RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ στήν Ιστορημένη ΚΌΡΙΝΘΟ, για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του Γένους, πού δεν χαρήκαμε λόγω της Πανδημίας, κατά τον πηγαιμό, του τελευταίου μήνα της Άνοιξης, με το τριήμερο Συνέδριο των Κορίνθιων Λογοτεχνών,27-28 και 29 Μαίου, ΣΤΌ ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ της Πρωτεύουσας, με θέμα και περιεχόμενο “ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ”. Σ’ αυτή τη γιορτή, θα συμμετέχω και εγώ, με τις δικές μου δυνάμεις, όπως έκανα και κατά τη διάρκεια του 2021, και κάνω πάντα, με κείμενα από το εικονιζόμενο βιβλίο μου ,δημοσιευμένα στον Τύπο, και στην Σελίδα μου, από σήμερα, και μέχρι το τέλος Μαϊου. για να ξαναθυμηθούμε, και να περηφανευτούμε ώς Έλληνες και Κορίνθιοι, έτσι που θα τονιστεί ιδιαίτερα ο ρόλος της Κορινθίας ,από τα προεπαναστατικά χρόνια στον Αγώνα του Γένους μας!!!!!!!!!!!

[Π.Μπ] 19-5-2022

ΧΡΟΝΙΚΟ- ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ
ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΥΝΑΒΙΕΣ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ

Τις απογευματινές ώρες της 22ας Φεβρουαρίου,1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, περνούσε τον Προύθο. Τον “Γενικό Επίτροπο, του Ελληνικού Έθνους”, όπως ήταν χαραγμένο στη σφραγίδα του, υποδέχθηκε με πολλή χαρά η φρουρά του Ιασίου, παραταγμένη σε όλη τη διαδρομή, από τον ποταμό ως τη πόλη, και διακόσιοι ιππείς, τον συνόδευσαν στη Μονή Γαλατά, πάνω σε έναν λόφο έξω από το Ιάσιο, όπου έφθασε, μετά τη δύση του ηλίου. Εκεί αναπετάχθηκε η τρίχρωμη Σημαία, με τα Ιερά Σύμβολα της Επανάστασης, και άρχισε η καταγραφή στρατιωτών. Δυό ώρες αργότερα έγινε συνάντηση, με τον Μιχαήλ Σούτσο στο σπίτι του Ιακωβάκη Ρίζου. Επιστρέφοντας δε ο Υψηλάντης, την επομένη 23 Φεβρουαρίου, στο κατάλυμά του αμέσως φωνάζει τον Ηγούμενο, και τον έφορο, και δίνει τις προκηρύξεις με τους σκοπούς του, “για να βληθούν εις τύπον”. Αμέσως, στις 23 Φεβρουαρίου τυπώνεται σε γλώσσα Μολδαβική και κυκλοφορεί στο Ιάσιο, η “Προκήρυξη, προς το Έθνος της Μολδαβίας”, για να καθησυχάσουν οι ντόπιοι, που δεν γνώριζαν, όπως οι Έλληνες τα σχέδια του Υψηλάντη. Ενώ συγχρόνως απευθυνόταν προς τον Τσάρο, και δικαιολογούσε τις κινήσεις του.

-Στις 25 Φεβρουαρίου είχαν συναχθεί, 2000 στρατιώτες, Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, και Μαυροβούνιοι. Ο Υψηλάντης τους οργανώνει σε σώματα, και όρίζει τους βαθμούς των αξιωματικών με “ημερήσιον προσταγήν” και καλεί τους Έλληνες τής Μολδαβίας, νά καταγραφούν, στις Σημαίες τής Ελευθερίας.

– Ή 26 Φεβρουαρίου αφιερώνεται σε πανηγυρισμούς. Στον Ναό της Μονής των Τριών Ιεραρχών, ευλογείται, η Σημαία της Έπανάστασης, και ο Ιασίου Βενιαμίν, “περιζώνει” τον Άλέξανδρο Υψηλάντη με το ξίφος Άξιωματικοί και στρατιώτες, δίνουν τον όρκο για την Ελευθερία της Πατρίδας μέσα σε ζωηρές επευφημίες του πλήθους! Έπρόκειτο να ιερουργήσει, ο Μητροπολίτης Είρηνουπόλεως, και Βατοπεδίου Γρηγόριος, Εταιριστής.

– Άρχές Μαρτίου,ο Υψηλάντης, μετακινείται από το Ιάσιο και στρατοπεδεύει στη Φωξάνη, όπου φθάνουν από την Οδυσσό και τις άλλες πόλεις, οι ενθουσιώδεις εκείνοι νέοι του Ιερού Λόχου, Μέ την απομάκρυνση όμως του Υψηλάντη, από το Ίάσιο, αποκόπτεται από τους Εταιριστές, και χάθηκε
κάθε ελπίδα για εξέγερση στη Σερβία. Έτσι περνώντας στη Βλαχία, στις 13 Μαρτίου, αναγκάζεται να καλέσει, τους ντόπιους με προκήρυξη σε Ελληνική και Ρουμανική γλώσσα, αλλά στις 18 του μηνός, πληροφορείται τη φυγή των αρχόντων.

– Από τις πρώτες μέρες του Μαρτίου, είχε φθάσει στην Κωνσταντινούπολη το μήνυμα της εξέγερσης, του Άλέξανδρου Υψηλάντη. Την είδηση, είχε βιαστεί να διαδώσει πρώτος ο Ρώσος Πρέσβυς. Ό Σουλτάνος, εκτός από τη Στρατολογία και τ’ άλλα έκτακτα μέτρα, που έλαβε γιά να καταπνίξει την ανταρσία, απαίτησε τη σύμπραξη της Μεγάλης Εκκλησίας ,εντός του “ραγιαδικού χαρακτήρος” αφού η απόφασή του, για γενική σφαγή των Ελλήνων, βρήκε την άρνηση, του Σεϊχ του Ισλάμ να τη καλύψει με νομικό κύρος. Ανακοινώθηκε το φιρμάνι για την αμνηστία των Ρωμιών και έπειτα από τον Πατριάρχη και τους Συνοδινούς, υπογράφηκε, ο γενικός αφορισμός, που αμέσως διαβάστηκε στο τρομαγμένο Εκκλησίασμα. Το τύπωμα του αφορισμού, στάλθηκε στη Πελοπόννησο, στη Στερεά, και στο Αιγαίο με ειδικούς Έξαρχους Αρχιερείς, καθώς επίσης και στις Ηγεμονίες, Αν και λίγο πριν από τις 23 Μαρτίου, είχε σταλεί, και Πατριαρχική εγκύκλιος, κατά του Υψηλάντη και των Άποστατών.

[Ή Αυστριακή Κυβέρνηση, ανάγκασε το περιοδικό “Λόγιος Ερμής” να δημοσιεύσει τον αφορισμό, και την εγκύκλιο του Πατριάρχη. Τότε ο Συντάκτης του, μη θέλοντας να γίνει όργανο των Τουρκολατρών διέκοψε την έκδοση. Το ίδιο έκανε ο Συντάκτης του περιοδικού “Καλιόπη” για να μη βρεθεί στην ίδια δύσκολη θέση.

-Στις 24 Μαρτίου ο Α. Υψηλάντης, βρίσκεται στη Καλεντίνα, έξω από το Βουκουρέστι, και συναντάται με συνεργάτες του .και τον Δεσπότη. Μετά τον αφορισμό όμως του Πατριάρχη, την απάρνηση του Τσάρου, και την επιστολή του Καποδίστρια, χάνεται η πεποίθηση πια για διάβαση, προς την Ελλάδα. Όλοι αποτραβιούνται, βλέποντας ουδέτερη τη Ρωσία. Επί πλέον τα σώματα του Υψηλάντη, άτακτα, ανομοιογενή ξεφεύγουν από τό καθήκον. Η προσπάθεια να συγκρατηθούν οι κάτοικοι του Ιασίου πριν καταστραφούν ολοσχερώς ,άλλες στο Βουκουρέστι, και άλλες στο Βιδίνι και τη Μικρή Βλαχία.

-Ό Υψηλάντης στο μεταξύ, οχυρώνεται στο Τιργοβίστι και για να εμψυχώσει το στράτευμα, εκδίδει με ημερομηνία 5 Μαϊου, μια ανακοίνωση, όπου περιγράφει τις νικηφόρες νίκες την Ελλήνων, στον Μοριά, τη Ρούμελη και τα Νησιά,ενώ τους αναγγέλλει τον απαγχονισμό του Πατριάρχη, και συγκινεί, και εξαγριώνει τους στρατιώτες.

– Ή καταστροφή του Γαλαζίου, και η ανάγκη ασφάλειας του Ιασίου, υπαγόρευσαν, την αποστολή του Γ Κατακουζινού εκεί, που γνώριζε τους Μολδαβούς και τον τόπο, Την αποστολή αυτή συνόδευσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τη προκήρυξή του, “Αδελφοί ομογενείς, όσοι ευρίσκεσθε εις Ιάσιον και όλην την Μαλδαβίαν…..”. Της 6ης Μαϊου, προτρέποντας τους στρατιώτες να παύσουν, τις αταξίες. Ύστερα από συμπλοκές με τους Τούρκους, στη Φωξάνη, ο Κατακουζινός, έφθασε στο Ιάσιο Δυστυχώς, όμως όχι μόνο δεν κατόρθωσε να διορθώσει αλλά οι Μολδαβοί έχοντας μάθει για τη καταστροφή του Γαλαζίου, και έβλεπαν τον μικρό αριθμό των Ελληνικών δυνάμεων, την απείθεια και τις λεηλασίες των στρατιωτών, και την διχόνοια των αρχηγών, διστάζουν και δεν τους προσφέρουν καμία βοήθεια. Έτσι ο Κατακουζινός με 60 μόνο στρατιώτες, αποσύρθηκε στη Στίγκα, κοντά στον Προύθο, απ’ όπου με ημερομηνία 10 Ιουνίου, εξέδωσε τη τελευταία του διαταγή και στις 13 του ίδιου μήνα, ακολούθησε η παράδοση του Ιασίου και ο Κατακουζινός πέρασε στη Βασσαραβία, και συγχρόνως, μετά τις αποτυχίες, γύρω από τό Τιργοβίστι και τη καταστροφή στο Δραγατσάνι, ο Άλέξανδρος Υψηλάντης, πέρασε τα Αυστριακά σύνορα, γεμάτος πικρία, αφού εκφώνησε τη τελευταία του διακήρυξη, από τό Ριμνίκι, στις 8 Ιουνίου.

Έκφραση καρδιάς στερημένης πια από κάθε ελπίδα.. Η περισυλλογή μετά τη καταστροφή στις Ηγεμονίες, ήταν απόλυτα αναγκαία, και απέδωσε καρπούς.

Διδάχθηκαν από τα λάθη αναδιοργανώθηκε η Φιλική Εταιρεία, μετονομαζόμενη σε Γραικική Φιλανθρωπική, με πολύπλευρο έργο.

ΠΗΓΗ “ΜΟΝΟΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821”

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Φίλες και φίλοι μου!
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ως Έλληνες, ένα μεγάλο Ευχαριστώ,’στή Γή, πού μάς γέννησε μάς άνάθρεψε μέ άγάπη, μάς σφράγισε όλοκληρωτικά, μέ τό άγγιγμα, τής Σπουδαίας, Ίστορικής, καί Πολιτιστικής, μακραίωνης Παράδοσης, τής τόσο γόνιμης, πλούσιας και για τα θησαυρίσματά της ,που τα περισσότερα βέβαια είναι ξενητεμένα.

ΚΑΤΑ τη ταπεινή μου γνώμη, με την ευκαιρία του γιορτασμού του 1821,μέσα στον 2021έπρεπε να τεθεί και τό θέμα επιστροφής τουλάχιστον των γλυπτών του Παρθενώνα, με μεγάλη πίεση.! Ήταν μεγάλη συκαιρία, να ευαισθητοποιηθεί ο Κόσμος όλος, έτσι που το κακούργημα αυτό τελέσθηκε κατά τη διάρκεια, των 400 χρόνων Σκλαβιάς της Ελλάδας από τους βαρβάρους.

Ή ΑΓΝΟΙΑ από τη μια των Ραγιάδων, και από την άλλη η αδιαφορία των κατακτητών, που μόνο που τους ενδιέφερε, αντι πινακίου φακής, με φιρμάνια να τα ξεπουλάνε, έγινε αιτία να κλαπεί, ένα μεγάλο μέρος, της Εθνικής μας κληρονομιάς. Ή αρχή έγινε και είναι η πλέον βάρβαρη, το 1801-1805και με τη κλοπή, όχι μόνο των Γλυπτών του Παρθενώνα, και των Αγαλμάτων, που αποκολλήθηκαν, βάναυσα, από τον Ελγιν, και βρίσκονται αγορασμένα από αυτόν στο Εθνικό Βρετανικό Μουσείο, αλλά και απογύμνωμα στη κυριολεξία, πλήθος άλλων, Μνημείων, σε όλη την Ελλάδα, όπως γνωρίζουμε από τα Χρονικά των Περιηγητών, οι οποίοι από τη μιά μεριά, συνέβαλαν, για την αποτύναξη, του Τουρκικού ζυγού, με την ενημέρωση, των Ευρωπαίων, και δημιουργήθηκε το κλίμα το φιλελληνικό, με το δημιουργικό του έργο, αλλά από την άλλη, κακά τα ψέματα, με άνεση μοναδική για τους λόγους που προαναφέραμε, πλούτισαν τις συλλογές τους, με αριστουργήματά,που ακολουθούσαν στη συνέχεια, πολλά από αυτά, τη πώληση, στα Μουσεία των χωρών τους που τα, κοσμούν τώρα, χωρίς ντροπή αυτά τα κλεμμένα, αγορασμένα από τα ίδια τα κράτη τους.

ΟΙ ΤΩΡΙΝΟΙ μας φίλοι και Εταίροι, ξεναγούν επί χρόνια ,στα Μουσεία τους, που πλουτίζουν από τα Ελληνικά αριστουργήματα, και στον μόνο Θεό που πιστεύουν είναι το χρήμα, και, είναι οι ίδιοι που έχουν εκμεταλευτεί, μεδιαφόρους τρόπους, από τη γέννηση του, το Νέο Ελληνικό Κράτος. Τρανό παράδειγμα το λεγόμενο Κατοχικό δάνειο, που ποτέ δεν εξοφλήθηκε και τα κλεμμένα αποθεματικά σε συνάλλαγμα και χρυσό, στη μαύρη εποχή της Κατοχής, από τη ΦΑΣΙΣΤΙΚΉ ΓΕΡΜΑΝΊΑ, που, με βούλες και υπογραφές, σε Συμφωνία, μετά το τέλος του Πολέμου, ήταν υποχρεωμένη να επιστρέψει, στό μέλλον, “δίχως ημερομηνία λήξης”, κατά πως γράφεται κατά λέξη, σαν όρο, που όμως καταστρατηγείται επί χρόνια.

ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους αυτός ο Ελληνικός Λαός με μιά ψυχή, να τα γυρέψει, απαιτώντας με επιμονή, την Πολιτιστική Κληρονομιά του, και όχι μόνο. ΌΛΑ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ, να τα φέρουν πίσω εδώ και τώρα. Οί τωρινοί, Πληρεξούσιοί μας, να τα διεκδικήσουν, δυναμικά, ΝΆ ΤΟ ΔΕΊ Ο ΈΛΛΗΝΑΣ ΛΑΌΣ,ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΏΣΕΙ ΠΕΡΉΦΑΝΟΣ, έστω για τη διεκδίκηση, με επιμονή και σθένος, ελπίζοντας, στη δικαίωση! Μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει ή απαίτηση επιτακτική, ούτε των Γλυπτών του Παρθενώνα, [όλα τα άλλα πρέπει να τα ξεχάσουμε, γιατί θα αδειάσουν τα Μουσεία σε Δύση και Ανατολή, και αυτό βέβαια είναι ουτοπικό, ότι υπάρχει κάποια ελπίδα}αλλά ούτε για το ονομαζόμενο “Κατοχικό δάνειο”, που ήταν το ξεμάτωμα στη κυριολεξία της Πατρίδας μας. Κατά καιρούς, ακούγονται κάποιοι ψίθυροι, σαν πουλιών φτερουγίσματα, που δεν τους ακούει κανείς από ,από τους απόγονους των Κλεπτών, όπως θα έπρεπε, με ό,τι αυτό σημαίνει ….

ΈΧΟΥΝ οι Τωρινοί Κυβερνώντες, ένα χρόνο μέχρι τις επόμενες εκλογές, ΝΑ ΠΡΆΞΟΥΝ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ ΤΑ ΔΈΟΝΤΑ. Άν δεν κάνουν τίποτα, πρέπει με τη δύναμη ,που έχουμε κάθε πέντε χρόνια, που είναι η ψήφος μας, να πάρουμε σαν Λαός την υπόθεση στά χέρια μας. Να, είναι η διεκδίκηση, πάσει θυσία “ΣΥΜΒΌΛΑΙΟ” με τον Λαό. Ας πάρει πλέον τέλος το σύνδρομο του ραγιαδισμού, που μας ακολουθεί! Άς σηκώσουμε τη ράχη, όπως μας πρέπει ως Έλληνες. Γιατί κατά πως λέει ο Σοφός, “όταν ένας Λαός γέρνει τη πλάτη του, δεν έχει καμία ελπίδα για το αύριο”!

[Παυλίνα Μπεχράκη] 18-5-2022
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Σχεδόν τρείς δεκαετίες έχουν περάσει φίλε Αναγνώστη, από την εποχή, πού η τότε Δημοτική Αρχή της Κορίνθου, έκανε αποδοχή, της πλουσιότατης Συλλογής, του Επιφανούς Κορίνθιου Δημιουργού, και διάσημου, Συντηρητή έργων Τέχνης, ΣΩΤΗΡΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟΥ, που στη διαθήκη του, την όριζε κληρονόμο, και από τότε μέχρι σήμερα, αν και η δωρεά του, είναι ένας Μεγάλος Καλλιτεχνικός Θησαυρός, και έχει κάνει πλουσιότερη πνευματικά και υλικά, τη Πόλη, της Κορίνθου, δεν έγινε καμία τιμητική αναφορά στη μνήμη του Μεγάλου αυτού Ευεργέτη. ούτε καν μια “ΜΟΝΟΓΡΑΦΙΑ”.

-Ή ΔΩΡΕΑ του Σπουδαίου Κορίνθιου Καλλιτέχνη, στεγάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Κορίνθου, που η στέγη της, έγινε με δωρεά ενός, άλλου Κορίνθιου Ευπατρίδη, του Αείμνηστου ΘΕΟΔΩΡΟΥ, που διέθεσε ένα υπέροχο Νεοκλασικό έργο του ΠΙΚΙΏΝΗ, ΜΕ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΗΝ ΟΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΌ ΟΠΟΊΟ ΓΚΡΕΜΊΣΤΗΚΕ, για να κτισθεί ένα άλλης αισθητικής, κατασκεύασμα, και αμφιβόλου ποιότητας, έτσι που έγινε η αιτία να καταστραφούν ,από την υγρασία, τον πρώτο χρόνο λειτουργίας κάποια μεγάλης αξίας έργα της Πολύτιμης Συλλογής Πυλαρινού. Επί πλέον δώρισε τη Συλλογή του και αυτός, και το βιός του με κληροδοτήματα.

– Ο Σωτήρης Πυλαρινός γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1914 και πέθανε στις Βρυξέλλες το 1989. Το 1944 αποφοιτεί από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με πτυχίο στη Ζωγραφική και τις Θεωρητικές Επιστήμες της Τέχνης. Στα δύσκολα μετακατοχικά χρόνια μεταβαίνει στην Ολλανδία, όπου σπουδάζει από το 1947 έως το 1949 στη Βασιλική Ακαδημία Εικαστικών Τεχνών του Άμστερνταμ, στο τμήμα Ζωγραφικής. Στη συνέχεια, εγγράφεται στη Βασιλική Ακαδημία Εικαστικών Τεχνών της Αμβέρσας, όπου σπουδάζει Ζωγραφική και την τέχνη της Υαλογραφίας (Βιτρώ).

Έχει τιμηθεί με 131 πρώτα διεθνή βραβεία, χρυσά και αργυρά μετάλλια και έχει λάβει ηθικές διακρίσεις από το 1967 έως το 1986.Μετά από προσωπική επιθυμία του Σωτηρίου Πυλαρινού, όπως εκφράστηκε στη διαθήκη του, η Δημοτική Αρχή της Κορίνθου στις 21-9-1998 εγκαινίασε τη Δημοτική Πινακοθήκη, με έργα δωρεά στη γενέθλια γή αυτού του Κορίνθιου Ευεργέτη ζωγράφου,, όσο και μια σειρά σημαντικών έργων διάσημων δημιουργών από την προσωπική συλλογή του, που απέκτησε σαν συντηρητής έργων Τέχνης, ΜΟΥΣΕΊΩΝ ΚΑΙ Μεγάλων Ίδιωτικών Συλλογών, Ανατολής και Δύσης.

-‘Η ΔΙΨΑ ΤΟΥ για όλο για περισσότερη γνώση, δεν τον άφησε στιγμή ήσυχο, και όπως είναι φυσικό δεν χωράει σε μιά μικρή γραφή. Γι αυτό ξαναλέω, πως είναι επιβεβλημένη εδώ και τώρα έστω μία μονογρφία, του Επιφανή και Δωριτή, Κορίνθιου, που να περιέχει όλα τα έργα της δωρεάς, εικονογραφημένα και ιστορημένα, σν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του Μεγάλου Δημιουργού. Πρέπει πλέον η εκάστοτε Δημοτική Αρχή να επιτελεί τον προορισμό της, κατά πως πρέπει σε όλους τους τομείς. Καί η προβολή της Πολιτιστικής της κληρονομιάς, και όχι μόνο, που και βέβαια υπάρχει, αλλά είναι κρυμμένη, πρέπει να βγεί στο φως ,και να μας κάνει περήφανους, ως Κορίνθιους. Ή απόδοση τιμής σε ανθρώπου του Πνεύματος όσων έχουν φύγει αλλά και πρός τιμή αυτών που ζουν και δημιουργούν σ’ αυτό τον τόπο, ή βρίσκονται εκτός των τειχών του, θεατανθρώπων, Καλλιτεχνών, Λογοτεχνών, κ.λ.π, θα σημαίνει πολλά! Πως δηλαδή εμείς οι τωρινοί Κορίνθιοι, δεν είμαστε αγνώμονες, αδιάφοροι, πως έχουμε μνήμη και συνείδηση, πως είμαστε συνεπείς συνεχιστές.

-ΤΕΛΕΙΏΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μικρή γραφή για τον Σπουδαία Δημιουργό ,θέλω να πώ, πως είχα τη τιμή να τον γνωρίσω προσωπικά. Βρισκόταν στη Κόρινθο, και ήλθε μαζί με τον αείμνηστο Θανάση Ρομπόκο, Συμβολαιογράφο, Καλό Κορίνθιο και Συλλέκτη,[ο φίλος του Πυλαρινός του είχε φτιάξει το Πορτρέτο], στή Γκαλερί μου, στά εγκαίνια της έκθεσης του Θεόδωρου Μάρκελλου. Εκεί μου είπε παρουσία του Καλλιτέχνη, ότι θα έκανε τη δωρεά, αυτές τις μέρες, γι αυτό βρισκόταν στη Κόρινθο. Ήτανε θυμάμαι επί Δημαρχίας του Αείμνηστου Νίκου Κουίνη, ο οποίος την επομένη ήλθε στην Έκθεση, γνώρισε τον Μάρκελλο, τον κάλεσε σε γεύμα στο σπίτι του, ο οποίος, Μάρκελλος,του εξέφρασε και αυτός με τη σειρά του, μεταξύ τυρού και αχλαδιού πως θα ακολουθήσει το παράδειγμα του Πυλαρινού. Θά κάνει και αυτός δωρεά. στη Κόρινθο, και για τον λόγο ότι ο δωρητής για τη δημιουργία Πινακοθήκης στη Πόλη, ο αείμνειστος Θεοδώρου ,ήταν, ο θείος του, αδελφός της Μητέρας του. Δυστυχώς για τους λόγους που έγραψα στη προηγούμενη γραφή-αφιέρωμα στον Μάρκελλο, μόνο 25 έργα του δώρισε ,λόγω πλήρους αδιαφορίας, των θεσμικών υπευθύνων που ήλθαν στη συνέχεια, και αδιαφόρησαν.

[Παυλίνα Μπεχράκη] 13-5-2022
Εικαστικός-Συγγραφέας-Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ Κορίνθιος στη καταγωγή, από το ΒΕΛΟ το πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό της Κορινθίας, ταξίδεψε με το ρεαλιστικό έργο του την Ελλάδα μας, και τη Κορινθία μας στα κέντρα τέχνης της Ευρώπης, και Αμερικής! Έζησε για αρκετά χρόνια, στο Παρίσι, και στην Ισπανία, όπου άφησε θαυμαστό έργο. Πέρασε μέσα από τη βαθειά γνώση, σπουδάζοντας αρχικά στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας, και στη συνέχεια με υποτροφίες της Ελλάδας και Ισπανίας, συνέχισε τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις. Ταξίδεψε σε Ευρώπη και Αμερική, όπου παρουσίασε τη δουλειά του, με πλήθος ατομικών εκθέσεων. Έργα του βρίσκονται, σε Δημόσιες και ιδιωτικές Συλλογές, εντός και εκτός των τειχών!

-ΣΤΉ ΠΌΛΗ ΤΗΣ ΚΟΡΊΝΘΟΥ, παρουσίασε με τρείς Προσωπικές Εκθέσεις, το θαυμαστό έργο του, στη “ΓΚΑΛΕΡΙ ΜΠΕΧΡΑΚΗ” τόν Εκθεσιακό μου χώρο, όπου φιλοξενήθηκαν επό τριάντα χρόνια οί Σπουδαίοι Έλληνες ζωγράφοι, που κάποιοι από αυτούς έχουν σιωπήσει και μας μιλάνε μέσα από το έργο τους. Έναν Πνευματικό χώρο πού σίγουρα θυμάσθε με νοσταλγία φίλοι συμπατριώτες μου. Ένας από αυτούς ,τους σπουδαίους ,είναι και ο Κορίνθιος Δημιουργός Θεόδωρος Μάρκελλος, ως πολύτιμος συνεργάτης, και ως δάσκαλος, στο σχολειό ζωγραφικής στα πλαίσια των δραστηριοτήτων της Γκαλερί, όπου μαζί με δύο άλλους επίσης Κορίνθιους, Δημιουργούς ,ΤΟΝ ΓΙΆΝΝΗ ΣΠΑΝΌ,ΚΑΙ ΤΗ ΝΊΚΗ ΠΑΠΑΣΠΎΡΟΥ, δίδαξαν την εικαστική γραφή σε Κορίνθιους, που έγιναν με τη σειρά τους θαυμαστοι ζωγράφοι, και αναφέρω για παράδειγμα τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΖΑΝΙΔΗ, που ζεί και εργάζεται, στη Πόλη της Κορίνθου αλλά ταξιδεύει και ζωγραφίζει ,και ζωγραφίζει, και μας δίνει μεγάλη χαρά με τις ωραίες εικόνες, από Δύση, και Ανατολή.

-ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ αποπερατωθεί η Πνευματική της στέγη “ΔΗΜΟΤΙΚΉ ΠΙ ΝΑΚΟΘΉΚΗ”, πού θεμελιώθηκε, όπως και το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, από τον ΝΙΚΟ ΚΟΥΙΝΗ,έναν θαυμάσιο Κορίνθιο, βαθιά μορφωμένο, άνθρωπο του Πνεύματος, που έγινε Δήμαρχος της γενέθλιας Πόλης, που την λάτρευε, και το απέδειξε με το έργο του, και οί Κορίνθιοι τον έχουν αξιολογήσει ως ένα εξαιρετικό Δήμαρχο, που άλλος δεν ματάγινε από τότε, έτσι που δεν νοιάστηκε, μόνο για τη καλή κατάσταση των δρόμων, πεζόδρομων, και πάει λέγοντας, αλλά έβαλε τον θεμέλιο λύθο, για την Πνευματική Ανάταση της Ιστορικής Κορίνθου, κατά πως της έπρεπε και της πρέπει, επί Δημαρχίας του βάζοντας και εγώ το χέρι μέσω της Γκαλερί, δημιουργήθηκε η ιδέα της Δωρεάς έργων, Τέχνης, με έναυσμα τις Δωρεές, ΠΥΛΑΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΔΩΡΟΥ. που είχαν προηγηθεί. ‘Ό ΘΕΌΔΩΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ, είναι ο πρώτος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, και χάρισε για αρχή,25 έργα, στη Πινακοθήκη Κορίνθου αργότερα, και με πρόθεση να χαρίσει καί μεγάλο μέρος του έργου του, στη Πρωτεύουσα της Κορινθίας, με τον όρο, ή στέγη, να φέρει το όνομά του και να εκτίθενται μόνιμα μόνο τα έργα. Δυστυχώς δεν υπήρξε ενδιαφέρον από την τότε Δημοτική αρχή, της Πόλης. Ή ανησυχία του Καλλιτέχνη, για τη τύχη του έργου του, όπως συμβαίνει εύλογα, κινητοποίησε Δημάρχους εμπνευσμένους άλλων πόλεων, που αγκάλιασαν τον Κορίνθιο Δημιουργό. Ενδεικτικά αναφέρω, το περίλαμπρό Μουσείο Μάρκελλου, στή καρδιά της πόλης των Τρικάλων, όπου στεγάζει 250 έργα, του Δημιουργού, όπως και αυτό του Ψυχικού της Αττικής. Δυστυχώς έχει αποδειχθεί, πως οί άνθρωποι που διαφεντεύουν κατά καιρούς, αυτόν τον τόπο δεν έχουν τα αυτιά ΄ανοικτά, για τα σημαντικά αλλά για άλλα, μη τα κατονομάσω, και ραγίζει η καρδιά μου καί σπάσει. Έτσι έχουμε χάσει μεγάλες ευκαιρίες να γίνει αυτή η Πόλη Πνευματικό κέντρο όπως της αξίζει. Καί όχι μόνο αυτή, αλλά και η ευρύτερη περιοχή. Επανέρχομαι στη περίπτωση του Μάρκελλου, με ένα πραγματικό θλιβερό, γεγονός, μιας και τον μνημονεύω με αυτή τη μικρή γραφή βάζοντας και τελεία. Γιατί αν συνεχίσω, θα στεναχωρήσω σίγουρα, πάρα πολύ τους κατά καιρούς θεσμικά υπεύθυνους.

-Ό ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ αυτός Κορίνθιος Δημιουργός, είχε το εξοχικό του σπίτι, και το εργαστήρι του, στο Βελο Κορινθίας σε μία έκταση οκτω στρεμμάτων, με πορτοκαλιές το όποιο πρότεινε ,και είχε συμφωνηθεί να το χαρίσει στον Δήμο Βέλου συν 50.000.000.εκατομμύρια δραχμές, για την ανέγερση Μουσείου που να φέρει το ονομά του και θα στεγάζει το σύνολο του έργου του. Κί ενώ έλειπαν οι υπογραφές μόνο, για κακή συγκυρία γινήκαν εκλογές, άλλαξε ο Δήμαρχος, που έβαλε δικο του όρο. “ΝΆ ΓΊΝΕΙ ΑΠΛΆ ΜΙΑ ΠΙΝΑΚΟΘΉΚΗ ΤΟΥ ΔΉΜΟΥ ΒΈΛΟΥ όπου ο καθείς “αυτοαποκαλούμενος” ζωγράφος θά, μπορούσε να εκθέτει, τις “όποιας ποιότητας ζωγραφιές του”. Ανατρίχιασε ο Δημιουργός- και με το δίκιο του ο άνθρωπος, και το θέμα έλειξε ΄άδοξα για το όμορφο ΒΕΛΟ μέ ο,τι αυτό σημαίνει.

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός Συγγραφέας Ποιήτρια.

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου !

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό Γιάννης Κόττης γεννήθηκε το 1949 στο Κοκκώνι Κορινθίας..

Σπούδασε από το 1973-1978 στη Σχολή Δοξιάδη, και από το 1979-1982 στην Α.Σ.Κ.Τ τής Αθήνας, με δασκάλους τον Γιάννη Μόραλη, και τον Νίκο Νικολάου. Αμέσως μετά με υποτροφία [Ι.Κ.Ι] έφυγε για τη Πόλη του φωτός όπου μαθήτευσε στην Α.Σ.Κ.Τ. τού Παρισιου, από το 1979-1982.Διακρίθηκε γρήγορα, από την αρχή ακόμα της καλλιτεχνικής του πορείας. Ή παρουσία του είναι συνεχής, στα κέντρα Τέχνης, με πολλές ατομικές εκθέσεις στο Παρίσι, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γενικά.

– Ό Γιάννης Κόττης, από μικρό παιδί, έίναι δεμένος, με τον δικό του κόσμο, και η φαντασία του τον πλάθει κατά πως τον θέλει. Το περιβάλλον που μεγάλωσε, του όμορφου χωριού του, όπου έβλεπε το τρένο, να περνάει δίπλα στο σπίτι του, τις μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, τ’ αμπέλια, να τρέχουν αχαλίνωτα, είναι επί χρόνια η κινητήριος δύναμη είναι η βυζάχτρα έμπνευση.. Αύτή τη γη που όταν δεν ταξιδεύει με τη φαντασία του, για άλλους αθώους τόπους, σκύβει και τη γλυκοφιλάει, με πάθος ερωτικό, σμίγει μαζί της, και τα χνάρια από αυτή την ιερή ένωση, μένουν πάνω στα θαυμαστά έργα του, και αποτυπώνονται στη καρδιά και του πλέον αμύητου.

-Εκεί στο Παρίσι, κλεισμένος στο εργαστήρι του, με μοναδική συντροφιά την έμπνευση, ονειρεύεται, και ζωγραφίζει, το τρένο, τα δέντρα με τους χρυσούς καρπούς, το σπίτι, τα πουλιά, τη γάτα, που γουργουρίζει ευτυχισμένη στην αγκαλιά του, και μιά φιγούρα, σίγουρα τη δική του, να οδηγεί το τρενάκι του, κατά που θέλει αυτός. Γράφει, ΜΕ ΧΡΏΜΑΤΑ ΠΑΝΈΜΟΡΦΑ, ΧΡΏΜΑΤΑ ΖΩΉΣ και κάνει διάλογο, με τα όμορφα, τα αθώα, τα θαυμαστά, που βλέπουν τα μάτια της ψυχής του. ΧαΪδεύει και ξαναχαΪδεύει τρυφερά τις παιδικές μνήμες και ζωγραφίζει!

-Ο Σπουδαίος Κορίνθιος δημιουργός, από τα πρώτα σχολικά του βήματα, πείθει τους δασκάλους του πως έχουν μπροστά τους ένα παιδί, με μεγάλο ταλέντο, στη ζωγραφική, και είναι αυτό που τον βοηθάει αν θέλετε να περνάει τις τάξεις όπως μου είπε κάποτε ο Λόγιος συμπολίτης μας αείμνηστος Σήφης Κόλλιας, πού ήταν δάσκαλός του στο Γυμνάσιο “Κυριολεκτικά μας εντυπωσίαζε το ταλέντο αυτού του ξεχωριστού παιδιού, με το αθώο, καθαρό βλέμμα, και την ανοιχτή καρδιά στην ομορφιά. Όλη την ώρα ζωγράφιζε, και δεν έδειχνε ενδιαφέρον για τα άλλα μαθήματα.. Ήταν διαφορετικός, μοναδικός ξεχώριζε, ήταν γεννημένος καλλιτέχνης”. Έτσι και έγινε.!

Ό Γιάννης Κόττης, δημιούργησε μιά προσωπική γραφή, που δεν μοιάζει με καμία. ΔΗΜΙΟΎΡΓΗΣΕ ΈΝΑ ΔΙΚΌ ΤΟΥ ΙΔΊΩΜΑ,΄ΕΝΑ ΚΑΤΆΔΙΚΌ ΤΟΥ ΣΎΜΠΑΝ, που αναδύεται μέσα από το έργο του! Ή ζωγραφική μαγεία, αυτού του Σπουδαίου Οικουμενικού, Έλληνα-Κορίνθιου Καλλιτέχνη, μοναδική πρωτοπορειακή, συγκαταλέγεται ανάμεσα, στη δουλειά των θαυμαστών ζωγράφων του Παρισιού ,ισότιμα.! Είναι σίγουρα πως με το ωραίο έργο του, θα χαρίζει
απλόχερα, την αγάπη, για τη ζωή ,την όμορφη ζωή, την αληθινή, που δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τη βλέπουν, πνιγμένοι, μέσα στη σκληρή πραγματικότητα, της καθημερινότητας.

-Τό μέτρο του Κόσμου, είναι ο άνθρωπος και η αξιοπρέπειά του, που εκφράζεται, μέσα από την αισθητική, και την ηθική. Καί αυτή είναι μιά χειροπιαστή αλήθεια, που ζεί μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει, διαρκώς, και δυστυχώς, όχι πρός το καλύτερο, που εξουσιάζεται κυρίως από το κακό. Ό Γιάννης Κόττης, ο εμπνευσμένος Κορίνθιος Εικαστικός δημιουργός, μας έρχεται από έναν παραδοσιακό κόσμο, που μας τον αποκαλύπτει, με απλό, μαγικό τρόπο, μέσα από τα ονειρεμένα έργα του. Αρνείται εντελώς τον ορατό κόσμο, που μας περιβάλλει, και επιμένει να βλέπει τον άλλον, τον όμορφο, τον τρυφερό τόν αληθινό τον δικό του κόσμο, που έχει κλείσει στον νού και στη καρδιά του, και τον αποτυπώνει με μοναδική αγάπη στα τελάρα του. Θέλει να παίρνει το τρενάκι της γραμμής, που τρέχει σαν μαύρο βέλος μέσα στη βροχή, και να φεύγει δίχως να γυρίζει ποτέ πίσω, να εξηγήσει την αιτία τούτης της φυγής. Τρέμει στη σκέψη, ότι μπορεί να μείνει σ’ ένα τόπο, όπου κυριαρχεί η υποκρισία, το ψέμα, το κέρδος, η βία η απελπισία. Κι’ όλο φεύγει, με βαρκούλες, με αεροπλανάκια, σχίζει τους ανέμους ντυμένος ναυτάκι.

Ό Σπουδαίος Κορίνθιος ζωγράφος, που κατέκτησε με τις ζωγραφιές του το Παρίσι, από το Κοκκώνι της Κορινθιας, κατέκτησε το Παρίσι, κι τις καρδιές μας. Είμαι τυχερή που τον γνωρίζω προσωπικά, τόν είχα φιλοξενήσει στη Γκαλερί μου, ένα θαυμάσιο έργο του στολίζει τη συλλογή μου ,και τον σκέπτομαι πάντα με αγάπη.Τά τελευταία χρόνια ζεί μόνιμα στην Ύδρα το νησί των Καλλιτεχνών…………….

[Παυλίνα Μπεχράκη] 4-5-2022

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου.

Εικαστικός-Συγγραφέας-Ποιήτρια.

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό Αντρέας Γκολφινόπουλος γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1943,στη Λυκοποριά Κορινθίας. Έζησε εκεί μέχρι τα εφηβικά του χρόνια, και έκανε την επανάστασή του, έτσι που το όνειρό του ήταν να γίνει ζωγράφος, ενάντια στη θέληση του πατέρα του που τον ήθελε να μείνει, και να φροντίζει την οικογενειακή γή.

-Έφυγε λοιπόν ο δεκαοκτάχρονος Ανδρέας, από το πατρικό σπίτι, προκειμένου να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Και έγινε ένας σπουδαίος δημιουργός, με μια ξεχωριστή προσωπική γραφή, θαυμαστή. Σπούδασε στην Α,Σ,Κ,Τ 1965-1970 με δασκάλους τον Νίκο Νικολάου, και Γιάννη Μόραλη, και γλυπτική και κεραμική στο Λονδίνο. Δίδαξε,1976-1977 στη σχολή Δοξιάδη, και από το 1977-1910 στά Τ.Ε.Ι της Αθήνας. Έχει παρουσιάσει τα έργα του σε 24 προσωπικές εκθέσεις, στην Ελλάδα, και το εξωτερικό, και κοσμούν δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

-Τα έργα του, ζωγραφικά, γλυπτά, κεραμικά, αποπνέουν προσωπικά βιώματα, και συναπαντήματα, με με το πανέμορφο Ελληνικό τοπίο, που τού/πλεχε ,εκεί στη Λυκοποριά, στο πανέμορφο χωριουδάκι, στην αγκαλιά της θάλασσας, μαζί με το βουητό της, το αληθινό του παραμύθι, και μας παροτρύνει μέσα από τα έργα του, να το αγαπάμε και να το σεβόμαστε.

-Τά έργα του είναι μεταξύ γης, ουρανού και θάλασσας, σαν τον ίδιο τον άνθρωπο, τον ίδιο τον Πλάστη. Στά δημιουργήματά του κυριαρχεί, ο φυσικός χώρος, με υλικά, άψυχα και έμψυχα, ερωτικά δεμένα. Τα δέντρα, το χορτάρι, ο κάκτος, το απέραντο γαλάζιο, τό κύμα, τα βότσαλα, η πέτρα, πάντα δεμένη μαζί του και η ανθρώπινη φιγούρα, άλλοτε αντρική, άλλοτε γυναικεία, και οι δυό μαζί με όσα κουβαλάνε. Έτσι με τίτλους “Γυναικείο Σύννεφο Λυπημενο, Τρομαγμένο“, με το χρώμα το σχέδιο, και όλα τα άλλα μορφοπλαστικά στοιχεία, ολοκληρώνει τη πιό ιδιότυπη, εκφραστική γραφή, που έχω θαυμάσει, στόν πηγαιμό μου επί χρόνια στο τοπίο της Τέχνης.

-Ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλοπάτια για τη κορυφή. Η ζωγραφική και η γλυπτική του, άμεση, πηγαία. Ή δουλειά του αρέσει στον Κόσμο, γιατί είναι και ως προς το θέμα και το περιεχόμενο, μιά ζωγραφική και γλυπτική τρυφερή, συναισθηματική, ευαίσθητη, που πάλλεται από συναισθήματα, γήινα, συναισθήματα αγάπης για τη γενέθλια γή, την όμορφη Λυκοποριά που αν και έφυγε από 18 χρονών, για να περάσει μέσα από τη βαθιά γνώση, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, ήτανε πηγή έμπνευσης για αυτόν, σε όλή του τη πορεία. Η πανέμορφη γραφή του, πάλλεται, από αγάπη, χαρά, λύπη, συναισθήματα, έρωτα για τη γυναίκα, που τον φορτίζει με όσα κουβαλάει, με όσα του δίνει, όσα του αρνείται πεισματικά. Το θαυμαστό έργο του αγγίζει τη τελειότητα, έτσι που είναι πλασμένο, με της ψυχής τη γνώση, και των χεριών του τη δύναμη. Μάς γεμίζει χαρά, και ευτυχία, και προβληματισμούς, στέλνοντας, τα οικολογικά του μηνύματα, μέσα από τη συμβολική γραφή σου. Τον, αγαπήσανε με πάθος οι μαθητές του, τον αγαπάει η Πόλη της Κορίνθου που την πλούτησε με την δωρεά ένός μεγάλου μέρους της συλλογής του αποτελούμενης τόσο από το δημιουργικό του έργο όσο και άλλων σπουδαίων Ομοτέχνων του. Τον αγαπάμε όλοι εμείς, που έχουμε τη τύχη να τον γνωρίσουμε, σαν άνθρωπο και Δημιουργό.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, που είμαι μία από αυτούς τους!

-Είναι φίλος της καρδιάς μου, ο Σπουδαίος αυτός Έλληνας-Κορίνθιος. Δημιουργός, συνεργάστηκα μαζί του επί χρόνια, φιλοξενώντας αυτόν και το θαυμαστό έργο του για πολλαπλή φορά στον Εκθεσιακό μου χώρο, και έργα του στολίζουν τη Συλλογή μου. Οί ευχές όλων των Κορίνθιων για υγεία και δημιουργική δύναμη, θα τον συντροφεύουν πάντα με αγάπη.

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου.
Εικαστικός Συγγραφέας, Ποιήτρια.