόλυτη αλήθεια ,που κρατάει δύο αιώνες, μετά, μέχρι τις μέρες μας, και θεατρινιζόμαστε καθημερινά, ,με τα καμώματά της, δωρεάν, αυτή είναι η αλήθεια, που είναι όμως ολέθρια τα αποτελέσματά της, τόσο για τον Λαό όσο και κυρίως, για την Πατρίδα, όπως η Ιστορία μας πληροφορεί!

-ΣΚΟΠΟΣ αυτοί του αφιερώματος, με σειρά άρθρων, που εμπεριέχονται στο εικονιζόμενο βιβλίο μου, είναι να προσπαθήσουμε να πάρουμε μιά βαθιά ανάσα, από την σκληρή τωρινή πραγματικότητα, συντροφευμένοι, από τις μορφές των Αγωνιστών της Λαμπρής εκείνης Ιστορικής στιγμής, που τους οφείλουμε την ελευθερία μας, να περηφανευτούμε, ως Έλληνες, αλλά και να διδαχθούμε, έτσι, που μαζί με την ανδρεία, που σίγουρα μας χαρακτηρίζει του Γένους μας, η μεγαλύτερη αρετή, κληρονομήσαμε, και το στίγμα της διχόνοιας, που και εκείνα τα χρόνια του Αγώνα έφεραν την Επανάσταση, στο χείλος της αβύσσου, και να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει όχι μόνο για εμάς τους Νεοέλληνες αλλά για όλη την Ανθρωπότητα του 21ου αιώνα “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ“.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ
Ό περιληπτικό τρόπος, αναφορά στο 1821 συν Τροφευμένος, με τη φωτογραφική απεικόνιση των μορφών των Αγωνιστών, όπως προείπαμε, σκοπό έχει ,να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά, να αναλογιστούμε να περηφανευτούμε, αλλά και να αγρειπνούμε, έτσι που ο Τούρκος, ο κακός γείτονας, την έχει ξεχάσει, και μας απειλεί να μας ρίξει στη θάλασσα, όπως έκανε το 1922, αποτέλεσμα και τότε αυτή η τραγική πραγματικότητα, της διχόνοιας, των λαθών και των παθών, αλλά και των σχεδίων των Μεγάλων δυνάμεων, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, που μας χρησιμοποιούν κατά καιρούς, μέχρι σήμερα, κατά το δοκούν, σύμφωνα πάντα με τα δικά τους συμφέροντα.

-Ή ΙΔΕΑ για τη καθιέρωση της 25ης Μαρτίου ως Εθνικής Εορτής, οφείλεται στον Ιωάννη Κωλέττη που το 1835, ως Πρόεδρος των Συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου, είχε συντάξει, σχέδιο σχετικού διατάγματος που η δημοσίευσή του δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω απομάκρυνσής του από τη θέση αυτή,
Δύο χρόνια αργότερα, το 1837 με Βασιλικό Διάταγμα, κατά το οποίο, η ημέρα, της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν, εις πάντα Έλληνα, δια την εν αυτή τελουμένη εορτήν, του Ευαγγελισμού της Παναγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά, και χαρμόσυνος, δια την κατ’ αυτήν, έναρξην, του υπέρ Ανεξαρτησίας Αγώνος, του Ελληνικού Έθνους. [ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου “ΧΟΡΤΑΡΙΑΣΜΕΝΟ ΞΕΦΡΑΓΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ”