RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρείς κι’ όπως το δείς να μη το παρατήσεις
.Φράξε το ακόμα πιό βαθιά, και φράξε το πιο στέρεα,
και πλάτυσε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι’ ακλάδευτο όπου, μπλέκεται, να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις με το νερό το αγνό της βρυσομάνας,
κι’ αναγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά να φύγουν,
και τα ζωντάνια σπείρε του,’ όσα γερά δροσάτα
Γίνε οργατόμος, φυτευτής, διαφεντευτής….
Κι’ άν είναι κι’ έρθουν χρόνια δίσεκτα, πέσουν
καιροί οργισμένοι, κι ‘όσα πουλιά μισέψουνε, σκιασμένα,
κι’ όσα δέντρα, για τίποτ’ άλλο δεν φυλάν, παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς, το χαλασμό. Φωτιά ,τσεκούρι τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι κόφτο,
και κάστρο επάνω του, και ταμπουρώσου μέσα,
για πόλεμο, για μάτωμα, για τη καινούργια γέννα,
π’ όλο τη περιμένουμε, κι’ όλο κινάει νάρθει,
κι’ όλο σιντρίμμι χάνεται, στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πεί, μιά ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θά ναι πάνω απ’ όλα.”

[ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ] Από τους “ΒΩΜΟΥΣ”

-Ο ΓΝΗΣΙΟΣ Ποιητής, φίλε αναγνώστη, για να αναφερθούμε και να σταθούμεστα προφητικά λόγια τους Κωστή Παλαμά, είναι αυτός που δείχνει τον δρόμο, πως να διαφυλάξουμε τις αξίες, και συγχρόνως να προστατέψουμε τη Πατρίδα μας από τους κινδύνους, που την απειλούν κατά καιρούς και που τα τελευταία χρόνια μας έχει πάρει το κατόπι. Ή αρχή γίνηκε με την οικονομική κρίση, τα μνημόνια, τη φτώχεια, που δεν έχει τελειωμό, για τον Λαό, έτσι που αφήσαμε, ξέφραγο το περιβόλι που βρήκαμε που με τόσο κόπο ξανάγινε δικό μας, ύστερα από τέσσερις αιώνες που είχε τουρκέψει, και έζησε, μέσα στον ήλιο και στο φώς, μα και μέσα σε θύελλες και παγωνιά ,μέχρι τούτη την ώρα.

-ΤΟ εικονιζόμενο βιβλίο με τίτλο “ΧΟΡΤΑΡΙΑΣΜΕΝΟ ΞΕΦΡΑΓΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ“, είναι αφιερωμένο στον Μεγάλο μας Ποιητή, που είναι και ο δεύτερος Εθνικός μας, μετά τον Σολωμό. Ή υπέροχη γραφή του, νίκησε τον αθάνατο, χρόνο, γιατί η Μούσα, που είναι κόρη της Μνημοσύνης, δεν του επιτρέπει, να θάψει τα λόγια του μέσα στην υγρή του γη, και να τα εξαφανίσει. Καί αν η Ανθρωπότητα φίλε αναγνώστη, είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει, είναι, γιατί λείπει, η Ποίηση από τη ζωή της, που θα την οδηγούσε, στων γνήσιων αξιών, τον δρόμο, που είναι δυσεύρετες στις μέρες μας. Λείπει η γνήσια Ελληνική ψυχή και σκέψη, και μόνο ή ελπίδα την κρατάει ορθή αυτή τη στιγμή, με τα τόσο κακά συναπαντήματα.

-Η ΓΕΝΝΗΣΗ αυτού του βιβλίου, που δεν είναι το μόνο, με θέμα και περιεχόμενο τη πορεία της, διαχρονικής “ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ” οφείλεται, στην προσπάθειά μου, να βάζω σημάδια στα σταυροδρόμια της, και φανοστάτες στο σημείο συνάντησης.. του παρελθόντος, του παρόντος, και του Ελπιδοφόρου Μέλλοντος, ως την αιωνιότητα!

ΘΑ – διαβάζουμε στον φιλόξενο αυτόν ψηφιακό χώρο, που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο Πολιτισμός, κείμενα, συνδετικούς κρίκους, αρχής γενομένης, λόγω και της, προθύστερης γιορτής των 200 χρόνων από την Επανάσταση του Γένους, Πορτραίτα εκείνων, των Σπουδαίων Ελλήνων Αγωνιστών, που τους χρωστάμε τα πάντα, έτσι που μας έδωσαν πίσω το περιβόλι μας, με τη πεποίθηση πως θα το φράξουμε, θα το φυτέψουμε, θα το φροντίζουμε, όσο χτυπάει η καρδιά μας, και με κείμενα ,που θα αποκαλύπτουν τη σημερινή του κατάσταση, που δεν είναι και στα καλύτερά του……..

-ΤΟΥ Παλαμά ο ίσκιος φίλε αναγνώστη θλιμμένος τριγυρνάει σήμερα στο περιβόλι μας, αυτά τα χρόνια, της οργής.. Η Βρυσομάνα στέρεψε ,δεν βγάζει πιά νερό, και το αλέτρι του ζευγά δεν βρίσκει χώμα γόνιμο, να σπείρει τα δροσάτα. Τά δέντρα τα περήφανα που ‘φθάναν ως τα ύψη, απομεινάρια θλιβερά, γίνανε στέγη, αρπαχτικών, και τ’ άλλα τ’ αηδόνια, που γλυκοτραγουδούσαν πετάξαν φοβισμένα, να βρούν να κτίσουν τη φωλιά, και βρήκαν, μα είναι μακριά, σε ξένη γη, θλιμμένα. Μα ‘ όσα μείναν, ελπίζουνε στην Άνοιξη που σίγουρα θε νά ‘ρθει, κι έχουν κουρνιάσει, περιμένουνε, ν’ αλλάξουν οι καιροί, να γίνει κοντινός ο ουρανός, καθάριος, γαλανός. Κι’ ενα φλογάτο ήλιο, που θα θερμάνει η καρδιά του δουλευτή, για να δουλέψει, να σώσει το Περιβόλι. Να κτίσει κάστρο αψηλό, και μέσα να ταμπουρωθεί, πανέτοιμος, με το σπαθί της αστραπής των αξιών στο χέρι, κι’ άντρίκια να παλέψει, με τους καιρούς τους δίσεκτους, με τους εχθρούς, για τις ιδέες, της σκέψης της Ελληνικής!

[Παυλίνα Μπεχράκη]