RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Φίλε Αναγνώστη
Οί ιδέες που πρεσβεύουμε, δεν είναι σχεδόν ποτέ δικές μας.. Υπάρχουν πολύ πριν από εμάς, και από πολύ νωρίς τις συναντάμε, στο σπίτι μας, στο σχολείο μας στα διαβάσματά μας, στην αγωγή και τη Παιδεία μας.. Μας διαποτίζουν, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά δεν αμφιβάλουμε, ότι είναι κατά δικές μας.

Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι δραματοποιούμε τα πράγματα, και ανησυχούμε, και μιλάμε για έλλειψη αξιών, και ιδεών, και ηθική κατάπτωση. Αλλά παρά τις δισοίωνες προβλέψεις, η ζωή είναι αθάνατη, κυλάει, αδιάφορη, και τίποτα καμία καταστροφή, δεν συμβαίνει ώστε να σταματήσει να υπάρχει.

Ό Ησίοδος, θρηνεί και οδείρεται, γιατί γεννήθηκε στο γένος του σιδήρου, όπου οι άνθρωποι έχουν εξαχρειωθεί, και πέφτουν βροχή τα δεινά. Τότε που η αιδώς κι η Νέμεσις έφυγαν για τον Όλυμπο κρύβοντας την ωραία όψη τους, με λευκά πέπλα, για να σμίξουν με τους Αθάνατους εγκαταλείποντας τους ανθρώπους. Κι’ όμως οι Θεοί, δεν περιφρόνησαν, λάμπρυναν την Ελλάδα.

Είναι βέβαιο ότι ο Δυτικός Πολιτισμός περνάει κρίση. Τα φαινόμενα τα παρακμιακά, είναι εμφανή, και τα βλέπουμε παντού. Πώς έγινε και φθάσαμε ως εδώ? Λείπει η Ποίηση από τη ζωή, μας, λέει ο Ελύτης. Φταίνε πάρα πολλά, και κυρίως η απληστία που είναι η αιτία όλων των κακών. Φταίει η αλόγιστη σπατάλη των φυσικών πόρων, η μόλυνση, παρεπόμενα της άσβεστης φλόγας για κέρδος..Τά συμπτώματα πολλά, και οφείλονται στη πτώση, των αξιών και των ιδεών, που κρατούν όρθιο το Πνεύμα, και στέρεη τη ψυχή, και για να κτιστούν, έχει χυθεί ιδρώτας και αίμα, από τις προηγούμενες γενιές.

Όσο πολλαπλασιάζονται και οξύνονται, τα προβλήματα, τα προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, τόσο πιο δύσκολη έχει γίνει η ζωή των τωρινών ανθρώπων, δίχως χαρά. Έχει γίνει συνείδηση στους σκεπτόμενους ότι κάτι δεν πάει καλά, στο πως έχει συνηθίσει πια ο άνθρωπος, να εκπαιδεύεται, και να στοχάζεται.

Ό σημερινός άνθρωπος ο ευαίσθητος και στοχαστικός, έπαψε, να πιστεύει, στον πολιτισμό του, γιατί δεν είναι ευτυχισμένος, παρά τα υλικά αγαθά, που το παγκόσμιο σύστημα, τον έχει βάλει σε ένα κύκλωμα εξάρτησης, από αυτά, από το οποίο και να θέλει, δεν είναι εύκολο να βγει, αν δεν αλλάξει.

Δυστυχώς έχουν πληθύνει πολύ τα σημάδια της παρακμής, του πολιτισμού μας, και το κακό είναι, ότι κυρίως οι νέοι, δεν ανησυχούν καθόλου, από την τροπή τον πραγμάτων, στην Πνευματική, και στη κοινωνική ζωή. Όταν ακούνε τους μεγάλους να διαμαρτύρονται, και να αγωνιούν, τους ειρωνεύονται, και τους λένε οπισθοδρομικούς, και ότι απαισιοδοξούν, και δραματοποιούν τα πράγματα..

Ή αλήθεια είναι πως τα συμπτώματα της Πολιτιστικής κρίσης, είναι τόσο έκδηλα, που με το δίκιο μας αγωνιούμε οι σκεπτόμενοι, και ανησυχούμε, παρά την επιθυμία μας να αισιοδοξούμε. Κοινωνικός αναβρασμός, ρήγματα, και αδιαφορία στις σχέσεις, των ανθρώπων, αναρχισμός, χωρίς αιτία, ανασφάλεια, φόβος, αίσθημα ψυχικού κενού, παραίτηση από ευθύνες, και το χειρότερο αμφισβήτηση των αξιών, και των ιδεών .Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι η καθαρή συνείδηση, αλλά και η Ποίηση, αλλά και η Τέχνη γενικά, που με τα εργαλεία που διαθέτει μπορεί να διαμορφώσει τη ψυχή, να υπηρετήσει τη συνείδηση, όχι λιγότερο από την επιστήμη, μας λένε οι Σοφοί.

ΡΗΣΕΙΣ ΣΟΦΩΝ

“Ή γλώσσα των Ποιητών, είναι ζώσα μεταφορά επισημαίνει, τις μέχρι πριν ακατανόητες σχέσεις των πραγμάτων, τις καθιστά αιώνιες, έως ότου, οι λέξεις, που τις αναπαριστούν, με το πέρασμα του χρόνου, γίνουν σημεία αναλογιών, και κατηγορίες Ιδεών.”
[ΣΕΛΛΕΎ]

“Το φαινόμενο της γλώσσας, δεν είναι διόλου το άθροισμα μερικών λέξεων,-συμβόλων των πραγμάτων, αλλά μια ηθική δύναμη, που η ανθρώπινη διάνοια, την κινητοποιείησαν να προ υπάρχει, από τα πράγματα.”
[ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ]

“Χωρίς το κάτι τί που βρίσκεται πέρα από την ευχαρίστηση, το Ποίημα κρέμεται, στο κενό,-αν δεν λέει τίποτα. Τί θα μπορούσε να είναι η Έρημη Χώρα χωρίς τις Ιδέες της?”
[ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ]

“Ή Ποίηση, απαιτεί από αυτούς που θα της αφοσιωθούν, να έχουν κάτι να πουν. Στους χρόνους που έρχονται, οι άνθρωποι, θα γίνονται ολοένα διανοητικότεροι..”
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ]

“Όλη η κακή Ποίηση πηγάζει από γνήσιο αίσθημα. Το να είναι κανείς φυσικός, σημαίνει ότι είναι αυτονόητος. Και το αυτονόητο είναι αντικαλλιτεχνικό.”
[ΌΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ]

“Μόνο τον πρώτο στίχο, μας χαρίζουν οι Θεοί. Τούς άλλους τους κερδίζουμε, με τον ιδρώτα του προσώπου μας.”
[ΠΩΛ ΒΑΛΕΡΙ]

“Ποια είναι η μεγάλη αυτή κυρία η Ποίηση? Δεν υπάρχει μεγάλος Ποιητής, που να μην έχει δοκιμάσει να περιγράψει, το νόημα της Ποίησης. Η Ποίηση όμως δεν προσδιορίζεται .Παραμένει ΄άγνωστη. Δεν είναι απλά ευχαρίστηση, όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι μια επαύξηση της ζωής, μια μεγένθυση, της ευαισθησίας μας, και κάνει τη ζωή να αξίζει περισσότερο. Πηγή της Ποίησης, είναι όχι μόνο η ευχαρίστηση, του νου, αλλά και των αισθήσεων. Ή αδέλφωση του συγκεκριμένου, του αφηρημένου, του λογικού, και του εποπτικού στοιχείου. Έτσι γίνεται το ποιητικό έργο γοητευτικό Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη.”
[Τ.Σ.ΕΛΙΟΤ]

“Όχι με ιδέες δέν γράφονται τα Ποιήματα, ή Ποίηση, έχει τους, καημούς, τα πάθη, τις λαχτάρες της ψυχής, όχι τους στοχασμούς.”
[ΜΑΛΑΡΜΕ]

“Άπό τη στιγμή που ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο, και ήπιε το κώνειο, η Ποίηση, η Φιλοσοφία, και η Τέχνη, έπαψαν να ζουν, να υπάρχουν.”
[ΝΙΤΣΕ]

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου!

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Αγαπημένε μου Αναγνώστη

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ότι κάτι δεν πάει καλά, από την αυγή του νέου χρόνου, είναι κοινή στη γη των ανθρώπων .Ό νέος αιώνας, κληρονόμησε και όξυνε τα προβλήματα του προηγούμενου σε όλα τα επίπεδα-Οικονομικό, Πολιτικό Κοινωνικό, ψυχολογικό-που έχουν κάνει δύσκολη, και άχαρη τη ζωή και τόσο γίνεται κοινή συνείδηση, ότι από μέρα σε μέρα, γίνονται τα πράγματα χειρότερα, που οι προβλέψεις για το μέλλον, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, έτσι που αμφισβητείται, και αυτός ο Πολιτισμός, παρά τα υλικά κυρίως επιτεύγματα, κακά τα ψέμματα. Και αμφισβητώ, δεν σημαίνει σήμερα και ευτυχώς, αποδοκιμάζω τα πάντα, απαρνιέμαι. Αλλά ένα είναι σίγουρο. Κακά σημάδια προάγγελοι παρακμής μεγάλης, μας έχουν αναγκάσει, να άρουμε την εμπιστοσύνη μας, και να θέτουμε κάτω από αυστηρότερο έλεγχο, όσα μας ανησυχούν και μας απασχολούν. Για παράδειγμα, όλοι σχεδόν σήμερα οι άνθρωποι του λεγόμενου Πολιτισμένου Δυτικού Κόσμου, έχουν τον ίδιο τρόπο ζωής, ως προς τη θέση, απέναντι στα μεγάλα προβλήματα, και θέματα της ζωής, την υπακοή, στους γραπτούς και άγραφους νόμους, το πως βλέπουν και με ποια κλίμακα, αξιολογούν τα πνευματικά και τα υλικά αγαθά, και αναρωτιόνται, γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι. Ποτέ άλλοτε, αν εξαιρέσουμε τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, με τις εκατόμβες θυμάτων, η ανθρώπινη ζωή, δεν κόστιζε τόσο φθηνά, και λόγω του κακού, της τραγωδίας της Πανδημίας, των ΤΟΠΙΚΏΝ πολέμων, στις μακρινές χώρες, και τελευταία αυτόν τον φοβερό Πόλεμο, μεταξύ δυό ομόθρησκων, ιστορικά αδελφωμένων.

Ή ΠΕΡΙΠΈΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΓΕΡΑ, καί ο φόβος βουίζει σε κάθε μεγάλη και μικρή κόχη του πλανήτη γη. Ή βόμβα μεγατόνων, με τη μορφή ενός ούτε καν μονοκύτταρου οργανισμού που καταβροχθίζει την ανθρώπινη είναι εδώ, από τον ερχομό της άνοιξης το 2020,τότε που ξυπνάει η Φύση, και η ζωή λούζεται στο φως, έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή της Ανθρωπότητας.
Πρέπει να πούμε σ αυτό ακριβώς το σημείο, πως ο τωρινός άνθρωπος, έχει χάσει τον σεβασμό του προς τη Φύση, προκάλεσε την οργή της, κακά τα ψέματα, και ήταν κάτι που ούτε του πέρασε από το μυαλό του, πως αυτό σε κάποια ερημιά θα τον φθάσει. Δεν σκέφθηκε, πως αυτή η ασέβεια προς τη μάνα γη που τον τρέφει, και του προσφέρει όχι μόνο ο,τι χρειάζεται, αλλά πολύτιμα δώρα, για να είναι ευτυχισμένος, και αυτός αντί να είναι ευγνώμων να είναι κύριος, έχει γίνει δούλος, της απληστίας του? Μήπως, και αυτή με τη σειρά της έχασε την υπομονή της, και τον τιμωρεί, μήπως και διδαχθεί από τα λάθη του?

Φίλε Αναγνώστη,
Αυτό το πόνημα, γεννήθηκε, κατά τη διάρκεια του μεγάλου πόνου, πού προκάλεσε στην Ανθρωπότητα η Πανδημία που ακούει στο όνομα Covid 19.Είναι ένα οδοιπορικό, ενός ανελέητου αόρατου εχθρού, που απειλεί την ίδια τη ζωή. Σίγουρα κάποια στιγμή θα νικηθεί, από την Επιστήμη, και θα εξαφανισθεί από προσώπου γης. ’Αν και δεν είναι ένας ούτε καν μονοκύτταρος οργανισμός, θ αφήσει βαθιά τα χνάρια του, στον Πλανήτη μας.

ΧΑΣΚΕΙ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Χάσκει το σπήλαιο της μοναξιάς, στις μέρες μας.
Ανελέητος κατακτητής ο φόβος, διαβαίνει γοργά
της ψυχής τα μέσα μέρη, σαν να θέλει να εκδικηθεί
το ανθρώπινο γένος, για κάποιον λόγο .
η ελπίδα, αγρυπνάει, ακούραστη μας μιλάει τρυφερά,
μας διαβεβαιώνει πως αύριο θα είναι όλα σαν πρώτα.
Δεν είναι σίγουρα, για τους θνητούς, η καλύτερη
ώρα του αλαζόνα χρόνου, πρόσχαρη, αγαθή,
για στοχασμούς χαρούμενους, ελπιδοφόρα σχέδια
και όνειρα μεγάλα…………………..

Απόσπασμα

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Από το τρίτο βιβλίο του “Ο ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΛΟΓΟΣ”

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ! Ένας Σοφός, της Αρχαίας Ελλάδας, που αναζήτησε
τον έναν και μοναδικό Θεό, μέσα στη σιωπή του δάσους από αμυγδαλιές,
στάθηκε και ρώτησε μια αμυγδαλιά. “Αδελφή, πές μου, που
είναι ο Θεός?” Καί η αμυγδαλιά, άνθησε. Ό κορυφαίος αυτός προσωκρατικός
Φιλόσοφος, αγωνίστηκε με πάθος και ψυχή, να αποκαλύψει τους
γρίφους της Φύσης, και να απαλλάξει τα φυσικά φαινόμενα, από τις
προλήψεις της εποχής του. “ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ” Ενά Σύμπαν ρευστό,
και μεταβαλλόμενο, που αλλάζει διαρκώς, και δεν μένει ποτέ ίδιο.

-Ό Σπουδαίος αυτός Έλληνας Φιλόσοφος, αποτελεί ορόσημο, για την Ιστορία της σκέψης και των Ιδεών. Έγραψε αποκλειστικά για μυημένους στη Φιλοσοφία, γι’αυτό και η εσκεμμένη ασάφεια της σκέψης του, ώστε να γίνει κατανοητή, μόνο από τους τριμμένους στόν Λόγο.

-Ή βάση της Φιλοσοφικού του Λόγου, είναι το αιώνιο γίγνεσθαι,
που εκφράζεται με τη συνεχή ροή του ποταμού, που ολοένα ανανεώνεται.
Μόνο τη φωτιά “το φώς, πλαϊ στόν Λόγο, δημιουργεί, ένα κόσμο άπειρο, άναρχο,
και αυτορυθμιζόμενο. Ό Κόσμος, δεν είναι παρά η αρμονία, των αντιθέσεων,
ή ένωση των αντίθετων Τό καλό και το κακό, είναι για παράδειγμα,
οι αντοθετες όψεις, του ίδιου πράγματος. Ό Ηράκλειτος, συγκαταλέγεται στους Αρχαίους Φιλοσόφους, που όπως και οι Στοχαστές της Ορθόδοξης
Χριστιανικής Πίστης, ήσαν Προμηθείς Φωτοδότες, εξανθρωπιστές του Ανθρώπου.
Λάτρης της Φύσης, αποσύρθηκε από την ειδωλολατρικό περιβάλλον, “εν αμαρτίας”
και πήγε στα βουνά, όπως αργότερα ο Άγιος Ιωάννης, ο μαθητής
ο αγαπημένος του Χριστού, τρεφόμενος με βότανα. Εκεί έγραψε, το περίφημο “ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΕΡΓΟ”

[ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΣΟΦΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ]

“Ακολούθησα τον μόνο δρόμο, του διαλογισμού κοντά στη Φύση,
που ήταν και ο μόνος της πρόσβασης ζήτησης, του αληθινού Θεού Λόγο”

“Ο Θεός Λόγος, είναι ο Δημιουργός, του Κόσμου
“γενομένων πάντων, κατά τον Λόγο τον δε..

“Όλοι στη Γη οι ζωντανοί οργανισμοί, γίνεται
και ακμάζει και φθείρεται τοις του Θεού πειθόμενοι θεσμοίς..”

“Ή παγκόσμια αρμονία, είναι το φως το ανέσπερο,
που δίνει ζωή.”

“Τό Θεϊκό μήνυμα, μέσα στη σιωπή, στα λευκά της άνθη,
έχουμε το μήνυμα της αγνότητας, των γλυκών φθόγγων.”

“Παγκόσμια αρμονία, αυτό το φως, [ΤΟ ΠΥΡ] καθοδηγούμενο
από τον Θεό λόγο. Δεν δύει ποτέ, δεν έχει εσπέρα, [φως ανέσπερον] που φωτίζει, τον κάλλιστον Κόσμον. Πτροδοτει,
τις διαδικασίες ,και τις διαδικασίες ως το ατέρμον της δημιουργίας.”

[ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ] Από το “ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ” έργο του!

ΣΗΜΕΡΑ όμως δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι έχουμε χάσει τι σημαίνει σεβασμός, αγάπη, απέναντι στις αρχέγονες πηγές που μας γέννησαν. Ή επαφή μας με τη Φύση, εξαντλείται στο να πάμε εκδρομή. Αγάπη για τη Φύση, σημαίνει να τη νιώσουμε όπως οι πρόγονοί μας ως Μεγάλη μητέρα ως ζωντανό οργανισμό, από τον οποίο δεν είμαστε αποκομμένοι, και αλαζονικά αυτόνομοι, αλλά ότι αποτελούμε παιδιά της, γιατί έτσι μόνο θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η Φύση, δεν είναι μόνο για εκμετάλλευση. Σήμερα εμείς δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι, βλέπουμε τη Φύση, με το βλέμμα αρπαχτικού, με τη πρώτη ευκαιρία να ασελγήσουμε, στό κορμί της. Καμία αίσθηση σεβασμού, γι αυτή, καμία αίσθηση οργανικής σύνδεσης μαζί της. Αγάπη για τη Φύση, σημαίνει ευαισθησία, σεβασμός, προς αυτή πάνω απ’ όλα. Ως, άτομα, ως οργανωμένη κοινωνία, ως Πολιτεία κυρίως, με νόμους, με μέτρα προστασίας, και αυστηρότατες ποινές, για τους παραβάτες.

Αγαπημένε μου αναγνώστη
-Γιά να νιώσεις ως τα κατάβαθα της ύπαρξής σου, τι σημαίνει αγάπη για τη Φύση, αρκεί να περπατήσεις μιά μέρα ξυπόλυτος, μέσα στο δάσος, να αγκαλιάσεις ένα κορμό δέντρου, να νιώσεις την αφή του, το μεγαλείο του, να αφεθείς εκεί για λίγο, ν’ ακούς τους ψιθύρους στις φυλλωσιές! Να κοιμηθείς ένα μεσημέρι κάτω από ΄ένα πλατάνι, να ξυπνήσεις στον ίσκιο του, να πιεις ένα ποτήρι κρασί, να φας μια φέτα σταρένιο ψωμί, να χαρείς των πουλιών τη γλυκολαλιά και το κελάρισμα του νερού στο αυλάκι.
Τότε θα νιώσεις, την ωραιότητα της Φύσης, το θείο μέσα σου! Πως να μην την αγαπήσεις, πως να μη νιώσεις, τον εαυτό σου ως τμήμα του όλου, απειροελάχιστο, αλλά και συγχρόνως μεγαλειώδες!

ΠΡΟΟΙΜΙΑΚΑ- ΛΟΓΙΣΜΟΙ Από τον πρόλογο του εικονιζόμενου βιβλίου μου!

“Ενώ κοιμούνται οι άνεμοι, από τη θάλασσα
απ’ το βουνό, το βράδυ αχνογέρνει..

“Ό κόσμος είναι θάλασσα, ο Ήλιος τα κύματά της
πλάθει, τα καθάρια, και εγώ ο άνθρωπος, άνθρωπο,
ονειρεύομαι και ψάχνω να βρω!”

“Ή αθάνατη Φύση, θυμάται τα χρόνια, τα ατέλειωτα
χρόνια του κόσμου, παρ’ όλο που φεύγουν μακριά,
και ποτέ δεν νοιάζεται, δεν κοιτάει κατά που πάνε…..”

“Θα ξανανθίζει θα λάμψει και πάλι ωραιότητα η γη ,
γύρω απ’ τις θάλασσες, όταν ο άνθρωπος, γνωρίσει,
κι’ αποδεχτεί τη γύμνια

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Περιμένουν οι απλές λέξεις τη σειρά τους
να γράψουν τούτη την ώρα τα αισθήματά μου
θαρρετά να καταγράψουν, όλα όσα στροβιλίζουν
ανεμοκίνητα, άλλοτε κυβερνημένα και άλλοτε
ακυβέρνητα, πού ‘χουν το χρώμα το γκρίζο,
αυτή τη στιγμή, που το μανιφέστο της Φύσης
μου χτυπάει τη καμπάνα, πως κάτι κακό
κρύβεται επιμελώς, και καραδοκεί…….

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ή ΣΜΥΡΝΗ δεν θα ξεχαστεί ποτέ Χάθηκε και ο ίσκιος της
μας λέει ο Ποιητής. Τή χάσαν οι Θεοί, τη χάσαν οι Σμυρνιοί,
και ο Ελληνισμός, Μά δεν θα ξεχαστεί Είναι πανέμορφη,
ολοζώντανη, προστατευμένη, κάτω από της Μνημοσύνης τα φτερά. Ή φορεσιά της φήμης της, ομορφοκεντημένη,
με λέξεις μαγικές, χρυσές, πολύτιμες ,και μαργαριταρένιες,
απ’ τους τρανούς του Λόγου, της Τέχνης και της Ποίησης!

[Π.Μπ] Από το εικον. βιβλίο μου “Η ΚΑΛΛΙΣΤΗ ΠΑΣΩΝ ΣΜΥΡΝΗ”

Αγαπημένε μου Αναγνώστη,
Θα μετακινήσουμε άλλους καιρούς, καθώς μας λέει ο Σμυρναίος Ποιητής, Γιώργος Σεφέρης, για να περπατήσουμε, στους δρόμους και τα σοκάκια, της όμορφης, και Μεγάλης “ΚΑΛΕΙ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΕΙ” όπως την αναφέρουν οι επιγραφές, πρίν οι πύρινες γλώσσες, της κόκκινης Μάγισσας, την καταπιούν, και να αφανίσει ό,τι απόμεινε η μανία του Τούρκου, με αποτέλεσμα να μην έχει μείνει τίποτα που να θυμίζει αυτή την Ελληνίδα Κόρη. Ούτε ο ίσκιος της. Είναι μας λέει ο Τρανός Ποιητής “όπως, αν τύχει και μπείς, μιά νύχτα, στη Πολιτεία που σ’ ανάθρεψε, κι’ έπειτα συνθέμελα, τη χάλασαν, και την ξανάχτισαν, και παλεύεις, να μετακινήσεις άλλους καιρούς, για να ξαναβρεθείς”.

Ή ΌΜΟΡΦΗ Τρανή Πολιτεία, μετράει χιλιάδες χρόνια ζωής. Χαλάστηκε και χτίστηκε, από την αρχή, από τους κατακτητές Γενουάτες Ιππότες, Όθωμανούς, Τούρκους. Στων τελευταίων την απόλυτη κυριαρχία, έμεινε για αιώνες, κατά πως γνωρίζουμε από τα διαβάσματά μας, μέχρι τη μέρα της απελευθέρωσης από τον Ελληνικό στρατό, στις 2 Μαϊου, 1919. Μόνο που αυτό το δώρο, κράτησε μόλις τρία χρόνια. Ή ΠΑΝΈΜΟΡΦΗ ΕΛΛΗΝΊΔΑ ΚΌΡΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, βάδισε και πάλι, τον δρόμο, του πιό φρικτού μαρτυρίου αυτή τη φορά. Παραδόθηκε στη φωτιά, και έγινε στάχτη. Όμως για τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΌ ΌΠΟΥ ΓΗΣ είναι ολοζώντανη,
αυτή η θαλασσοχαΪδεμένη, προστατευμένη σα μέσα μέρη της καρδιάς του. Μέ αυτή τη μικρή αναφορά, θά μείνουμε στις φοβερές μοναδικές σε αγριότητα και βαρβαρότητα στιγμές της Τραγωδίας, που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα Δυστυχώς πρέπει να το πούμε, με το θάρρος της γνώμης που μας χαρακτηρίζει, υπάρχουν κάποιοι κατ’ όνομα Έλληνες, με θεσμικές θέσεις, που έχουν εκφράσει και μάλιστα δημόσια, την αμφαβήτησή τους για τις σκηνές φρίκης, που εκτυλίχθηκαν, και καταγράφηκαν, δια χειρός της φωτογραφικής τέχνης και κείμενα μνήμης αυτοπτών μαρτύρων, Σμυρναίων Λογίων, χαρακτηρίζοντας το κυνήγι των Ελλήνων από τους Τούρκους, που έτρεχαν στη παραλία να άνέβουν σε κάποιο πλοίο να σωθούν, ελπίζοντας σε θαύμα “συνωστισμό”.

“Ο ΚΟΣΜΟΣ έτρεχε, να γλυτώσει από τη φωτιά και τους Τούρκους, και περίμενε βασανιστικά στις ουρές για να περάσει στα πλοία ενώ Τούρκοι στρατιώτες διενεργούσαν εξονυχιστικούς ελέγχους, αφαιρώντας τα τιμαλφή και συλλαμβάνοντας όσους άντρες ήταν πάνω από 15 ετών για να τους στείλουν στα τάγματα εργασίας. Οι μανάδες έντυναν τα αγόρια τους με γυναικεία ρούχα για να τα περάσουν στα πλοία, ξετυλίγονταν φρικτές εικόνες ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας. Ο κόσμος έπεφτε στη θάλασσα να κολυμπήσει μέχρι τα καράβια των ξένων και οι Τούρκοι πυροβολούσαν στη θάλασσα. Τα πλοιάρια βούλιαζαν από το βάρος ενώ από πίσω η πόλη καιγόταν και η φωτιά είχε φτάσει μέχρι και τα παραλιακά κτίρια.

Οι φωτιές ξεκίνησαν από την αρμένικη συνοικία και εξαπλώθηκαν γρήγορα σε όλη τη Σμύρνη. Οι Αμερικανοί καθηγητές και ναύτες κάνουν λόγο για Τούρκους στρατιώτες που ξεχύθηκαν στα στενά σοκάκια της Σμύρνης κρατώντας δοχεία με πετρέλαιο και κηροζίνη, λούζοντας τα σπίτια, τις εκκλησίες και τους καθολικούς ναούς. Από τις 46 ορθόδοξες εκκλησίες σώθηκαν οι τρεις. Οι εμπρησμοί κατέστρεψαν τα 3/5 της έκτασης της Σμύρνης αφήνοντας άθικτη την τουρκική συνοικία. Η επίσημη θέση της τουρκικής ιστοριογραφίας παρουσιάζει τις φωτιές ως έργο των ίδιων των Αρμενίων και Ελλήνων, για να μην βρουν τα σπίτια τους σώα οι Τούρκοι και κατοικήσουν σε αυτά. Τι να απαντήσεις στο θράσος αυτό, που συνεχίζεται και συνεχίζεται επί χρόνια από τον καό αυτόν γείτονα που δεν έχει σταματημό ,μέχρι τούτη την ώρα, αγαπημένε μου αναγνώστη?”

ΜΑΤΑΙΗ Η ΕΛΠΙΔΑΓΙΑ ΤΟΝ ΓΥΡΙΣΜΟ

Μάταιη η ελπίδα για τον γυρισμό, που γεννιέται από’ του αδύναμου θνητού τη μοίρα, είναι εκείνη του ασμυρνιού,
που πέτρωσε στο κεφαλόσκαλο, την ώρα τη στερνή,
πού’ βαλε την αμπάρα, το κλειδί στη πόρτα και διπλοκλείδωσε
αγάπη σπιτικό του. Μάταιη η ελπίδα για τον γυρισμό, μάταιη
η νοσταλγία, Αιώνια παρηγοριά, ο σιγανός ήχος της Μνήμης!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ, ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΝ ΣΤΗ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΓΗ ΤΟΥΣ!

ΤΑ ΑΣΒΗΣΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ

ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ οι εχθροί, πως ημπορούν να σβήσουνε του Ελληνισμού τα χνάρια, στης Κύπρου μας τη γή, πως ξέρουνε τον τρόπο από παλιά. Τό κάνανε στην Ίβρο, και στη Τένεδο, στη Σμύρνη και στη Πόλη. Διώξανε στήν Καρπασία τους Έλληνες, αλλάξαν της Κερύνειας το όνομα, έκαψαν και βανδάλισαν Μονές, ξεπούλησαν
τα θησαυρίσματά τους. Δέν θέλουνε να ξέρουν τίποτα, για τον λατρευτικό τον ήχο της καμπάνας για τον αρχέγονο Πολιτισμό, την ωραιότητα της γενέθλιας γης της Αφροδίτης. Δέν θέλουνε να ξέρουν ή ξεχνούν, για τη ψυχή του Έλληνα όπου γης, που δεν λυγίζει, και προσμένει, σαν έτοιμος από καιρό, για τον αγώνα, αν του δοθεί, μια διαταγή ωραία, κι ας καμώνονται αυτοί εκεί, π’ άποφασίζουν, ολόγυρα, στο οβάλ τραπέζι για των Λαών τη μοίρα και τη τύχη, και ας μη βλέπουν, του κατακτητή εισβολέα τη σημαία, χαραγμένη με αιμάτινη γραφή, στη ράχη του Πενταδάκτυλου. Και ας καμώνονται πως δεν γνωρίζουν τίποτα, για τους ομαδικούς τους τάφους. Κι’ ας λένε πως αναζητούν, τη λύση μα πιθανώς επιθυμούν τη λήθη…….
{ΠΜπ.] Άπό το εικονιζόμενο βιβλίο μου “ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ” Έκδ.2013

πού ανέβηκε το 2013,στη πλατφόρμα του Πανεπιστημίου της Κύπρου, κατά τη διάρκεια ημερίδας με θέμα και περιεχόμενο καί παρουσιάστηκε από τη Πρεσβεία της Κύπρου στόν Πνευματικό της χώρο “ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ” στην Αθήνα

Αγαπημένε μου Αναγνώστη
‘Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ που βρήκε τη Κύπρο μας, πρίν σχεδόν 50 χρόνια τα εγκλήματα του εισβολέα κατακτητή, που έμειναν ατιμώρητα, μέχρι σήμερα, χαράκωσαν το χώμα της, και χαρακώνουν μέχρι σήμερα, τη ψυχή τού όπου γης Ελληνισμού. Αποτυπώθηκαν μέσα από τη γραφή Σπουδαίων των Γραμμάτων, Συγγραφέων Ποιητών, και Ζωγράφων, όπως γνωρίζουμε από τα διαβάσματά μας! [Χρονογραφήματα, εικαστικά έργα, ποιητικός Λόγος, φωτογραφικό υλικό], και ρίγησε Η Ανθρωπότητα, για τα κακουργήματα, που αποκαλύπτονται όλα αυτά τα χρόνια. [ομαδικοί Τάφοι, λεηλασίες και καταστροφές, στά κατεχόμενα, ξεπούλημα των θησαυρών, εικόνων, χειρογράφων, τοιχογραφιών] βανδαλισμοί των Μονών, και εκκλησιών, που χρησιμοποιούνται, σαν σταύλοι ζώων, αποθήκες, ταβέρνες.

ΕΙΝΑΙ αυτά, που συμβαίνουν στη κατεχόμενη Ελληνική γή, που πουλιέται, ξεπουλιέται, αντί πινακίου φακής, με τη σφραγίδα και τη βούλα του ψευδοκράτους, στούς δήθεν φίλους…… Καί είναι αυτός ένας πρόσθετος λόγος, που η πραγματοποίηση επιστροφής στη γενέθλια γή στα χωράφια τους, στα σπίτια τους, των αδελφών Κυπρίων, ίσως είναι “όνειρο θερινής νυχτός” όταν μέχρι τούτη την ώρα, εκατοντάδες χιλιάδες βίλες έχτισαν και χτίζουν οι Άγγλοι …………….

Έρέθισμα γι’ αυτό το δημοσίευμα, είναι μια ενθύμηση, που μου έφερε σήμερα το διαδίκτυο [Αναμνήσεις] από τη παρουσίαση του βιβλίου μου πρίν 9 χρόνια, που είχε σαν ερέθισμα της γραφής του, θέμα περιεχόμενο και τίτλο “Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ” ενός Σπουδαίου Κορίνθιου- Λουτρακιώτη, Ζωγράφου, του Μπάμπη Αγγέλου, ένα έργο μεγάλων διαστάσεων, συγκλονιστικό, με απόδοση των τραγικών στιγμών της εισβολής στο Νησί της Αφροδίτης, που σκορπάει ρίγη συγκίνησης. Τό έργο αυτό που έχω τη τύχη να μου ανήκει, είναι μια διαχρονική μαρτυρία, της συμφοράς, που δεν έχει τέλος μέχρι τούτη την ώρα δια χειρός της Τέχνης, ή οποία έτσι επιτελεί τον ύψιστο προορισμό της πέρα από την αισθητική ευχαρίστηση, να Ιστορεί και τα σημαντικότερα της Εποχής της, και να πληροφορεί τούς επόμενους αυτούς που έρχονται και τους αγέννητους! Νά σηματοδοτεί με την όποια μορφή της, δηλώνοντας παρούσα, καταγράφοντας, με τον δικό της θαυμαστό τρόπο τη πρακτική αλήθεια.

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΤΟ ΚΑΡΤΕΡΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
“ΕΝΑ ΡΥΑΚΙ ΑΠΟ ΦΩΣ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ”

ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ χρόνια ή Ελλάδα μας τα γιορτινά φορούσε.
Ολύμπιοι Θεοί, Φιλόσοφοι, Ολυμπιονίκες, Ποιητές Ζωγράφοι Γλύπτες, Δάσκαλοι της Σκέψης, της Επιστήμης και της Τέχνης.
Ό Μεγαλέξανδρος,”ώς τη Βακτριανή ως τους Ινδούς, τηνε ταξίδεψε>με το σπαθί της αστραπής της γνώσης, μετέδωσε,
τη δόξα τον Πολιτισμό της. Βυζάντιο, κάστρο απόρθητο της Ρωμιοσύνης, ακμή και παρακμή. Κι’ήλθαν τα χρόνια της σκλαβιάς,
απ’ τους βαρβάρους, που τηνε βύθησαν, στο πιό βαθύ σκοτάδι.
Μετά από αιώνες, λευτερώθηκε, και θαρρετά, άπλωσε τα μικρά της
τα φτερά, και ξανακέρδισε τη Μακεδονική της γη. Στό πηγαιμό της, προδόθηκε από τους δήθεν φίλους, κι έχασε τη Σμύρνη, τη μικρή αγαπημένη κόρη. Στου Φασισμού το φοβερό το κάλεσμα, αντιφώνησε, το ηρωικό το ΟΧΙ τον πολέμησε, και άλλαξε,
αυτή η μικρή- Μεγάλη Ελλάδα, της ανθρωπότητας τη μοίρα. Άδελφοκτόνος σπαραγμός, άγριος χαλασμός, χαράκωσε
το χώμα της, μαύρισε τη ψυχή της. Σαν πέρασε και κείνο το κακό, αυτή η συμφορά΄, φύτρωσε πάλι
η σπορά, ψήλωσε και θέριεψε, έβγαλε κλώνους καρπερούς,
κι’ έθρεψε τα παιδιά της, Ύστερα παλι, ένας καινούργιος χαλασμός,
τη μάτωσε έτσι που κομματιάστηκε η Κύπρο της, από τον προαιώνιο εχθρό και πάλι, π’ ούτε στιγμή δεν έπαψε να απειλεί ,μέχρι τούτη την ώρα, την Όμορφη Γενέθλια Γη, Θεών και Ηρώων!

[Π.Μπ.] Άπό τον πρόλογο του βιβλίου μου “ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΒΟΤΣΑΛΑ ΜΝΗΜΗΣ”. Εκδ. 2016

ΟΤΑΝ ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ!!!!!!!!!
Άγαπημένε μου Αναγνώστη
Λόγω της επί χρόνια αγάπης μου για τη Τέχνη του Ποιητικού Λόγου, πιστεύω πως δικιούμαι να
υποστηρίζω, πως, όλο το νόημα της Επανάστασης του 1821,μετουσιώνεται σε απέραντο βάθος,
μέσα από τους στίχους, των δύο μεγάλων Ποιητών μας, τού Άνδρέα Κάλβου, και του Διονύσιου Σολωμού που καλούν τους Έλληνες, ό ένας με τις ωδές του, και ο Εθνικός μας Ποιητής με τον Υμνο εις την ελευθερίαν!

“Από τά κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
κι σαν πρώτα αντρειωμένη
χαίρε ώ χαίρε Ελευθεριά.”

