RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Μορφή Θεϊκή της Αρχαίας Ελλάδας, που χάθηκες, και με τον νού μου σε φτιάχνω, πού ‘βγαλες κλώνους γόνιμους σιμά στη ρίζα της Ιστορίας και χάρισες γλυκούς καρπούς στην Οικουμένη, πατρίδα της Αφροδίτης και του Απόλλωνα, και κατά τύχη και δική μου γενέθλια γή!Μέ λέξεις και ζωγραφιές, θα σε υψώσω ως του Φοίβου τα μέρη, και σαν ρόδο τ’ ουρανού θ’ ανθίσεις, πανέμορφο. Οί πέτρες, και οι άμορφοι όγκοι μαρμάρων, θαμμένοι στη γή σου, θα πάρουν το σχήμα που γράφει η Ιστορία, αθάνατα σύμβολα γιομάτα Σοφία, θα λάμψουν και πάλι, στου ήλιου το χάδι, θα ριγήσει το χώμα σου, στη τόση ευτυχία. Ή Ιέρεια του κάλλουες θ’ αγναντεύει το πέλαγος, τάζοντας, νύχτες μαγικές ερωτικές στον Ποσειδώνα. Ο Ακροκόρινθος κορώνα στολισμένη με αγριολούλουδα, πού ‘χουν το άλικο το χρώμα της θυσίας, θα ξαναδεί τα έρείπια, ως από θαύμα, τείχη απόρθητα, σαν άγρυπνος φρουρός Θα σε φυλάγει νύχτα μέρα!Ώ θαυμαστά αγαπημένα χώματα, περηφανεύομαι για την ωραιότητα, τη Σοφία, τον πλούτο την Ιστορία σας, υποκλίνομαι με λυγισμένα γόνατα, στ’ αρχαία μάρμαρά σας, που λούζονται και ερωτοχαϊδεύονται με του ήλιου τις κόρες! Άφουγκράζομαι του Πανός το κάλεσμα, στις Μούσες, και τις Νύμφες, που τρέχουνε χαρούμενες στά δάση σου, και στ’ ανθοστόλιστα φεγγαροσκέπαστα βουνά σου. Ταράζομαι ,κάποιες νυχτιές, από τις γοερές κραυγιές του Ποσειδώνα, που σε απειλεί οργισμένος με τη τρίαινα, σαν δει την άπιστη Αφροδίτη, στην αγκαλιά του όμορφου Άπόλλωνα.

-Ή ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΟΥ σου ικανή τον κόσμο όλο να σώσει. Τά μάρμαρα σου, άλλα πεσμένα και άλλα θαμμένα στη γή σου, άνέγγιχτα, απ’ το λιοπύρι και την υγρασία, προσμένουνε με υπομονή, τη νέα γεννιά Ελλήνων ,που θα μπορέσουνε να δούν το Θεϊκό σου Φέγγος, που λάμπει, σε πείσμα των καιρών που ζούν σ’ αυτό το βάρβαρο σκοτάδι, και γύρω τους βουϊζει. Π’ αναζητούν, μ’ απέλπιδα ελπίδα, μάταια τους δικούς τους τους καιρούς τους δοξασμένους..

-ΈΧΟΥΝΕ δεί πολλά τα μάτια σου! Υπέρλαμπρους Ναούς, λατρευτικά Μνημεία, που υψώθηκαν περήφανα και κατοικήθηκαν απ’ τους Ολύμπιους Θεούς. Έχεις και τι δεν έχεις ακουστά, για θαύματα αληθινά, και Παραμύθια, για Μούσες Νύμφες, και ήμίθεους, για τις χίλιες Ιέρειες, της Αφροδίτης ,που ζούσαν κοντά της, και θάμπωναν με την ασύγκριτή, μοναδική ομορφιά αυτούς πού έρχονταν με το πουγγί γιομάτο, και τό ‘ριχναν στά πόδια τους. Ήτανε τότες π’ ακούστηκε έως της γης την άκρη η ρήση “Ού παντός πλείν ες Κόρινθον” Άκουσες πρώτη, τον Απόστολο της Πίστης της Χριστιανικής, να σε διδάσκει ηθική και ταπεινότητα, με την ελπίδα φλόγα υψηλή, εσύ η “αμαρτωλή” έτσι που λάτρευες τις ηδονές, να βρείς ,να πορευτείς τον δρόμο τον καλό της Αρετής, που ήταν στην αντίπερα όχθη…..

ΠΟΤΕ ΔΕΝ γράφτηκε,πως ήσουν μια ηδανική Ελληνίδα Κόρη! Τόν έρωτα με πάθος τργουδούσες, και στολισμένη με κοσμήματα, τον πλούτο σου μετρούσες, και όλους τους θνητούς, με του πουγγιού το βάρος ,εκτιμούσες την αξία τους. Ό Μόμιος μονάχα, αντιστάθηκε στα ερωτικά σου τα καλέσματά, και όχι μόνο. Ζήλεψε ο βάρβαρος κατακτητής όλα όσα σ’ έκαναν Σπουδαία, σε μίσησε, και κατέστρεψε, έσβησε τη πανέμορφη αρχαία Ελληνική μορφή σου, από προσώπου γής. Όταν στους νέους χρόνους, στο λιμάνι σου, αράξει πλοίο, και στείλουν οι Θεοί, άξιο ισάξιο του Περίανδρου για άρχοντά σου, με γνώση και Σοφία, και ακλεκτούς της Μούσας, Ποιητές, να γράψουν όσα δεν έχουν ειπωθεί, για σένα, την της Ελλάδας, τη κόρη τη πανέμορφη, απ’ την αρχή, με λέξεις μαγικές, πολύτιμες και μαργαριταρένιες, θα ταξιδέψει η φήμη σου, η λαμπροστολισμένη έως της γής την άκρη πάλι……………………

Μικρό μέρος από το κεφάλαιο αναφορά στη Κόρινθο, από το νέο μου πόνημα ,που μου δίνει χαρά και κουράγιο!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια