RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Κουβαλάω στους ώμους μου
κολώνες φωτός
[Νικηφόρος Βρεττάκος]

Ό ΓΝΗΣΙΟΣ Ποιητής φίλε Αναγνώστη, έχει ένα ολόκληρο εργαστήρι, μέσα στον Ήλιο και το φώς, που φτιάχνει εργαλεία υπέροχα εκτελώντας παραγγελίες από τον άνθρωπο, τήν Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Ειρήνη, την Ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο! Όταν διαβάζουμε γνήσια Ποίηση, νιώθουμε να τραντάζουν το στήθος μας, οι παλμοί της δύστυχημένης Ανθρωπότητας!

Ό Νικηφόρος Βρεττάκος ο Μέγιστος Έλληνας Ποιητής, που πίστεψε, στον Άνθρωπο, τη Δικαιοσύνη, την Ειρήνη, την Αγάπη, την Ελπίδα, για έναν κόσμο καλύτερο, κρατάει από τη Λακωνία. Ή Ποιητική του παρουσία πάνω από σαράντα χρόνια, [Ποίηση, Πεζογραφία, Κριτική, Δοκίμιο, κ.λ.π είναι τόσο σημαντική που στολίζει της σελίδες της Νεοελληνικής Γραμματίας, στεφανωμένη με διεθνή βραβεία, και το ύψιστο ,της Ελληνικής Πολιτείας, της φίλτατης Πατρίδας του, που του έδωσε την έδρα της Λογοτεχνίας στην Ακαδημία Αθηνών.

ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ, σεμνότητα, και τρυφερότητα μοναδική για τον Άνθρωπο, θεμελίωσε το έργο του, πάνω στην Ελληνική Παράδοση, με υλικά τη ζεστασιά, την αγάπη, το πάθος, τη τελειότητα, και την ύψωσε, ως του ήλιου τα μέρη. Ο όμορφος λυρικός, αισιόδοξος πανέμορφος, καθαρός, ποιητικός του λόγος συνεπαίρνει τον αναγνώστη, με την αλήθεια του. Παρατηρητικός αυτός ο Φιλόσοφος Ποιητής, τρυφερός, απλός, αντικειμενικός, ρεαλιστής,
με μοναδικό ήθος και λεβεντιά, εκφράζει την αντιφατική εποχή του με μοναδικό τρόπο. Είναι η Ποίησή του, ένα μεγάλης σπουδαιότητας ανθρωποκεντρικό έργο, που έχει έναν και μοναδικό προορισμό, να σώσει ακόμα και αυτό που είναι αδύνατον να σωθεί, επιτελώντας τον προορισμό του, κατά πως είναι το καθήκον κάθε γνήσιου Δημιουργού.

Η ΠΟΙΗΣΗ του Νικηφόρου Βρεττάκου, είναι μια κραυγή για τον ρόλο του ανθρώπου, και το χρέος του πάνω στη γή! Ό πολυτιμημένος εν ζωή Ποιητής μας, ήταν ένας απλός άνθρωπος. Δεν τον γήτεψαν οι τιμές και η αναγνώριση από Έλληνες και Ξένους Σπουδαίους Κριτικούς της Λογοτεχνίας, αλλά και ομοτέχνους; του. Όλοι τους καταλήγουν, ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ποιητές της σύγχρονης Ελλάδας συγκρίνοντάς τον, με τους άλλους Μέγιστους Ποιητές μας, Σολωμό, Παλαμά, Σικελιανό, Σεφέρη, Ρίτσο, Ελύτη κ.α. Συναισθηματικός, αλλά και υπηρέτης της πρακτικής αλήθειας ο Ποιητής μας, συνδιάζει συνταιριάζοντας τη πλούσια φαντασία, την αγάπη, την ομορφιά, του λόγου, την αισιοδοξία, με επιστροφή κάπου κάπου στην απαισιοδοξία “Ήρθαμε πάνω σε μονόξυλα βασανισμένων ποταμών” [Τά θολά ποτάμια].

Εμείς το χτίσαμε κι’ αυτό το ξύλινο γεφυράκι
για να πατήσει ο Νέος Ιησούς, και να περάσει αντίπερα,
φέρνοντας μέσα στο ταγάρι του, την Ειρήνη και την Αγάπη
Αυτοί που θάρθουν, να μας κρίνουν, ας μη λησμονήσουν, ας ψάξουν, ας αδειάσουνε τη στάχτη μας, στη χούφτα τους.
Θα φέγγει ο ήλιος μιά χαρά, δεν θα δυσκολευτούνε.
Σ’ όλους τους κόκκους του σταριού, μέσα σ’ όλα τα φρούτα, σ’ όλα όσα βγαίνουν από τη γη μέσα, θα βρίσκουν το αίμα μας.
Θά βρούν τη συγνώμη μας, μέσ’ το μαρτύριό μας!…..>

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Ένα μικρό μέρος από το εικον. βιβλίο μου