[Διονύσιος Σολωμός]

Τρέξατε, δεύτε
οι των Ελλήνως παίδες
ήλθε ο καιρός της δόξης.

[Ανδρέας Κάλβος]

ΕΙΝΑΙ οι στίχοι αυτοί, ένα μάθημα για όλους, εκείνους που σκύβουν σήμερα το κεφάλι, στούς κάθε λογής “Προστάτες” που πετάνε τα άγια ιδανικά του Έθνους στις καλένδες. Πρέπει να αναφερθούμε, αυτές τις δύσκολες ώρες που διερχόμαστε, έτσι που ο κακός γείτονας έχει βγεί εκτόε ορίων, και μας απειλεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, με λίγες έστω γραμμές, στους δύο Ποιητές μας, λυγίζοντας τα γόνατα, με ταπεινότητα. και να θυμηθούμε!!!!!!!Μόνο ό Κάλβος, και ο Σολωμός, μπορούσαν να φθάσουν καί να τραγουδήσουν την υπέρτατη θυσία των κοντινών προγόνων μας για την Ελευθερία!! Σήμερα έχουμε ανάγκη εμείς οι Έλληνες, που είμαστε λίγο μπερδεμένοι από τα κακά συναπαντήματα, να ακούσουμε με προσοχή, τους ρυθμούς, και τις παραινέσεις τους, ακόμα και την οργισμένη πνοή τους, που είναι οργή του ηθικού ανθρώπου. Ή Ποίησή τους είναι από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα, της Οικουμενικής ανθρώπινης σκέψης. Όί στίχοι τους, είναι σοφά διδάγματα αλλά και μάχη, για τις ιδέες και τις αξίες. “Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία”. Αύτά τα ιδανικά εμπνέουν τους Ποιητές μας. Αυτή τη Ποίηση, με τόση έμφαση, με τόσο σκληρή δύναμη, καρπερή, μεγαλόστομη, ήθελε εκείνη τη στιγμή η Επαναστατημένη Ελλάδα, αλλά και οι υποστηρικτές της Φιλέλληνες. Γιά να εξακριβώσει κανείς, που οφείλεται αυτό το θαύμα, αυτό το ποιητικό ύφος και ήθος, θα πρέπει να μεταφερθεί, σε εκείνη τη φοβερή εποχή, για τον Ελληνισμό, τη σκληρή Εποποιϊα του 1821.όπως τη δημιουργούσε η κατατυραννισμένη Λαϊκή ψυχή, του επαναστατημένου Ραγιά που με τα κατορθώματά του, γέμισε όλους τους φιλελεύθερους λαούς αγαλίαση και προσδοκία, όχι μόνο για ο αύριο, αυτής της μικρής κόχης της γής που λέγεται Ελλάδα, μα για ολόκληρη την ανταριασμένη Ευρώπη. “Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία” Κί μόνο αυτόν τον στίχο αν έγραφε ο Ανδρέας Κάλβος, θα μπορούσε, η ανθρωπότητα, να τον κατατάξει, στους μεγάλους δημιουργούς της εποχής του, γιατί αυτό ήταν το μεγάλο ζητούμενό της. Καί σίγουρα θα έμενε ο Μεγάλος, πραγματικός Ποιητής της Ελευθερίας.

-ΣΤΑ κείμενα -αφιερώματα που εμπεριέχονται στο βιβλίο, στους δύο Ζακυνθινούς Ποιητές, αν και δεν είναι εκτενή, για ευνόητους λόγους, έτσι που το θέμα και το περιεχόμενό του, είναι η Επανάσταση του 1821,γενικά,θα σας συγκινήσει ο Πατριωτισμός και των δύο. Ο Ποιητής του “Εθνικού μας Ύμνου” και των “Ελευθερων Πολιορκημένων” έζησε τη ζωή του στα Επτάνησα, άκουσε από κοντά τον αντίλαλο της Επανάστασης, και γνώριζε τους ίδιους τους Επαναστάτες Κατάλαβε πώς μόνο με τη γλώσσα των Ραγιάδων, θά μπορέσει να συνεγείρει τη συνείδηση του ’Εθνους και γι’ αυτό πήρε τη γλώσσα του λαού, και την έκανε γλώσσα του Έθνους. Ό Ποιητής της “Αρετής και της Ελευθερίας” έγραψε τις ωδές του μακριά, από την Ελλάδα, στο εξωτερικό όπου ζούσε για πολλά χρόνια, σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ίταλία, Ελβετία, Γαλλία, Αγγλία, εκεί που στις μεγαλουπόλεις τους, όλοι οι Φιλελληνικοί κύκλοι’ ηταν επηρεασμένοι από το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, από το μεγαλείο της Αρχαίας Πατρίδας!

-ΆΠΟ αυτό το Πνεύμα επηρεάστηκε η Γαλλική Επανάσταση, από αυτό το Πνεύμα επηρεάστηκε και ο Κάλβος. Εκεί ακριβώς, βρίσκεται η ουσία της Ποιητικής γλώσσας του Κάλβου. Αυτό όμως στοίχισε στον Μέγιστο Ποιητή πολύ, γιατί ήταν έξω, από την εσωτερική αναγκαιότητα. Μετά τον θάνατό του, αναγνώρισαν, το μεγαλόπνοο έργο του, γι’ αυτό και σήμερα, τιμιέται, παντού, ως ένας, από τους μεγαλύτερους ψάλτες της Ελευθερίας.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια