RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Αγαπημένε μου Αναγνώστη

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ότι κάτι δεν πάει καλά, από την αυγή του νέου χρόνου, είναι κοινή στη γη των ανθρώπων .Ό νέος αιώνας, κληρονόμησε και όξυνε τα προβλήματα του προηγούμενου σε όλα τα επίπεδα-Οικονομικό, Πολιτικό Κοινωνικό, ψυχολογικό-που έχουν κάνει δύσκολη, και άχαρη τη ζωή και τόσο γίνεται κοινή συνείδηση, ότι από μέρα σε μέρα, γίνονται τα πράγματα χειρότερα, που οι προβλέψεις για το μέλλον, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, έτσι που αμφισβητείται, και αυτός ο Πολιτισμός, παρά τα υλικά κυρίως επιτεύγματα, κακά τα ψέμματα. Και αμφισβητώ, δεν σημαίνει σήμερα και ευτυχώς, αποδοκιμάζω τα πάντα, απαρνιέμαι. Αλλά ένα είναι σίγουρο. Κακά σημάδια προάγγελοι παρακμής μεγάλης, μας έχουν αναγκάσει, να άρουμε την εμπιστοσύνη μας, και να θέτουμε κάτω από αυστηρότερο έλεγχο, όσα μας ανησυχούν και μας απασχολούν. Για παράδειγμα, όλοι σχεδόν σήμερα οι άνθρωποι του λεγόμενου Πολιτισμένου Δυτικού Κόσμου, έχουν τον ίδιο τρόπο ζωής, ως προς τη θέση, απέναντι στα μεγάλα προβλήματα, και θέματα της ζωής, την υπακοή, στους γραπτούς και άγραφους νόμους, το πως βλέπουν και με ποια κλίμακα, αξιολογούν τα πνευματικά και τα υλικά αγαθά, και αναρωτιόνται, γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι. Ποτέ άλλοτε, αν εξαιρέσουμε τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, με τις εκατόμβες θυμάτων, η ανθρώπινη ζωή, δεν κόστιζε τόσο φθηνά, και λόγω του κακού, της τραγωδίας της Πανδημίας, των ΤΟΠΙΚΏΝ πολέμων, στις μακρινές χώρες, και τελευταία αυτόν τον φοβερό Πόλεμο, μεταξύ δυό ομόθρησκων, ιστορικά αδελφωμένων.

Ή ΠΕΡΙΠΈΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΓΕΡΑ, καί ο φόβος βουίζει σε κάθε μεγάλη και μικρή κόχη του πλανήτη γη. Ή βόμβα μεγατόνων, με τη μορφή ενός ούτε καν μονοκύτταρου οργανισμού που καταβροχθίζει την ανθρώπινη είναι εδώ, από τον ερχομό της άνοιξης το 2020,τότε που ξυπνάει η Φύση, και η ζωή λούζεται στο φως, έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή της Ανθρωπότητας.
Πρέπει να πούμε σ αυτό ακριβώς το σημείο, πως ο τωρινός άνθρωπος, έχει χάσει τον σεβασμό του προς τη Φύση, προκάλεσε την οργή της, κακά τα ψέματα, και ήταν κάτι που ούτε του πέρασε από το μυαλό του, πως αυτό σε κάποια ερημιά θα τον φθάσει. Δεν σκέφθηκε, πως αυτή η ασέβεια προς τη μάνα γη που τον τρέφει, και του προσφέρει όχι μόνο ο,τι χρειάζεται, αλλά πολύτιμα δώρα, για να είναι ευτυχισμένος, και αυτός αντί να είναι ευγνώμων να είναι κύριος, έχει γίνει δούλος, της απληστίας του? Μήπως, και αυτή με τη σειρά της έχασε την υπομονή της, και τον τιμωρεί, μήπως και διδαχθεί από τα λάθη του?

Φίλε Αναγνώστη,
Αυτό το πόνημα, γεννήθηκε, κατά τη διάρκεια του μεγάλου πόνου, πού προκάλεσε στην Ανθρωπότητα η Πανδημία που ακούει στο όνομα Covid 19.Είναι ένα οδοιπορικό, ενός ανελέητου αόρατου εχθρού, που απειλεί την ίδια τη ζωή. Σίγουρα κάποια στιγμή θα νικηθεί, από την Επιστήμη, και θα εξαφανισθεί από προσώπου γης. ’Αν και δεν είναι ένας ούτε καν μονοκύτταρος οργανισμός, θ αφήσει βαθιά τα χνάρια του, στον Πλανήτη μας.

ΧΑΣΚΕΙ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Χάσκει το σπήλαιο της μοναξιάς, στις μέρες μας.
Ανελέητος κατακτητής ο φόβος, διαβαίνει γοργά
της ψυχής τα μέσα μέρη, σαν να θέλει να εκδικηθεί
το ανθρώπινο γένος, για κάποιον λόγο .
η ελπίδα, αγρυπνάει, ακούραστη μας μιλάει τρυφερά,
μας διαβεβαιώνει πως αύριο θα είναι όλα σαν πρώτα.
Δεν είναι σίγουρα, για τους θνητούς, η καλύτερη
ώρα του αλαζόνα χρόνου, πρόσχαρη, αγαθή,
για στοχασμούς χαρούμενους, ελπιδοφόρα σχέδια
και όνειρα μεγάλα…………………..

Απόσπασμα

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια